Alola! Kalos!

De haven was een plek waar Carmilla alleen haar gezicht liet zien als ze de kalmte wilde opzoeken of wanneer ze iets voor de motorbende op moest halen. Vandaag was een geval waarbij ze twee vliegen in één klap had kunnen slaan, was het niet voor de inkomende boot uit Alola. Met een zucht haalde ze haar helm van haar hoofd en hing die aan het stuur van haar motor. Op slot hoefde ze hem niet te doen; er waren genoeg mensen aanwezig en men wist al dat ze niet met haar moesten sollen. Zo’n motor betekende alleen maar dat ze bij een bende hoorde en niemand wilde aan hun slechte kant komen te staan. Carmilla genoot stiekem een beetje van die angst. Ondanks dat vond ze het jammer dat ze alleen maar negatief over de bende dachten, want het waren coole gasten en ze deden ook goede dingen. Helaas dacht de mens vaak in zwart en wit in plaats van grijs – een feit waar ze zich niet honderd procent bij neer had gelegd, maar ze wist beter dan ertegen in te gaan.

De boot was bezig met aanmeren toen ze naar de juiste man zocht. Hopelijk kon ze hier weg voordat de passagiers af konden stappen, zodat ze de drukte een beetje voor kon zijn en met gemak weg kon rijden. Ze wist uit ervaring dat mensen van motors hielden en er graag aanzaten, iets waar Carmilla eigenlijk niet van gediend was met iets duurs als haar voertuig. Achteraf gezien had ze Sonic beter kunnen laten bewaken, maar daar dacht ze veel te laat over na. In plaats daarvan haalde ze hem tevoorschijn om een extra paar ogen te hebben. Hij had geen flauw idee wie ze zochten, echter, dus had Carm uiteindelijk niks behalve gezelschap aan hem. Uiteindelijk wist ze de juiste persoon te vinden en sprak hem aan.

“Yo, ik kom een pakketje halen,” sprak ze tegen hem. Haar toon maakte duidelijk dat ze geen zin in spelletjes had. Kennelijk ging dat volledig over hem heen, want hij vernauwde zijn ogen en vertrouwde haar schijnbaar niet volledig. “Voor wie?” vroeg hij aan haar. “Ik moet meerdere pakketjes afgeven.” Ze zag aan zijn blik dat hij precies wist waar Carmilla op uit was. Daarom liet ze een diepe zucht horen. “Luister, knaap, ik heb meer te doen dan voor postbode spelen. Je kunt me maar beter geven waar ik voor gekomen ben, anders komen er gegarandeerd problemen van.” Haar gezicht drukte nu ook uit dat ze geen geduld meer had. Als haar maten graag iets wilden hebben, dan wilden die het ook meteen. Carmilla had geleerd dat je dat ook kon bereiken als je je best ervoor deed. Of, in dit geval, als je gewoon een bepaalde uitstraling had.

De man knikte. “Begrepen.” Na dat gezegd te hebben, draaide hij zich op zijn hielen om en vertrok hij naar een plek dat Carmilla vanaf hier niet kon bekijken. Ze deed ook geen poging om dat te zien. Zoals ze al had gezegd had ze andere dingen aan haar hoofd en een kleine, corrupte havenmeester stond niet in dat rijtje. De zwartharige legde ongeduldig haar armen over elkaar en keek haar Whirlipede aan. Toen ze zijn blik ving, begon hij spontaan op te lichten. Overdonderd deed ze een stap achteruit toen hij begon te groeien, maar halverwege het proces had ze al door wat er aan de hand was. “Jij evolueert echt op de meest vreemde momenten of plekken,” mompelde ze tegen de inmiddels volgroeide Scolipede. Sonic keek haar droog aan en haalde vervolgens zijn schouders op. Het zou allemaal wel.

Toen de vreemdeling was teruggekeerd, keek hij verward naar het gigantische insect dat nu naast haar stond. Ze schudde met haar hoofd. “Vraag maar niets. Ik heb het antwoord ook niet,” sprak ze tegen hem, waarna ze haar hand ophield. Ze wekte naar hem dat hij het pakketje moest geven en zwijgend deed hij wat er van hem werd gevraagd. “Thanks,” voegde ze eraan toe. Carmilla reikte naar de zak van haar leren bikerjack en haalde er een pak geld uit. Er stond toch haast niemand om hen heen en bovendien konden ze er niet bepaald iets van zeggen. Hij was één van de havenmeesters. “Hier. Tel maar na, het is precies genoeg.” De man liet zijn vinger er even overheen gaan, maar hij ging er schijnbaar vanuit dat het klopte. Wat een vertrouwen. “Wat, euh, zit er eigenlijk in dat pakketje?” vroeg hij aan Carmilla, terwijl hij zijn pak geld wegstopte. Ze haalde haar schouders op. “Weet ik veel. Ik ben alleen maar de koerier. Ik stel geen vragen. Zou jij ook eens moeten proberen,” maakte ze aan hem duidelijk. Hij viel stil. Carm zag dit als haar teken om te vertrekken. Ze draaide zich om, hief haar hand naar hem zonder achterom te kijken en stapte bij hem weg. “Pleasure doing business with you.”

Het pakje in haar handen trok wel haar aandacht, maar ze wist beter dan nieuwsgierig een kijkje te nemen. Het ding was goed verpakt, anyway, dus ze zouden er sowieso wel achter komen. Niet dat Carmilla het niet mocht weten, maar ze zouden het vast zelf willen openen. Daarom deed ze precies wat er van haar gevraagd was. Ophalen en wegwezen. Althans, dat was haar bedoeling, maar toen ze terug naar haar motor wilde lopen en opkeek, zag ze dat de boot al lang was gearriveerd. Toeristen overspoelden de haven. Grommend liet ze haar pakketje zakken en rolde met haar ogen. Geweldig, dit ging nog even duren. Misschien als ze omliep? Ze wenkte Sonic met zich mee en besloot via het water te lopen. Dan moest ze alsnog door een zee van mensen, maar ze hoefde niet mee te lopen. Dat verlaagde de kans op irritatie door geduw en dat klonk als muziek in haar oren.

Natuurlijk had ze ook een gigantisch insect aan haar zijde. Ze ondervond al snel dat mensen daar wel voor aan de kant gingen en dat maakte het nog een stuk makkelijker. Carmilla baande zich met gemak een weg door de menigte en stond al snel aan de andere kant. Daar zag ze een jongen van top tot teen doorweekt staan. Euh, wat? Ah nee, daar moest ze sowieso langs… Ze kon hem vast niet vermijden. En hij ging vast vragen stellen als hij dat pakje zag. Misschien kon ze hem afleiden? Carmilla keek van de jongen naar haar leren jas. Hij had het vast koud, dus elk beetje warmte dat hij kon krijgen zou hij vast waarderen. Voor een keer besloot ze eens het juiste te doen en offerde ze haar eigen warmte voor hem op. “Hou vast,” sprak ze tegen Sonic, terwijl ze het pakketje in zijn bek duwde en vervolgens haar jas uit deed. Het zwarte T-shirt deed niet veel wonderen tegen de kou, maar hey, het was beter dan dat ze er niets onder aan had.

Carm stapte naar de jongen toe en legde haar bikerjack over zijn schouders heen. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze aan hem. Ze wilde het eigenlijk niet echt weten, maar dit was de afleiding die ze nodig had.

Voor een moment ging haar blik naar de… Euh… Was dat een Raichu? Het leek op een Raichu. Carmilla fronste. Ze was er pertinent zeker van dat het een misvormde Raichu was. De jongen draaide zich echter naar haar om en dat trok haar aandacht meer dan de vreemde pokémon. Hij noemde iemand de schuldige en wees vervolgens naar het water, waarna haar eigen blik zich naar het blauwe kopje verplaatste. Hè? Wat was dat dan voor een beest? Die kende ze ook al niet. Waren dit dan Alola pokémon…? Maar… De Raichu… Ze was met stomheid geslagen. Gelukkig wist de jongen de aandacht opnieuw af te leiden van de twee wezens en legde hij haar uit dat hij was uitgegleden. “Je Popolo? Wat?” floepte ze eruit voor ze er erg in had, haar wenkbrauwen geheven. Nee, dat klonk niet goed. Popilo? Whatever.