Vandaag mocht hij dan wel weer in zijn favoriete outfit rondlopen sinds zijn promotie. Een beige lange regenjas en zijn bruine fedora. Hij was namelijk helemaal naar Ambrette Town gestuurd voor een Quest. Hij was met een taxi geweest. Dat zou het minst opvallen natuurlijk. En eenmaal daar was het zijn taak om de Glittering Cave te gaan onderzoeken. Het plan was om eventuele gevaren te vinden. Misschien zelfs ontsnappingsroutes en andere zaken die belangrijk kunnen zijn voor Team Rocket. Voor nu besloot hij nog maar even zijn Pokémon niet tevoorschijn te halen. Het was nog niet nodig. En twee personen werden sneller gespot dan enkel één iemand. Dus daar ging hij dan. Het strand over in de richting van de Glittering Cave. De onderkant van zijn jas veegde zijn voetstappen gelukkig weg. Dat was ook niet moeilijk gezien het droge zand. Nat zand zou pas gevaarlijk worden. Met zijn handen in zijn zakken, proberend enkel een silhouet te vormen, liep hij de grot in. Het zag er prachtig uit. Het was wel duidelijk waarom het The Glittering Cave heette. Het Smaragdkleurige mos liet de grot blinken. Theo kon zich haast niet voorstellen dat hier echte gevaren zouden zijn. Wilde Pokémon hadden vaak zelfs geen kans tegen Grunts. En andere natuurlijke gevaren leken nihil te zijn. Anders had de gemeente vast wel een stop gezet op het bezoeken van de grot. Soms vroeg hij zich zwaar af waarom Team Rocket bepaalde Quests uitdeelden. Dan kreeg je te horen ‘Dit helpt bij het grotere plaatje’. Uhu. Hij had al langer het idee dat Team Rocket niet meer goed wist wat ze aan het doen waren. Waarom hoorde ze niks meer van Giovanni? Dat was pas een leider en een man met visie. En dat laten we even zijn acties en intenties buiten beschouwing.
Rustig liep hij verder de grot door. Er leken wel splitsingen in gangen te zijn, maar van wat hij kon merken leek het alsof alle gangen uiteindelijk toch steeds weer bij elkaar uitkwamen. Toen bedacht hij zich dat hij een kaart had meegekregen. Hij bekeek de kaart en controleerde of het nog up to date was. Dat kon hij net zo goed doen nu hij toch hier was. Voor het grootste deel leek de kaart nog te kloppen. Hij moest even een aanpassing maken, er was een bepaald deel van de grot ingestort waardoor er een ontsnappingsroute niet meer toegankelijk was.. maar verder niet veel. Dat was een taak voor een Grunt om die rotzooi te gaan opruimen. Gelukkig hoefde hij dat zelf niet meer te doen. Maargoed, hij liep verder. Hij kon verder ook niet echt meer ontsnappingsroutes vinden. Ze hadden er nu al een stuk of drie, exclusief degene die nu ingestort is. Maar hij hoorde ineens wel stemmen. Snel ging hij in een inkeping staan om een hoekje. De voetstappen kwamen dichterbij en stopte zo ongeveer om de hoek van waar hij stond. Hij kon de stemmen nu luid en duidelijk horen. En man en een vrouw. “Die stommeling heeft ons werkelijk alles verteld. We hebben hem nog niet eens hoeven intimideren.” Zei de vrouwenstem. “Ja die sukkels van Team Rocket zijn veel te makkelijk onder de duim te houden als je het mij vraagt. Maar goed dat wij hier straks de boel gaan uitmaken.” Zei de mannenstem. Okay, volgens Theo viel dit onder de catagorie ‘andere belangrijke dingen’. “Team Plasma is beter georganiseerd.” Zei de vrouwenstem. “En onze Grunts geven niks prijs als zou je de doodslaan.” Zei de mannenstem. Theodore had moeten knarstanden bij deze uitspraken. Maar dat deed hij niet. Om twee redenen. Één, ze hadden gelijk. En twee, Theo vond zelf ook dat ze, organisatie, strengen moesten gaan zijn op hun Grunts. Maarja, schijnbaar is er dus iemand gevangen genomen. De veiligheid van die Grunt stond nu voorop, voordat die andere geheimen ging delen. Hij bukte zich en raakte een kiezeltje van de grond. Die wierp hij van zich af verder de grot in. Dit trok de aandacht van beide personen schijnbaar, want ze staakte hun gesprek abrupt. “Ik ga wel kijken.” Klonk het van de vrouw af. En nu was de man dus alleen. Theo wachtte af dat de vrouw ver weg genoeg was. Hij haalde een grote doek uit zijn jaszak en maakte er een prop van. Geruisloos stoof hij op de man af en stopte de prop in zijn mond. Daarna legde hij zijn handen om zijn nek heen en sleepte hem mee verder de grot in. Theo vermoedde dat, omdat ze daar vandaan kwamen, daar ook de Grunt zat. De man bleef maar tegenstribbelen, maar na een aantal seconden van weinig zuurstof nam dat af. Theodore was allang blij dat de man met zijn voeten niet had zitten stampen en zo te veel geluid had gemaakt.
En ja hoor, daar zat ze. Vastgebonden op de grond. Benen en voeten. Theo hield zich in om met zijn ogen te rollen. “Shh.” Deed hij meteen. Ze mocht hem niet verraden. Ze luisterde. Maarja, hij had geen handen vrij, en ook geen touw om de man vast te binden.. wat te doen? Met één hand opende hij de Pokéball van Llira. “Hypnoses.” Fluisterde hij naar haar. En al snel was de man in een diepe slaap gebracht. Hij legde de man neer en maakte het meisje los. “Ik ben ook een astronaut, en ik kom je bevrijden.” Ze liet zich helpen en daarna bond Theo de man vast met diezelfde touwen. “Jij houdt verder je mond en luisterd naar wat ik je zeg.” Hij had dan wel de plicht om haar te redden. Aardig doen tegen haar hoefde niet. Daar had hij ook helemaal geen zin in. Hij hield niet van losse eindjes. Ze knikte. Ze leek in te zien dat ze een dweep was. “En wat denken jullie dat jullie aan het doen zijn?” Klonk er streng van de vrouwenstem van daarnet. Theodore draaide zich om en hield zich van de domme. “Ik heb dit meisje bevrijd.” Slimpie. “En deze man vastgebonden?” Vroeg ze streng. Oeps, dat is inderdaad waar. geen twijfel voor de vrouw dat de man in de regenjas meer wist van de situatie dan op het eerste oog leek. Maargoed, wat waren zijn opties hier. Een gevecht zou te gevaarlijk zijn vanwege instortingsgevaar en dat zou de dame vast ook weten. Daarnaast hebben ze een Lunatone bij zich. Verder zou het nu twee tegen een zijn. Theodore dacht even na.. maar.. als ze nu zouden wegrennen, dan zouden de vrouw hen niet achterna gaan voor de kans dat iemand anders haar kompaan zou ontvoeren. En verder weten ze niet veel over Theo. Ze zijn er zelfs niet zeker van dat hij bij TR hoort. “Ren.” Zei hij rustig en begon naar de uitgang te rennen. Het meisje ging achter hem aan en zelfs Llira kon het prika bijhouden.
Nou, hij was erachter gekomen dat team Plasma iets aan het bedenken is voor de Glittering Cave, dat ze Team Rocket kneusjes vinden, dat ze gaan proberen om Team Rocket de baas te zijn, en dat minimaal één Grunt nu info heeft gegeven aan Team Plasma. Ohja, en een ontsnappingsroute is ingestort. Hij zou zelf zeggen dat de missie vrij succesvol was. Maar dat moest hij nog te horen gaan krijgen als ze eenmaal terug waren bij de basis.
