Rolling Graveler

En ze was weer in Kalos. Deze keer niet voor een minivakantie, maar voor een missie. Kate bevond zich voor een grot, wachtend op haar partner. Noa stond naast haar. Ze had besloten de Totodile als gezelschap mee te nemen aangezien ze in het voordeel was tegen verschillende grotpokémon en omdat ze de pokémon nog niet zo lang had. Ze moest hier wat aan bonding doen en aangezien dit haar werk was kon de krokodil er maar beter vroeg aan wennen. Tara kon ze wel tevoorschijn halen als ze versterking nodig hadden. De Ranger ademde in haar handen en keek om zich heen. Ze was er nog niet heel lang, maar het was koud. Ze hield niet van koud. Hopelijk zou ze wat opwarmen als ze begonnen te lopen. Haar partner zou zo wel komen, ze moest alleen nog iets langer wachten.

Soul’s hart had die ochtend één slag sneller geslagen toen de receptioniste hem bij haar had geroepen. Meestal als ze dat deed dan ging ze hem vertellen dat er een Quest voor hem klaarlag waar hij aan deel kon nemen. Soul had zich opgegeven voor een Quest die je met tweeën kon doen en had eerlijk gezegd niet gekeken of iemand anders zich ook aangemeld had. Toen de receptioniste hem bij zich riep had ze hem gezegd dat hij naar de Terminus Cave moest gaan en dat zijn partner hem daar op zou wachten. Aangezien haar ogen aan het glinsteren waren vermoedde Soul dat het Lima was omdat ze de vorige keer ook zo gereageerd had. Of hij had pech en haar ogen glinsterden gewoon bij elke meid aan wie ze hem kon koppelen. Schijnbaar wilde ze hem gauw met een ander meisje aan zijn zijde zien en vond ze hem er eenzaam uitzien. Soul had een norse opmerking gemaakt en een sarcastische blik naar haar geworpen, maar hij stond sneller buiten dan normaal en had Salamence constant aangespoord om sneller te vliegen. Op een gegeven moment had Salamence zijn kop gedraaid en vervolgens ook zijn lichaam voor een deel zodat Soul er nog net niet af zou vallen. Soul had niet al te veel op de pesterige houding van zijn Salamence gereageerd en uiteindelijk waren ze dus bij Terminus Cave aangekomen. Met een simpele beweging sprong Soul van Salamence af en keek naar het meisje dat zich verderop bevond. Zijn partner? Ze leek niet op Lima. Soul negeerde de teleurstelling die door hem heenging en hij keerde Salamence terug waarna hij, deze keer op zijn gemak zijnde, richting de grot begon te wandelen. ‘Ranger?’ vroeg hij toen hij naast haar stond. Wacht… wat voor Quest moesten ze eigenlijk doen? Met moeite kon zich herinneren dat er Graveler’s moeilijk aan het doen waren. ‘We moesten Graveler’s verdrijven uit de grot… right?’ Zijn frons gaf aan dat hij het niet zeker wist. ‘Lang geleden dat ik me heb aangemeld,’ zei hij wegwuivend, maar de werkelijkheid was dat hij zich zo erg gehaast had in de hoop Lima weer te zien en de teleurstelling moeilijk kon verkroppen toen hij deze meid zag dat hij totaal vergeten was wat ze hier ook alweer deden.

Het duurde niet lang of een Salamence kwam aanvliegen. Degene die eraf kwam liet de pokémon terug keren en kwam op haar af. "Yup," antwoordde Kate op de vraag of ze Ranger was. Haar partner leek.. niet super gemotiveerd. "Kalmeren," verbeterde ze de woorden van haar mede-Ranger, ze waren hier niet om pokémon uit hun huis weg te jagen. "Zullen we naar binnengaan?" Kate draaide zich richting de grot en zette een paar stappen naar binnen. Het was dat ze geen vuurpokémon had, anders zou ze de grot proberen te verlichten. Maar misschien werkte iets anders ook. De blondine viste een pokéball van haar riem en liet een roze Mareep eruit. Dahlia keek wat slaperig om zich heen en blaatte toen vragend. "Kun je wat licht geven?" vroeg Kate aan de pokémon. De Mareep bokte speels, een teken dat ze het begreep, en schudde haar vacht. De bol aan het einde van haar staart begon licht te geven en scheen een geelachtige gloed door de grot. Niet super fel, maar ook niet te weinig om te kunnen zien. Het leek erop dat ze helemaal voorbereid waren om de grot in te gaan, leuk..

Soul probeerde zijn irritatie te negeren toen de andere Ranger hem corrigeerde. Hij had geen idee van welke rang deze Ranger was, maar als ze een Grand Ranger was of zijn rang – of in het aller slechtste geval een Graduate Ranger, maar dat zou niet kunnen omdat deze Quest niet voor die rang beschikbaar was, dacht hij als hij het zich goed herinnerde – dan had hij nu een mooie flater geslagen. En een tweede flater omdat hij zo zojuist had herinnerd dat de minimumrang Ranger was voor deze Quest en dat Lima niet mee kon doen tenzij ze van Graduate Ranger naar Ranger was gegaan op zeer korte tijd en dat zag hij nu nog niet snel gebeuren. Ze had hem niet verteld hoe veel Quests ze nog moest doen tot ze in rang zou stijgen, maar het had er toen zij de Quest samen deden duidelijk naar geleken dat ze nog wel even vast zou zitten aan haar huidige rang. ‘Oh ja dat bedoelde ik dus,’ zei hij zo gewoontjes mogelijk om zijn fout goed te maken, maar hij keek haar niet aan en richtte zijn blik op de Terminus Cave. Gezellig. Altijd als hij samen iets met een partner moest doen dan plaatsten ze hem oftewel in een grot oftewel in een bos. Het was altijd iets leuks waarbij veel problemen zouden komen kijken. Als ze nu naar Reflection Cave waren gegaan konden ze tenminste nog iets zien. De dame naast hem zorgde er alvast voor en Soul nam aan dat ze haar sterke Pokémon nog in haar Poké Ball’s had zitten. Soul liet met een simpele beweging de Poké Ball van Houndoom op de grond vallen zodat de fire type er uit kwam. Hij had hem toch nodig als ze die Graveler’s ging kalmeren. Hopelijk had hij niet zo’n type naast zich staan dat overharmonieus was en Pokémon pijn doen verschrikkelijk vond, want dan was ze bij hem aan het verkeerde adres. ‘Er zit geen andere optie op dan naar binnen gaan vrees ik,’ antwoordde hij laat op haar vraag en hij ging haar voor naar binnen. Soul haalde een andere Poké Ball tevoorschijn en gooide deze de grot in. ‘Sceptile, zoek naar de Graveler’s en kom ons dan halen!’ riep hij. Zijn stem galmde lichtelijk awkward door de grot en Soul besloot om niet meer zo hard te roepen. Het duurde niet lang voordat Sceptile terug bij hun stond. Het wilde zeggen dat ze niet te ver van de uitgang waren. Mooi zo. Hij voelde het zweet namelijk nu al over zijn rug lopen. Lichte vorm van claustrofobie? Neeee joh. Hoe kwam je erbij? Soul haalde zijn Capture Styler tevoorschijn en liep al richting het gevaarte. ‘De naam is Soul trouwens. S-O-U-L. Zorg dat ze mijn naam goed op mijn graf zetten als er iets gebeurt. Ze durven het wel eens fout te spellen.’ En met die o zo motiverende woorden liep hij op het harde geluid af.

Dahlia keek de andere Ranger aan en blaatte ontevreden. Waarom kon ze geen opdracht hebben met een schattige meid? Waarom met deze dude die eruit zag alsof de wereld al vergaan was? De dag van de Mareep werd niet bepaald beter toen de Houndoom en Sceptile verschenen. Waarom? WAAROM? In elk geval had ze Noa, haar Noa, de Totodile was precies het gezelschap was ze waardeerde. Kate negeerde de ontevredenheid van haar pokémon, Dahlia kon immers soms een beetje een dramaqueen zijn. Terwijl haar partner zijn pokémon de grot in stuurde hield Kate haar pokémon in de gaten, ze had Tara en Bella niet buiten. Ze moest voorzichtig zijn, Dahlia was in het nadeel en Noa was niet de sterkste. De groene pokémon kwam terug. Blijkbaar had hij iets gevonden. De trainer van de pokémon haalde meteen zijn styler tevoorschijn en stelde zich in een wat duistere manier voor, waarna hij het groene beest volgde. "Ik zal er voor zorgen," mompelde Kate terwijl ze achter hem aan begon te lopen. Ze wist niet wat ze van Soul moest denken, maar ze hoopte dat zijn plan niet was de Graveler zonder waarschuwing aan te vallen. Sneak 'n surprise werkte meestal beter. De Sceptile was nog in het voordeel, in tegenstelling tot de Houndoom, die zou moeite kunnen hebben. In geval van nood had ze Tara nog, maar ze wilde niet van de Flygon afhankelijk zijn. Je bouwde je team als een team, niet op een OP pokémon. Daarnaast moesten ze de Graveler niet alleen kalmeren, maar ook uitvinden wat ze zo dol maakten. Hopelijk had Soul dat ook doorgekregen, want zover had hij niet eens haar naam.

Nee, Soul was niet één van de meest motiverende partners die je kon hebben. Natuurlijk hielp hij je wel als je in nood was, maar je kon niet bepaald een motiverende speech van hem verwachten om aan die prachtige Quest te beginnen. Als Soul een Quest moet doen dat betrekking had met een grot – hij vermoedde dat de receptioniste zijn lichte vorm van claustrofobie had opgemerkt en hem gewoon voor al die keren dat hij sarcastisch of bot tegen haar was geweest wilde straffen – dan waren alle woorden die er uit kwamen bij hem niet bepaald motiverend. Dat zou iets zijn waar ze aan moesten wennen bij hem. Misschien hoopte het meisje nu al dat de Quest met hem voorbij was of had ze totaal geen idee hoe ze over hem moest denken. Waarschijnlijk een combinatie van beiden. Hij was er ook vrij zeker van dat als het Lima was geweest dat hij niet voorop was gaan lopen, maar naast haar zodat hij én met haar kon communiceren én kon voorkomen dat de Graveler haar als eerste aan zouden vallen. ‘Bedankt,’ zei hij op een sarcastische toon over zijn schouder tegen haar. ‘Ik ben blij dat er toch nog vriendelijke mensen bestaan.’ Soul werd echter weer serieuzer toen het geluid van de kwade Graveler steeds luider werd en hij draaide zich om. Hij vertraagde zijn pas zodat hij deze keer wel naast zijn partner voor deze Quest stond en draaide zijn hoofd naar haar. ‘Om uit te vinden wat ze zo kwaad maakt denk ik dat we ons ergens achter moeten verbergen en de situatie moeten observeren,’ begon hij. ‘Om dat te doen moeten we zorgen dat elke bron dat ons zou kunnen verraden’ hij maakte vervolgens totaal geen duidelijk gebaar naar de Mareep of zo ‘een beetje verborgen is. Zodra we ontdekt hebben wat er aan de hand is kunnen we ook veel beter ingrijpen.’ Soul was meer van het in de situatie duiken en dan wel zien waar hij uitkwam, maar met een partner aan zijn zijde moest hij toch wel wat logisch na gaan denken. Hij wees naar een groot rotsblok dat het zicht ontnam van de Graveler op hun en wenkte de dame terwijl hij er zelf al achter hurkte.

Kate luisterde niet echt naar haar partner, ze concentreerde zich liever op de quest dan sarcastische woorden, en bekeek onder het lopen de grot. Ze moesten ook de reden vinden dat de Graveler zo wild waren.. maar niks leek echt abnormaal te zijn tot nu toe. Toen de geluiden sterker werden voegde ze zich weer bij Soul en luisterde naar zijn woorden. "Lijkt me slim," mompelde ze als antwoord. Dahlia keek een moment naar haar trainer en toen naar de andere Ranger. Wa? Moest ze in haar pokéball? Noa aaide haar dan wel vriendelijk over haar rug, maar dat weerhield de Mareep niet van een vuile blik richting Soul. Hij mocht eerst een poging doen stil te zijn voor hij naar andere ging wijzen. Maar aan de andere kant kon ze niet ontkennen dat haar hoeven een hol geluid lieten horen, elke keer dat ze de grond raakte. Kate aaide het schaap over haar kop en liet de pokémon terug keren, samen met Noa. Ze deed dit het beste solo, voor nu dan. Zo stil ze kon voegde de Ranger zich bij haar partner en keek hem aan. Wat nu? Kate richtte haar blik op de rots, hoe gingen ze hier omheen kijken? Misschien kon ze Tara gebruiken, die had haar zicht niet nodig om te 'zien'.

Soul moest toegeven dat hij zijn idee misschien wat anders had moeten verwoorden of met een ander idee had moeten komen, want plotseling hadden ze helemaal geen licht meer en kon hij enkel de schaduwen van de Graveler onderscheiden. Hij kneep zijn ogen samen en kon er drie onderscheiden. Ze leken met elkaar te discussiëren en zo nu en dan haalde er één boos uit naar de wand van de grot zodat kleine steentjes naar beneden brokkelden. Soul moest er niet aan denken wat er gebeurde als heel de grot zou instorten door de gestoorde Graveler en deed dan ook zijn uiterste best om te blijven zitten en niet gillend de grot uit te rennen. Het zweten werd steeds erger en de jongen deed zijn uiterste best om het te verdoezelen. Hoe kon het zijn dat hij het niet eng vond om het tegen vier grote mannen op te nemen als Lima in gevaar was, maar wel om in één kleine grot te gaan om een groep Graveler te kalmeren? Hij wist het niet, maar hij ging het ook niet uitzoeken. Hij wilde die Graveler kalmeren zodat hij uit deze grot kon gaan. Soul hief zich wat op en keek over de rand. Hij kneep zijn ogen samen en kon nog net een figuur op de grond zien liggen. Een mens? Soul’s hart klopte in zijn keel bij het idee dat ze dadelijk een totaal verbrijzeld mens hier uit moesten gaan halen. Maar toen hij beter keek zag hij dat het ongeveer de grootte van de Graveler had. Soul zakte weer naar de grond toe en wendde zich naar het meisje. ‘Ik zie minstens twee Graveler die aan het rondlopen zijn en tegen de wanden aan het slagen zijn, maar ik zag ook één figuur op de grond liggen. Ik vermoed dat het ook een Graveler is.’ Hij dacht diep na. ‘Misschien is één van de Graveler gewond en zijn de anderen van slag omdat ze niet weten wat ze aan moeten?’ opperde hij. Als dat zo was moesten ze niet alleen de Graveler kalmeren, maar moesten ze de gewonde Graveler ook naar het Pokémon Center brengen. Dit ging echt een helse klus worden.

Tegen de tijd dat ze goed en wel achter de steen zat had Soul de situatie al helemaal geanalyseerd. "Mogelijk," reageerde Kate terwijl ze zelf ook over de rots probeerde te kijken. Het leek er niet op dat de pokémon ze hadden opgemerkt, maar dat kon elk moment veranderen. "Maar Graveler herstellen zelf over tijd," mompelde ze nadenkend. "Misschien zijn ze aangevallen, en daarom op hun hoede." Graveler hadden een of ander mechanisme waardoor ze hun lichaam konden herstellen als ze lang genoeg wachten. Maar als er een of ander sterke pokémon in de buurt was zou dat betekenen dat het gevaarlijk kon zijn. En met een gewonde reisgenoot konden ze niet verder. "Laten we ze proberen te scheiden," stelde Kate zachtjes voor terwijl ze een steentje van de grond bekeek. "Dan moeten we niet met drie Graveler tegelijk vechten." Want het leek er niet op dat deze pokémon zich zonder gevecht gingen overgeven. Ze zou Noa tevoorschijn kunnen halen en met een water aanval de Graveler wat op afstand kunnen houden. En Soul had zijn Sceptile, die zou ook in het voordeel zijn.

Dan heb ik een topic met al je accounts xD
Alleen als jij maakt c':

Het was grappig om te bedenken dat de Graveler nog niet eens halverwege de grot waren en dat ze Soul’s stem alsnog niet door de grot hadden horen galmen. De blonde jongen keek hoe de Graveler naar hun reisgenoot keken en daarna weer tegen elkaar begonnen te spreken en tegelijkertijd gefrustreerd met hun armen uithaalden naar de wanden van de grot. Soul kromp lichtelijk in één toen hij steentjes van de wand zag brokkelen en hoopte echt heel erg hard dat de grot niet zou instorten. De blonde jongen haalde diep adem en draaide zijn hoofd naar het meisje toen deze begon met spreken. Het was nu wel vrij vervelend dat hij haar naam niet had gevraagd en dat hij haar ook geen kans had gegeven om zichzelf voor te stellen, maar dat kwam omdat heel het idee van de Quest in de grot hem zenuwachtig maakte en hij dit zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. ‘Oké,’ stemde Soul in met het idee. ‘Maar betekent dat dat we ook opzoek moeten gaan naar diegene die dit veroorzaakt heeft?’ Het idee dat ze voor dat dieper de grot in zouden moeten gaan maakte hem bijna gek van angst, maar gelukkig had Soul de techniek om dat niet te laten zien aan de buitenkant. Zijn ogen bleven op haar rusten en daarna flitsten ze weer terug naar de Graveler. ‘Ik vind hier in de grot vechten wel geen goed idee,’ sprak hij zo rustig mogelijk zonder zijn claustrofobie al te veel te laten blijken. ‘Ik denk dat we ze dan beter naar buiten kunnen lokken. Als er één van hun agressief wordt en het gebruikt Rollout op de wanden dan hebben we wel een probleem als dadelijk één deel van de grot helemaal instort. Dan brengen we niet alleen onszelf in gevaar, maar hun ook.’

Soul leek met het plan in te stemmen, maar niet erg enthousiast over het idee verder de grot in te gaan. "Als je niet durft ga ik wel," reageerde Kate met een grijnsje. Ze was niet bang voor grotten, of wat erin woonde, maar ze kon zich voorstellen waarom andere niet verder naar binnen wilden. Als Soul niet wilde ging ze hem niet dwingen, al wilde ze wel graag weten wat de Graveler boos maakte. Of bang. Soul trok haar aandacht weer door te zeggen dat hij niet in de grot wilde vechten. "Klinkt goed," reageerde ze zachtjes. "Zal ik dat aan mijn Mareep overlaten?" Ze wist niet hoe hij van plan was de pokémon weg te lokken van hun gewonde vriend, maar ze wist wel dat Dahlia een talent had om mensen en pokémon dwars te zitten. Vooral degene die ze niet mocht. Anyway, ze had er wel vertrouwen in dat het spottende schaap in elk geval twee stenen naar buiten kon krijgen. "Neem jij de twee gezonde?" vroeg Kate aan haar partner. "Dan verzorg ik de gewonde en kijk wat ze zo onrustig maakt." Wat het was voor haar redelijk duidelijk dat Soul absoluut niet dieper de grot in wilde gaan.

Soul beet op zijn onderlip en wilde kwaad reageren toen Kate zei dat ze wel dieper de grot in zou gaan als hij niet durfde. Hij was boos omdat ze zo reageerde. Het was niet dat hij er iets aan kon doen of zo! Maar hij wilde ook niet toegeven dat het zijn claustrofobie was dat hem zo dicht mogelijk in de buurt van de uitgang van de grot wilde houden of zelfs helemaal uit de ingang. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik niet durf,’ reageerde hij dan ook bot op haar en balde zijn vuisten. Hij wist zeker dat als Lima naast hem had gestaan dat zij het ook een dom idee had gevonden om een gevecht te starten in een grot waar de wanden in konden storten en waar ze bedolven konden worden onder steen. Ze had er niet eens bij nagedacht dat hij niet durfde en had het al helemaal niet hardop gezegd. En als ze het hardop had gezegd had ze dat voorzichtiger gedaan dan deze dame. Eigenlijk had hij deze Quest gewoon met Lima moeten doen, maar hij was wel zo slim om dat niet hardop te zeggen tegen zijn Quest-partner. Hij kon zich voorstellen dat ze dan kwaad zou worden en het hem allemaal alleen liet doen voor de rest. ‘Prima,’ sprak hij bot, nog altijd boos om wat ze daarnet tegen hem had gezegd. ‘En anders haal ik de twee gezonde wel uit de grot zodat jij de gewonde kan onderzoeken op je gemak. Daarna kom ik terug en gaan we sámen onderzoeken wat deze onrust veroorzaakt heeft. Als ik deze twee als assist kan maken kunnen ze ons misschien leiden naar de plek.’ Hij twijfelde even. ‘Als die gewonde je aan gaat vallen dan red je je wel, hè?’ Maar hij nam aan dat als dat zo was dat ze dat wel zou kunnen. ‘Dus…’ Hij haalde diep adem. ‘Ik haal die gezonden eruit, jij verzorgt de gewonde en zodra ik die gezonden gekalmeerd heb gaan we de grot in om te kijken wat de onrust heeft veroorzaakt?’ herhaalde hij het plan.

Soul's reactie maakte duidelijk dat ze hem op zijn tenen had getrapt. No fun, sommige mensen konden echt niet tegen plagerijen. Kate was niet erg onder de indruk van Soul's botte gedrag en knikte. "Maak je geen zorgen," reageerde ze grijnzend. "Ik red me wel." Ze deed dit al ruim een jaar en ze had heel wat gevaarlijkere situaties gehad. Ze had haar rang niks voor niks gekregen. "Precies," bevestigde ze het plan nadat Soul het had herhaald. "Lukt het je in je eentje de Graveler weg te krijgen of wil je de Mareeps hulp?" Hij mocht dat wel sterke pokémon hebben, maar aangezien hij niet wilde vechten in de grot zouden die niet erg veel kunnen doen. Dahlia kon misschien helpen, ze was meester in het irriteren, al verwachtte ze niet dat Soul daar blij mee zou zijn. Kate richtte haar blik weer op de Graveler en probeerde de afstand in te schatten. Het zou lukken, met Tara die stenen kon wegruimen zou het mogelijk zijn de grot te versterken. Geen instortgevaar.. hopelijk.

Het was diep triest dat het meisje iets doorhad van zijn claustrofobie terwijl hij het tegenover Aiden, de kerel waarmee hij ooit eens een keer in een andere grot moest gaan vechten tegen een Piloswine als hij het zich goed herinnerde, goed verborgen had weten te houden. En toen hadden ze vastgezeten. Dat had hij echt niet leuk gevonden. Was het trouwens wel een Piloswine geweest? Of een Swinub misschien? Ze hadden één of andere Pokémon moeten gebruiken om weer vrij te breken in ieder geval. Ach, het maakte ook niet veel uit. In elk geval moest hij nu de Graveler uit de grot krijgen en zou hij zich daarna weer volledig kunnen concentreren op de Quest. Soul draaide zijn hoofd naar Kate en rolde met zijn ogen. ‘Ik kan het prima alleen af, hoor,’ sprak hij en hij gooide een Poké Ball de lucht in die met een klap openging. De Graveler keken over hun schouder. ‘Blaf naar hun en maak dan dat je wegkomt. Ik wacht op je bij de uitgang,’ zei Soul tegen zijn Houndoom. ‘Veel succes,’ zei hij nog tegen Kate, maar je kon aan zijn stem horen dat hij nog steeds boos was en hij draaide zich om zonder haar een blik waardig te keuren. Een hard geluid toonde aan dat de Graveler hun volgde en Soul draaide zich om. Hij haalde zijn tol tevoorschijn en liet deze open gaan. Daarna zorgde hij ervoor dat de Mega Stone van Houndoom activeerde zodat er niet veel later een Mega Houndoom voor hem stond. De Houndoom gromde. ‘Gebruik Flamethrower op de eerste!’ Een Flamethrower van een Mega Houndoom die bovendien ook een item vasthield dat zijn fire moves een boost gaven was zeer gevaarlijk en dat leken de Graveler zich ook te beseffen. Soul activeerde zijn Capture Styler en zag hoe deze naar voren schoot. Hij maakte grote bewegingen rond de half geflambeerde Graveler en droeg Houndoom ondertussen op om naar de andere Graveler te gaan. Deze bood wel wat meer weerstand door zijn Rollout uit te oefenen op de fire type. En terwijl Soul bezig was met de Graveler te kalmeren vroeg hij zich toch wel even af of bij Kate alles wel oké was.

Kate keek haar zure partner na en zuchtte. Ze had liever iemand gehad die niet zo snel beledigd was, maar daar kon ze niks meer aan veranderen. Ze moest deze quest uitvoeren en niet bezig zijn met haar geïrriteerde partner. Soul zocht het maar uit. Een rommelend geluid klonk als teken dat de Graveler achter de Ranger aanrolden, hopelijk kon hij zichzelf redden. Maar aangezien ze een mega evolutie licht in de verte zag moest dat wel goed komen. Ze vroeg zich voor een moment af of het de Houndoom, Salamence of Sceptile was, maar besloot al snel dat het geen zin had. Ze zou er later wel achter komen. Kate liet Dahlia verschijnen, voor licht, en verdween om de steen. De gewonde Graveler keek haar behoedzaam aan, maar nam geen directe actie tot aanval. Ze had niet genoeg energie of kracht om de blondine aan te vallen. Dit gaf haar de tijd haar tol te gebruiken en de pokémon te kalmeren. Dit was makkelijk, bijna te makkelijk. "Wat is jou overkomen," mompelde de Ranger terwijl ze de steen begon te onderzoeken. De Graveler leek een paar flinke klappen te hebben genomen, barsten waren over het hele lichaam van de pokémon te zien en het idee dat ze dat moest vinden die dit had gedaan was niet bepaald geruststellend. Een trilling trok opeens door de vloer, nauwelijks merkbaar. Maar voor iemand met een Flygon en de Graveler niet te missen. Behoedzaam keek Kate op en scande de grot. Ze was erg gevoelig voor trillingen. Na een heel leven in de Desert en een draak die de grond kon lezen was ze erin geïnteresseerd geraakt. Handig in situaties als deze. Dahlia blaatte vragend, zij had niks gemerkt, en keek haar trainer met een schuin gehouden kop aan.. Het geluid echode door de gang en een duidelijke trilling volgde. Het gevolg van een voetstap. Net een goedkope horrorfilm. Dahlia blaatte geschrokken en keek om zich heen. De Graveler leek opeens extra nerveus en wilde al wegrollen, achter zijn vrienden aan, maar de barsten in zijn lichaam verhinderden dat. "Ssssshht," Kate keek de twee pokémon licht nerveus aan en probeerde goed te luisteren.

Een gedaante verscheen in de verte, groot, iets groter dan Tara. Maar niet Bella-groot. Een Aggron kwam dreigend op de kleine groep afgelopen. De Graveler liet een angstig geluid horen en keek de Ranger en haar pokémon bang aan. Inschattend keek Kate naar de pokémon. Ze wist toevallig dat Aggron's erg agressief tegen indringers in hun territorium konden zijn. Territoriale pokémon dus. Waarschijnlijk waren de Graveler per ongeluk zijn gebied binnen gewandeld en waren daarna aangevallen. Toen schoot de Aggron naar voren en schoot een rots op de groep af. Kate kon de steen net ontwijken en schoot achter een rots. Nope, hier had ze Tara voor nodig. Dahlia ging het niet redden. De Mareep was van haar gescheiden geraakt en stond beschermend bij de Graveler. De Aggron brulde zijn metaalachtige krijs, een teken dat hij de inbrekers wilde aanvallen. Dahlia stond helemaal zonder bescherming bij de Graveler! Kate's hand sloot zich om een steen en kwam achter de steen vandaan. De Aggron had zich al tot de Mareep en Graveler gericht aan een bluf van Dahlia te horen. Met alle kracht die ze in zich op kon brengen smeet Kate de steen tegen de Aggron aan. Een holle 'tunk' klonk toen het ding de pokémon raakte, het leek nauwelijks voelbaar te zijn voor het ijzeren monster. Maar het leek te werken. De gigantische pokémon draaide zich om en zijn dreigende, blauwe ogen vonden de blondine. Het spookachtige licht van Dahlia's staart maakte het extra eng. Kate rilde toen de grote pokémon haar kant op kwam en greep snel Tara's bekende, groene pokéball van haar riem. Ze ging zich niet gered laten worden door Soul, dat plezier gunde ze hem niet. De grotpokémon maakte zich al klaar voor een aanval en ze koos dat moment de shiny Flygon te laten verschijnen. Tara kwam krijsend uit haar pokéball, ze had alles kunnen zien vanuit het voorwerp, en viel aan met een Fire Blast. Het vuur sloeg tegen de Aggron aan en ontlokte een verraste brul. Kate gebruikte het moment om richting de Graveler en Dahlia te schieten terwijl ze haar best deed het vuur te ontwijken. De Mareep keek haar trainer bezorgd aan, maar ze wist ook wel dat Tara dit aankon. "Leid haar naar buiten," droeg de Ranger haar pokémon vluchtig op met een beweging naar de Graveler. De pokémon had genoeg meegemaakt en ze ging die niet in de vuurlinie houden. Straks werd ze in tweeën gebroken door de territoriale Aggron. Ze hield het voor mogelijk. Soul zou hier waarschijnlijk binnen een paar tellen zijn met al het geluid wat de Aggron had gemaakt. Ze kon wel wat versterking gebruiken. Dahlia blaatte zachtjes tegen de steen en gaf haar een por met haar neus. Ze moesten gaan! Samen met de gewonde Graveler bewoog de Mareep zich richting uitgang. Dit had tot gevolg dat het een stuk donkerder werd.

Kate keek het verdwijnende licht na en knipperde met haar ogen. Het was beter dat ze wat naar achteren ging, het laatste wat ze wilde was geraakt worden door een vallend rotsblok. Tara zou zich wel redden, de Flygon was niks voor niks Groundtype en kon met gebruik van de grond de positie van haar tegenstander vinden. Als een soort Diglett of Zubat, met gebruik van echo. Ze wist er het fijne niet van, maar het was bewonderenswaardig. Zij kon dat jammer genoeg niet en taste in het donker. Terwijl Kate wachtte tot haar ogen aan de duisternis wende, half verscholen achter de rots waar ze eerder ook achter hadden gezeten, hield Tara de Aggron bezig. Hopelijk ging dat goed, ze had immers niet veel vliegruimte. Ze durfde Bella er niet bij te halen, en Noa kon niet veel met de duisternis. De Flygon stond er alleen voor. Tot Soul kwam dan, misschien had hij wat back-up. En een beter humeur, dat kon ze ook wel gebruiken.