The Gang's All Here

Nonchalant stond Kate tegen de muur van het huis waar ze vandaag moest zijn. Ze zou kunnen aanbellen, maar dit was geen opdracht die ze alleen deed. En ze wilde graag op haar partner wachten, samen met Kye. De Rufflet was de enige pokémon die momenteel uit zijn pokéball was en zolang er geen dreiging was zou dat zo blijven. De opdracht van vandaag had te maken met een shiny Lapras. De trainer van de pokémon was meerdere keren bedreigd door een kleine bende die het dier wilde stelen. En als gids had hij zijn pokémon nodig aangezien hij mensen de bekende zeeën liet zien. Zelf was ze niet echt bijzonder dol op de zee, maar ze woonde ook op een eiland en water was niet moeilijk te vinden. Niet zoals Kalos waar sommige mensen zelfs nog nooit de oceanen hadden gezien. "Ze zal er zo zijn," mompelde Kate terwijl ze de licht ongeduldige vogel op zijn kop krabde. Ze waren wat te vroeg aangekomen, maar het was bijna tijd. Tijd om een bende op te sporen en af te schrikken.

Quest + Cindy

Het was gelukkig niet een al te verre tocht naar Coumarine City en daarom had ze ervoor verkozen om er naartoe te lopen in plaats van de vliegen. Dit nam echter niet weg dat ze niet veel tijd meer over had voor het de tijd was hoe laat ze hadden afgesproken. Ze zette er dan ook wat meer vaart achter en zag het huis waar ze naartoe moest al opdoemen. De quest zou ze samen doen met een andere ranger en het ging om een trainer en een shiny Lapras die lastiggevallen werden door een bende. Het was de bedoeling dat ze de trainer en Lapras in veiligheid zouden brengen en de bende zouden oprollen. "Hallo," Begroette ze zodra ze bij het huis aangekomen was en haar partner voor deze quest had gevonden. Een Rufflet was bij de ranger, maar deze leek een beetje ongeduldig. Zelf had ze nog geen van haar pokemon uit de pokeballs gelaten, ze zou wel zien welke ze het beste kon gebruiken zodra er een gevecht ontstond.

Het duurde inderdaad niet lang of de andere Ranger verscheen. "Jij bent Cindy?" vroeg Kate om zeker te zijn dat ze de goede had. "Aangenaam, ik ben Kate." Kate maakte zich los van de muur en keek naar de deur van het huis waar ze moesten zijn. De quest was officieel begonnen. "Let's go," mompelde de blondine, meer tegen zichzelf dan haar partner. Na het indrukken van de bel klonk een simpel geluid wat de bewoner op de hoogte zou brengen van hun aankomst. Na wat zeker tien seconden waren klonk er geschuifel achter de deur en deed een schichtig kijkende man open. Niet meer de jongste, maar ook niet bepaald oud. "Zijn.. jullie de Rangers?" vroeg hij onzeker met zijn blik op de oranje vesten. Het moest wel heel serieus zijn als hij zo argwanend was. Kate knikte en keek kort naar Cindy, misschien had zij er nog iets op toe te voegen. Kye liet een zachte kreet horen en keek serieus voor zich uit. Hij ging het goed doen en Kate trots maken!!

"Dat klopt, aangenaam." Bevestigde ze de vraag van Kate, waarna ze de ander naar de deur volgde. Het duurde niet lang voor de deur open ging nadat de bel geklonken had, maar toch werd hij niet al te ver open gedaan en keek er een man wat schichtig naar hen beiden en de vesten die ze droegen, waarna de vraag werd gesteld of ze de Rangers waren. Ze zag Kate in haar ooghoeken al knikken, maar besloot om het ook nog maar te verwoorden. "Dat zijn we inderdaad," Zei ze. "Zouden we binnen mogen komen?" Ze zag voor een moment nog wat onzekerheid bij de man, maar toen deed hij de deur toch verder open en gebaarde dat ze binnen mochten komen. Cindy liet haar blik voor een moment naar Kate gaan voor ze binnen stapte, dan zouden ze kunnen gaan bespreken wat er gedaan zou moeten worden.

Nadat de man ze binnen had gelaten en snel gecheckt of er echt niemand meer buiten stond deed hij de deur dicht. "Ik begrijp dat u problemen hebt met een bende?" vroeg Kate beleefd nadat de man langs haar heen was gelopen. De man knikte en keek nog steeds een beetje schichtig naar de twee Rangers. "Ik ben Kate Griffin, Area Major," besloot ze zichzelf ook aan de man voor te stellen, misschien zou hij zich veiliger voelen als hij wist wie ze waren en dat ze echt deel waren van de Rangers. Kate wierp een zijdelingse blik op Cindy om haar ook de kans te geven zich voor te stellen en mogelijk wat te zeggen. Ze wilde niet overkomen alsof zij alles op eigen houtje ging doen en de leiding nam, voor nu wilde ze de feiten op rij krijgen - voor zichzelf - en dan bespreken hoe ze het gingen oplossen. Dat leek de beste manier om het te benaderen.

De man had nu in ieder geval bevestigd dat het een bende die hem lastig viel. Het leek er echter op dat hij de twee rangers nog steeds niet vertrouwde en ze vond het dan ook een goed idee toen Kate zich begon voor te stellen. "En ik ben Cindy Hawk, Graduate Ranger." Ze hoopte niet dat de man haar niet goed genoeg zou gaan vinden vanwege haar rang, maar het leek erop dat hij er niet echt op reageerde. Hij leek echter wel wat meer te ontspannen, alsof hij hun nu toch meer vertrouwde. Ze wist echter dat ze het toch over de bende zouden moeten gaan hebben, ondanks dat ze wist dat de man er dan weer over na zou moeten gaan denken. "Wat voor een bende hebben we mee te maken als ik vragen mag?" Misschien was het een te directe vraag voor de man en toen hij dan ook stil bleef, liet ze haar blik kort naar Kate glijden om te kijken wat zij ervan dacht. Ze moesten tenslotte de informatie zien te krijgen, maar als de man niet zou antwoorden, dan zouden ze het moeten zien wanneer de bende weer zou komen.

De man knikte en leek een gat in de twee Rangers te boren met zijn blik. Cindy stelde de volgende vraag, een hele belangrijke vraag. Waarmee hadden ze precies te maken? Ze konden niet tegen een onbekende vijand vechten, niet goed voorbereid in elk geval. "Nou eh," de man krabde zijn achterhoofd en leek kort na te denken. "Ik heb ze niet echt gezien, ze bleven vooral verborgen, maar ze stuurden hun pokémon op me af." Hij was even stil en wierp een blik richting de gordijnen. "Laatst zijn ze me naar huis gevolgd, ze hebben een Houndoom als speurhond gebruikt," mompelde hij er wat zachter achteraan. "Daarom heb ik contact opgenomen met de Rangers." Kate knikte en zette Kye wat beter op haar schouder. "Ik begrijp het," sprak ze met een geruststellende glimlach. "Ik stel voor dat we u begeleiden naar uw werk en kijken of we ze kunnen vangen." Kate zette Kye daarna op de grond en trok haar Rangervest uit. Als ze wisten dat ze van de Rangers waren zouden ze misschien niks doen en dat wilde ze vermijden.

Het leek haar inderdaad een goed plan om de man naar zijn werk te helpen en dan te kijken of ze aangevallen zouden worden. Ze wisten nu in ieder geval dat er een Houndoom wordt gebruikt om de man te volgen. Zelf trok ze ook haar vest uit, want ze wilden niet hebben dat ze als rangers herkent werden. Ook al was er altijd nog de mogelijkheid dat ze hun al naar binnen hadden zien gaan, maar daar wilde ze op dit moment niet aan denken. Het was wel de vraag of ze überhaupt aangevallen zouden worden, maar gezien ze kwamen voor de shiny Lapras was het wel waarschijnlijk. Ze liet haar blik naar de man gaan, welke hen bleef aankijken. Hij leek echter niet helemaal aan het opletten te zijn en in gedachten verzonken te zijn. "Bent u klaar om te gaan?" Als hij er namelijk niet klaar voor was, dan zouden ze nog niet kunnen vertrekken. Hij leek op te schrikken bij haar woorden en zijn blik ging kort naar de deur voor er een kort knikje kwam. "Laten we maar gaan dan." De woorden kwamen er zacht uit, maar de man begon toch naar de deur toe te lopen en opende hem niet veel later. Ze liet haar blik nog even naar Kate gaan om te kijken of zij ook klaar was om te gaan en volgde daarna achter de man aan het huis uit.

Cindy volgde haar voorbeeld en trok haar vest ook uit. Kate propte haar ding ondertussen in haar tas en keek de man vervolgens aan. "Waar is de Lapras eigenlijk?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze kon niet een pokémon beschermen die er niet was. "Als ik vragen mag," voegde ze eraan toe toen ze de argwanende blik zag. Ze kreeg geen antwoord, maar een simpele Net Ball werd tevoorschijn gehaald. Logisch, Lapras was een waterpokémon en zou het niet erg prettig vinden op het droge. Cindy vroeg of de man klaar was om te gaan en even later stonden ze buiten. "Wat voor pokémon heb jij eigenlijk in je bezit?" vroeg Kate aan Cindy terwijl ze achter de man aanliep richting haven. Het was handig om te weten waarmee ze zouden vechten, het zou niet erg logisch zijn een fire type te gebruiken als ze op water waren en haar eigen pokémon erop af te stemmen. "Ik heb een Flygon, Scolipede, Ninetales, Mareep en Totodile," somde ze haar eigen pokémon op. Hime zou ze waarschijnlijk niet gebruiken, maar Noa en Dahlia zouden misschien wel handig zijn. "En deze doet niet mee, hij is nog te jong," voegde ze er aan toe met een gebaar naar de Rufflet die zijn weg naar haar schouder had teruggevonden. Kye was ouder geworden, maar nog steeds niet echt sterker. En ondanks de momenten dat Kye haar wist te irriteren of in de problemen te brengen, ze wilde de vogel niet verliezen.

De Lapras, dat was een goede. Ze had deze namelijk nog niet gezien en ze zouden ook de pokémon moeten beschermen. De man liet een Net Ball zien waar de Lapras hoogstwaarschijnlijk in zat. Ze vond het niet erg dat de man de pokémon niet liet zien, want dat was waarschijnlijk ook veiliger en prettiger voor de Lapras. "Ik heb een Floatzel, Altaria, Sandile, Rowlet en Beldum." Somde ze haar eigen pokémon op. Waarschijnlijk zouden Floatzel en Altaria het handigste zijn om te gebruiken, maar ze wilde Rowlet mogelijk ook gebruiken als het kon. De pokémon had namelijk wat meer ervaring nodig als het op gevechten aankwam. "Ligt eraan wat we voor een tegenstanders gaan krijgen en waar het gevecht zal plaatsvinden welke het meest geschikt zullen zijn." Zei ze er nog wel bij. "Floatzel en Altaria heb ik al het langst, maar de anderen zouden ook wel wat ervaring kunnen gebruiken." Het was tenslotte de waarheid, maar eerst zouden ze moeten kijken wat ze precies tegen zouden gaan komen.

Cindy vertelde over haar pokémon en voegde er meteen aan toe welke ze mogelijk kon gebruiken. "Mijn Flygon is meestal mijn partner," voegde Kate er haar ervaringen aan toe. "Maar ik denk dat mijn Totodile en Mareep het handigst zouden zijn op water." Dahlia zou gevaarlijk zijn met open water, de schokken die het schaap kon geven zouden schade kunnen doen aan de omgeving. Maar als ze in een meer gesloten gebied zouden vechten zouden de aanvallen geen onnodige slachtoffers raken. "Ex.. Excuseer me," de man leek een beetje onzeker om hun gesprek te onderbreken. "We zijn er." Ze stonden bij een klein, schattig bootje wat duidelijk werd gebruikt om mensen rond te voeren. De reclame op de zijkant sprak van 'een betoverende boottocht door de Azure Bay'. "De laatste keer dat ze me probeerden te overvallen was op een klein eiland waar ik meestal stop," sprak de man toe vanaf de boot waar hij net op was geklommen. Kate knikte en keek naar haar partner. "Daar maken we waarschijnlijk de meeste kans ze te vinden," mompelde ze tegen Cindy. In elk geval hadden ze twee waterpokémon, die zouden voordeel hebben in het natte gebied. Hopelijk was dat genoeg..

Het was inderdaad waar dat als ze zouden vechten op water dat water-pokemon het handigste zouden zijn, maar ze zouden zich nog steeds aan moeten passen naar de tegenstanders. De man vertelde tenslotte over een eilandje, dus ook zouden ze pokemon kunnen gebruiken die op het land konden vechten, maar als ze vanuit het water aangevallen zouden worden, dan zouden alleen de water-pokemon handig zijn en mogelijk de Mareep ook. "We kunnen dan denk ik inderdaad het beste de water-pokemon gebruiken, tenzij ze ook op het land gaan vechten." Gaf ze dan ook als haar mening. Ergens wilde ze bijna liever hebben dat ze ook op het land zouden gaan vechten of zelfs in de lucht, maar daar kon ze nu geen oordeel over geven. "Komen jullie op de boot?" De man klonk wat onzeker, waarschijnlijk wilde hij eigenlijk helemaal niet naar het eilandje toe, maar dit was de beste manier om de bende te vinden waarschijnlijk. Ze gad een korte bevestiging aan de man voor ze voorzichtig de boot in stapte en kort naar Kate keek of ze zou volgen. Ze vroeg zich wel af of ze het eilandje zouden kunnen bereiken of dat ze ervoor al aangevallen zouden worden, maar het betekende dat ze alert moesten zijn voor alles dat er zou kunnen gebeuren.

Kate knikte instemmend en verplaatste haar blik toen naar de man op de boot. Cindy klom als eerste de boot op, al snel gevolgd door de blondine. Kate zette Kye op een kist en merkte hoe de boot in beweging kwam. Urg, de Ranger zakte tegen de kleine hut, de plek waaruit de schipper het ding liet varen. Ze had een hekel aan de zee, het was veel te.. nat en.. koud. Twee dingen waar ze een hekel aan had. "Is het lang reizen?" vroeg ze luid aan de man terwijl ze hoopte dat ze niet zeeziek zou worden op de schommelende boot. "Valt mee," was het antwoord wat ze terug kreeg. De man leek veel meer op zijn gemak nu hij eenmaal op zijn boot stond, hij was in zijn element. Hij wel. "Wat was uw naam ook alweer?" vroeg Kate na een korte stilte. "Kersey, right?" Ze had de naam gelezen toen ze de opdracht had aangenomen en daarna was ze hem vergeten. "Inderdaad, Douglas Kersey," reageerde hij zelfverzekerd. "Maar noem me Doug." Niet langer de angstige man die ze in het huis hadden ontmoet, dat was een hele verandering. "Aye, aye cap," mompelde Kate met een glimlach terwijl ze haar hoofd tegen het hout ruste. Ze hield niet van de schommelende boot, het maakte haar zeeziek. Zelf vliegen was leuker dan dit, maar dat trok teveel aandacht. Ze moest het maar doorstaan..

De schommelingen van de boot vielen wat haar betrof wel mee. Misschien kwam het doordat ze wel een beetje gewend was aan het varen en het dan ook niet verkeerd vond om nat te worden. Kate vroeg hoe lang ze moesten reizen en volgens de man was het niet lang, ook al wist ze natuurlijk niet wat lang was voor de man. In ieder geval leek het erop dat hij zich wat meer op zijn gemak voelde nu hij eenmaal op het water was. De naam van de man was het volgende dat besproken werd en CIndy knikte kort toen de man vertelde dat ze hem Doug mochten noemen. "Doet u dit al lang?" Besloot ze te vragen. Het leek er tenslotte op dat hij al aardig wat ervaring had en mogelijk was het zelfs iets dat al generaties in de familie zat. Bij haar vraag keek Doug haar kort aan voor hij met een nostalgische blik vooruit bleef staren. "Mijn vader is ooit begonnen met deze boot en van jongs af aan mocht ik al mee." Begon hij te vertellen. "Ik heb het een paar jaar geleden van hem overgenomen." Zoals ze eigenlijk al wel had verwacht. Doug kwam namelijk op haar over als iemand die het water als zijn thuis zag.

Terwijl Cindy het gesprek met Doug voortzette leunde Kate ongemakkelijk tegen het hout en sloot haar ogen. Ze hoopte dat het haar misselijkheid wat minder maakte, maar dat was totaal niet het geval. Het leek meer het tegenovergestelde te zijn. Vermoeid en zeeziek keek de blondine voor zich uit en luisterde ondertussen half mee met het antwoord wat Doug gaf. Kye stak ook vrolijk zijn kop omhoog en gaf haar een bezorgde blik toen hij merkte dat zijn trainer niet lekker was. Kate glimlachte zwak tegen de vogel en aaide de pokémon zachtjes over zijn kop. De Rufflet nestelde zich gemakkelijk op zijn trainers schoot en keek haar vrolijk aan. Kate zuchtte zachtjes en krabde de vogel afwezig over zijn kop. Hopelijk waren ze er snel, lang zou ze dit niet uithouden.