Rolling Graveler

Soul vloekte toen de lijn van zijn Capture Styler terugschoot naar hem. Doordat hij zijn aandacht zo erg had gefixeerd op de grot had hij niet in de gaten gehad dat de andere Graveler ook Rollout wilde gebruiken en daardoor tegen de lijn gebotst was. De lijn knapte bijna en Soul kon hem nog net netjes terug opvangen. Het zou veel kosten om zo’n lijn te breken, maar het zou voor Soul ook veel moeite kosten om uit te leggen aan de Ranger Base hoe zo’n sterke, dure Capture Styler in Arceus’ naam kapot was gegaan. Toch maar voorzichtiger zijn dan. Houndoom racete naar zijn trainer toe en Soul sprong omhoog zodat hij op de rug van Houndoom terechtkwam. De Graveler die als eerste zijn Rollout had uitgevoerd miste hem op één haar na en Houndoom gromde terwijl hij Soul neerzette. Dit vereiste een tweede Pokémon. Hèhè, had hij eindelijk nog eens een dubbelgevecht. Omdat hij echter geen twee Pokémon kon mega-evolueren per gevecht kon hij alleen maar rekenen op het hoge niveau van zijn Pokémon en snel haalde hij Salamence tevoorschijn. Houndoom en Salamence cirkelden beiden om de Graveler heen terwijl Soul zich bedacht hoe hij dit aan ging pakken. Hij besloot om voor de eerste Graveler te gaan om deze te vangen en de andere Graveler te laten afleiden door Salamence. Zodra hij de eerste had zou de tweede vast wel moe genoeg zijn om gevangen te worden. Ja, zo ging hij het aanpakken. Soul liet zijn blik naar de Graveler glijden en gaf een knikje naar zijn eigen Pokémon welke snel in actie schoten. ‘Salamance, leid die Graveler af en maak hem zo moe mogelijk!’ Als Salamence ergens goed in was dan was het wel in zijn tegenstander irriteren met zijn vrolijke gedrag en zijn snelle vleugels.

Terwijl Salamence om de tweede Graveler heen cirkelde en hem waarschijnlijk ook wat beledigende woorden toeriep in zijn eigen taal, liet hij Houndoom de eerste aanvallen. De Graveler was ondertussen bezig met een paar rotsen op Houndoom af te vuren, maar Houndoom ontweek deze soepel en gebruikte zelfs de rotsen om dichterbij te komen. Toen hij eenmaal dichtbij genoeg was gebruikte hij opnieuw een Flamethrower. De krachtige vlammenwerper raakte Graveler, maar deze rolde zich op tot een bolletje zodat hij vuurrood werd, maar waarschijnlijk niet al te veel schade opving. ‘Foul Play om hem uit die bol te krijgen en val daarna opnieuw aan met Flamethrower!’ Houndoom schoot naar voren zodat de krachtige dark type move hem kon raken en de Graveler uit balans raakte. Daarna zette Houndoom opnieuw zijn Flamethrower in. De Graveler was overduidelijk van een lager niveau dan de tweede Graveler welke inmiddels met woedende brullen Salamence uit de lucht probeerde te halen. Aan wat schade aan de vleugels te zien had hij Salamence wel een paar keer geraakt, maar dat maakte de Pokémon echter enkel en alleen nóg uitdagender dan hij al was en met een grijns keek Soul toe hoe hij de Graveler vervolgens pestte door ook een Flamethower te gebruiken. Hoewel deze natuurlijk minder kracht had dan die van Houndoom, was het een vrij effectieve manier om de constant naar hem vliegende rotsen te doen stoppen. Soul richtte zijn aandacht weer op Houndoom welke zijn lichaam voor een laatste keer hard tegen de Graveler beukte. Het was cool om te zien hoe de Mega Pokémon met nog meer gracieuzere bewegingen zijn aanvallen uitvoerde en hoe er de maximale kracht achter zijn Flamethrower zat die geboost werd omdat hij verder geëvolueerd was, maar ook omdat hij een item vasthield dat zijn fire type moves een extra boost gaven.

Zowel Soul als Houndoom keken gealarmeerd op door de luide, metaalachtige brul die onmogelijk van een Graveler afkomstig kon zijn. ‘Dat kan wel eens de reden zijn waarom ze zo agressief en gewond zijn geraakt,’ sprak Soul zijn gedachten hardop uit. Tijd om zijn laatste teammember tevoorschijn te halen en deze ook eens een voorproefje te geven van een Quest. Sceptile had tot nu toe mogen dienen in zijn Poké Ball, maar Kate kon de Pokémon in de grot nooit alleen aan. Hij moest denken aan het meisje dat daar helemaal alleen zat tussen rotsen die elk moment naar beneden konden vallen en toch had hij even oprecht spijt dat hij haar had laten doen. ‘Ga Kate helpen,’ sprak hij tegen Sceptile. ‘Val de Pokémon aan die daar binnen is en zorg dat Kate beschermd blijft van aanvallen.’ Het was maar goed dat het meisje hem hier niet hoorde. Hij gunde haar het plezier niet dat ze eerst aan haar lot overgelaten werd, maar dat hij daarna toch letterlijk zijn Pokémon had opgedragen om haar te beschermen omdat zijn slechte geweten hem dat zo opdroeg. ‘En nu…’ Hij draaide zijn aandacht naar de Graveler welke wild aan het hijgen was en zwaar beschadigd leek te zijn door de fire type moves. ‘We gaan het weer opnieuw proberen.’ Houndoom knikte en putte de Graveler nog wat meer uit door om hem heen te cirkelen. Soul haalde zijn Capture Styler voor een zoveelste keer tevoorschijn en liet de tol naar buiten schieten. Met grote bewegingen keek hij toe hoe de lijn zich om Graveler heen bond. Steeds ging het uiteinde van hem weg zodat Graveler duizelig naar de lijn aan het kijken was en zijn lichaam steeds luier werd. Hij had kennelijk de hoop opgegeven om schade toe te dienen aan Houndoom, hoewel de Pokémon wel wat schade had opgelopen. De Pokémon zijn ogen werden steeds zwaarder en er was zowaar een glimlach te zien om zijn lippen. Soul draaide zijn hoofd zodat hij naar Salamence kon kijken welke nog altijd de andere Graveler aan het uitdagen was. Deze werd al wat vermoeider, maar leek nog niet uitgevochten te zijn en Soul gaf een knikje naar Houndoom. Hij wees naar de Graveler. ‘Ik kan het vanaf hier alleen aan. Ga Salamence maar helpen.’ Loyaal knikte Houndoom naar zijn trainer en sprong naar de Graveler toe om deze aan te vallen.

Dahlia was bijna bij de uitgang, de Mareep had de Graveler geëscorteerd en het leek erop dat ze zo veilig waren. Een Sceptile verraste haar door de grot in te lopen, maar ze realiseerde zich bijna meteen dat dit geen wilde pokémon was, waarschijnlijk die van Soul. Dahlia keek de pokémon kort aan en blaatte toen tegen de Graveler. Ze hadden geen tijd te verspillen, ze moest Kate helpen! De gewonde steen wandelde de grot uit en de Mareep draaide zich om om haar trainer te helpen. Tara zou het wel uithouden, maar het was pikdonker. Hopelijk was Kate niet geraakt door een of andere steen! Ze wist dat er in het verleden slechte dingen met stenen waren gebeurd, als ze de Flygon mocht geloven.

Tara had de Aggron iets naar achteren weten te dwingen en probeerde de pokémon te intimideren met haar krijsen. Dat was alleen moeilijk als je tegenstander groter was dan jijzelf. "Tara," Kate's stem klonk opeens ergens van achter in de duisternis. "Stone Edge om een muur te maken." De Flygon brulde als teken dat ze het had begrepen en stampte op de grond waardoor een gigantische steen uit de bodem schoot. De rots blokkeerde de doorgang en gaf een moment van rust voor het duo. Tara draaide zich om en zocht haar trainer. Kate kon dan wel niet veel zien, maar het was een hele opluchting haar pokémon te voelen in de duistere grot. De Aggron ging aan de andere kant van de steen tekeer, haar eraan herinnerend dat ze het monster moest kalmeren. Gelukkig lag dat binnen haar krachten als Grand Ranger. Dahlia blaatte van een afstand en licht verscheen weer in de grot. Samen met een Sceptile kwam de Mareep aangehuppeld, waarschijnlijk de back-up die Soul had gestuurd. Bezorgd keek de roze pokémon haar trainer aan en liet een opgelucht geluid horen toen ze merkte dat die helemaal oké was. Kate gaf het schaap een aai over haar kop en keek toen om naar de steen. De Aggron zou er uiteindelijk doorheen breken en dan moest ze voorbereid zijn. Geen tijd voor een vals gevoel van veiligheid. Nadenkend staarde de Ranger naar de rots, wat was de beste oplossing?

Misschien had Soul beter zijn Pokédex mee kunnen geven met Sceptile zodat Kate een overzicht had van wat de Pokémon allemaal kon. Of kon ze dat op haar eigen Pokédex ook zien? Nee, hij kon zich niet herinneren dat zoiets mogelijk was en de aanvallen van een wilde Pokémon kon je immers ook niet scannen, pas alleen als deze echt in je team zat. Maar hij wist van Sceptile dat hij uit zijn eigen wel wist welke aanvallen hij beter wel kon gebruiken en welke niet. Hij had nog niet veel teamgevechten gedaan, maar hij zou wel voor afleiding kunnen zorgen terwijl Kate’s Pokémon aanviel. De Graveler voor hem was inmiddels volledig gekalmeerd en leek zelfs bereid te zijn om hem te helpen. Hij begon op de andere Graveler in te praten, maar deze wilde niks van zijn grotgenoot weten en begon zelfs aan te vallen. Houndoom en Sceptile wisten hem met verenigde krachten echter vrij goed tegen te houden en Soul haalde zijn Capture Styler weer tevoorschijn. Het was jammer dat hij geen aanvallen had die de tegenstander in slaap brachten of verlammen, hoewel Dragon Breath daar wel een poging toe kon doen. ‘Salamance, val aan met Dragon Breath!’ De Pokémon knikte, opende zij bek en niet veel later schoot een er een straal naar buiten welke tegen de Graveler knalde. De Pokémon wankelde lichtelijk achteruit. ‘Nog eens!’ riep Soul toen hij zag dat het niet gewerkt had en weer deed Salamence een poging. Plotseling strompelde Graveler naar voren en wilde Salamence aanvallen, maar Houndoom beukte zijn lichaam tegen de Pokémon zodat deze terug op de grond viel. Toen hij opnieuw wilde aanvallen ging het niet en Soul grijnsde toen hij begreep waarom. Zijn Pokédex gaf de extra bevestiging: de Pokémon was verlamd! Hij haalde zijn Capture Styler tevoorschijn, activeerde de tol en liet deze naar buiten schieten waarna hij zich vervolgens concentreerde op het in zijn macht krijgen van deze Pokémon.

Oké, ze had een plan. "Tara, Dahlia," ze wenkte de twee pokémon. "Sceptile." Ze had geen idee of de pokémon een naam had, maar ze had alle hulp nodig die ze kon krijgen. "Als de Aggron door de rots breekt heb ik jou nodig om hem te laten struikelen," legde ze de Grasstype zachtjes uit. Bella was te groot om te kunnen helpen, en in het nadeel, en Noa was niet bepaald groot of sterk. Kye was al helemaal geen optie, dus ze kon niet anders dan op Soul's pokémon vertrouwen. "Dahlia, ik wil dat je de aandacht van de Aggron trekt, leid hem af en zorg dat hij alleen op jou let zodat ze andere hun dingen kunnen doen," de Mareep knikte vol zelfvertrouwen en keek haar trainer trots aan. Blij om deel te kunnen zijn van het plan. Plus ze mocht iemand irriteren, daar ging ze geen nee tegen zeggen. "En jij," Kate richtte zich tot Tara. "Als de Aggron uit balans in, sla hem tegen de grond en pin hem vast zodat ik hem kan kalmeren." Gejaagd keek ze de drie pokémon aan, de Aggron's klappen deden steeds meer van de steen afbrokkelen, duidelijk makend dat ze weinig tijd hadden. "Goed, iedereen in positie," Kate pakte haar Styler en deed haar best kalm te blijven. Ze was niet bang voor rotsen of dichte ruimtes, maar ze was bang iemand te verliezen. Ze wilde niemand meer verliezen, vooral omdat dit niet zou zijn zoals het ongeluk waar ze haar verleden verloor. Ze zou alles kunnen herinneren, elk detail. Maar met Tara zou het goed komen, ze had vertrouwen in de Flygon. Misschien wel teveel. Toen brak de Aggron door de Stone Egde en was het enige wat ze hoorde een triomfantelijke brul van het monster. Hopelijk werkte dit..

Herinner hem er even aan dat als hij ooit nog eens een Quest zou zien in verband met een paar Graveler dat hij er nooit meer op zou reageren, oké? Hij vond het feit dat ze in een grot moesten vechten al niets, laat staan om nu machteloos af te moeten wachten of zijn Pokémon en zijn partner levend uit die grot kwamen. Zodra hij die Graveler gekalmeerd had zou hij naar binnen gaan en dan mochten de twee Graveler hem helpen. Na alles wat ze veroorzaakt hadden was dat wel het minste wat ze konden doen voor hem, hoewel hij ook wel begreep dat het voornamelijk door de Pokémon kwam die nog in de grot was dat de Graveler bang waren en daardoor sneller geneigd waren om mensen aan te vallen. En dan had je natuurlijk nog die andere Graveler die gewond was geraakt. Soul zuchtte. Ze hadden dan ook echt weer de beste Quest er uit genomen, niet? Soul draaide zijn hoofd gealarmeerd om toen hij de metaalachtige krijs van de Pokémon weer hoorde. Wat was dat in Arceus’ naam toch voor een Pokémon? Hij kende wel vrij veel van Pokémon, maar deze krijs kwam hem niet bepaald bekend voor. Het maakte hem echter wel lichtelijk nerveus dat Kate, haar Pokémon en zijn Pokémon daar nog waren. Misschien moest hij nu al maar…? Hij draaide zijn hoofd naar de Graveler die zijn kant op rolde, maar die weer uit de weg werd gebeukt door Houndoom. Soul besefte dat hij echt geluk had met zijn partner-Pokémon en besefte dat de Graveler weldegelijk eerst gekalmeerd moest worden. ‘Houndoom, ga Kate helpen!’ Hij keek zijn Pokémon één laatste keer aan. Hij hoopte echt dat die grot niet zou instorten en dat hij zijn dierbaarste Pokémon af zou moeten staan. Dat zou hij niet overleven. De Pokémon gaf hem na een lange blik een kort knikje en rende in de richting van de grot. ‘Help met aanvallen!’ riep Soul nog. ‘En vraag aan Sceptile wat het plan is!’ Houndoom blafte een antwoord terug en Soul richtte zich op de Graveler. Deze leek volledig uitgeput te zijn en niet meer in staat te zijn zichzelf te verdedigen. Soul activeerde de tol opnieuw en begon weer, deze keer ook een beetje vermoeid rakende, de lijn om Graveler heen te bewegen.

De brul van het ijzeren monster werd eindelijk minder, Kate keek van achter haar verstopplek en seinde dat de pokémon moesten aanvallen. Ze kon niet goed zien wat er gebeurde, maar aan de plotselinge geschrokken brul van de Aggron te horen kon ze aannemen dat het plan in werking was gezet. Dahlia blaatte triomfantelijk en sprong heen en weer zodat het licht in de grot alle kanten op ging. De aarde schudde toen de Aggron tegen de grond sloeg en wanhopig pogingen deed overeind te komen. Tara had zich met haar achterpoten in zijn metalen rug begraven en spuwde een lading vuur zodat hij niet zo zou tegenstribbelen. Kate schoot vanachter haar steen tevoorschijn en onderzocht de Aggron met een snelle blik. Dit zou niet werken, hij bewoog nog teveel om de tol te kunnen afschieten. "Tara, Rock Slide," riep ze de Flygon toe en wenkte tegelijkertijd de Sceptile en Dahlia om afstand te creëren met de draak. Stenen daalden op de grotpokémon neer en een metalen brul was de paniekerige reactie. Het geluid van een pokémon in nood. Met de Aggron compleet hulpeloos op de grond was het de perfecte tijd om de tol te gebruiken. Kate maakte zich klaar om het ding af te vuren en schoot het toen op het monster af. De tol moest een vervelende kets tegen de grond maken om een vol rondje te krijgen, maar gelukkig was het ding stevig genoeg. Alles leek goed te gaan tot de Aggron een plotselinge brul slaakte en haar concentratie verpeste. Ze kon al weinig zien in de grot en dit maakte het niet beter. De tol ketste hard tegen de grond en voor een moment was Kate de controle kwijt. Met een snelle zwiep probeerde de Ranger het ding terug in positie te krijgen, want als ze het nu verloor zou ze hem waarschijnlijk nooit meer terug vinden in de donkere grot. Wonder boven wonder wist ze de tol terug in baan te krijgen en voor een moment liet ze zichzelf toe opgelucht te zijn. Toen raakte de klauw van de Aggron het ding en tolde de tol weg. Snel wist Kate een beweging met haar styler te maken en het ding schoot terug naar haar hand. Grimmig keek ze de Aggron aan, de pokémon was opgehouden met spartelen en keek dreigend terug. Blijkbaar had hij door gekregen dat de Flygon op zijn rug niet de aanvaller was. Het beest spuugde wat modder naar haar toe in teken dat ze moest oppassen, samen met een vuile blik. Kate bleef stevig staan en keek koel op de wilde pokémon neer, ze liet zich niet zo makkelijk intimideren. Tijd voor poging twee.

Toen ze de tol weer aan haar Styler had zitten schoot ze het ding weer op de Aggron af, deze keer voorzichtiger dan eerst. Behendig stuurde ze de tol rondom de kop van de pokémon, het enige gebied waar ze de tol helemaal om de pokémon kon krijgen. De Aggron deed dan wel pogingen de tol te raken, maar Tara lette extra op en wist de grote pokémon in bedwang te houden. Uiteindelijk moest de tol nog maar één rondje.. en dat was natuurlijk het moment dat de metalen pokémon het ding weer stoorde. Met een plotselinge kopstoot wist het monster de tol uit zijn baan te sturen. De tol schoot weg in de duisternis, maar gelukkig nu richting een meer open gebied. Deze keer was het Dahlia die de tol opving en naar haat trainer bracht, maar Kate kon niet anders dan licht gefrustreerd zijn. Normaal ging het makkelijker, maar aangezien ze in deze donkere grot vocht met beperkte bewegingsruimte en maar een klein gebied om de tol heen te sturen was het een stuk moeilijker. Ze schoot het ding weer op de Aggron af, deze keer vastbesloten om het monster te kalmeren. Het ding schoot steeds sneller rond de metalen pokémon, de tol bleef behendig uit de buurt van gevaarlijke uitsteeksels van de pokémon en Tara was er ook helemaal klaar mee. De Flygon wilde duidelijk ook dat de Aggron zich gedroeg, want de draak had haar klauwen nog wat extra in de metalen platen van de wilde pokémon gestopt. Uiteindelijk voltooide Kate de laatste kring en trok de witte gloed in het metalen lichaam van het monster. Gelukt, eindelijk.

Een diepe zucht van opluchting verliet haar mond en Kate zakte op de grond. Ze was zo moe na vandaag. Tara kwam voorzichtig van de Aggron af en keek die argwanend aan. Wat als hij nog steeds agressieve gevoelens had? Gelukkig leek de pokémon niet meer zo agressief, al keek hij nog wel dreigend uit zijn ogen. "Niemand is hier om je territorium af te nemen," krachtig was Kate voor de Aggron gaan staan en keek hem strak aan. "Dus ga terug naar je gebied en vind wat rust. Niet iedereen is een dreiging voor je thuis." Ze had geen idee of de pokémon haar verstond, maar een diep gerommel kwam uit de keel van het monster. De Aggron keek op haar neer en knikte toen lichtjes met zijn zware kop. "Wees alsjeblieft voorzichtig met wie je aanvalt," voegde Kate er zachtjes aan toe. De pokémon staarde haar aan en knikte nog een keer. Of hij het ook echt verstond was de vraag, maar hopelijk was haar gevoel overgebracht en wist de Aggron wat ze bedoelde. Tara voegde er ook nog wat aan toe en keek hem streng aan, de Flygon wilde de boodschap ook nog wat duidelijker maken. De Aggron staarde haar een moment aan en brulde toen zachtjes als antwoord. Het klonk begrijpend, Kate keek naar de wilde pokémon aan en hoopte dat hij nu minder agressief zou zijn. Met die woorden als afscheid draaide het metalen monster zich om en begon zijn weg terug. Kate keek hem kort na en glimlachte. Missie geslaagd. De Graveler waren veilig - hopelijk - en zouden na verloop van tijd wel weer herstellen. Dat was immers hoe de stenen werkten. "Laten we gaan," samen met haar en Soul's pokémon begon de Ranger richting uitgang te lopen. Eindelijk was ze van dit hele gebeuren af, hopelijk kon ze nu eindelijk naar huis.