» O P E N « there's always place for new beginnings

Hoewel de jonge coördinator al maanden naar dit moment had uitgekeken, voelde Seven zich toch een soort van schuldgevoel vanbinnen. Hij was in Kanto opgegroeid, had zelfs nog nooit een andere regio bezocht. Nou ja, z'n ouders hadden hem verteld dat hij met Nathan en zijn vader ooit een keer naar Johto was geweest, maar toen waren ze nog maar 2 jaar oud. Hij vond dat dat niet telde, hij herinnerde zich niks van die regio. Ook zou de jonge Kantonees liegen als hij zou zeggen dat hij niet nerveus. Ook al zou hij het nooit zelf toegeven, zijn zelfvertrouwen was niet bepaald groot op dit moment. Hoe moest hij zichzelf ooit redden in een enorme regio waarvan hij alleen foto's en kaarten had gezien? Hij schudde zijn hoofd. Hij zou hier zelf wel uitkomen.

“Gast, je ziet er uit alsof je ieder moment je broek vol kan schijten. Ik dacht dat je altijd zo dapper was als het op alleen reizen aankwam?” Seven rolde met zijn ogen en draaide zich om naar Nathan, die de grootste stomme grijns op zijn gezicht had die hij zich kon voorstellen. “Kop dicht, Nathan. Jij durft niet eens alleen naar de supermarkt te gaan. Ik heb geen idee hoe jij jezelf ooit gaat redden.” Nathen lachte hardop en sloeg zijn tweelingbroer speels op zijn schouder. “Ik ben niet bepaald alleen, weet je. Ik heb Fury.” De Arcanine die achter hem stond kwispelde lichtjes met zijn pluizige staart, en liet een blij grommend geluid horen.

Seven lachte zachtjes voordat hij zijn hoofd weer naar de haven van Vermillion city draaide. Er stond daar een enorme witte boot op hem en alle andere passagiers te wachten, met in grote zwarte letters "Hoenn-Kanto" erop, en een of andere slogan daaronder die hij niet kon lezen vanaf deze afstand. Hij keek heel even naar een meisje met donkere haren die uitstapte, al was hij meer geïnteresseerd in de Pokémon die blij achter haar aan trippelde. Hij had een ruige vacht, zigzaggende strepen over zijn hele legen, en een vlek in de vorm van een masker om zijn twee grote, bruine ogen. Die was duidelijk niet uit Kanto. Seven had hem al eerder gezien op reisfolders van Hoenn, hij herinnerde zich vaag dat het beestje een Zigzagoon was.

De jongen schrok op toen de boot een luid toeterend geluid door het stadje liet galmen, signalerend dat hij zich klaar aan het maken was voor vertrek. Aphrodite, die in zijn draagtas had liggen dutten, spitste haar oren ook zodra ze wakker schrok, en sprong elegant de tas uit. “Nou uh... Ik denk dat de boot het op prijs zou stellen als ik nu afscheid ga nemen van je.” Hij glimlachte een beetje, en haalde zijn koude handen uit zijn zakken. “Wil je nog een knuffel of zoiets? Of red je jezelf wel?” vroeg Seven plagend. “Zodat we eruit kunnen zien als een stel jankende wijven uit een film? Vergeet het.” lachte Nathan, maar ondanks zijn uitspraak greep hij zijn broertje toch vast en drukte hem iets te stevig tegen zich aan. “Veel plezier op je reis, huh? En we gaan contact houden. Ik wil zien wat voor Pokémon je daar allemaal aan je team gaat toevoegen.” Seven zuchtte, en knuffelde zijn tweelingbroer terug. “Zal ik doen. En jij moet goed voor mam zorgen. Die had er nog de meeste moeite mee.” Zijn ouders waren niet meegegaan om hem uit te zwaaien, aangezien ze het iets te lastig vonden om hun eigen zoon te zien vertrekken. Toen de boot voor een tweede keer van zich liet horen, besloot Nathan dat het genoeg was en duwde zichzelf weg. “Zal ik doen. Het ga je goed, Sev.” Hij glimlachte breed en gaf Seven een duwtje in de richting van de boot. “Jou ook, ik spreek je nog wel, Nath!” riep hij terug voordat hij zich naar de boot toe haastte, met Aphrodite op zijn hielen.


Die avond zat hij vrijwel helemaal alleen aan het buffet. Hongerig schepte hij een hoop eten op zijn bord, wat hij daarna op een rustige wijze begon op te eten. Heel even vroeg hij zich af waarom er op dit uur nog niemand was gaan eten, maar het maakte hem niet zoveel uit. Hij nam even de tijd een foto van zijn eten te maken voordat hij doorging met zichzelf volstoppen. Seven barstte van de honger. Hij had niks voor de lunch gehad, puur omdat hij was vergeten te eten terwijl hij het enorme schip aan het verkennen was.

Zodra hij klaar was met eten, schoof hij zijn bord weg en wachtte ongeduldig tot de ober het op kwam halen. “Ah, ik ben verrast dat er überhaupt nog iemand is gekomen! Ik hoop wel dat het heeft gesmaakt!” zei de ober op een vriendelijke manier, terwijl hij het vieze boord op zijn dienblad zette. “Uhm, ja, daarover... Waar is iedereen? Ik had verwacht dat er meer mensen zouden zijn.” antwoordde Seven terwijl hij schaapachtig om zich heen keek. De ober knipperde even verrast met zijn ogen, voordat hij verderging. “Heeft u het nieuwsbericht bij de lunch niet meegekregen? Het is momenteel regenseizoen in Hoenn, daardoor kan de zee best wild worden. We krijgen vanavond een storm, en tenzij je een heel sterke maag hebt, zou ik me maar mentaal voorbereiden op een niet bepaald fijne nacht, als ik u was.” Oh dear Arceus, hij was niet bij het lunchbuffet geweest. Hij moest maar afwachten hoe dit zou gaan.


Die nacht zag hij in wat een fout hij had gemaakt. Seven's gezicht was nu helemaal wit, terwijl hij zijn armen tegen zijn buik aanduwde in een poging alles binnen te houden. Hij werd steeds tegen de muur van zijn kamer aangebeukt door de wildheid van de zee, wat niet bepaald tegen zijn misselijkheid hielp. Hij voelde zijn maag samenkrampen, waarna hij overeind schoot en over zijn nek ging in de emmer die hij naast zijn bed had neergezet. Hij voelde iets om zijn arm heen glijden, en toen hij opkeek zag hij dat het Aphrodite was, die een van haar lange strikjes om zijn arm had heen gedaan, in een soort poging hem beter te laten voelen. Hij aaide haar een paar keer over haar hoofd, voordat hij doodmoe zijn hoofd terug op zijn kussen liet vallen.


De volgende ochtend kwam Seven met enorme wallen onder zijn ogen aan de ontbijttafel zitten, en aan de gezichten van de andere passagiers te zien hadden die ook niet een fijne nachtrust gehad. De zee was nog steeds wild, maar hij moest op z'n minst iets eten, aangezien hij gisteren afgezien van het ontbijt niet had gegeten. Z'n avondeten telde niet eens meer mee. Hij schoof snel een croissant in zijn mond voordat hij opstond en weer naar zijn kamer liep. Hij keek naar Aphrodite, die voor hem uit trippelde. Hij wist nog steeds niet wat voor Pokémon ze was. De Pokédex van zijn ouders herkende de soort niet. Misschien zouden mensen in Hoenn wel weten wat ze was?

Na een tijdje werd er omgeroepen dat het bijna tijd was om uit te stappen. Seven pakte zijn kleren van gisteren in en liep wankelend naar buiten. Blijkbaar had hij er een hele tijd over weten te doen, want het schip stond al stil. Hij stapte naar buiten, voordat hij zijn maag weer voelde samentrekken. Alweer?! Nu hij net was uitgestapt?! Hij liet zijn spullen vallen en rende naar de railing, voordat hij voor de tweede keer die dag zijn maaginhoud naar buiten gooide, de zee in. “Ieuw...” kwam er krakend uit zijn keel, voordat hij Aphrodite een aai over haar koppie gaf om te laten zien dat het weer ging. Hij draaide zich om, voordat hij opgelucht zuchtte en tegen de railing leunde om uit te rusten. Hij had het gedaan. Hij was in Hoenn.

Met een dromerige uitdrukking staarde Sophia naar de drukte onder haar in de haven van Slateport City. Schepen kwamen hier elke dag af en aan om goederen te laden en te lossen. Ook waren er schepen die passagiers vervoerde. Het leek wel gisteren dat Sophia zelf aangekomen was in Hoenn. Ze wreef een lok rode haren achter haar oren en liep via de grote, stenen trap naar beneden. Nieuwsgierig tuurde ze langs alle schepen om te zien wat voor mensen er af kwamen of welke goederen ze begonnen te laden. Het was een welkome afleiding van de dagelijkse ranger taken zie ze had. Ze bleef een eindje staan bij een groot schip dat aanmeerde en keek vol bewondering naar haar afmeting. Een jongen kwam naar buiten wankelen de plank af, hij zag er niet echt lekker uit. Onzeker gluurde ze zijn kant op. Ze schrok toen hij voorover boog en overgaf in de zee. Haar instinct zette haar zonder nadenken aan om er naartoe te gaan. "Gaat het?" Vroeg ze bezorgd en ze pakte haar tas erbij. Ergens had ze een zelfgemaakt drankje hiervoor. Ze vond het zelf lekker smaken maar het hielp ook tegen overgeven en misselijkheid. Een klein flesje met een licht gele inhoud haalde ze te voorschijn. "Hier, het helpt tegen de misselijkheid" Zei ze vriendelijk. "Het is gember gemixt met citroensap, het smaakt niet lekker maar het stopt je drang om over te geven" Zei Sophia serieus en ze reikte hem het flesje aan met een bezorgde blik. Ze kende tot nu toe niemand, behalve zijzelf, die het drankje lekker vond smaken. Ze ging er vanuit dat de jongen het ook niet bijster lekker zou vinden.

Seven draaide zich met een vermoeide uitdrukking om zodra hij de stem van een jonge vrouw achter zich hoorde. “Gaat het?” vroeg de vreemdeling aan hem met een bezorgde toon in haar stem. Hij veegde wat zweet van zijn voorhoofd af voordat hij antwoordde. “Oh, ja, het gaat op zich wel. Bij Arceus, die bootreis was absoluut afschuwelijk... Is de zee in Hoenn altijd zo onrustig?” Hij hoopte vurig dat dit niet het geval was. Hoenn bestond voor een groot deel uit water, en als hij alle steden wilde bezoeken zou hij vaker met de boot moeten gaan. Het meisje rommelde even in haar tas en haalde daar toen een flesje uit met een lichtgele vloeistof, die ze vervolgens aan hem gaf. "Hier, het helpt tegen de misselijkheid. Het is gember gemixt met citroensap, het smaakt niet lekker maar het stopt je drang om over te geven" Hij moest zijn best doen niet nu al een vies gezicht te trekken. Hij lustte geen gember, maar aangezien hij niet van plan was een eerste slechte indruk te geven, nam hij het aan met klein bedankje. Maar zodra de bitter-zure smaak zich over zijn tong verspreidde, trok zijn gezicht zich samen. Het was viezer dan hij zich had voorgesteld, maar ondanks dat nam hij nog een paar slokken voordat hij de fles bij zijn mond vandaan haalde. Aphrodite wikkelde haar strikjes om zijn been heen en duwde haar warme lichaam ertegen aan, duidelijk bezorgd om haar eigenaar. “... B-Bedankt... Soort van...” zei hij met een schorre stem voordat hij het flesje teruggaf. Hij was er vrij zeker van dat die gore smaak nog wel een tijdje op zijn tong zou blijven. Daarna schraapte hij zijn keel en rechtte zijn rug. “Mijn naam is Seven, en de jouwe? Nogmaals bedankt... De bootreis was niet bepaald heel prettig.”

Sophia knikte zwijgend bij zijn vraag. In zekere zin wel. De open zeeën waren niet bepaald rustig in dit seizoen maar de andere routes in Hoenn vielen wel mee. Ze keek tevreden toen hij toch het flesje aanpakte en een slokje nam. Zoals verwacht vond hij het afschuwelijk. Ze was opgelucht dat hij het wel dronk, op lange termijn zou het hem helpen. Ze pakte het flesje weer aan en knikte verlegen. "Geen dank, ik weet hoe vreselijk de bootreizen kunnen zijn" Ze kon niet wachten tot ze een alternatief had voor de bootreizen. Zijzelf was ook niet echt een ster in het binnenhouden van haar eten.. Toen de jongen zich tot haar wendde en zich klaar maakte zich voor te stellen voelde ze een rode blos op komen. Oh jee.. dit was awkward.. opeens vergat ze al haar sociale vaardigheden en keek ze hem onzeker aan. Hij was jonger dan zij en hij zag er totaal niet eng uit. Sophia had altijd dat ze mannen met snorren eng vond.. deze jongen had geen snor, hij zag er zelfs iet wat vrouwelijk uit. "Aangenaam" Ze knikte "Ik ben Sophia.. ah- het was niets. Iedereen zou zoiets gedaan hebben" Zei ze schouderophalend. "Van waar kom je, als ik vragen mag?" Oké Sophia, geen paniek, probeer gewoon een gesprek aan te houden.. "Ik zelf kwam van Johto en heb ook wat bootreizen moeten maken voor ik hier kwam, al was dat tijdens de lente en was de zee toen nog een stuk rustiger" Bekende ze met een schaapachtige glimlach.

Seven zuchtte zachtjes terwijl hij over zijn buik wreef. Hij voelde zich al een beetje opgelucht nu zijn maag leeg was, maar hij voelde zich nog niet geweldig. Naast zijn misselijke gevoel voelde hij zich ook een beetje licht in zijn hoofd. De Kantonees had al ondergewicht, en zo lang zonder een goede maaltijd zitten was niet al te gezond voor hem. “Het is leuk je te ontmoeten. Fijn dat de eerste die ik tegenkom in Hoenn zo aardig is.” Hij glimlachte een beetje voordat hij zijn verhaal begon uit te vertellen. Hij leek niet echt door te hebben dat Sophia nerveus was. “Ik ben nog nooit met de boot geweest. Nou ja, een keer toen ik twee was. Maar daar weet ik niks meer van. Toevallig was die reis naar Johto.” Hij glimlachte eventjes voordat hij verderging. “Ikzelf ben opgegroeid in Kanto, op de fokkerij van mijn ouders. Ik zou daar nog steeds zijn als Aphrodite niet was geëvolueerd. Ik... Ik weet eigenlijk niet wat voor Pokémon ze nu is. Ze was ooit Eevee. Zelfs mijn ouders weten niet wat ze is en zij hebben al enorm veel soorten Pokémon gezien in hun carrière.” Hij keek even naar z'n partner voordat hij weer opkeek naar Sophia. “Maar nu ze zo mooi is en we allebei een beetje een ding hebben voor dat soort dingen, je weet wel, mode enzo... heb ik besloten om een coördinator te worden. Ik weet nog niet hoe, maar dat komt wel goed.”