The Key to Building Up my Rep

Taylor was druk aan het sleutelen toen haar Holocaster begon te trillen en een melodie liet horen die ze eigenlijk wilde negeren. De blondine had op het moment geen tijd om ergens anders mee bezig te zijn, want ze stond op het punt om iets te ontdekken en die concentratie wilde ze graag behouden. Helaas was die al verbroken op het moment dat de ringtone had geklonken en had ze geen andere keus. Gefrustreerd liet ze haar moersleutel met een knal op haar bureau neerkomen en zuchtte ze diep. “Ugh,” gromde ze tussen haar tanden door. Enrique, haar Margnemite, nam meteen al afstand, wetende dat hij anders de volle lading kon krijgen. Hij vond Taylor in het algemeen al eng, maar als ze boos was, was ze angstaanjagend. “Kunnen ze met niet één keer even met rust laten zonder me die stomme meldingen te sturen?”

De blondine reikte naar haar Holocaster, welke op de hoek van haar bureau lag, en drukte met aanzienlijke frustratie de melding aan. Het opende zich automatisch en al snel verscheen belangrijke informatie voor haar neus. Een Keystone-oplichter. Dat was toevallig. Ze had laatst haar eigen opgehaald. “Wat boeit mij dat nou?” verzuchtte Taylor. Ze draaide rond op haar bureaustoel en tikte met haar duimen op het scherm van haar mobiele apparaat. Het kon eigenlijk wel grappig zijn om die knakker erin te luizen – en wie weet stak ze er nog het één en ander van op. Keystones en mega evoluties waren dingen waar ze op het moment wel mee bezig was, immers. Haar pastelroze ogen gleden even naar Enrique, die haar met een benauwde blik terug aan keek. “Enrique,” begon ze. Hij schrok op, bang dat ze iets onmogelijks aan hem ging vragen. “Let jij even op ’t fort? Zorg dat niks van mijn spullen door de war raken door Warhoofd Spaghetti,” sprak de blondine, waarna ze een blik naar haar kamerdeur wierp om duidelijk te maken dat ze Tiffany bedoelde. “Ik ben straks weer terug. Dan kunnen we samen verder.”

Nadat haar Magnemite had toegestemd, zelfs al was dat puur en alleen zodat hij even niet in haar bijzijn hoefde te zijn en niet voor zijn leven hoefde te vrezen, kwam Taylor overeind en wandelde rustig naar de deur. Ze opende hem en zag dat haar grote zus zoals gewoonlijk op de bank zat en tussen kanalen aan het switchen was. De blondine fronste diep, maar ze maakte er geen opmerking over. Ze had medelijden met Tiffany. Iets wat niet vaak voorkwam – wat het extra bijzonder voor haar maakte. Taylor wilde de brunette helpen, haar naar buiten schoppen, maar zonder Jane’s oké kon ze dat nog even niet doen. Misschien kon ze haar zus een keertje mee naar buiten slepen om te gaan winkelen? Dat vond Tiffany voorheen altijd leuk. Zeker als er een kleine modeshow kwam en ze zich uit konden sloven daarvoor. Taylor miste dat. Ze miste haar grote zus met haar vreemde kwalen. Dit kwaaltje vond ze niet zo leuk om mee om te gaan.

In stilte stapte de blondine naar de kapstok in het halletje toe, waar ze haar jas van het rek haalde en terug naar de woonkamer kwam gelopen. Terwijl ze haar jas soepel aantrok, besloot ze haar aanwezigheid kenbaar te maken. “Yo Tiff, ik ben even snel naar Shalour. Moet ik iets voor je meenemen?” Taylor besloot het onderwerp ‘Ranger’ nog maar even te mijden. De brunette was zich ervan bewust dat haar jongere zusje zich had aangemeld, maar dat betekende niet dat ze er graag mee geconfronteerd werd. En voor de verandering was de blondine eens steunend, in plaats van gewoonweg grof. Er kwam een haast onverstaanbaar gemompel bij Tiffany vandaan, waardoor Taylor aannam dat er niks hoefde te komen. “Aight, tot straks.” Met die woorden trok ze de rits van haar jas dicht en vertrok ze de voordeur uit.

De reis naar Shalour was saai en lang. Het had niet veel erger kunnen zijn. Daarom was ze blij toen ze het bordje met Shalour City zag hangen. “Eindelijk, jeez,” bromde ze tegen zichzelf, waarna ze een pokéball van haar riem klikte en Mordecai naast zich liet verschijnen. Voor ze echt verder gingen, besloot ze zijn hulp erbij te roepen en hem in te lichten over de situatie. “Mor, ik heb je hulp nodig,” begon ze haar verhaal dan ook. “Er loopt hier een oplichter rond, eentje die Keystones verkoopt. Het zijn alleen geen echte, zoals deze.” Ze hield haar eigen Keystone voor hem op, zodat hij kon zien hoe die eruit zag. Daarna verstopte ze hem weer in de binnenzak van haar jas. Taylor moest echt een manier verzinnen om dat ding bij zich te dragen, want op deze manier kon ze hem nog verliezen. “Het is aan ons om die gast te vinden en hem op te pakken.” Ze zeiden dat ze hem bij het politiebureau moest dumpen. Jammer, maar helaas. Ze was er dan in ieder geval sneller vanaf – en dat betekende dat ze ook weer sneller naar huis kon.

Mordecai blafte een keer om aan te geven dat hij het begreep. Kijk, dat zag ze graag. Het maakte haar werk een stuk gemakkelijker als ze een extra paar ogen had. “Okay, let’s go,” sprak de blondine toen, waarna ze haar handen in haar jaszakken propte en de stad verder in liep. Samen met Mordecai hield ze een oogje in het zeil voor iemand die misschien luguber was gekleed of er heel duister uitzag, maar het kostte hen flink veel tijd om daadwerkelijk iets te vinden. Twee uur waren er voorbij voordat iemand de blondine een spoor kwam geven.

“Hey,” hoorde ze iemand op de achtergrond verontwaardigd zeggen. “Deze Keystone doet het helemaal niet!” Met een ruk draaide ze zich naar deze persoon toe. Het ging om een jongen van ongeveer veertien jaar, wie met zijn Garchomp een poging tot mega evolutie had gedaan. Wat een idioot. Midden in de stad? Wist hij niet hoe gevaarlijk dat was? Taylor schudde met haar hoofd en stapte op hem af. “Waar heb je die vandaan?” vroeg ze, meteen met de deur in huis vallend. De jongen keek haar sceptisch aan, maar haar blik vertelde hem meer dan genoeg. Ze was hier niet om spelletjes te spelen. “Ik heb hem gekocht van een meneer hier,” legde hij kort uit. Hij wees naar achteren. “Hij sprak me een aantal straten terug aan. Zei dat hij iets voor me had toen hij mijn Garchomp zag.” Wacht, die sukkel liep gewoon met zijn Garchomp aan zijn zijde rond? Wauw. Dat was eigenlijk best onverantwoordelijk. Hij had geluk dat ze niet in Lumiose waren. “Thanks!” riep ze vlug naar hem, waarna ze zich uit de voeten maakte en naar de richting rende waar hij naartoe had gewezen.

Mordecai volgde haar op de voet. Dat was maar goed ook, want ze had hem eigenlijk nodig. Taylor grijnsde kort toen ze zich besefte dat ze haar uniform niet aan had getrokken, wat haar alleen maar meer vrij spel gaf. Haar Styler was onder haar lange jas niet te zien – en dat was op het moment de enige indicatie dat ze een Ranger was. Ze kon de man dus beetnemen en hem op heterdaad betrappen. “Mordecai, tijd voor een knap staaltje acteerwerk,” mompelde ze tegen hem. Hij begreep het niet helemaal, maar de blondine wist dat, als ze het voorbeeld zou zetten, hij gewoon zou volgen. Het duurde niet lang of ze vond een man met een lange jas bij twee tieners. Was dat haar doelwit? Hij kwam een beetje duister over, al kon dat ook zijn omdat hij, als oudere man, twee tieners aansprak. Taylor hield halt en een oogje in het zeil, proberend niet al te erg op te vallen hiermee. Het laatste wat ze wilde was door de mand vallen voor haar plan überhaupt in werking kon worden gezet.

De twee tieners vertrokken zonder een Keystone te willen kopen. Taylor wist de rede hierachter niet, omdat ze op een bankje verderop was gaan zitten, maar dat scheelde wel extra werk. Het maakte het ook moeilijker om in te schatten, echter. Was hij echt de oplichter waar ze naar zocht? Zodra ze weg waren, stond ze van het bankje op en liep met Mordecai de kant van de man op. Houndoom was een pokémon die kon mega evolueren; en omdat ze haar Keystone niet in het zicht had, kon het lijken alsof zij er nog eentje nodig had. Ze hield hem vanuit haar ooghoek in de gaten, maar ze kon al voelen dat zijn blik haar volgde. Met name haar Houndoom. Tot haar genoegen beet hij op het laatste moment toe. “Pardon hoor,” vroeg hij, zijn blik vluchtig naar links en rechts gooiend. Waarschijnlijk om te zien of er agenten waren. Buiten hen was er echter niemand meer in deze straat. “Ik zie dat je een erg mooie Houndoom hebt.” Was hij haar nu echt aan het insmeren met complimentjes? Dat was nou een verkooptruc die hem dit keer niet ging helpen. Ze deed echter wel alsof, al was ze stiekem ook wel een beetje arrogant genoeg om haar ego hiermee gestreeld te krijgen. “Vind je? Dank je!” reageerde ze met een grijns.

Hij knikte en stapte dichterbij. Mordecai gromde laag, maar hij kreeg meteen een corrigerend tikje van Taylor. “Sorry, hij is erg beschermend over mij,” vertelde ze hem. Geen echte leugen, want ze wist dat Mordecai zijn leven voor haar zou geven als het moest. Hij was rechtvaardig. Rechtvaardiger dan zij, in ieder geval. “Oh, kijk, dat komt nog beter uit,” vertelde hij aan haar. “Ik heb namelijk iets voor je dat misschien je interesse wel wekt.” Bingo. Ze had hem precies waar ze hebben wilde. Dit was de man die de politie zocht. “Oh, wat dan?” vroeg ze met geveinsde interesse en nieuwsgierigheid. De man wierp haar een tevreden grijns toe en opende zijn jas deels, waarna hij een klein voorwerp uit de binnenzak van zijn jas haalde. Mordecai spande zijn spieren aan, maar Taylor wist al precies wat hij in zijn hand zou hebben. Toen de hand weer tevoorschijn kwam en zich opende, kwam het voor de blondine niet als een verrassing dat hij een Keystone erin had. Een neppe, dat wel.

“Wow,” begon ze, dit keer met gespeelde verbazing. “Is dat een Keystone?” Haar pastelroze ogen verplaatsten zich naar zijn ogen. Hij knikte opnieuw. “Jazeker. En je kan hem hebben voor een vriendenprijsje.” Bijna rolde ze met haar ogen, maar ze wist zich nog net in te houden. Wist die knakker niet dat de professor ze gratis weggaf? Wat een sukkel. Ach ja, hij deed het vast ook gewoon om zijn brood te kunnen verdienen. “Oh, nou, in dat geval,” reageerde Taylor nog altijd poeslief. Ze ritste haar eigen jas open alsof ze haar portemonnee wilde pakken, maar in plaats daarvan ritste ze ver genoeg totdat haar Capture Styler te zien was. “Je staat onder arrest. Ik weet wat je hier doet – de politie is naar je op zoek. Je gaat met mij mee naar het bureau.” Haar stem veranderde meteen van toon, waarin ze geen ruimte voor discussie openliet. Hoe meer hij mee zou werken, hoe sneller dit achter de rug was. Natuurlijk zou hij geen crimineel zijn als hij het meteen op een rennen zette.

Helaas voor hem was Mordecai sneller dan dat. Zodra ze hem zag wegsprinten, gaf Taylor haar Houndoom de instructie om erachter aan te gaan. Het kostte hem goed en wel tien seconde om de man in te halen en hem tegen de grond te werken. Grommend bleef Mordecai bovenop hem staan, terwijl de blondine hun kant op kwam gewandeld op een rustig tempo. “Heb je nooit misdaadseries gekeken?” vroeg ze aan hem. “Wegrennen werkt nooit.” Ze wuifde haar Houndoom aan de kant en trok hem overeind – of, althans, deed een poging tot. Hij werkte dit keer wel mee en stond even later met beide benen op de grond. “Als ik jou was zou ik maar gewoon meewerken. Mordecai heeft het niet zo op weglopers.” Ze grijnsde naar de pokémon in kwestie en gaf hem een klein klopje op zijn flank. De Houndoom haalde zijn blik echter niet van de man af en gromde onheilspellend om te laten weten dat zijn trainer niet loog. Ze wisten allemaal dat die scherpe tanden hem aan stukken konden scheuren als Taylor daar de opdracht voor gaf.

De oplichter rende niet meer weg. In plaats daarvan koos hij ervoor om mee te werken. “Oké, mooi zo. Kun je me dan nu vertellen waar het politiebureau is?” vroeg ze aan hem. Hij keek haar aan alsof ze uit een ei kwam gekropen. “Wat? Ik kom hier nooit. Maak het een Ranger gewoon wat makkelijker.”

Met tegenzin wees hij haar de weg en kwamen ze tien minuten later bij het bureau aan.