[Patrol] Shot in the Dark

Fantastisch. Hij was van een modderfestijn naar een diepvries ge-upgrade. Beter kon het niet. Amal voelde een rilling over zijn rug gaan en legde meteen zijn armen om zijn lijf heen, proberend zijn dikke winterjas dichter tegen zich aan te duwen. Ugh, hij haatte de kou. Waarom hadden ze hem hierheen gestuurd? Alsof iemand zich hier in dit weer zou wagen. De Ranger snoof en keek naar zijn Pawniard, welke geen last van de kou leek te hebben. Natuurlijk niet. Dat ding was van metaal gemaakt, dus kou deerde hem niet zo erg als een vleeszak. “Waarom haten de Rangers me?” mompelde Amal tegen niemand in het bijzonder, zijn stem behoorlijk dramatisch. Het enige dat hier ergens te vinden was, was het bekende Pokémon Village. Niet veel mensen hadden het echter daadwerkelijk gevonden, dus zag hij het nut er zelf niet van om hier te patrouilleren.

Net toen hij dat dacht viel zijn blik op een wel heel bijzonder fenomeen. De boom waar hij zich het dichtste bij bevond had een aantal diepe krassen in de bast staan. Nieuwsgierig stapte Amal erop af en legde zijn in handschoen verhulde hand tegen de textuur aan, terwijl hij dichterbij leunde en de diepte van de krassen probeerde in te schatten. Het zat erg diep en was er ruw in gekerfd. Dit was met opzet gedaan. De Ranger hief verbaasd een wenkbrauw. Waarom zou een pokémon dat zomaar doen? Was het een waarschuwing? Misschien was dit wel een manier om territorium af te bakenen. Daar had hij niks over gehoord tijdens zijn lessen, maar het leek hem wel een goede mogelijkheid.

Amal wilde het eigenlijk laten rusten totdat Keith zijn aandacht trok en naar een andere boom verderop wees. Dezelfde krassen stonden erin gekerfd. Verbaasd liep de jongen een stukje verder en merkte hij een derde en vierde boom met de krassen op. Het leek wel alsof het een pad vormde… “Denk je dat we het moeten onderzoeken?” vroeg hij aan zijn partner. Die knikte. Veel zin had hij er niet in, maar dat kwam vooral door de kou. Amal wilde wel graag weten wat dit veroorzaakte – en zijn nieuwsgierigheid overwon. Samen met Keith bewandelde hij het pad dat voor een mooie tocht door de Winding Woods moest zorgen en volgde hij de krassen die op de bomen waren achtergelaten.

De Ranger maakte zich wel een beetje zorgen over of de bomen dit wel gingen overleven. Het sap zou er hoogstwaarschijnlijk uitlopen en de takken niet meer kunnen voeden, waardoor het langzaam af zou sterven. Hij hoopte maar dat het niet zo ontzettend diep zat, want om een half bos te zien gaan was wel een beetje extreem in één keer… Diep verzonken in gedachten liep hij verder, waardoor hij het figuur in de verte niet meteen opmerkte. Zijn Pawniard wel en die probeerde dat duidelijk te maken door hem een aantal keer tegen zijn been te tikken. Amal keek fronsend omlaag. “Ah – dude! Wat heb ik nou gezegd over poken? Je messen zijn superscherp man,” reageerde hij. Keith keek droog naar zijn trainer en wees vervolgens naar het silhouet dat verderop bij een boom stond te klooien. Amal volgde het gebaar en zag dan eindelijk de dader staan.

Gealarmeerd hurkte hij naar de grond en sloop dichterbij, gevolgd door zijn partner die zijn houding imiteerde. De twee keken in spanning toe wat er aan de hand was. Het beest hield zijn rug naar hen toe, maar doordat hij dichterbij stond, kon Amal nu zien om welke pokémon het ging. Een Zoroark. Hij zag niet heel goed wat het wezen aan het doen was, maar aangezien de hoogte overeen kwam met de hoogte van de krassen, hoefde hij niet lang na te denken. Voorzichtig, proberend geen geluid te veroorzaken, haalde hij zijn Capture Styler van zijn riem en wees hij naar de Zoroark, terwijl hij naar Keith keek. “Als het misgaat, wil ik dat je me helpt. Anders hou je je gedeisd, goed?” De Pawniard knikte instemmend en richtte toen zijn ogen strak op de enorme pokémon met de wilde haren.

Amal kwam rustig overeind, zijn Styler op de Zoroark gericht. Hij was nog niet opgemerkt en dat was een goed teken, want dat gaf hem een verrassingseffect waar hij hoogstwaarschijnlijk mee in het voordeel stond. De Ranger vuurde de disc af zodra hij goed gericht stond en begon meteen met het tekenen van cirkels. De blauwe energie die van de disc afkwam omsloot het figuur, maar tot zijn verbazing bleef de rest van het effect weg. Er kwam geen andere energie vrij en de ring sloot niet dichter om de pokémon heen. Amal keek verrast naar de Zoroark. Was het dan een gevangen pokémon? Dat kon toch niet?

Helaas was de verrassing er nu wel vanaf. Door de Capture Disc werd hij opgemerkt en sprong de Zoroark gevaarlijk zijn kant op. Er kwam geen luide brul, maar Amal schrok zich wel kapot. Hij deinsde achteruit en tegelijkertijd sprong zijn Pawniard tevoorschijn om de Zoroark af te kunnen leiden, alleen gebeurde dit niet. Toen Keith zich vertoonde, staakte de pokémon zijn acties en bleef hij gespannen naar het tweetal staren. Amal keek verbaasd naar het wezen. Waarom viel die plots niet meer aan? Het was niet alsof Keith heel intimiderend overkwam vergeleken het postuur van een enorme Zoroark. De Pawniard mocht dan wel een koele blik hebben, maar… De jongen was niet bepaald overtuigd van zijn eigen pokémon’s bloeddorstigheid. Soms vroeg hij zich af of Keith dat überhaupt wel had. De spanning was om te snijden en Amal kon niet inschatten wat de volgende stap van de Zoroark ging zijn, maar wat het ook was, daar zou hij nooit achter komen.

Keith stoof namelijk op het wezen af en verplaatste zich naar achter de pokémon, waar hij naar boven sprong en vervolgens naar beneden uithaalde. De Ranger had nooit geweten dat zijn partner wel degelijk zelf beslissingen kon maken, maar hij was daar eigenlijk best wel blij mee. Totdat de vacht van de Zoroark spontaan los begon te laten. Amal schrok zich kapot. Had Keith hem nou gestroopt? Daar was hij voor een moment wel bang voor, maar na enkele tellen was er opeens een blote mensenhuid te zien.

… Wat?

Nu nog meer verward dan ooit staarde de jongen naar wat ooit een Zoroark was, maar nu opeens een man in Zoroark-pak leek. Hij zag nu pas het mes dat de vreemdeling in zijn rechterhand hield. Was dit een kerel in kostuum die de boosdoener was? De stilte tussen hen bleef aanhouden, maar voelde zwaarder dan van tevoren. Amal wist gewoon niet wat hij moest zeggen. Tot de man het Zoroark hoofd van zijn eigen hoofd afhaalde en onder zijn arm hield. Dat was de druppel die een reactie uit de Ranger wist te persen. “Yeah, nee, ik heet niet Shaggy en dit is niet Scooby Doo. Ik doe deze shit niet,” gooide hij eruit, terwijl zijn handen gefrustreerd de lucht in gingen. “Jullie blanken en jullie belachelijke ideeën! Waar slaat dit op?!”

Het was de ziekelijk schuine grijns van de vreemdeling die hem toch een rilling over zijn rug liet glijden. Hij had wel vaker iemand zo naar hem zien grijnzen, maar dat was altijd heel anders geweest. Nog nooit had hij een situatie als deze meegemaakt, waarin hij in principe zou kunnen worden bedreigd en toegetakeld met een mes. Nee, de schuine grijnsjes die hij in het verleden had gekregen waren heel anders en die had hij vele malen liever dan deze. Amal deinsde een stap of twee achteruit toen hij de jongeman naar iets zag grijpen en naar voren zag werpen. Het logische deel van zijn brein vertelde hem dat dit een pokéball was. Het andere deel gilde dat hij zo snel mogelijk weg moest rennen omdat het een granaat was. Gelukkig voor hem had zijn logische breinhelft gelijk en stond enkele tellen later een echte Zoroark voor zijn neus, wie hem dreigend aanstaarde en gevaarlijk begon te grommen.

Amal opende zijn mond om te zeggen dat ze hier ook over konden praten, maar voor hij goed en wel een woord uit zijn keel kreeg geperst, stond Keith al vlak voor hem. De Pawniard kwam niet heel dreigend over en dat wist hij, maar dat triggerde juist iets dat Amal niet per se had verwacht. Althans, niet op deze dag en zeker niet op dit tijdstip. Zijn pokémon begon op te lichten. Van schrik wankelde hij verder achteruit en hield hij zijn arm beschermend voor zijn ogen, verblind door het felle licht dat van zijn partner af kwam. Als hij dit aan had zien komen, dan had hij Keith kunnen zien groeien. Helaas kreeg hij het hele proces niet mee en werd het hem pas duidelijk dat zijn Pawniard evolueerde toen het al voorbij was. Het licht trok weg en Amal waagde het om een blik naar de rest te werpen, waardoor hij de Bisharp in volle glorie in zich op kon nemen.

Oh.

“Wow… Keith…” mompelde Amal onder de indruk. Hij was van een halve meter naar drie keer die lengte gegroeid en hoewel hij nog steeds kleiner dan Amal was, voelde de Ranger zich toch wel een beetje geïntimideerd door de verschijning. Keith was nu ongeveer even groot als zijn tegenstander, wie natuurlijk niet heel geamuseerd was. De plotselinge evolutie kon in hun nadeel werken. Amal besefte zich dat en kreeg meteen meer zelfvertrouwen. Als die knakker een gevecht wilde, dan kon hij die krijgen! “We laten eens zien dat met de Rangers niet valt te spotten, oké?” grijnsde hij naar zijn Bisharp. Die knikte en hief dreigend zijn messen. Zoroark was niet heel erg onder de indruk. Zijn trainer wel. “Laat me niet lachen! Voor jou waren er twee anderen en die deden het in hun broek toen een Zoroark op ze af kwam gestormd! Jij bent geen haar anders.”

Auw. Dat was misschien wel waar, maar dat ging Amal natuurlijk niet toegeven. Hij balde zijn handen tot vuisten. “We geven je nog één laatste kans, meneer. Vertrek uit dit bos en stop met wat je ook aan het doen bent en we laten je vrij gaan. Zo niet, dan ben ik gedwongen om je op te pakken.” Hij had eigenlijk geen flauw idee of hij die autoriteit eigenlijk wel had, maar bluffen kon nooit kwaad. Helaas werkte het in deze situatie niet echt, want de halfnaakte man droeg zijn Zoroark op om aan te vallen met een Night Slash. Niet zo slim als je naging dat Dark niet veel effect had op Keith. “Kaats de aanval met een Brick Break!” beval de Ranger, die probeerde te bedenken of fight nu wel of geen effect had op een pokémon als Zoroark. Tot zijn genoegen was dat wel het geval. Heh.

“Feint Attack, Zoroark!” Amal klemde zijn kaken op elkaar. Keith deed wel een poging om zichzelf af te schermen, maar de aanval wist hem wel te raken. Helaas voor hun tegenstanders betekende dit wel dat ze zichzelf ook pijn deden, want Keith’s lichaam bestond uit een hele hoop scherpe messen. Bij het zien van dit scenario keerde de grijns bij Amal weer terug – en hij liet er geen gras over groeien om zelf ook weer een aanval te roepen. Zoroark stond dicht in de buurt en daar wilde hij gebruik van maken. “Low Sweep! Breng hem uit balans!” De Bisharp knielde en maaide in een snelle beweging naar de pokémon zijn poten, waardoor hij voorover viel en moeite had met overeind komen. “Plant nu een Brick Break op zijn rug!” Keith had geen genade en deed precies wat zijn trainer van hem vroeg. Zijn harde poot belandde tegen de bovenkant van Zoroarks rug, waardoor de enorme vos tegen de grond werd geduwd.

Het verschil in kracht werd duidelijk zodra hun tegenstander weer overeind krabbelde. Keith had bijna geen schade opgelopen, maar Zoroark had dat wel. Het werd Amal duidelijk hoe belangrijk het wel niet was om geïnformeerd te zijn over de types en hun voordelen. Als hij dit niet had geweten, wie weet hoe dit gevecht dan was uitgepakt. De Ranger zat diep in gedachten verzonken en had daarmee niet in de gaten dat de vreemdeling langzaam zijn kant op was komen schuifelen. Pas toen hij van de zijkant werd besprongen, en er een hoog gilletje zijn keel verliet, besefte hij wat voor een grove fout hij had gemaakt. Dit was een lugubere kerel met een dark-type. Natuurlijk ging die vals spelen.

Amal kon niet veel anders doen dan zich naar de grond te laten vallen. Hij deed een poging om de man met zich mee te trekken en dat werkte, maar hij had er niet bij stilgestaan dat de vreemdeling nu bovenop hem viel. De lucht werd uit zijn longen geperst en hij boog voorover om te kunnen hoesten, waardoor hij met zijn voorhoofd tegen die van de ander aanbotste. Een grom verliet zijn mond terwijl hij zijn hand naar zijn hoofd verplaatste, maar toen hij zijn ogen opende om zijn omgeving in zich op te nemen, zag hij een vuist zijn kant op suizen. Amal reageerde nog net op tijd door terug naar achteren te vallen. Daarna deed hij een poging om de man van zich af te duwen. Dat lukte hem, al was het maar omdat die zijn evenwicht naar voren had verplaatst om een hardere klap uit te kunnen delen.

“Dude, ga van me af!” riep Amal verwoed, terwijl hij onder de vreemdeling uit kroop. Hij spartelde verder naar achteren in een poging om overeind te komen, maar hij vond zijn evenwicht steeds niet en kwam dus niet omhoog. Toen hij de man op zich af zag komen, met het mes in de aanslag, deed hij snel een schietgebedje naar elke Arceus die hij zich kon bedenken. “Lieve Arceus, als je me kan horen, laat me dan asjeblieft levend hieruit komen, ik zal nooit meer voor iets anders specifieks vragen, ik zal zelfs mijn leven beteren en nooit meer klagen over het Rangerwerk, maar asjeblie–AH!”

Amal schermde zichzelf met zijn armen af en kneep zijn ogen stijf dicht toen hij het mes op zich af zag komen, maar hij voelde niks. Geen pijn, geen druk, geen overtollige warmte dat uit zijn lijf hoorde te stromen. Verward opende hij zijn ogen en keek hij naar zijn belager, wie zijn handen nu had geheven en zelf de angst op zijn gezicht had staan. Keith had de Zoroark verslagen, welke uitgeteld aan de zijkant lag, en hield nu dreigend zijn eigen mes tegen de keel van de man aangedrukt. Amal liet de adem die hij tot nu toe blijkbaar had ingehouden de vrije loop. Dat was… Kantje boord. Jirachi.

Trillerig krabbelde hij overeind en probeerde een strenge blik in zijn ogen te vormen. Het lukte niet helemaal omdat hij nog een beetje moest bekomen van de schrik. Was dit hoe Keith – de echte Keith – aan zijn einde was gekomen? Dat was echt… Hij had er gewoon geen woorden voor. Met een trillerige zucht haalde hij zijn Holocaster tevoorschijn en belde hij de politie. Deze gek moest worden opgepakt.

Ze zouden zo snel mogelijk komen, maar dat kon even duren. Amal beet zachtjes op zijn onderlip. Hij begreep dondersgoed dat de Winding Woods niet zo bereikbaar waren, maar hij wist niet hoe lang hij het met die knakker uit zou kunnen houden. Het was overduidelijk een gewelddadige maniak en hij was nog lang niet van plan om te sterven. Het scheelde dat Keith hem onschadelijk had gemaakt en hem onder dreiging hield, maar zolang die Zoroark daar nog lag, voelde Amal zich alles behalve op zijn gemak. Er was echter niets aan te doen, dus stopte hij zijn Holocaster in zijn broekzak en draaide zich met een zucht naar zijn partner en de crimineel.

“Dat wordt wachten,” mompelde hij tegen Keith. De Bisharp knikte, waarna het wezen zijn blik naar het mes dat op de grond lag gleed. Amal volgde naar waar de ogen op gericht stonden en zag dat het voorwerp vlak voor zijn voeten lag. Hm. Dat scheelde al een hoop. De Ranger bukte zich voorover en raapte het scherpe ding op, waarna hij het grondig onderzocht. Het zag er vrij… Professioneel uit, voor zover een mes dat kon zijn. Hij gokte dat het geen goedkoop mesje was geweest. Was het dan een crimineel met connecties? Of met geld? Amal keek vragend naar de man die zat te rillen van de kou en kreeg toch wel een beetje medelijden met hem. “Keith, laat hem zijn pak weer aandoen. Het is veel te koud om met een blote bast rond te lopen.” Of in je onderbroek.

Zijn Bisharp luisterde en haalde voorzichtig zijn mes bij de man vandaan, maar hield hem wel nauwlettend in de gaten. De vreemdeling keek Amal enkele tellen ongelovig aan, waarna hij dan toch voorzichtig zijn hand naar het neppe vacht van zijn pak uitstak. “Wacht,” begon de Ranger toen. Het alarmeerde niet alleen de crimineel, maar ook zijn pokémon. “Keer eerst je Zoroark terug. In de sneeuw liggen lijkt misschien prettig, maar zelfs voor een beest met een dikke vacht lijkt het me niet gezond.” Amal had het zelf al ontzettend koud en hij had een dikke winterjas met een nepbontkraag in zijn muts aan. Het was inmiddels niet meer te zien wanneer hij uitademde, maar dat betekende niet dat de temperatuur van zijn lichaam niet meer sterk verschilde met de buitenlucht.

De man deed wat van hem werd gevraagd en liet zijn pokémon inderdaad terugkeren. Amal begon te denken dat, zelfs voor een crimineel, hij de slechtste nog niet was. Enkele tellen later ging het pak aan en keek de vreemdeling naar de Ranger, die zijn best deed om diens blik te vermijden. Echt niet dat hij oogcontact wilde maken met iemand die hem enkele minuten geleden nog wilde neersteken. “Hey,” begon de man neutraal, proberend zijn aandacht te trekken. Amal hield echter stug vol en keek de andere kant op. “Hey knul.” Knul? Oké, hij mocht dan pas achttien zijn, maar knul? Een diepe zucht volgde, waarschijnlijk omdat de crimineel doorhad dat de Ranger niet zou toegeven. “Ik wil je alleen maar vragen of je met de rits kan helpen. Ik hoef geen mes in mijn lijf van je Bisharp omdat ik het aan hem heb gevraagd,” legde de vreemdeling uit.

Oh en nu wilde die knakker nog hulp van hem ook? Amal was niet van plan om dat te geven, maar de woorden van de Rangers schoten toen door zijn hoofd, alsof het lot hem wilde tarten en Arceus hem nog even wilde pesten. ‘Help iedereen die dat nodig heeft en kijk nooit of te nimmer op iets of iemand neer, tenzij je ze omhoog helpt’. Bah, waarom was hij ook alweer een Ranger geworden? Trainer had ook nog gekund, maar nee, hij moest als een blok voor een Ranger vallen en meteen dezelfde carrière achterna gaan. Ugh. Met een chagrijnig hoofd draaide Amal zich om en stapte op de crimineel af, waarna hij naast hem ging zitten en in stilte de rits dichtmaakte. Zo. Meer ging hij niet doen, hoor.

Keith zag dit als teken om zijn eigen mes weer in de buurt van de man te houden, zodat hij niks bij zijn trainer kon proberen. Het leek er niet op dat de vreemdeling er nog van op keek, maar aan zijn houding was te zien dat hij niks van plan was. Zijn blik ging naar zijn mes, welke zich losjes in de grip van Amal zijn handen bevond. “Mooi ding hè?” begon hij, duidelijk proberend om een gesprek te starten en de tijd te doden. Amal zag dat niet zo zitten, maar om nou de hele tijd in stilte door te brengen… Daar hield hij niet zo van. Dus besloot hij het gesprek naar zijn eigen voordeel te draaien. “Waarom gebruik je het om bomen te vermoorden? Ik bedoel, als je het een mooi ding vindt, is het dan niet logisch om hem mooi te houden?” vroeg hij sceptisch aan de man. Die haalde onverschillig zijn schouders op. “Zou je een pas gekochte pan ook in de kast zetten om nooit te gebruiken voor het koken? Het is gemaakt om te snijden, dus het is meer zonde om het niet te gebruiken waar het voor gemaakt is.”

Daar had hij wel een punt, ja. Toch vond hij het verkeerd om het voor zulke dingen te gebruiken. “Dan kun je het beter gebruiken om groente en vlees te snijden, zodat het bij je nieuwe pan past,” grapte Amal, proberend duidelijk te maken dat er meer manieren waren om een mes te gebruiken. De crimineel keek hem enkele tellen verontwaardigd aan, maar begon dan toch te lachen. “Misschien wel. Ik maak wel vaker domme beslissingen,” vertelde hij semi-serieus. De Ranger grijnsde naar hem. “Zoals jezelf in een furry-pak hijsen? Wat was je doel überhaupt?” vroeg hij. De man haalde opnieuw zijn schouders op en schudde met zijn hoofd. Hij keek even naar de sneeuw die voor zijn voeten lag. “Geen idee, knul. Aandacht zoeken? Mijn frustraties kwijt? Acties kunnen meer redenen bevatten dan men denkt.” Daar had hij weer een punt. Amal kwam tot de conclusie dat hij niet gewoon hersenloos was of stereotype slecht.

“Wilde je me echt neersteken?” vroeg hij toen aan de vreemdeling. Die schudde met zijn hoofd en zuchtte. “Ik raakte in paniek,” vertelde hij eerlijk. “Ik wil niet opgepakt worden.” De Ranger keek even weg en snoof. “Daar had je dan eerder over na moeten denken,” reageerde hij, een tikje geagiteerd. De man nam het hem niet kwalijk. Hij reageerde verder niet op wat de jongen had gezegd. Amal besefte zich op dat moment dat criminelen niet puur slecht waren. Dat bestond niet, nu hij erover nadacht. Soms maakte men gewoon slechte keuzes of groeide op met hele andere idealen die verkeerd konden uitpakken. Maar puur slecht? Nee, daar geloofde hij na vandaag niet echt meer in.

Zijn aandacht werd getrokken toen hij een volwassen man met een Arcanine zag verschijnen. Het uniform dat hij droeg kon niet missen; dit was een politieagent. “Hey, ben jij de Ranger die heeft gebeld?” vroeg hij, zijn blik van de verkleedde man naar Amal glijdend. “Dat klopt,” beantwoordde hij de vraag, waarna hij overeind kwam en de sneeuw van zijn broek klopte. Hij gebaarde naar de crimineel. “Dit is ‘m. Pak hem niet te hard aan, oké?” De agent hief verbaasd zijn wenkbrauw. “Had je niet gezegd dat hij gewapend is en je neer probeerde te steken?” vroeg hij verward. Amal fronste. Hij zei wel vaker van die dingen en krabbelde enkele tellen later daarvan terug. “Kan een mens geen hart meer hebben tegenwoordig? Jeez,” sprak de Ranger, waarna hij met zijn ogen rolde. De agent perste zijn lippen op elkaar en zei verder niets meer. In plaats daarvan nam hij het van Keith over en boeide de crimineel.

Amal herinnerde zich toen dat hij nog iets van hem had. Het zakmes. “Oh hey, wacht, dit is van h–” begon hij, maar de eigenaar van het mes kapte hem af. “Hou maar knul. Misschien komt het je nog van pas,” zei hij vlug. Hij wierp de jongen een veel betekende blik toe. Het verwarde zowel de agent als de Ranger, maar Amal besloot uiteindelijk het voorwerp buiten het zichtveld van de agent te houden. “Oh. Cool, thanks,” reageerde hij dankbaar. Er werd naar hem geknikt voor de crimineel op de rug van de Arcanine werd gezet. De agent kroop niet veel later ook omhoog en draaide zich voor een laatste keer naar Amal. “Goed werk Ranger,” complimenteerde hij de jongen. Die knikte terug. “Geen probleem,” sprak hij, waarna hij toekeek hoe de drie langzaam tussen de bomen verdwenen. Nu kon hij verder met zijn patrouille.

Met een onzekere blik in zijn ogen hief Amal het mes zodra de agent was verdwenen. Het was zeker weten eentje met een merk en anders was het goeie namaak, want het zag er echt uit als een mes met kwaliteit. Zou hij er iets aan hebben? Hij zou zich er zeker mee kunnen beschermen, maar… Amal beet zachtjes op zijn onderlip. Wilde hij dat wel? Het idee alleen al liet een huivering over zijn rug glijden. Voor nu stopte hij het voorwerp terug in zijn zak en nam zich voor om er later over na te denken. Op het moment had hij andere dingen aan zijn hoofd en dat was zijn veldwerk. Wie weet wat er hier nog meer gebeurde.

Hij had het zakmes nog niet goed en wel opgeborgen of een nieuw probleem kwam om het hoekje kijken. Amal richtte zijn blik op en zag niet één Keith, maar twee. Verbouwereerd staarde hij naar de twee Bisharp, wie zelf ook elkaar stonden aan te gapen, waarna hij driftig in zijn ogen wreef. Dit klopte niet. Hij was aan het dagdromen. Misschien had hij gisteren iets teveel gedronken. Of had die vent van eerder iets gerookt waardoor hij nu begon te ijlen? Amal haalde zijn vingers uit zijn ogen en focuste zich opnieuw op zijn partner, maar het had niks uitgehaald. Er stond nog steeds een tweede Keith.

“Wat krijgen we…” bracht de Ranger verdwaasd uit. Hij stapte dichterbij en zag toen een paar verschillen tussen de twee. Eentje had krassen op zijn lichaam gekerfd, alsof hij een oude veteraan was en in vele oorlogen had meegevochten. Amal wist pertinent zeker dat zijn Keith dat niet had, aangezien zijn pantser nog gloednieuw was en hij echt niet zo was afgetuigd door die Zoroark. Er was maar één manier om daar achter te komen. “Keith?” Eén van de twee keek hem aan en het was inderdaad de Bisharp die niet veel geleden leek te hebben. Amal zuchtte opgelucht. Het ging dus niet om twee dezelfde pokémon. Dit moest een wilde Bisharp zijn. “Wat is er met die pokémon?” vroeg hij aan de zijne, welke zijn blik weer op de ander richtte.

Een gesprek tussen de twee ontstond dan eindelijk. De Ranger kon er niet echt een touw aan vast knopen, maar misschien dat zijn partner het zo meteen duidelijk kon maken. Voor nu keek hij verward van de ene naar de andere Bisharp. Zonder enige waarschuwing, echter, haalde Keith plots naar de wilde Bisharp uit. Amal kon nog net op tijd weg manoeuvreren om niet in de gevarenzone te staan en slaakte een klein, geschrokken kreetje bij het wegduiken. De jongen bukte meteen naar de grond. “Keith, wat maak je me nou?!” riep hij verwoed naar zijn partner. Die luisterde niet en haalde nog een keer uit, terwijl de ander zijn uithaal probeerde te blokkeren. “Hey! We horen pokémon te helpen, niet koud te maken of in stukken te hakken!” riep Amal in gehurkte positie naar zijn Bisharp.

Hij werd volledig genegeerd. Als hij ergens niet tegen kon, dan was het wel niet gehoord worden. Amal klemde zijn kaken strak op elkaar en kwam verwoed overeind. “Luister eens even hier, stuk koe-blik! Ik ben je trainer en je hebt naar me te luisteren!” Gespannen beende hij naar de twee vechtende pokémon toe. Dat het niet slim was om daar nu tussen te komen, stond hij niet bij stil. Hij was verdorie !! https://i.imgur.com/XixFqmu.jpg een Ranger en die beschermde mensen en pokémon van het kwade. Als hij een wilde Bisharp van zijn eigen partner moest beschermen, dan zij het zo. “Verdomme!” In een vlugge beweging hief Amal zijn arm, terwijl hij voor de bekraste Bisharp stapte en de arm van Keith blokkeerde, erop lettend dat de messen niet in zijn vel zouden eindigen. De pokémon keek verrast op toen de jongen dat deed.

Amal hoopte dat dit hem zou stoppen, maar Keith greep hem met zijn vrije hand bij zijn muts vast en slingerde hem toen aan de kant. Hij zei verder niets en viel vliegensvlug zijn tegenstander weer aan, precies op hetzelfde moment dat de Ranger met zijn gezicht in de sneeuw belandde. Amal schoot overeind en spuugde het witte spul direct uit. Waar sloeg dat dan op?! Met een kwade frons draaide hij zich naar de twee pokémon om. Een logische optie zou het terugkeren van Keith zijn geweest, alleen stond hij daar niet echt bij stil. Amal dacht nu alleen maar aan het laten leren van een lesje, zelfs al had hij geen flauw idee hoe hij dat bij zijn Bisharp zou doen. De pokémon was veel te krachtig en gevaarlijk om lichamelijk te benaderen. “Keith, ik wil dat je nu kapt met vechten en je excuses aanbiedt!” bulderde de jongen pissig. Hij stond op en stampte opnieuw naar de twee vechtende pokémon toe, maar voor hij in de buurt kon komen, draaide Keith al met zijn lijf en deelde een rake trap tegen Amal zijn gezicht uit.

Hij viel terug naar de grond. De Ranger zag even zwart en was er pertinent zeker van dat hij sterrenstelsels had herkend op dat moment… Als hij had opgelet tijdens het museumtripje toen. Aan de geluiden te horen waren de twee Bisharp nog steeds aan het vechten. Metaal tegen metaal was niet meer te missen nu hij langere tijd met Keith had gewerkt, dus de afketsende geluidseffecten herkende hij uit duizenden. Het duurde gelukkig niet lang voor Amal zijn zicht terugkeerde en hij merkte dat Keith de ander verder weg had begeleid. Of dit was omdat hij niet wilde dat zijn trainer zich er nog een keer mee zou bemoeien, wist hij niet zeker, maar voorlopig ging hij daar wel van uit. Gelukkig voor zijn partner zag Amal het niet zitten om nog een klap te krijgen toegediend en besefte hij zich eindelijk dat hij ook geen mes in zijn lijf wilde hebben. Dat was hij eerder al misgelopen, dus dat risico wilde hij niet nog een keer hebben.

Daarom wachtte hij met een diepe zucht tot zijn partner het had gehad. Hopelijk zou hij de wilde Bisharp niet ernstig verwonden en kon Amal het na afloop behandelen, anders moest hij de hele nacht wakker liggen met een schuldgevoel dat hij eigenlijk niet hoorde te hebben. Na een half uur, dat voor hem een eeuwigheid had geleken, deden de twee pokémon iets dat hij niet had verwacht. Ze staakten hun offensieve bewegingen en ontspanden ieder hun spieren, waarna een respecterende buiging aan elkaar werd gegeven.

Amal was in de war. Dat was eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Met een geheven wenkbrauw keek hij toe hoe de twee van vermoedelijke aartsvijanden naar compagnons gingen. Hè?  

De Bisharp liep weg. Dat had hij niet verwacht. Amal wilde hem naroepen dat hij moest wachten, omdat hij de pokémon op wonden wilde nakijken, maar voor hij er de kans voor kreeg om dat te doen, zakte het wezen opeens tot aan zijn heupen in de modder. De jongen schoot meteen overeind en keek verward naar het scenario. Was dat nou een soort drijfzand, maar dan van modder? Shit, hij had er helemaal niet bij stilgestaan dat er ook een moerasachtig gebied hier lag verborgen. Met een paniekerige blik in zijn ogen keek hij naar zijn eigen Bisharp, wie meteen zijn lichaam had aangespannen om in actie te komen. Gelukkig voor hem besefte zijn trainer zich net op tijd iets. Zij zouden niks voor de wilde Bisharp kunnen betekenen zonder zelf in de problemen te komen.

“Kom niet in zijn buurt!” waarschuwde Amal hem meteen. Keith richtte zijn ogen op de Ranger. “Straks moet ik jou er ook uit trekken en dan ben ik nog verder van huis.” Dat was hij nu al… Gelukkig scheen Keith hem nu wel te begrijpen en dat was toch wel een beetje een pak van zijn hart. Dat de Bisharp zich lichtelijk ontspande betekende dat hij zou luisteren en dat was een goed teken. Amal trok echter vrijwel meteen een bedenkelijk hoofd, want hij was natuurlijk niet van plan om de wilde pokémon aan zijn lot over te laten. Touw had hij niet, maar misschien kon hij wel een pokémon als vervanging vinden. Eentje met roedes, ofzo.

“Weet jij of hier graspokémon leven?” vroeg hij aan zijn partner. Die schudde met zijn hoofd. Niet om aan te geven dat hij het niet wist, maar om duidelijk te maken dat dit niet het geval was. Barst. Daar ging zijn plan. “Oké, geen probleem, we zoeken gewoon een andere,” vermeldde Amal vervolgens. Opgeven deed hij niet; zeker niet wanneer het leven van een onschuldig wezen op het spel stond. Zijn ogen gleden over het terrein heen. “Blijf hier, dan zoek ik verder.” Hij wierp een vlugge blik op Keith om zeker te weten dat hij gehoord was en beende toen van de open plaats weg. De Ranger had eigenlijk geen flauw idee waar hij naar kon zoeken, maar op het moment was alles beter dan niets.

Afwezig propte hij zijn handen in zijn zakken en voelde hij het mes tegen zijn vingers aan botsen. Als het er echt op aan moest komen, dan kon hij vast wel een willekeurige boom in klimmen en een lange tak afsnijden, toch? Dan konden ze de Bisharp er op die manier uit trekken. Amal keek automatisch al naar de bomen in zijn omgeving en constateerde dat het niet al te moeilijk moest worden. Misschien om de boom in te komen, maar met een zetje van Keith moest dat ook wel lukken. En als het mes toch niet scherp genoeg bleek te zijn, dan hadden ze nog altijd de messen van zijn Bisharp. Amal’s mondhoeken trokken omhoog bij die gedachte. Opluchting ging al snel door hem heen. Het was nog niet verloren allemaal.

Precies op dat moment zag hij een klein gestalte in de verte langs zweven. Nieuwsgierig keek hij op en zag hij dat het om een klein spookje ging. Phantump, als hij zich niet vergiste. Het was geen graspokémon, maar een spook kon hen net zo goed uit de penarie helpen, niet waar? Voorzichtig stapte Amal dichterbij, proberend niet op kleine takjes of dergelijke te stappen. Het laatste wat hij wilde was de pokémon alarmeren. Toen hij eenmaal dichterbij was, haalde hij zijn Capture Styler tevoorschijn en schoot hij die op het wezen af. Helaas alarmeerde hij het spookje daar alsnog mee en werd de lijn die was getrokken meteen verbroken. Amal gromde zacht. “Kom op, ik heb alleen maar even je hulp nodig,” mompelde hij tegen niemand in het bijzonder, terwijl hij het opnieuw probeerde, dit keer een stuk voorzichtiger. Zijn cirkels werden uiteindelijk nog een keer verbroken, maar hij wist de Phantump alsnog te bevrienden en slaakte een diepe zucht van opluchting toen het hem gelukt was.

“Zou je me willen helpen met het bevrijden van een Bisharp? Hij zit vast in een modderpoel en ik kan er zelf niet bij,” begon hij tegen het spookje. Als geest kon je zweven, dus had je geen last van smerige modderpoelen of drijfzand. Phantump was dus de perfecte kandidaat hiervoor. Amal twijfelde wel een beetje of het haar meteen zou lukken, maar hij plaatste al zijn hoop op de kleine schouders van dit wezentje. Tezamen trokken ze terug naar waar Amal zijn pokémon had achtergelaten en tot zijn ongenoegen zag hij dat de wilde Bisharp verder was gezakt. Phantump was eerst een beetje in de war bij het zien van Keith, dus moest de jongen eerst naar de andere Bisharp wijzen om haar duidelijk te maken dat haar hulp nog steeds nodig was. Daarna zweefde ze naar hem toe en keek ze inschattend naar het figuur. Bisharp hief zijn armen al om aan te tonen dat hij die wel kon bewegen en zelf mee kon helpen, waardoor Phantump al snel een idee kreeg.

Amal keek gespannen toe hoe het wezen een Growth gebruikte om zichzelf te vergroten en daarna de poten van Bisharp vastpakte om hem mee te trekken. Eerst leek het alsof er absoluut geen beweging in te krijgen was, maar langzaam en zeker kwam de wilde Bisharp dan toch naar de kant van de poel en kroop hij er uiteindelijk ongemakkelijk uit. De Ranger bekeek het wezen van top tot teen en wierp een verontschuldigende blik naar hem toe. “Ik ben bang dat we je niet schoon kunnen maken nu,” biechtte hij op. Een waterpokémon had hij niet op zak en een tuinslang was ook nergens in de buurt te verkrijgen. Bisharp scheen het echter niet erg te vinden. Zijn bewegingen en handelingen lieten Amal ook zien dat Keith hem niet ernstig verwond had en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. De jongen knikte en keek vervolgens naar Phantump. “Bedankt voor je hulp! Zonder jou was het nooit gelukt,” vertelde hij haar. Ze liet weten dat ze het niet erg had gevonden om te helpen en ging er toen vandoor.

Amal keek met een kleine glimlach toe hoe beide wilde pokémon hun eigen weg gingen en legde toen zijn armen over elkaar. “All in a day’s work,” grijnsde hij trots. Daarna gleed een kou rilling over zijn rug. “Ik vind dat we wel iets warms hebben verdiend. Wat jij?” vroeg hij aan Keith. Die knikte instemmend.