The Curse of the Sad Mummy

Langzaam probeerde ze te wennen aan het enorme huis, iets wat voor haar enorm intimiderend bleef. Echter had ze er wel plezier in gevonden om de verschillende ruimtes en hoeken van het huis te ontdekken. Er waren zo veel deuren die van de ene naar de andere plek leidde en dan was ze ineens op een balkon en dan hoorde ze een vreemd geluid dus draaide ze zich snel weer om. Het was iets dat haar bezig hielt en dat was goed. Want ze mocht dan geen klik hebben met dit huis en al helemaal niet met het formaat.. ze hielt van zichzelf bezighouden met nieuwe plekken. Uiteindelijk had ze maar vier plekken die ze echt bewoonde. De woonkamer, slaapkamer, badkamer en keuken. Oké, en misschien de balkonnen, damn wat had ze hier een liefde voor. Het was hoog en hoge plekken leken voor haar een gevoel van eeuwige veiligheid met zich mee te dragen. Hier besteedde ze dus ook veel tijd door. Maar uiteindelijk had ze toch besloten zich weer naar beneden te waden, want daar hoorde ze een bekende stem.. ze had Lucian maar enkele keren eerder horen zingen en dat was voornamelijk in de douche geweest. Ze glimlachte zacht bij het horen van zijn zuivere stem, iets wat ze te mooi voor woorden bleef vinden. Maar hoe dichterbij ze kwam hoe meer ze realiseerde dat ze dit liedje kende, en dat ze wist wat hierna zou komen. Vandaar dat ze snel haar viool pakte die niet al te ver weg had gelegen en deze op haar schouder zette. Ze haalde even diep adem en begon te spelen na zijn laatste woorden. Haar heldere vioolklanken gingen samen met zijn piano terwijl ze langzaam het zicht in liep. Ze had haar ogen gesloten, geconcentreerd in het stukje waarin de viool feller werd, voor hij weer wat afzwakte. Toen ze haar ogen weer opende keek ze in de gouden ogen van Lucian terwijl ze tegen de vleugel aanleunde. Een kleine glimlach sierde haar lippen.

Ragya hielt ervan om met andere te spelen, om haar instrument samen te laten spelen met die van een ander. Het vulde de lege en kale gangen die nog zo veel werk vroegen. De roodharige nam een moment van stilte terwijl de piano opzwol en Lucian verder begon te zingen. Zijn stem was prachtig.. toen de jongen haar tijdens de woorden weer aankeek was haar blik zacht en rustiger dan dat ze in de afgelopen maanden ooit was geweest, voor een moment leek ze niet meer ongelukkig of bevreemd van zichzelf, ze leek weer zorgvrij en tevreden met haar leven.. Haar blik paste niet bij de rest van haar lichaam maar dat maakte niet uit. Nee, niet nu. Ze plaatste de viool op haar schouder en begon weer verder te spelen, de tonen werden feller en luider, kregen meer persoonlijkheid en leefde op. Ze sloot haar ogen terwijl ze verder ging. Dit was de eerste keer dat ze echt muziek maakte voor elkaar, het was goed. Helemaal goed nu. Ze maakte haar gedeelte van het liedje af en ging hierna op de vleugel zitten.

De roodharige hielt van het feit dat haar viool haar even weg kon nemen van alles. Dat wanneer ze de kans kreeg om iets te maken met muziek de wereld om haar heen weg kon smelten en alleen zij overbleef met de heldere klanken. Maar zelfs doen ze haar gedeelte moest stoppen omdat het de beurt aan de piano was werd haar rust er niet eens minder op, het bleef rond haar heen hangen en gaf haar zelfs een klein glimlachje op haar gezicht, iets wat sinds een lange tijd onmogelijk leek te zijn… dit was hoogswaarschijnlijk de enige keer dat ze ook echt had gelachen sinds… ja… alles berg afwaards ging. Lucian zong prachtig, zijn stem was niet enorm diep zoals bij veel mannen gebeurde maar ook verre weg af van vrouwelijk. Het had iets zachts erin, iets met emotie en alsof hij er veel tonen mee zou kunnen bereiken. Dit was ook iets wat hij nu ook ten volle liet zien. De roodharige had haar ogen nu op hem gericht, volgde de bewegingen van zijn lichaam alsof het de hare waren en lette op de kleine details in zijn uitdrukking en de manier hoe zijn handen bewogen. Het waren dingen die haar bekend waren… maar die ze zich had laten bevreemde sinds een korte tijd. Ze zuchtte zacht, te zacht om hoorbaar te zijn over de felle piano die zijn climax nu bijna bereikte. Maar de glimlach bleef bescheiden op haar gezicht hangen.

De roodharige had rustig geluisterd naar de rest van het liedje en was lichtelijk verbaast, en ergens teleurgesteld, toen de jongen zijn spel stopte. Ze opende haar ogen dus ook weer en keek nu recht naar Lucian, haar blik bijna vragend, hij zou toch moeten weten dat het liedje nog niet voorbij was? Maar de ander trok zichzelf terug en leek op te staan. Meteen was hij weer op haar hoogte, mede mogelijk gemaakt door haar positie op het instrument, en hij kwam nu rustig haar kant op gewandeld. Zelfs zonder de muziek maakte hij het liedje nog af, zijn klank zingend en het was alsog hij de piano niet eens nodig had, zijn zuivere stem had genoeg muziek in zich om ieder spel te overtreffen.. ergens was het zo op zichzelf met enkel de lichtte galm van de ruimte nog mooier. Het was puurder. Hij stopte pas met lopen toen hij voor haar stond, nog altijd bezig met zijn prachtige lied. Haar uitdrukking was blijven staan op de zachte maar kleine glimlach, terwijl haar ogen die gouden bekeken, opzoek naar een antwoord op wat hij deed. Ze schrok lichtelijk op toen de ander nog dichter bij kwam en ze ineens zijn hand bij haar hoofd voelde. Zijn behendige vingers die zulke mooie muziek konden maken veegde een verdwaalde pluk weg. Ze had haar ogen kort weer gesloten bij dit gebaar, waardoor hetgene wat volgde voor haar onverwachts kwam… ze voelde de bekende lippen van de ander in contact komen met de hare, zachtjes zoals ze het zich herinnerde. Ze hielt haar ogen nu gesloten en ging rustig mee in het gebaar zonder er al te veel aan over na te denken.. ergens wist ze dat ze het beter niet kon doen maar voor nu maakte het ook niet uit. Ze liet haar hand leunen op zijn heup terwijl de ander rond zijn nek ging, alle handelingen waren twijfelend en voorzichtig.. maar ze duwde hem niet van zich af.

De roodharige had nog altijd de twee kanten in haar hoofd die tegelijk hun zin probeerde door te voeren. Ergens bleef ze zeer afstandelijk naar de wereld toe en zo ook naar de bruinharige jongen. Ergens voelde ze een drang om de ander van zich af te duwen en zich helemaal af te zonderen van alles. Gewoon op haarzelf blijven en niemand toe te laten tot haar. Dat was nu eenmaal hoe het voor haar altijd had gewerkt. Iets deed je pijn en je rende er dan van weg. Het had voor haar tot nu toe altijd gewerkt en ze voelde ook niet de drang het ineens te gaan veranderen. Hier zijn was al genoeg anders voor haar op het moment. Maar dan kwam de andere kant van rauwe emoties die ook liefde wouden en niet meer alleen wouden zijn en Lucian zo verdomd erg miste. De kant die wilde dat hij dit veel eerder had gedaan in de grot en dat het nooit zover gekomen had moeten worden. Die kant van haar hart wilde dat dat alles weer goed kwam en hem behandelen met liefde en vertrouwen. Maar ze kon het gewoon nog niet. Het kostte tijd.. en tijd moest ze maar echt zelf krijgen. Vandaar dat ze niet goed had geweten wat ze moest doen toen ze ineens de lippen van de ander op de hare had gevoeld. Ergens had ze het moeten zien aankomen… maar tja.. dat deed ze nooit. Vandaar dat het enkel haar natuurlijke reactie was die zijn werk deed, ze kuste hem terug, hielt hem vast. Natuurlijk was alles nog ontzettend voorzichtig en twijfelend, maar het was een begin. Ze zou op kunnen warmen naar hem. Maar net toen alles iets sterker leek te worden brak Lucian de kus af. Ze keek hem met grote ogen aan, maar haar armen lagen nog steeds om hem heen.. zijn hoofd nog altijd dichtbij.. ze duwde zachtjes haar voorhoofd tegen de zijne en legde een hand op zijn wang. “It’s… not a problem….” Ze zuchtte zachtjes en bleef zo “Je zingt prachtig.. wist je dat?”