Just visiting [Patrouille]

Het vertrouwde geluid van de windmolens werd al snel hoorbaar, naarmate hij dichter in de buurt van Dendemille town kwam. Eigenlijk wilde hij snel door naar zijn geboortedorp, maar hij dwong zichzelf nog één keer rust te houden. Hij wilde zijn Ponyta niet overwerken. Hij was op patrouille op route 15 en wilde ook nog eventjes bij zijn ouders langs gaan, dat zouden ze vast heel erg leuk vinden. “Ho…ho…” Bromde hij tegen Spencer, die direct briesend stilstond. Zijn Ponyta was alleen maar sneller gaan lopen, die had ook allang door naar waar ze op weg waren. “Nog eventjes uitrusten, daarna gaan we op bezoek.” Hij voelde dat Spencer zijn flanken sneller op en neer gingen dan normaal, dus hij deed er goed aan zijn Ponyta wat rust te gunnen. Dus liet hij zich van de rug van Spencer afglijden en pakte de teugels van de Ponyta, die hem naar met mos begroeid stukje leidde. Waar hij veilig kon gaan zitten. Hij ging zitten en pakte zijn rugzak van zijn rug. Om water voor Spencer en hem te pakken. Hij rommelde er eventjes in totdat hij de waterfles gevonden had en liet wat water in één van de bakjes lopen. Die hij voor zijn Ponyta neerzette. Spencer hinnikte zachtjes en dronk toen dankbaar het water op. Ook Flint zette de fles water aan zijn lippen. Eten konden ze straks wel, als hij bij zijn ouders in Dendemille town was.

[Patrouille, gesloten topic]  

Hij stikte bijna in een slok water, omdat hij net de waterfles weer aan zijn lippen zette. Er had een duidelijke schreeuw om hulp geklonken, dat had zelfs iemand zonder zijn scherpe gehoor op kunnen merken. Hij hoestte om het water uit zijn luchtpijp te krijgen en deed de fles dicht. Spencer brieste bezorgd, maar hij stak zijn hand op als teken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Toen hij opgehouden was met hoesten stopte hij de fles terug in zijn tas. Snel zwaaide hij die op zijn rug en krabbelde overeind. “Laten we maar snel gaan kijken.” Hij zocht de teugels van zijn Ponyta en klom op zijn rug. “Kom op Spenc.” Hij spoorde hem aan en meteen schoot hij vooruit. Het had geklonken alsof het geluid uit één van de groten was gekomen. Opnieuw hoorde hij een schreeuw. “Daar moet je heen Spencer.” Zijn Ponyta hinnikte zachtjes dat hij het begrepen had en leidde hem tussen de bomen door. Toen remde hij af en stond stil. Nu ze uit de luwte van de bomen waren sneed de gure wind dwars door zijn kleren heen, tenminste zo leek het. Hij was wel wat gewend, maar dan nog was het koud. Hij liet zich van Spencer afglijden en pakte de teugels. “Zie je hem al?” Spencer brieste instemmend. Opnieuw klonk de stem en zijn Ponyta trok hem erheen. “Wat is er aan de hand?”  Vroeg hij. Hij hoorde de man kreunen. ‘Er is een rotsblok op mijn been gevallen. Ik krijg hem niet weg.’ Flint liet de teugels van Spencer los en schuifelde naar de man toe. Hij zocht het rotsblok en zette kracht. Meteen begon de man weer te schreeuwen. Nee, dit was niet goed. Snel liet hij het rotsblok los. Hij had hulp van een pokemon nodig. Zo deed hij de man alleen maar pijn.  

Zijn Ponyta zou ook alleen maar kunnen duwen. Misschien was er een pokemon in de buurt die het rotsblok door zou kunnen knippen of op kunnen tillen. “Niet bewegen, ik kijk of er een pokemon in de buurt is die ons kan helpen. Ik wil u niet te veel pijn doen.” Hij legde even zijn hand op de schouder van de man. Hij hoopte hem daarmee gerust te stellen. ‘Maar je bent blind.’ Hij zuchtte en kwam overeind, altijd diezelfde ongeloof weer. “Ja, dat klopt.” Zei hij enkel terwijl hij probeerde vriendelijk te blijven. Hij ging er verder ook niet op in. Hij kon de man best helpen en dat ging hij hem nu ook bewijzen ook. Hij pakte de styler uit zijn riem en voelde waar de teugels van zijn Ponyta waren. “Ik ben zo terug.” Toen draaide hij zich om en zocht zijn weg de grot uit. Spencer bleef strak naast hem lopen en hij luisterde alert of hij het geluid van pokemon hoorde. Hij hoopte dat het vallen van het rotsblok niet alle pokemon weggejaagd had. Dan moesten Spencer en hij het rotsblok toch maar weg duwen, met het gevolg dat hij de man flink pijn zou doen.

Het duurde niet lang voordat hij het zachte geritsel van een pokemon hoorde. Hij wist dat hier best wat pokemon leefden en hij hoopte dat eentje bereid was om hen te helpen, maar meestal wel. Het was hem tot noch toe altijd wel gelukt om een pokemon te vinden die hem even bij wilde staan en Diver was zelfs gebleven. Ook Spencer hinnikte zachtjes om hem erop verdacht te maken dat er een pokemon in de buurt was. Flint knikte naar zijn Ponyta dat hij het ook had gehoord. Toen hoorde hij het geluid van zijn pokedex.

Pawniard, dark- and steel pokemon. Blades comprise this Pokémon's entire body. If battling dulls the blades, it sharpens them on stones by the river.

Die pokemon kon zeker van pas komen. Een Pawniard kon het rotsblok oppakken of doorsnijden. Het geritsel was gestopt, maar hij had de pokemon ook niet weg horen rennen. Waarschijnlijk stond hij dus naar hen te kijken. Hij richtte zijn styler op de plek waar hij het laatst geritsel gehoord had. “Jouw beurt styler.” Zei hij zachtjes. Toen klonk er een klik en begon de tol om de Pawniard heen te spinnen. Niet veel later ontstonden er blauwe kringen om de pokemon. “Zou jij ons willen helpen een man te helpen Pawniard? Er is een rotsblok op zijn been terecht gekomen, daarna ben je weer vrij om te gaan en te staan waar je zelf wilt.” Sprak hij rustig met een vriendelijke glimlach om zijn lippen. In afwachting of de Pawniard in verzet zou gaan of de assist zou laten slagen. Toen stopte de tol met draaien en wist hij dat de Pawniard mee zou werken.

Er ontstond een glimlach om zijn lippen terwijl hij zachtjes aan Spencer zijn teugels trok. “Tijd om terug te gaan.” De Ponyta ging hen voor terug naar de grot. Voorzichtig om niet alsnog over een rots te struikelen zocht hij zijn weg. Toen hij in de buurt kwam hoorde hij de man alweer kreunen. De Pawniard liep achter hun aan. Hij liet de teugels van Spencer los en hurkte weer naast de man neer. “Pawniard doe Scratch op het rotsblok, maar niet te hard.” Waarschuwde hij de pokemon. “Even tanden op elkaar.” Vervolgde hij tegen de man terwijl hij de Pawniard dichterbij wenkte. Toen klonk er een snijdend geluid en de man schreeuwde het uit. Niet veel later klonken er twee ploffen op de grond van het rotsblok die in tweeën gespleten was. De man liet een bibberige zucht en Flint hielp hem wat overeind. “Gaat het?” Vroeg hij toen. “Ehm… ja ja…” Murmelde de man nog wat verdwaasd.

“Ga maar Pawniard.” Zei hij tegen de pokemon die hen geholpen had de man te bevrijden. Hij hoorde de wilde pokemon de grot uit lopen en richtte zich toen weer tot de man. Die geen antwoord gegeven had op zijn vraag, maar alleen maar bleef kreunen. Hij kon daaruit opmaken dat het niet zo goed ging. “Ik moet je op Spencer hijsen, dat gaat weer even pijn doen ben ik bang.” Waarschuwde hij de man. Ze moesten naar Dendemille town, de man had hulp nodig. Hij pakte de man zijn arm en trok hem omhoog, waardoor hij meteen weer begon te schreeuwen. Flint zetten zijn kaken op elkaar door het gewicht van de man en pakte hem toen bij zijn middel. Met een grote krachtinspanning zette hij de man boven op zijn Ponyta. De man hijgde zwaar, waardoor hij wist dat hij nog wel bij kennis was. Hij hield zijn arm bij de man in de buurt zodat hij hem tegen kon houden als hij van Spencer dreigde te vallen. Toen pakte hij de teugels om te voorkomen dat hij zelf onderuit zou gaan. “Naar Dendemille town Spencer.” Zijn Ponyta brieste bezorgd, maar begon toen toch te lopen.

Het voelde als een lange weg naar het dorp. Soms moesten ze stoppen om de man weer recht op de rug van Spencer te zetten. Toch was het niet langer dan anders, maar ze gingen een stuk minder snel. Ook omdat hij zelf moest lopen en op moest passen waar hij zijn voeten neerzette. Hij struikelde al bijna een paar keer over iets knulligs als een tak of steen. Hij was daarom ook wel opgelucht toen hij de kinderkopjes onder zijn Ponyta zijn hoeven hoorde klinken. Ze waren er. “Hij heeft hulp nodig!” Riep hij. Waardoor hij hoorde hoe er meteen een paar mensen op hun afrende. “Wij helpen wel. Hij moet naar Rosa.” Rosa wist veel over geneesmiddelen en had hem ook vaak geholpen als hij ziek was. Het was een lieve vrouw die al wat op leeftijd was, maar daardoor niet minder fit. Twee mannen tilden hem van Spencer, waardoor de man meteen weer begon te schreeuwen. De mannen liepen snel naar het huis van Rosa en Flint ging achter ze aan gevolgd door zijn Ponyta.

Hij hoorde de deur open gaan en hij ging er vanuit dat Rosa in de deuropening was verschenen. “Ooh hemeltje.” Zei ze voordat ze hen snel binnen liet. De mannen legden de gewonde man op de ligstoel en deden toen weer een stap achteruit. “Wat is er gebeurd?” Vroeg Rosa en hij liep dichterbij naar de ligstoel toe. “De been van de man is onder een rotsblok gekomen.” Rosa rommelde ondertussen in de kasten. “Hier drinkt dit op.”  Zei ze tegen de man. “Miltank Heal Bell.” Zei Rosa toen. De man stopte met kreunen toen de pokemon van Rosa naast de man op de ligstoel was geklommen. Zijn ademhaling werd regelmatig. “Zo moet het goed zijn.” Zei Rosa terwijl ze zachtjes haar hand op Flint zijn schouder legde. “Goed gedaan jongen. Je ouders zullen vast blij zijn om je te zien.”  

Hij knikte. Zijn ouders vonden het altijd leuk om hem te zien. Tenminste dat dacht hij altijd. Misschien waren ze ook wel alleen maar opgelucht dat hij nog steeds heel was, zonder kleerscheuren. Ze waren bang dat hem iets overkwam. Hoe hij het ook liet zien dat hij zich prima kon redden. Ach, ergens begreep hij het ook wel. Hij was met zijn blindheid geboren en hij wist niet beter, maar voor zijn ouders was het een hele schok geweest. Voor hem was het niet makkelijk, maar voor zijn ouders ook niet. Ze hadden een hele andere manier van communiceren moeten leren met hem. Rosa rommelde weer in de kastjes en murmelde wat. “Wat is er Rosa?” Ze zuchtte en hij hoorde aan haar manier van het verplaatsen van haar voeten, dat ze zich naar hem omgedraaid had. ‘Er zijn enkele kruiden op. Zou jij misschien munt, lavendel, madelief en jeneverbessen halen?’ Toen hij klein was had hij Rosa wel vaker geholpen met het zoeken naar kruiden, dus hij wist waar hij ze kon vinden. “Ja, komt goed.” Hij glimlachte en draaide zich toen om, om naar buiten te gaan waar Spencer vast nog op hem stond te wachten. ‘Ik zorg goed voor hem.’ De glimlach om zijn lippen werd nog groter. “Daar heb ik ook het volste vertrouwen in hoor Rosa.” Hij voelde waar het handvat zat en deed de deur open. Zijn Ponyta hinnikte zachtjes, waardoor hij hem kon lokaliseren. Hij liep naar hem toe en klom op zijn rug.

Hij spoorde Spencer aan die meteen in een rustige draf terug naar het bos liep. “We moeten wat kruiden zoeken voor Rosa.” Hij zou eerst naar het meertje gaan waar hij vast de munt en de madelief zou kunnen vinden. “Eerst naar het meertje Spencer.” Zijn Ponyta brieste dat hij het begrepen had. Het meertje was het dichtste bij, dus het duurde ook niet lang voordat ze er waren. Hij liet zich weer van de rug van Spencer afglijden en snoof de geur van zijn omgeving in zich op. Meteen kwam de geur van munt zijn neus binnen, gelukkig was die geur heel erg sterk. Hij liep naar de waterkant en plukte wat muntbladeren die hij in het buideltje aan zijn riem deed. Toen liet hij zijn handen door het gras glijden, totdat hij op langwerpige blaadjes stuitte. Hij ging op zijn knieën zitten en rook voorzichtig aan de bloemetjes. “Dat zijn madeliefjes hè?” Spencer hinnikte zachtjes ter bevestiging. “Mooi zo.” Greens hij. Hij plukte de bloemetjes helemaal onderaan de steel af en deed ook die in het buideltje. Vervolgens kwam hij omhoog en klom op de rug van zijn Ponyta.

Een stuk achter het meertje begonnen de heuvels, maar daar was ook een stuk heide tussen. Hij had Spencer in galop gezet om daar zo snel mogelijk te kunnen zijn, waardoor het geluid van zijn hoeven op de ondergrond dreunden. Toen hij het aantal keer dat de hoeven van Spencer geteld had tot 87 keer, wist hij dat ze er moesten zijn. “Hoo.. hooo..” Zei hij dan ook. Waardoor zijn Ponyta meteen afremde en stil stond. De geur van lavendel was hier duidelijk te ruiken, die kon niet missen. Hij wist bijna zeker dat Rosa ook de meest sterk geurende planten opgenoemd had. Ze maakte het hem graag makkelijk al zei ze dat niet hardop. Soms irriteerde hem dat, maar van Rosa kon hij het niet kwalijk nemen. Hij kon het sowieso niet over zijn hart krijgen om zulke gedachten ook maar in zijn hoofd te nemen. Hij steeg af en plukte de lavendel die ook in het buideltje verdween. “Dan alleen de jeneverbessen nog, maar die zijn wel aan de rand van het dorp te vinden.” Hij steeg op en spoorde Spencer aan. In galop renden ze terug naar het dorp.

Aan de rand van het dorp liet hij zijn Ponyta weer stoppen. Hij hoefde niet af te stijgen, want hij kon er vanaf Spencer zijn rug wel bij. Hij voelde in de bosjes totdat hij de besjes gevonden had. Hij rook aan de plek waar hij het besje afgebroken had en waar de meeste geur vanaf kwam. Ja, dat waren jeneverbessen. Hij pakte er een stuk of 20 en deed ze in het buideltje, die inmiddels aardig gevuld begon te raken. Hij moest er ook niet meer tegenaan komen want straks maakte hij de kruiden nog stuk. “We kunnen terug naar Rosa. Toe maar Spenc.” Hij deed zijn benen lichtjes tegen de flanken van zijn Ponyta aan, maar hij wist dat dat eigenlijk niet nodig was. Spencer had het al begrepen. In een rustige draf ging hij terug naar het huis van Rosa.

Voor haar huis liet hij zich van Spencer afglijden en zocht met zijn handen de deur. Toen zijn hand de deurklink omsloot, deed hij die naar beneden en ging naar binnen. Hij liep naar het tafeltje en legde daar het buideltje op. Rosa had haar inrichting niet veranderd, dus wist hij waar hij kon lopen en waar niet. Volgens mij had Rosa in al die tijd nog nooit de inrichting van haar huis veranderd. Hij deed het buideltje open en legde de kruiden voorzichtig op het tafeltje neer. Hij hoorde dat Rosa zachtjes tegen de man sprak, maar vervolgens naar hem toe kwam. Ze klapte een keer in haar handen. ‘Je bent geweldig.’ Zei ze gerustgesteld. Hij schoot in de lach. “Dat was geen moeite hoor Rosa.” Rosa pakte de spullen op en legde alles in de kastjes. ‘Hij is weer bij kennis.’ Flint knikte. “Ik hoorde al wat inderdaad.” Rosa deed de kastjes weer dicht. ‘Och ja, natuurlijk had je dat al gehoord liefje.’ Hij greens en liep naar de ligstoel toe. ‘Bedankt’ prevelde de man. Hij haalde eventjes zijn schouders op. “Je had hulp nodig.” Voor hem leek dat de normaalste zaak van de wereld om hem dan te helpen. ‘Ja dat is zo, maar ik kan je niet genoeg bedanken dat je mij ook echt geholpen hebt.’ Flint glimlachte. “Geen probleem.” Zei hij toen.