Van alle regio’s waar hij uit had kunnen kiezen om zijn carrière te beginnen, had hij nog wel het minst verwacht dat het Hoenn zou worden. Niet omdat Hoenn niet een grote regio was, vooral als je het vergeleek met het eiland waar hij vandaan kwam, maar omdat het geen, nou ja, het was geen Unova of Kalos. Hoenn was – no offense – de regio die bekend stond om al zijn water, en niet de regio die bekend stond om zijn bijvoorbeeld het hebben van een
rockster als gymleader. Als hij water had gewild, dan had hij daarvoor toch echt niet ver hoeven te reizen, aangezien hij notabene op een
eiland woonde. Emmett haalde diep adem, en gaf zichzelf de kans om de zoute zeelucht op te snuiven. Zeewater of niet, het rook op de een of andere manier wel anders dan de zee lucht die hij thuis rook. Meer Wingull? Minder Wingull? Het was waarschijnlijk iets in die richting.
Eerste keus of niet, Hoenn was de regio geworden waar hij naar toe ging, en aangezien het schip al een paar dagen onderweg was, was het inmiddels al veel te laat om nog naar een andere regio te gaan, tenzij hij plotseling zin kreeg om er zelf naar toe te zwemmen. De kaartjes voor de boot die hij naar Hoenn nam waren bovendien in de aanbieding geweest – een of andere Nieuwjaars aanbieding – dus het zou zonde zijn geweest om ze niet te kopen.
”Hoe denk jij dat Hoenn zal zijn, Toots?” vroeg Emmett zich hardop af. Zijn pokemon stopte een paar tellen met het kauwen op de reling van de boot om naar haar trainer te hissen. Emmett knikte instemmend.
”Uh-huh. Yeah, dat denk ik ook. I mean, ik weet dat er zat trompet artiesten zijn in Hoenn. Een saxofoon moet daar toch niet zo heel veel van verschillen?” vroeg hij aan zijn Pokémon. De Salandit knikte hevig. Zelfs als ze het saxofoonwerk van haar trainer niet mooi vonden, dan zouden ze waarschijnlijk alsnog smelten voor haar eigen prachtige muziekkunsten.
Emmett glimlachte, en streek de salamander over haar hoofd terwijl deze verder ging met haar nieuwe favoriete bezigheid; het vernietigen van de reling van de boot.
“[Attentie! Over een half uur zal de boot aanleggen in de haven van Slateport City. Wij zullen hier een pauze van drie uur houden, voordat de boot verder zal varen richting Dewford Town. Vergeet u niet om uw bagage mee van boord te nemen als Slateport City uw eindbestemming is!]” schelde de speaker. Langzaam rekte Emmett zich uit terwijl een dankbetuiging voor het meevaren werd omgeroepen.
Einedlijk, ze zouden in Hoenn aankomen. Dat werd tijd ook. Zeeziekte was gelukkig iets waar hij geen last van had, maar als hij moest kiezen, dan had hij liever weer het vaste land onder zijn voeten.
Hij was nog nauwelijks van de boot af, of Emmett spreidde zijn armen wijd open, en ademde diep in. Zijn Salandit, die zich stevig aan zijn schouder vast had geklauwd, kopieerde de bewegingen van haar trainer. Dus
dit was hoe het voelde om je op het vaste land te begeven.
