Heck

De kap van haar zwarte regenjas ging af zodra Jordan voet zette in het treinstation, waardoor haar groene Ranger-pet en wilde haar voor het oog zichtbaar werden. Regendruppels gleden in grote getale van haar jas af en op de betonnen vloer, maar buiten de ingang raakten nog ontelbaar veel meer spetters de grond. Een lichtflits was zichtbaar door het glazen dak van het station, en nog geen halve minuut later was het diepe, kenmerkende gerommel van de donder te horen. Jordan zuchtte. Het was pokkenweer, zelfs naar haar maatstaven. Gelukkig zou ze voorlopig in overdekt gebied zijn.

Ze stelde zich op onder het bord met vertrektijden, één oortje uit haar oor en haar kalme blik op de binnenstromende menigte. Mensen die hun trein moesten halen en anderen die alleen schuilden voor de regen druppelden binnen, maar iemand in het uniform dat zij ook droeg, zag ze nog niet. Ze vond het niet erg om te wachten, echter. In de opdracht had dan wel gestaan dat er zo snel mogelijk iets aan de situatie gedaan moest worden, vijf minuten meer of minder zouden geen kwaad kunnen. Bovendien wist Jordan dat ze in haar eentje weinig tegen een kwartet wilde pokémon kon doen. Niemand zou haar iets kwalijk kunnen nemen.

Twee minuten later hoorde ze het geluid van op haar afkomende voetstappen. Jordan liet haar blik naar de bijbehorende persoon gaan, en stak haar hand kort op. "Hey. Amal, toch?"

Het tweede oortje deed ze nu ook uit, waardoor er tweede witte draden over de kraag van haar jas bungelden. Met een grijnsje werd de vraag teruggekaatst. "Yep," reageerde Jordan op haar gemak, haar toon niet onvriendelijk. Dat was waarschijnlijk minder het geval geweest als haar toen al opgevallen was dat ze bekeken werd. Met heel licht opgetrokken wenkbrauwen wachtte Jordan totdat de persoon die inderdaad Amal was haar – hah – uiteraard prachtige, natgeregende verschijning in zich opgenomen had. "Had je al een voorstelling van me, ja?" Besloot ze te vragen in plaats van er een opmerking over het gestaar te maken. Er was zelfs nog iets geamuseerds in haar stem te vinden. Ze was er niet blij mee uitvoerig bekeken te worden – niet nu, – maar vreselijk was het ook weer niet. Ze wilde er geen ding van maken.

Waarschijnlijk moesten ze iets gaan doen, bedacht ze zich. Na een blik op het bord boven haar geworpen te hebben, draaide Jordan zich naar een bepaald perron. "Daar moeten we zijn," lichtte ze haar actie toe, een knikje gevend in de richting die ze bedoelde. Rond de trein die aan dit perron stond, stonden veruit de meeste mensen. "We hebben publiek."

Na negentien jaar met de naam rondgelopen te hebben, was Jordan wel gewend aan dat mensen – als ze haar niet in eigen persoon gezien hadden, vooral – niet wisten met welk geslacht ze te maken hadden. Erg vond ze dat niet; ze hechtte weinig waarde aan geslachten, en bovendien waren de verraste blikken die ze kreeg zo af en toe wel grappig. De uitspraak van haar partner verbaasde haar dan ook niet. "Ah," deed Jordan dan ook. Een klein grijnsje verscheen rond haar lippen. "Je bedoelde de andere groot." Soms kon ze wel slechte grappen maken. Het kwam niet vaak voor, maar ze kon het.

Het uitzicht dat de draai bood, beviel Amal niet. Jordan begreep waarom. "Naar binnen niet, maar op veilige afstand toekijken ligt blijkbaar anders voor hen," reageerde ze met een schouderophaal. Het volgende wat haar mond verliet, was een korte maar harde lach. Dit op zich was al een teken van instemming, en Jordan besloot dat ze er verder met woorden op ingaan niet nodig vond. Het was een volk met rare individuen, maar ze hadden iets te doen; hoe sneller ze daaraan begonnen, hoe sneller het ook afgehandeld was. Ze kwam in beweging, haar handen in haar zakken. "Laten we ze dan maar gaan redden," sprak ze, een kleine glimlach over haar schouder werpend.

Haar grap viel wel in de smaak, leek het. De reactie erop liet Jordan wel kort met haar hoofd schudden. Of ze spijt had van haar opmerking, wist ze nog niet. Negatieve gevolgen waren er tot nu toe nog niet, in ieder geval, en dat was voor Jordan al goed genoeg. "Daar hoef je je geen zorgen over te maken," verzekerde ze haar mede-ranger met een grinnik. Haar naam liet dan misschien twijfel over dit aspect bestaan, haar lichaam niet.

Okay, nee. Jordan nam haar woorden terug, die opmerking was wel degelijk een fout geweest. Een getergde kreun verliet haar mond. Ze had Spijt, nu al. "Dude, ik mocht je, maar nu ben je het wel een beetje aan het verpesten." In andere situaties had ze ook hier misschien om kunnen lachen, situaties waarin ze al een aantal drankjes ophad en harde muziek sprekers bijna dwong om te schreeuwen. Nu was ze niet in de mood.

Hij zou het niet meer doen. Oh. Met milde verrassing zichtbaar op haar gelaat keek Jordan haar collega aan. Dat ging.. Makkelijker dan ze gewend was. Meestal volgden er nog een aantal schunnige opmerkingen en – in de wat bijzondere gevallen – blauwe ogen en dergelijke. Bij anderen, niet bij haar. Dit was ook bijzonder, maar dan op een positieve manier. "Thanks," reageerde ze dan ook, even oprecht als Amal had gedaan. Misschien had ze hem zojuist toch iets onderschat.

Dat de jongen vervolgens de aandacht naar zich toetrok, vond Jordan niet erg. Het maakte dat ze zich geen weg door de menigte hoefde te duwen. Kort haalde ze een hand uit haar jaszak om de klep van haar pet iets meer omlaag te trekken, waarna ze zich op het alweer langzaam verdwijnende, smalle pad dat Amal gemaakt had, begaf. Naar waar ze verontwaardigd gemompel hoorde over het geroep van haar partner of het plaatsmaken, wierp ze net-niet-dodelijke blikken. De meeste mensen die ze opvingen, weken wat naar achteren. Anderen mompelden harder. Het deed Jordan weinig. Haar gestaar zorgde ervoor dat het pad groot genoeg bleef, en dat was het enige dat ze had willen bereiken. ".. En zullen dit zo snel mogelijk opgelost hebben," vulde Jordan aan, haar toon een tik vrolijker dan haar humeur.

Ze kwam op tijd bij de andere kant van de menigte aan om het contact tussen haar collega en een andere jongen mee te krijgen. Hoe meer afstand tussen de menigte en haar ontstond, hoe meer haar gemoedstoestand opklaarde. Jordan wachtte met praten totdat ze ver genoeg van de nu ietwat verrast kijkende bijstander verwijderd waren. "Zag ik daar een flirt-grijns?" Vroeg ze, een geamuseerde blik in haar donkere ogen.

Het grijnsje dat nu aan haar geschonken werd, was al een antwoord op zich. Jordan schudde met haar hoofd en deed haar best om niet te lachen. "Jij ass." Het lukte niet; de lach was duidelijk in haar stem hoorbaar. Ach. Dat haar partner in ieder geval op mannen viel, sloeg Jordan zonder verdere bijgedachten in haar geheugen op.

Met haar donkere blik volgde Jordan de overdreven armbeweging van haar gezelschap. Zij mocht eerst. Het ouderwetse gebaar irriteerde haar ergens, merkte ze. Heel even overwoog ze dan ook om te protesteren en Amal voor te laten gaan, maar eigenlijk voelde ze er vrij weinig voor om daar energie aan te besteden. Zonder verdere omhaal of woorden nam ze een aantal milliseconden later de enkele traptrede die haar het treinstel in bracht. Hier gingen ze.

Na ver genoeg het smalle halletje ingestapt te zijn om ruimte te maken voor haar partner, nam Jordan een moment om haar omgeving te bekijken. Het eerste wat haar opviel, was dat het donkerder was in de trein dan normaal. De verlichting was uit, zag ze, hoogstwaarschijnlijk door de gehele trein. Er kwam nog wel licht door de ramen en openstaande deur, maar door het dichte wolkendek buiten was ook dat erg spaars. Wel, dat zou het zoeken niet gemakkelijker maken.

Dat de setting aandeed als die van een horrorfilm, was nog niet in Jordan opgekomen. Ze zag nu zeker wel wat haar partner bedoelde, echter; het donkere en in alle haast achtergelatene zou goed staan op het grote doek. "Je klinkt niet blij. Geen fan van horror?" Besloot Jordan met een hint van een grijns te vragen, ondanks dat ze zelf ook liever een normale, verlichte trein had gehad. Alles wat de missie vooruit zou helpen, was immers welkom, wat haar betrof.

Terwijl ze praatte, ritste ze dan ook al haar regenjas open zodat ze bij haar holocaster kon. Het apparaatje had een functie waarmee je de flitser handmatig aan kon zetten; een redelijke vervanging voor een zaklamp bij gebrek aan het echte ding. Zodra ze het apparaat in ingeschakeld en in haar hand had, keek Jordan op. Haar partner had inmiddels de deur naar een van de compartimenten geopend en draaide zich nu naar haar om.

Dat had hij beter niet kunnen doen, bleek al snel.

Zijn woorden gingen compleet langs Jordan heen. In tegenstelling tot Amal stond zij wel zo dat ze de koffer aan kon zien zeilen en uit de vaart die het voorwerp had, bleek dat het met veel kracht gegooid was. Dat kon ze haar partner niet laten raken, zelfs als het geen snelheid had gehad die hem knock-out kon slaan. Ze verspilde geen tijd en zette twee snelle stappen voordat ze zichzelf naar voren gooide. Ze was geen zwaargewicht, maar als ze goed gemikt had, sloegen haar armen nu ergens boven de heupen van haar partner om hem heen en wist ze hem zo tegen de grond te krijgen. Of de klap die volgde veroorzaakt werd door haar holocaster die onder twee lichamen tegen de vloer terechtkwam of een koffer die alsnog doel raakte, kon ze niet meteen zeggen.

Ah-hah. De reactie die ze kreeg, zorgde ervoor dat Jordans grijns ietsjes groter werd. Hoorde ze daar nou iets defensiefs? Iets van terughoudendheid in dat opgetogene, misschien? "Hm.." Ze zette een aantal vingers tegen haar lippen en draaide zelfs haar hoofd iets zodat ze Amal schuin aan kon kijken, voor extra effect. "Helemaal overtuigd ben ik niet, maar oké," grinnikte ze.

Het gegrap duurde niet lang; de reden waarom ze hier waren, liet zich kennen. Ten minste, Jordan vermoedde dat een Gastly de boosdoener was. Ze lagen op de grond, en Jordan maakte alweer aanstalten om overeind te komen. Haar donkere blik was gericht op waar de koffer geland was; tegen de wand van het compartiment. De plastic muur waar het voorwerp tegenaan was gekomen, vertoonde een kleine buts. ".. Wow." Ze kon niet ontkennen een beetje onder de indruk te zijn. Was dat plastic harder dan een hoofd? Lang hield Jordan zich niet bezig met de vraag die bepaalde hoe groot haar heldendaad was, echter. Omdat het haar weinig uitmaakte, maar ook omdat haar naam uitgesproken werd en dit haar aandacht trok. Toen ze naar beneden keek, zag ze een grijns. De Grijns™. Oh nee. Wel meteen verscheen er een frons op haar gelaat. Zonder ook maar een seconde stilte te laten vallen, reageerde ze: "Ik gooi die koffer alsnog tegen je aan." Dat haar gezicht zich door hun huidige positie nogal dichtbij dat van Amal bevond, maakte het mogelijk bedreigender dan haar bedoeling was, bedacht ze zich zodra de uitspraak haar mond verlaten had. Oeps. Well, hopelijk maakte dat de kleine hint van geamuseerdheid in haar blik ook beter zichtbaar.

"Trouwens," begon ze terwijl ze haar handen onder haar partner vandaan haalde en haar holocaster inspecteerde. Het apparaatje had een nieuwe barst in het scherm. Jordan zuchtte geërgerd. Het flitslicht stond in ieder geval nog aan en het ding leek verder gewoon te werken, en daarom besloot ze dat deze zoveelste barst een zorg voor later was. "Jij mag mij wel bedanken als dit alles over is. Ik heb je hoofd gered." Een tweede slechte grap. Ze had een aparte bui vandaag, of het lag aan de invloed van haar gezelschap. Hm. Met haar handen vrij, begon Jordan met opstaan – nu echt. Ze zat al rechtop en had haar blik gericht op waar de koffer vandaan gekomen moest zijn. De Gastly was terecht, nu moesten ze hem nog de trein uit krijgen.

Wat ze vergat – of op het moment niet belangrijk genoeg vond om in gedachten te houden – was dat er niet maar een Gastly was. Er waren er meerdere, en ze zaten niet allemaal op dezelfde plek. Opnieuw zeilde er een koffer door de lucht en op het tweetal af. Deze keer, echter, was het Jordan die er met haar rug naartoe zat en niets doorhad.