{ Two wrongs never made a right [patrol]

Ragya zuchtte even en legde het laatste van haar spullen weer weg in haar gloednieuwe kamer. Ze was weer verhuist, en deze keer was ze er niet op voorruit gegaan. In tegendeel, ze was van een mooi en gedeeld appartement naar weer alleen gegaan. En aangezien de base onderdak bood hoefde ze niet meer terug te straat op. En zo simpel als dat, vond ze zichzelf in een klein en saai kamertje. Ze zuchtte even en keek naar Aldrei die op het bed lag. Deze leek vrij tevreden met de situatie. Zeker haar trainer was nu wat neerslachtig, maar ze waren weer met z’n tweeën zonder ander menselijk contact om hun heen hangend. Maar de roodharige leek voor nu klaar te zijn, en keek even naar de tijd op haar HC. Ze had binnen enkele minuten een patrouille met een bekende, Echo. Nou ja, nu hadden ze elkaar ontmoet zonder de context dat ze voor hetzelfde bedrijf werkte, maar ze gokte erop dat ze hetzelfde persoon voor zich kreeg. Haar blik kruiste de amberen van de vos weer. “Blijf je hier of ga je mee?” Nog voor haar zin uitgesproken was ging de teef weer naast haar staan, al was het met enig geklaag. Ragya haalde haar schouders op “Ik gaf je nog een keuze” Zo zag onze geliefde Aldrei het echter niet, maar ze stond er niet lang bij stil, en liep naar de kantine toe. Aangezien de meeste patrol leden elkaar hier vonden, ging ze ergens op tafel zitten, terwijl de vos humeurig op de grond bleef wachten. In ieder geval konden zo naar buiten, dan zou Aldrei haar eigen ding gaan doen in de stad, natuurlijk wel in de buurt blijven maar niet in haar nek. Kon soms eens verfrissend zijn.

{ Eerste post Echo~

Het duurde niet al te lang voor er iemand hun richting op kwam gelopen. Aldrei was zoals altijd degene die het als eerste merkte, en laag begon te grommen. Het betekende dat er een bekende aankwam. Echter zag de roodharige toen ze opkeek weinig van een bekende terug. Ergens in de algemene gelaatstrekken kon ze nog wel iets terugvinden van de Echo die ze was tegengekomen, maar ze moest toegeven dat ze zonder Aldrei’s bevestiging het nooit had gedacht. De vos leek het niet eens te merken, en begon gewoon met haar standaard gegrom door te zetten toen Echo eenmaal naast hun kwam staan en haar naam zei. Ragya knikte even terug en reageerde op dezelfde manier “Hey Echo” Ze voelde niet de behoefte om iets aan zijn uiterlijk en oog op te merken, ze ging ervan uit dat Echo hier al bewust van was. Natuurlijk was ze wel nieuwsgierig, dat was nu eenmaal haar karakter, maar ze zou voor nu haar woorden voor zichzelf houden. Als ze eenmaal buiten waren hadden ze tijd genoeg het subtiel aan te kaarten. De roodharige kwam nu ook omhoog, en hielt haar blik rustig op de ander, al was het donkere oog lichtelijk onwennig om aan te zien. “Zullen we gaan?” Besloot ze maar te vragen, aangezien een ‘hoe gaat het’ haar net iets te direct leek.

Ragya luisterde naar de woorden van de ander toen deze antwoord gaf op haar vraag. Ze merkte op hoe Echo nog steeds dat rustige effect om zich heen had, zelfs nu hij fysiek zo anders leek. Het was gewoon iets wat hij uitstraalde, zijn manier van praten. Ze kon haar vinger er niet helemaal opleggen, en toch was het zo naar haar beleving. Al stond ze er niet al te lang bij stil, die tijd kreeg ze ook niet als ze het gesprek nog enigszins zou willen volgen. De roodharige knikte enkel begrijpend, al ging ze er niet zo zeer verder op in. Voornamelijk omdat dat voor haar niet mogelijk was, ze kende niks anders dan de agent rank. Een luxeprobleem nam ze maar aan. Toen de ander diens rode oog in haar eigen legde, keek ze simpelweg terug. Ze voelde niet echt een afkeur voor het vervormde lichaamsdeel, ze had er genoeg ervaring mee, maar het kostte nog wat tijd om eraan te wennen. Het zou waarschijnlijk niet aan haar expressie te lezen zijn. Ze moest wel toegeven dat de volgende serieuze woorden haar wat verbaasde, al trok er een kleine smirk rond haar lippen. “Je moet mijn zelfbeheersing wat nieuwsgierigheid betreft niet onderschatten” Daarbij had ze altijd nog kunnen wachten op roddels in de kantine, tja, mensen spraken graag hun mond voorbij. “Maar aangezien je het aanbied, wat is er gebeurd?” … maar natuurlijk was rechtstreeks vragen veel makkelijker, mocht je de kans toch krijgen.

Toen de ander claimde dat hij het niet zou durven om haar te onderschatten. “Een wijze beslissing” Het was droogjes bedoeld, aangezien Ragya simpelweg makkelijk te onderschatten was. Ze was niet alleen klein, maar haar bouw was ook tegen het fijntjes aan, niet echt het intimiderend persoon wat ze uit probeerde te stralen. Maar in ieder geval kon ze wat zelfspot ermee houden. En toen kwam er een goede uitleg van wat er allemaal gebeurd leek te zijn met Echo de laatste tijd. Ze moest toegeven dat het niet een mooi plaatje schepte. Uit eigen ervaring, verbrand worden was niet leuk, trauma was niet leuk; de combinatie van? Ze kon wel gokken dat die even min aangenaam was. Jammer genoeg was ze niet het type van over bezorgd te reageren. Tja, je kon er nu nog aan veranderen right? “Dat is niet niks, en revalidatie is altijd het moeilijkste, vooral voor het mentale” Ze klonk er vrij nuchter over, maar toch was ze ergens sympathiek naar hem toe. Je oog en mentale stabiliteit kwijtraken voor iets dufs als je werk doen was wel iets wat die verdiende. “Maar gaat het al wat beter?” Ondertussen liep ze ook rustig door, Aldrei was al uit het zicht verdwenen voor nu, de straten waren op hun na leeg.

Toen de ander verder ging en zei dat hij er wel doorheen zou komen knikte ze even. Daar ging het om of niet soms? Dat je er doorheen kwam. Ze luisterde naar Echo zijn woorden voor de rest, die ondertussen een heel stuk interessanter werden. Mentaal moeilijk was een welbekend begrip hier, daar kon ze veel te goed over meepraten dan gezond zou zijn. Maar het laatste van zijn verhaaltje gaf een tegenovergesteld effect. Het kon best zijn dan het het beste was dat ze het niet zag, maar dat betekende niet dat ze het niet wou zien. Ragya maakte maar zelden de juiste beslissingen in deze dingen. Toch vroeg ze zich voornamelijk af hoe hij die switch zou maken. Zelf kon ze manisch worden, mensen neerschieten als ze haar irriteerde. Maar dat was nog niet zo heel erg of wel soms? Hoe dan ook, ze leek niet heel erg geschokt te zijn, of de normalere reactie van wantrouwen te geven. “Gebeurd het vaker dat je die switch maakt of niet?” Wederom meer uit algemene interesse en gezonde bezorgdheid om Echo zelf, dan dat ze zich om zichzelf druk maakte.

De roodharige keek lichtelijk op toen hij verklaarde dat hij het niet zeker wist. Damn, moest ook onhandig zijn. De meeste wisten in ieder geval waar ze op moesten letten bij zulke dingen. Uiteindelijk zou hij toch moeten merken? Ze keek hem kalmpjes aan “Dat moet vanzelf wel komen” Vast wel. Of anders deed iemand uit de omgeving het wel, op de goede of slechte manier was een ander verhaal. Toen de jongen verder ging werd haar nieuwsgierigheid weer gewekt. Iets wat op zichzelf al niet veel moeite kostte. Haar rode blik gleed in de zijne, terwijl ze ook lichtelijk grijnsde. “It takes a lot before I call someone insane, so you don’t reach that title yet Ástin” Ze sprak het ergens geamuseerd, maar het was ook waar. Ze vond Echo serieus niet onder de doelgroep van insane vallen. Abnormaal, zeker, maar wie was dat nu niet? Het was in ieder geval niet dat ze wantrouwig naar hem was, wat voor haar doen scheelde. Dit kon ook komen omdat ze nog weinig van zijn gekke kant had gemerkt, voor zover zij wist was er niet enorm veel veranderd persoonlijkerwijze aan Echo sinds hun laatste ontmoeting. Ze werd uit haar gedachtes gehaald door des betreffende die haar het pakje sigaretten aanbood. Ragya nam het ding aan en haalde een van de sigaretten eruit, om het ding met een lichte glimlach terug te geven “Only when offered, so thanks” Ze ging automatisch in haar zakken voor haar eigen aansteker, iets wat ze standaard bij zich droeg voor de voorspelbare redenen. Met een simpele motie van haar vinger kreeg ze een vlammetje en stak het ding aan, om hierna met een vragende blik de zippo bij Echo voor te houden. Waarschijnlijk zou hij er ook een hebben, maar aangezien ze hem toch al vast had?

En hier kwam er een verhaal aan. Ze voelde het gewoon. En zoals altijd luisterde ze er simpelweg naar. Wat moest je anders? Daarbij kon het nog best interessant zijn om te weten. En inderdaad bleek dit het geval te zijn. Het was zeker niet wat ze had verwacht om te horen, iets wat indrukwekkend was als je niet eens een verwachting had gesteld om mee te beginnen. Tijdens zijn woorden knikte ze enkele keren. Stemmen in de kop kende ze, niet persoonlijk maar ze wist dat het een ding was wat kon gebeurden. Schimmen zien? Euh… iets minder bekent in haar boekje. Psychosis misschien? Ze had geen flauw idee en ze zou dat waarschijnlijk ook nooit krijgen. Bij de laatste woorden van de witharige moest ze toch een droog lachje uiten. “Dat valt best mee. En voor zoveel het waard is, ik vind je nog steeds niet gek” Misschien moest ze haar standaarden dan wat aanpassen… misschien maar. “Ik zou alleen ook niet weten wat het kan zijn..” Dat was te verwachten, maar dit betekende nog niet dat ze dit fijn vond. De roodharige had graag een algemene kennis over dingen, in ieder geval wat begrip ervan zodat ze wist hoe ze erop moest reageren. Maar aangezien ze dat nu niet had moest ze het maar accepteren, wat haar niet veel moeite kostte. Toch kon ze het niet laten er wat benieuwt naar te zijn.