Jurassic Jungle?!

{Team Rocket quest - 3077 words}

Er zijn onderzoeken in een lab in Fortree City die voor ons waardevol kunnen zijn. Bemachtig de informatie. Dat waren de enige instructies die ze had gekregen voor deze plotselinge quest waar ze op gestuurd was. Ondanks dat ze op korte vakantie was in Hoenn, had ze al een aantal taakjes voor Team Rocket uitgevoerd. Zo had ze een paar dagen geleden een patrouille gelopen in Mossdeep City, om daar een suikerspin van de straat af te plukken - want dat was de enige benaming die volgens haar bij dat naïeve kind pastte die dacht dat het wel een goed idee zou zijn om Team Rocket uit te dagen in op hun eigen terrein. Maar ze had wel bewezen dat het absoluut geen slim idee geweest was van de suikerspin om zich zo laat nog op straat te laten zien, met een beetje geluk zou ze voortaan ook netjes binnen blijven en hadden haar collega’s in het vervolg geen last meer van dat kind. Arianna snapte nog altijd niet dat haar collega’s er niet voor hadden gezorgd dat dat kind al de vorige keren niet hard was aangepakt, ze moesten eens gaan begrijpen dat liefjes vragen niet elk onkruid terug de grond in kreeg. Ze moest toegeven dat in Kanto - de regio waar ze oorspronkelijk vandaan kwam en waar ze ook een tijdje bij Team Rocket had gezeten voordat ze haar over hadden geplaatst - een stuk beter geregeld was. De organisatie had daar meer schrik onder de inwoners, hier in Hoenn leek het wel alsof elke gekke suikerspin dacht dat ze wel wat regels konden breken. Mocht daar maar snel verandering in komen, anders was de kans groot dat men binnenkort zou gaan proberen om Mossdeep City terug in te nemen. Je wist het namelijk maar nooit met die verdoemde rangers en wat ze allemaal van plan waren om uit te voeren.

De hele dag had ze nietsvermoedend doorgebracht in de buurt van het lab in Fortree City. Het was niet verstandig om daar binnen te wandelen wanneer het nog licht was, dus moest ze wachten tot de nacht was gevallen en iedereen het pand verlaten had. Dan zou ze rustig haar gang kunnen gaan en de informatie zoeken die de organisatie zo nodig wilde hebben, maar daarvoor moest ze wel eerst binnen zien te komen. En het lab werd natuurlijk niet onbewaakt achtergelaten. Daarom had ze de hele dag wat rond gehangen, de ingangen bestudeerd en had zo nu en dan één van haar pokémon op pad gestuurd om het gebouw wat verder te bekijken van buitenaf. Gisteren had ze haar Shuppet weer terug in haar team gestopt. Ze had de ghost type in haar box geplaatst voor een aantal weekjes, het was echter altijd een trouw lid van haar team geweest en omdat ze toch nog een lege plaats had, had ze besloten het wezen weer terug te roepen. Daarbij kwamen kleinere pokémon ook wel eens van pas, want ze kon moeilijk met haar Nidoking, Charizard of Mudsdale aan komen stampen. Dan zou het halve stadje wakker worden en dan was de kans groot dat haar missie faalde. Raksha was nog niet sterk genoeg om volledig op te kunnen vertrouwen, die was er alleen bij om te kunnen zien hoe dit soort dingen in zijn werking gingen zodat ze later - wanneer ze sterker was - beter zou functioneren in haar team. Arianna was namelijk wel van plan om haar witte vos goed te gaan trainen wanneer ze er klaar voor was, want een ice en fairy type pokémon kon nog wel eens goed van pas komen. Voornamelijk tegen alle dragon types - waar Raksha zelfs volledig immuun voor zou zijn - en de dark types. In elk geval zou de jonge vos op een dag nog een belangrijk deel voor haar team zijn, maar nu nog niet. Nu was ze nog te jong en onervaren. Maar dat laatste was dan ook de reden dat Arianna wel van plan was haar er de hele tijd bij te hebben. En dan was er nog haar Lycanroc, die niet zo heel lang geleden nog een kleine Rockruff was geweest, maar nu was geëvolueerd. Het gedrag van het beest was nog altijd een tikkeltje vreemd. De jonge vrouw had er dan ook wat onderzoek over gedaan, en ze was erachter gekomen dat de midnight vorm van Lycanroc, wat haar Frodo dus ook was, een stuk agressiever was dan de midday vorm. Er had letterlijk gestaan dat de midnight vorm een enorme energieboost kreeg van vechten, en dat het meer energie kreeg des te sterker zijn of haar tegenstander was. Van enthousiasme kregen lichtte zijn ogen dus altijd op. het was ook pure frustratie wanneer hij er klaar voor was om iemand aan te vallen en hij nog eventjes moest wachten. De strategie van Lycanroc was voornamelijk om dichtbij zijn tegenstander te komen, zodat hij deze vervolgens knockout kon slaan. Nee, een vriendelijke wolf was het zeker niet. Daar was geen twijfel over mogelijk. Maar Arianna had het vertrouwen van het beest wel gewonnen door hem een paar dagen geleden te laten jagen op mevrouw de suikerspin. Zijn respect had ze al afgedwongen als pup, nu was het enkel nog de taak om dat respect te houden en hem nog sterker te maken. Om niet al te veel aandacht te trekken had ze de Lycanroc de hele dag niet laten zien, het was immers voor velen een onbekende pokémon en ze zat er niet op te wachten om weer een groep nieuwsgierige trainers uit te moeten leggen dat het beest niet van hier kwam. Wie weet zou ze dan zelfs de aandacht trekken van de werknemers in het lab, en dat wilde ze natuurlijk al helemaal niet. Haar Shuppet was echter wel een pokémon die ongezien wat rond kon zwerven, en dus had ze er maar op moeten vertrouwen dat het beest zich wat stil zou houden de hele dag. Echter had ze kunnen weten dat Phobetor niet volledig te vertrouwen was alleen, want ergens rond het middaguur had ze een groepje kinderen voorbij zien rennen die duidelijk heel erg geschrokken waren van iets.. of beter gezegd.. iemand.. Hij zou het ook nooit leren.

Maar nu was de nacht gevallen, het was doodstil op straat en Arianna had rustig in de schaduwen van de bomen gewacht tot de laatste persoon het lab had verlaten. Misschien was er nog een bewaker binnen, des te meer reden om niet roekeloos te worden nu. Gevolgd door haar witte vosje die achter haar aan trippelde en de Shuppet die om haar hoofd heen zweefde liep ze in de schaduwen van het gebouw naar de achterkant, daar waar Phobetor een raam had gevonden wat niet volledig afgesloten was. Echter was het niet volledig open, iets wat dom zou zijn om te doen, want zo gaf je elke dievegge een prachtige ingang voor hen alleen. Er zat een slot aan, maar het was een slot wat ze eigenhandig wel kon breken. Arianna trapte haar hak uit, pakte het op van de grond en sloeg met de hak van de schoen in het slot, die al snel open sprong. Nu had ze wel een vrije weg naar binnen. Ze trok haar schoen weer aan en opende voorzichtig het raam. Ze moest dit doen zonder dat iemand haar doorkreeg, naar binnen gaan en zoeken waarvoor ze hier was, om vervolgens weer te vertrekken en te doen alsof ze er nooit was geweest. Sommige leden hielden ervan om er een enorme rommel van te maken, zodat de scientists maar goed konden zien dat ze waren beroofd, maar in haar ogen had het een stuk meer humor om de informatie gewoon te laten verdwijnen. Stel je voor, morgenochtend zou het hele lab door de scientists zelf op zijn kop gezet worden om het te zoeken, maar vinden zouden ze het niet, want dan was de informatie allang veilig in de base. Ze was namelijk niet van plan om lang in Fortree City te blijven, vannacht zou ze nog terugvliegen naar Mossdeep City met de hulp van haar Charizard. Dan kon ze de informatie meteen afgeven, en had ze weer iets om af te strepen wat ze voor de organisatie had gedaan.
Nadat ze het raam had geopend wachtte ze eventjes, om zeker te weten dat er niemand in dezelfde ruimte aanwezig zou zijn waar ze nu binnen wilde stappen, want dan zou ze in het nauw gedreven zijn en was de kans klein dat ze ongezien weg kon komen. Maar er gebeurde niets, ze hoorde geen stemmen en zag geen licht, dus dat moest een teken zijn dat de kust veilig was. Zonder er al teveel moeite voor te hoeven doen hees ze zichzelf naar binnen, sloeg haar benen over de vensterbank heen en landde op twee voeten in het gebouw. Het was er donker, ze stond in een lege ruimte die waarschijnlijk de opslagplaats voor het één of ander zou zijn. Arianna wachtte een paar tellen tot Raksha en Phobetor ook binnen waren, voordat ze het raam achter zich sloot en naar de deur liep, die als het goed was naar de gang moest leiden. En inderdaad, toen ze de deur opende stond ze in een lange gang die volledig verduisterd was. “Nu de goede ruimte nog vinden en de informatie zoeken,” zei ze zacht terwijl ze kort een blik wisselde met haar Shuppet. Omdat het hier donker was en ze geen zaklamp mee had, en het enige licht van de ogen van haar ghost type pokémon kwam, besloot ze haar Lycanroc er ook uit te laten. De wolf had immers een goede neus en een goed gehoor, dus als er iemand zou naderen zou hij hen op tijd kunnen waarschuwen. Omdat Frodo er aardig zin in had, waren zijn ogen ook nog eens rood opgelicht, dan kon ze tenminste nog een beetje zien waar ze liep. Nu was het dus tijd om het goede kantoor te vinden, dus begon ze behoedzaam door de gangen heen te zwerven.

Voor een lange tijd zag ze geen ziel. Ze was al een paar keer een ruimte binnengelopen, maar dan waren het geen kantoren of was de informatie er simpelweg niet te vinden. Dat betekende dat ze nog altijd niet het goede kantoor had gevonden, en dus nog even door moest gaan met zoeken. In het zwakke licht wat de ogen van haar pokémon gaven wist ze haar weg door de donkere gangen te vinden, hopelijk kon Frodo straks de weg terug makkelijker vinden, anders had ze dat ook nog eens. “Misschien dan deze..” mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze zachtjes een andere deur opende. Ze liet haar pokémon binnen en sloot de deur weer, immers hield ze er nog altijd rekening mee dat er een bewaker aanwezig kon zijn in het gebouw, en liep naar het eerste de beste bureau toe wat ze zag staan. Omdat het recente informatie was die de scientists hadden geproduceerd, moest het wel ergens bovenop een stapel te vinden zijn. Rustig bladerde ze dan ook door de mappen heen, keek ze in de lades en viste ze zo nu en dan een papier uit een stapel, om het vervolgens weer zorgvuldig terug te leggen wanneer het niet de uitslagen van het juiste onderzoek waren. Met dit tempo zou het nog wel eventjes gaan duren. Haar Shuppet zweefde ondertussen ook door de ruimte heen, keek zo nu en dan voor de grap onder een bureau om te kijken of daar niemand verstopt zat, grinnikte dan en zweefde weer verder. Het wezen had een.. aparte vorm van humor. Frodo stond bij de deur, zijn glimmende ogen strak op de deurknop gericht, hij zou het aangeven wanneer hij iemand hoorde. Raksha stond nieuwsgierig toe te kijken hoe haar trainer door een nieuwe map heen bladerde die ze had gevonden. Met een zucht legde Arianna het terug, waar zou ze belangrijke informatie opbergen.. Ah. Er stond een bak met allemaal oude papieren op het bureau waar ze nu bij stond, maar net onder de bak zag ze een aanval vellen uitsteken. Iemand had de bak erop gezet. Ze schoof het een eindje aan de kant en haalde het kleine stapeltje aan elkaar bevestigde papieren eronder vandaan. Gotcha. “Phobetor, ik heb het,” meldde ze haar Shuppet die meteen aan kwam zweven. Precies op dat moment begon haar Lycanroc zachtjes te grommen. Er kwam iemand aan. Arianna gebaarde de pokémon om stil te zijn en wenkte haar pokémon, nu moesten ze enkel stil zijn en hopen dat ze hier ongezien weg konden komen. Ze hoorde de bewaker aan de deurknop zitten, en het enige wat ze kon doen was haar ogen naar boven slaan. Arceus, waarom net nu. Snel schoof ze de doos met oud papier weer op zijn plaats, rommelige scientists ook altijd, en dook ze weg onder het bureau. Haar Shuppet zweefde naar een kast en verborg zich er bovenop, Raksha volgde haar onder het bureau en ze zag haar Lycanroc wat verstijfd staan, hij wist duidelijk niet waar hij zich kon verstoppen. Zonder te twijfelen trok Arianna hem dus ook onder het bureau, wat het wel een beetje krap maakte. Net op dat moment opende de deur. Arianna maakte snel een aantal schietgebedjes in haar hoofd, nu moesten ze stil zijn en hopen dat de bewaker geen koffie had gedronken het afgelopen uur en een beetje suf zou zijn. Of dat hij te lui was om de ruimte verder te checken als hij niet meteen iets zag. Arianna had door dat de ogen van haar Lycanroc nog altijd licht gaven, shoot. Snel bedekte ze zijn ogen met haar handen, wat de pokémon niet erg leuk leek te vinden. “Sshht,” siste ze hem zachtjes toe toen ze voelde hoe hij zijn lichaam wat aan spande om te gaan grommen. Het beest hield wijselijk zijn kaken op elkaar, en Arianna hield haar ogen even gesloten. De voetstappen kwamen voorbij, stopten in het midden van de ruimte, klonken weer wat dichterbij en vervolgens hoorde ze de deur weer dichtvallen. Arceus, dank. Ze kwam onder het bureau vandaan en streek haar jurkje recht. “Dat was close..” mompelde ze terwijl ze het papier wat recht streek en het in haar tas stopte, dan kon ze het niet verliezen op de weg terug naar buiten.

Door de goede neus van Frodo vonden ze best wel snel de goede gang weer. Arianna was tot drie keer toe echter bij de verkeerde deur, sommige zaten op slot en dat gaf al meteen aan dat het niet de ruimte was via waar ze naar binnen was gekomen. Uiteindelijk vond ze toch nog de goede deur. Voordat ze het opende checkte ze een keer links en rechts, geen bewakers meer hier. Ook checkte ze of de bundel van papier nog in haar tas zat, wat zo het geval was, en ging naar binnen. Eenmaal binnen sloop ze weer naar het raam toe, opende deze en liet zichzelf weer naar buiten zakken. “Ik denk zo dat deze missie geslaagd is..” mompelde ze nog altijd zachtjes, ze zou pas weer hard praten wanneer ze veilig op de rug van haar Charizard zat en in de richting van Mossdeep City ging. Zonder iets te zeggen liet ze het volledige drietal terugkeren, ze had namelijk geen zin in de drama dat haar vosje straks van de rug van Hades af zou vallen en ergens midden in de nacht mensen wakker zou maken. Ze moest gewoon stil vertrekken, net zoals ze gekomen was. Alsof ze er nooit was geweest. Echter had ze dat nog maar net gedaan of ze zag hoe er een licht over het terrein heen ging, de bewaker was nu zijn rondje om het gebouw heen aan het maken. Arianna sloot vluchtig het raam, tijd om iets te regelen voor het slot was er echter niet meer, jammer dan. Het zag er toch uit als een raam van een oude opslagruimte, daar waren wel vaker dingen kapot. Echter was ze niet van plan om zich last minute te laten pakken door één of andere vage bewaker van het lab, daarmee zou ze haar reputatie binnen de organisatie namelijk niet geweldig maken. Arianna wilde een agent worden, en dan over een tijd doorstromen naar de richting die ze vanaf het begin af aan al in haar hoofd had gehad. Ze moest een goede naam krijgen, haar quests vlekkeloos uitvoeren en zoveel mogelijk dingen doen voor het team waardoor ze op zou gaan vallen tussen de andere grunts, want die leken er wel genoeg te zijn in Kalos en Hoenn. Het was maar een kleine drie meter van haar verwijderd, de bosjes waarin ze zich zou kunnen verschuilen. Had ze nog genoeg tijd? Ja. Zo snel als ze kon liep ze die paar meter, om zich vervolgens geruisloos te laten zakken in de bosjes. Ook deze was weer close, want niet lang daarna zag ze het licht over haar hoofd heen schijnen. Net op tijd. Ze wachtte nog een paar minuutjes af voordat ze weer overeind kwam, de bewaker moest nu ongeveer weer binnen zijn, want zo heel groot was het lab nu ook weer niet als je er omheen liep. Ze pakte de pokéball van Hades en liet de grote Charizard verschijnen, die er met zijn brandende staart voor zorgde dat ze voor het eerst vannacht een fatsoenlijk licht had, al had je buiten natuurlijk ook nog het licht van de maan en de sterren. “We moeten zo snel mogelijk terug naar Mossdeep City, naar de Team Rocket base, om deze informatie af te leveren,” zei ze en klopte kort op de schoudertas waarin ze de papieren bundel had gestopt. De grote draak knikte alleen een keer nors, liet zich door zijn poten zakken zodat de vrouw via zijn vleugel op zijn rug kon stappen. Arianna was nou eenmaal niet één van de grootste mensen. Kort richtte ze haar blik nog op het lab achter zich. Ze voelde de warme huid van de Charizard en kon het niet laten om kort te glimlachen. Het zou zeker een stuk kouder zijn in de lucht, maar ze had een stevige jas aan en de Charizard gaf genoeg lichaamswarmte om haar warm te houden. Misschien zou ze zelfs nog wel een dutje kunnen doen onderweg. Er was nog altijd geen bewaker te zien, mooi. “Op naar Mossdeep City dan maar,” zei ze terwijl ze kort nog de sluiting van haar tas checkte, maar die zou met geen mogelijkheid open kunnen vallen onderweg.