Keita keek met een bedrukte uitdrukking op zijn gezicht naar de stukken van de ukelele van Summer dat in stukken op de tafel voor hem lag. De snaren en de klankkast was in twee stukken gebroken waardoor de jongen de hoop aan het verliezen was om het instrument te kunnen maken. De enige die dat zou kunnen was Natsuya maar hij zat in Oblivia en iemand van een instumenten winkel hier in Anistar City had het juiste materiaal er niet voor terwijl er wel Ukelele te koop waren. “Wat doen we nu?” vroeg hij toen aan Summer die met haar oren omlaag gezakt naar het kapotte instrument keek. “Pika,” zei ze schouderophalend waarbij er tranen in haar ooghoeken verschenen. Summer wist het niet ze was er nog steeds kapot dat haar geliefde ukelele kapot kapot was en dat het niet te maken was hier in kalos. Keita voelde zich weer ontzettend schuldig dat hij niets voor de Pikachu kon doen maar dat liet niet weg dat er geen andere manier zou zijn het instrument te maken. De jongen wilde zijn best gaan doen om de Ukelele te maken maar Natsuya had blijkbaar een bepaald houtsoort gebruikt dat niet te krijgen was hier. Hij moest dus toch naar Natsuya bellen om het ding te laten maken. Keita keek even naar de Pikachu die hem terug aanstaarde voor hij met zijn hand langs haar wangetje streelde, waar het gele wezentje duidelijk van genoot. Ze maakte een tevreden geluid terwijl de Pikachu haar oogjes sloot. “Misschien moeten we dan toch maar Natsuya om raad gaan vragen,” zei hij met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht en stopt het kapotte instrument terug in een doos. “Pikachu..” mompelde Summer waarna ze zich een weg baande naar zijn schouder door vanaf de tafel tegen zijn arm op te springen. Vervolgens gooide Keita zijn rugtas over zijn schouder voordat hij de bus zou pakken naar de Ranger basis. Die zouden waarschijnlijk wel willen weten waar hij uithing op het moment. Gelijk schoot het hem ook te binnen dat hij zelf nog een melding moet maken van die losgeslagen Rhyhorn aangezien hij hierbij gewond was geraakt. Nu hoefde hij niet per sé aan hun neus te hangen dat hij twee zwaar gekneusde ribben had opgelopen maar had hij dat niet had gedaan.. dan had hij nu geen Pikachu meer gehad.
Het was dan ook absoluut niet de bedoeling dat hij hier nu in Anistar City was omdat instrumenten winkeltje op te zoeken om een poging te doen tot het reparen van Summer’s ukelele. De jongen moest dan ook vanwege de verwonding aan zijn zij eigenlijk zijn rust pakken en niet al te veel gaan doen wilde hij dat zijn ribben goed zouden genezen. Maar Keita zou Keita niet zijn geweest als hij nog met het idee was gekomen om toch naar Anistar City te gaan om het instrument te laten maken. En daarbij zou hij toch geen rust hebben gehad omdat hij het gevoel had dat het zijn schuld was dat de ukelele kapot was. Tot zijn grote verbazing was het hier in het winkelcentrum toch nog erg druk voor het tijdstip. Zodra hij en Summer door de draaideur naar buiten stapte ging ineens plots zijn capture styler af, gevolgd door een ltrilling van zijn Holocaster dat in zijn broekzak zat. Keita trok een gezicht terwijl hij blik uitwisselde met zijn Pikachu die ook met een ernstige blik naar het rode apparaat staarde. “Wat is er nu weer?” vroeg Keita zich toen hardop af en pakte zijn Holocaster om te zien dat de basis een bericht had gestuurd.. met een opdracht of beter gezegd een quest. Ugh nee niet nu hij op de terugweg was naar huis! Keita opende met tegenzin het bericht waarop hij al direct zag dat de noodkreet kwam van een vader of een moeder, die rangers om hulp vroegen om de kado's die ze hadden besteld op te halen in het winkelcentrum want ze waren nog niet afgeleverd voor Kerst. En om hem nog meer te kwellen moest hij het ongezien zien af te leveren.. iets dat hem op het moment niet ging lukken. En al zeker niet met zijn gekneusde ribben. Een adres stond onderaan de tekst. Keita slaakte een diepe zucht voor hij dan daadwerkelijk zich omdraaide en met een nijdige frons terug liep naar het centrum. “Pikapi..” mompelde Summer terwijl ze hem bemoedigend op zijn hoofd klopte waardoor er een kleine glimlach om zijn lippen verscheen. Aangezien het om kado’s voor kinderen ging was het niet moeilijk voor de jongen om naar speelgoedwinkel te zoeken, aangezien het hem het meest logisch leek. Hij was er ook net langs gelopen toen hij naar de instrumenten winkel opzoek was gegaan.“Well, wat denk je, Summer? Zou dit de winkel zijn?” Keita wees met een scheve grijns naar een bord waar een Mime jr opstond die met een strandbal speelde. “Pikachu!” piepte Summer terwijl ze zijn grijns weerspiegelde vervolgens liep Keita grinnikend het pand binnen. “Goede avond! kan ik je ergens mee helpen jongeman?” vroeg een vrouw die achter de kassa stond waardoor Keita opschrok en een vriendelijke glimlach opzette. “Uhm ja, ik ben Keita en ik ben een Ranger.. ik kom een bestelling ophalen die nog niet bezorgd zou zijn op dit adres,” legde de jongen uit terwijl hij zijn Holocaster erbij pakte en de vrouw het bericht liet lezen. Vrijwel direct zette het vrouwtje haar leesbril op haar neus zette en pakte daar het apparaatje van Keita aan waarop ze de tekst begon te lezen. Het was misschien een beetje ongeloofwaardig omdat hij zijn uniform op het moment niet aan had omdat hij er niet echt opgerekend had deze Quest te doen. Daarbij had hij zich voorgenomen om wat rust te nemen als hij terug zou komen in Shalour City.. maar goed waarschijnlijk zou het een overnachting in Anistar City worden. “Oh wat erg die arme kinderen..” Keita schrok op toen de stem van het vrouwtje weerklonk waarop ze zijn Holocaster terug gaf en zich meteen tot de jongen wendde. “Hoe kan het dat die kado’s niet zijn afgeleverd?” vroeg Keita toen waarna de vrouw haar bril ietwat scheef op d´r neus zette en een formulier pakte van de counter. “..het kan zijn dat de bezorger het te druk heeft gehad op kerstavond,” sprak de vrouw waarna Keita knikte ten teken dat hij het begreep. Ach ja iedereen maakt fouten zelfs hij dus in principe wilde hij hier geen probleem van maken. “Dat snap ik best,” voegde Keita eraan toe waarna de vrouw even in het magazijn verdween achter de kassa. Hij wisselde een korte blik uit met de Pikachu die op zijn schouder zat voordat de deur weer open ging en de vrouw een zware jute zak met zich meesleepte. De jongen kwam meteen in beweging en besloot het zware ding waar de kado’s in zaten over te nemen. Hij bedankte de vrouw die nog of hij het zou redden maar Keita verzekerde haar er van dat het hem wel zou lukken.
Eenmaal weer buiten het winkelcentrum stopte hij halverwege om even met zijn hand tegen zijn zere kant aan te drukken. Het was toch zwaarder dan hij had verwacht. ”Pika?” vroeg Summer ongerust maar Keita schudde hoofd om aan te geven dat hij oké was. “..waar ik me meer zorgen over maak is waar we deze zak heen moeten brengen,” zei Keita en krabde even over de zijkant van zijn hoofd heen voor hij zijn Holocaster pakte om het adres op te zoeken. Plots begon hij breed te grijnzen toen hij zich besefte dat zijn Pidgey een goede hulp kon zijn wat betreft het zoeken naar het huis. Er stond geen adres bij het bericht maar wel een foto van de afzender die het bericht geplaatst had en misschien dat Fawkes in staat was om het huis te vinden, misschien wel samen met Summer op zijn rug. “Wacht,” begon hij tegen Summer die vragend opkeek toen Keita de Pokéball van zijn Pidgey plukte en deze op gooide. Het ronde voorwerp vloog met een mooie boog door de lucht heen waar hij openklapte en uit de witte lichtstraal verscheen een Pidgey. Fawkes maakte een vrolijk geluidje toen hij zijn trainer zag waarna hij op de arm van Keita neerstreek en met een vragende blik naar de knul staarde. “Fawkes ik heb je hulp nodig.” Keita pakte zijn Holocaster over in zijn andere hand waar hij de foto liet zien van het huis, het was de voortuin. “Zou je dit huis misschien kunnen vinden? We moeten deze zak onopgemerkt afleveren maar als we zouden gaan zoeken valt het teveel op,” vertelde hij de Pidgey. De vogel knikte terwijl hij van zijn plek sprong en verdween in de donkere lucht. Keita en Summer bleven op de plek staan wachten totdat Fawkes terug zou keren van zijn zoektocht naar de familie zodat ze dit konden afleveren aangezien het al laat begon te worden. “Pikachu!” piepte Summer plots die met haar pootje naar de donkere sterrenhemel wees, een seconde geleden was er een witte streep te zien wat overduidelijk een vallende ster was. Keita richtte zijn bruine ogen ook naar de sterrenhemel voor hij ook een lichtstreep opmerkte tussen de vele stipjes. “..vallende sterren, huh..?” mompelde hij tegen de Pikachu die haar oogjes voor een moment sloot, waarbij er een brede grijns rond haar snoetje verscheen. Op dat moment weerklonk de stem van Fawkes recht boven hen die op de jongen afvloog en tevreden neerstreek op zijn andere schouder. “Heb je het huis gevonden?” vroeg hij aan de Pokémon die knikte en voor een derde keer op vloog. Hij wees met zijn snavel in de richting waar hij vandaan kwam en dat Keita en Summer moesten volgen, dat deden ze dan ook.
Het duurde even voordat de jonge ranger met veel pijn en moeite het huis bereikte waar de zak met kado’s moest worden afgeleverd. Het huis zelf werd omringd door een kleine schutting met een tuin, maar de ramen van de woonkamer waren vrij groot waardoor ze opgemerkt zouden worden door die kids als ze naar buiten zouden kijken maar gelukkig waren de gordijnen gesloten. De bovenverdieping van het huis was donker dus hij vermoedde dat de kinderen al sliepen. Met zachte plof tilde Keita de zak met kado’s over de muur heen waarbij een hevige pijnscheut door zijn zij ging. “Hnngh,” kreunde hij maar toverde een grijns rond zijn lippen toen de zak netjes op het tuinpad lag vlakbij de brievenbus. Vervolgens wenkte hij Summer mee naar een schuurtje waar hij zich met de Pikachu achter verschool. Aangezien hij Fawkes al had verteld wat zijn taak was die rechtop het huis afvloog en hard op het raam tikte met zijn snavel voor hij een brief van de ’kerstman’ op de mat liet vallen en vervolgens op vloog. Keita grijnsde breed toen de deur werd geopend door een man die de brief van de mat pakte. “..het is gelukt,” fluisterde hij waarop hij voelde dat Fawkes op zijn schouder neerstreek. Hopelijk was dit een geslaagde missie.
