The Tentacruel curse. [OPEN]

Een lichte glimlach gleed over Rose’ lippen terwijl ze naar Blizzard keek. Ze had haar bikini aangetrokken, was naar het strand van Ambrette Town gegaan en had besloten om haar Horsea te trainen tegen een Tentacool. Ze wist dat de Pokémon binnenkort ging evolueren en dat er niet veel voor nodig was om dat uit te lokken. Enkel gehuld in een zwarte bikini stond ze aanvallen te roepen naar Blizzard. ‘Smokescreen!’ riep ze. Behendig voerde Blizzard de aanval uit waardoor de Tentacool in een rookwolk gehuld werd. ‘En nu aanvallen met Brine!’ riep ze uit. De nieuwe aanval van de Pokémon werd gebruikt en hoorde gewoon dat Tentacool geraakt werd door zijn angstige kreten. Het was een jonge Tentacool, maar het was genoeg om Blizzard te evolueren. Dat wist ze zeker. Het was minder makkelijk om het vanaf deze positie te zien. Blizzard bevond zich nog redelijk aan de waterkant, maar de Tentacool bevond zich redelijk ver in het water. Er waren niet veel mensen op het strand omdat er zich wolken voor de zon begonnen te verzamelen, dus ze had wel wat ruimte om te vechten. ‘Afmaken met Twister!’ riep ze tegen de redelijk moe zijnde Horsea. Blizzard voerde haar aanval uit waardoor er een soort van draaikolk in het water ontstond. De rookwolk trok weg en Rose zag dat de Tentacool in de draaikolk gezogen werd. Hij kwam er redelijk verward uit, maar draaide zich om zonder zich nog om de Horsea te bekommeren. ‘Goed gedaan!’ riep Rose blij uit. Blizzard maakte een vrolijk geluidje en draaide zich om, maar er kwam geen wit licht van haar af. Rose haalde teleurgesteld een hand door haar haren. Ze had echt gedacht dat Blizzard door dit gevecht wel zou evolueren. Ze zuchtte en wilde haar Horsea net terugroepen toen het water opeens zwart werd. En deze keer was het niet van de wolken of van de Smokescreen. Deze keer was het omdat iets van beneden het water naar het oppervlakte kwam zwemmen. Rose fronste haar wenkbrauwen toen ze een stuk of vijftien rode kristallen bollen naar boven zag drijven. Haar blik werd angstig toen ze zag dat boze oogjes haar aankeken. Ze had namelijk met een groep wilde Tentacruel te maken. De Tentacool die ze zojuist had verslagen, bleef bij één van de Tentacruel’s zwemmen, vermoedelijk zijn moeder. ‘Oh oh,’ mompelde Rose. Toen zag ze dat er opeens wit licht afkomstig was van haar Horsea. De Pokémon veranderde van vorm en werd ietsje groter. Het volgende moment stond er een Seadra voor haar neus, maar ze had niet echt de drang om dat te vieren met al die Tentacruel’s. ‘Ga, Storm!’ riep ze terwijl ze haar Jolteon opriep. Zou het genoeg zijn? Het waren er echt een heleboel!

Met de wind die rustig aan het waaien was zat hij op Agrona's rug, rustig wat aan het rondvliegen. Zowaar dwars door de Pokémon vliegen die in de weg waren, dat was wel iets dat ze op het moment deed. Misschien deed de Charizard wat uit de hoogte haha, maar ergens gaf de jongen haar daar wel gelijk in, het was niet dat je elke dag een Pokémon tegen kwam met het hoogste level immers. Een tijd geleden was het zeker, dat hij dit met Agrona had gedaan. Gewoon zonder een doel wat te gaan rondvliegen, normaal waren het korte vluchten, vooral bedoeld om hem ergens heen te brengen en die hoogstens vijf minuten duurden. Dit was dus wel eens even leuk om te gaan doen. Hoe lang hij nu al hiermee bezig was? Misschien een half uur maar ze leek bij lange na nog niet eens echt uitgeput te zijn, waardoor de jongen even kort grinnikte. Zijn blik gleed langs de steden die snel voorbij leken te gaan, misschien dat hij er weer eentje binnenkort zou gaan bezoeken, iets waar hij al een tijdje niet meer was geweest. Oeh, Ambrette Town zou altijd nog eens kunnen. Hij gaf een klopje tegen haar schouder, zodat de aandacht van de Flame Pokémon er zou zijn, om vervolgens te zeggen naar Ambrette te gaan. Zodra ze dichtbij genoeg was zette de Charizard meteen een duikvlucht in, oh great. Hij overdreef het niet als ze twee meten voor de grond haar vleugels weer uitspreidde, om daarna met een knal in het zand te landen. De schok was meteen te voelen, niet bepaald zacht was dat aangekomen. Nathan gaf de Charizard voor even een geïrriteerde blik tijdens het afstappen, om te zien op het moment dat hij met beide voeten op de grond stond haar weer te zien opstijgen. Ook lekker was dat zeg. Oké, waar als eerste kijken? Het strand was wel een optie, niet dat hij er nou bepaald veel zou blijven rondhangen. Na een tijdje er hebben gelopen fronste hij bij het zicht van iemand met een Jolteon, gericht naar het water waar een hele groep Tantacruel en Tentacool te zien waren, voornamelijk het eerste. Zou ze -hij had ondertussen al gezien ja het dit persoon een vrouw is- hulp nodig hebben? Wat maakte het uit, hij kon wel gaan helpen. De jongen kwam richting haar lopen, was er ergens zeker van dat Agrona waarschijnlijk heek wat meter boven hem vloog. Hij knipperde even verbaast bij het zien wie dit persoon echt wat, niet gedacht haar ooit echt weer te zien zeg. Ehm, wat was haar naam ook alweer? Het was iets met de 'r', daar was hij echt zeker van. "Hey, hulp nodig?" goede manier om haar naam te ontwijken, dat was nou slim bezog Nath. Nu het nog maar even zo volhouden en dat zou het wat makkelijker zijn tot hij er weer op zou komen.

Terwijl Rose naar de horde Tentacruel keek, dacht ze koortsachtig na over wat ze kon doen. Ze wist dat Tentacool’s op een redelijk laat niveau evolueerden en dat deze Tentacruel’s dus allemaal rond niveau dertig moesten zijn, het niveau waar Storm zich bevond. Dan had ze ook nog het voordeel dat Storm een electric type was en dat Blizzard, haar nu Seadra zijnde, ongeveer dezelfde type had als de Tentacruel. Ze hoopte ook dat als de Tentacruel’s besloten om fysieke aanvallen te gebruiken dat ze vergiftigd werden door Blizzard’s Poison Point. Ze had echter geen idee of het wel überhaupt effect ging hebben op de Pokémon, want ze waren deels poison type. Ze had er nu echter ook niet echt veel tijd om over na te denken. Ze besloot net om de zee gewoon onder stroom te zetten toen ze een bekende stem hoorde. Ze draaide zich om en zag daar een bekende staan. Het duurde even voor zijn naam opkwam in haar hoofd, maar toen bedacht ze zich dat hij Nathan heette. Dit was waarschijnlijk al de derde of vierde ontmoeting die ze hadden. Rose gaf snel een knikje. ‘Dat zou fijn zijn,’ sprak ze. Ze hoopte dat Nathan een paar sterke Pokémon bij zich had, want anders konden ze het wel schudden. Ze draaide haar hoofd naar Storm welke haar vragend aankeek en dacht razendsnel na. De horde Tentacruel bleek de aanwezigheid van Nathan opgemerkt te hebben, want ze begonnen wild te bewegen met hun tentakels en geluiden naar elkaar te maken die Rose niet begreep. Ze nam aan dat ze elkaar waarschuwden en dat ze zo meteen tot aanval over zouden gaan. Dat kon ze nog eens extra bevestigen door de gejaagde indruk die Blizzard haar gaf. ‘Storm, richt je Thunder Bolt op die eerste!’ riep ze. ‘Blizzard, gebruik Smokescreen om er een paar te verwarren en val er daarna eentje aan met je Brine!’ Brine was tot nu toe één van de sterkste wateraanvallen die Blizzard had en dus een sterke schakel tegenover de Tentacruel’s ondanks dat het waarschijnlijk niet zo veel schade zou aanrichten als Storm’s Thunder Bolt, maar hé, ze konden altijd proberen, right?

Er werd aangegeven door de zwartharige dat ze het het fijn vond, waarop hij ever kort op knikte. Mooi zo, was hij toch niet voor niets gekomen. "Dragon Pulse!" klonk zijn stem, luid genoeg voor Agrona het te laten horen. Al snel werd het commando beantwoord met de aanval, welke in een blauwe straal op het water werd gericht, tot zeker twee van de inktvissen hard rakend. De ander leek een Thunderbolt en een Brine haar Pokémon te laten uitvoeren, hm. Nadat zijn Charizard de eerdere Dragon Pulse had uitgevoerd begon ze wat te vliegen bij de inktvissen, op commando van de groenharige hier en daar een aanval uitvoerend, waaruit de aanvallen vooral bestonden uit Thunder Punch en Focus Blast. een beetje uitdaging zocht hij wel hoor, niet... dit. Ach, tegen wilde Pokémon vechten was op sommige momenten moeilijker dan tegen die van trainers, maar eigenlijk hoefde het niet altijd zo een groot verschil te maken, behalve dat je bij wilde Pokémon het nooit meteen kon weten welke aanval er gebruikt zou worden, welke zet. dat maakte het wel wat beter geloofde hij.

Nathan schoot gelukkig meteen in actie. Rose’ hoofd schoot naar boven en ze keek, met een open mond, toe hoe een gigantische Charizard boven hun hoofden vloog en zijn aanval uitvoerde op de Tentacruel. Rose kon zien dat er zich in de verte nog een paar Tentacool bevonden. Ze nam aan dat de Tentacruel de ouders moesten zijn en dat ze nogal kwaad waren. Een van de Tentacruel besloot een aanval te gebruiken op Storm. Storm zag de tentakel echter naar zich vliegen, week uit en nam de tentakel tussen zijn tanden. Het gevolg was dat hij meegesleurd werd door de Tentacruel. Storm liet zijn tanden van elkaar wijken midden in de lucht en kwam vervolgens midden in het water terecht. ‘Blizzard, uit het water!’ riep Rose nog net op tijd. Blizzard draaide zich om en sprong haastig uit het water. En dat was maar goed ook, want Storm zette het kleine gedeelte waar de Tentacruel zich bevonden onder stroom. Rose kon enkel hopen dat er geen kinderen waren die zich in de zee bevonden, sinds Storm’s elektrische schokken tot ver konden reiken in de zee. Handig en met een natte vacht sprong Storm weer uit het water. De meeste Tentacruel leken een verlamming te hebben opgelopen. Een paar begonnen vervolgens aan te vallen met Acid. Storm week uit, maar Blizzard was minder gelukkig. Rose dacht koortsachtig na hoe ze Blizzard vanaf deze afstand nuttig kon maken. Storm schoot weer naar voren en liet zijn elektrische vonken uitdagend van zijn vacht gaan. ‘Misschien kunnen we een combo aanval doen?’ vroeg ze aan Nathan. ‘Storm kan vast wel op de rug van jouw Charizard mee vliegen, toch? Wat is de sterkste aanval dat jouw Charizard kent?’

Voor nu leek het er wel prima aan toe te gaan, ook bij de zwartharige. Het was dat hij haar nu te hulp had geschoten, anders zou het hem waarschijnlijk niet echt veel kunnen uitmaken. Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken aan bij de vraag wat de sterkste aanval van Agrona was. "Voor nu Hyper Beam." natuurlijk telde hij vuur type aanvallen niet mee, immers deden deze maar halve schade en waren dus bij lange na niet zo effectief als normaal. Maar een combo aanval klonk prima, dat konden de inktvissen wel wat sneller worden verslagen, of in welk geval, dat was wat de groenharige hoopte. En als dat niet het geval zou zijn, dan hadden ze er gewoon pech in om het maar even zo te noemen.

Rose gaf een kort knikje ten teken dat ze het begreep. Ze hoopte dat ze later ook Hyper Beam kon leren aan haar Charizard, maar haar Charmeleon was nog niet eens geëvolueerd. Dat werd trouwens echt wel eens tijd, want hij begon ongeduldig te worden en dat merkte ze aan alles. Hij zou vast ook wel jaloers zijn omdat Blizzard vandaag geëvolueerd was. Ze moest maar eens snel gaan trainen met die heethoofd zodat hij ook snel genoeg zou evolueren. Ze kon het niet aanzien als hij de hele tijd chagrijnig was omdat hij nog niet kon evolueren. Voor nu was het echter de bedoeling dat ze zich zou concentreren op het gevecht. Nathan leek een soort van ingestemd te hebben dat ze een combinatieaanval konden doen. Rose draaide haar hoofd naar Storm zodat ze haar aandacht op hem kon richten. ‘Spring op de rug van Nathan’s Charizard, Storm,’ bracht ze bevelend uit. Storm knikte en wachtte tot de Charizard van Nathan laag genoeg vloog voordat hij er op zou springen. ‘En zodra je op zijn rug bent, gebruik dan je Thunder Bolt!’ sprak ze. Natuurlijk zou Storm wel zelf moeten weten dat hij, voordat hij zijn aanval ging uitvoeren, eerst van Charizard’s rug sprong zodat hij de Pokémon geen pijn zou doen. Hoewel ze nu ook weer niet dacht dat Storm met zijn niveau kon tippen aan een volledig effectieve aandacht op de Charizard, wilde ze het niet riskeren. Ze hield Nathan liever te vriend, want het was een jongen die niks van haar leek te willen dan vriendschap of iets in die trant ervan, want ze had geen idee wat ze van elkaar waren. Ze richtte haar aandacht op Storm en wachtte tot hij een gelegenheid zou vinden om op Charizard’s rug te springen.