Heck

Amal klonk.. Bezorgd? Nee, het klonk meer alsof hij niet wist wat er aan de hand was. "Het is in orde," reageerde de brunette, ook al was dat misschien niet helemaal waar. Haar arm was niet gebroken – dacht ze, hoopte ze – maar de pijn in haar schouder was nog steeds niet weggeëbd. Het was een probleem voor later, though. "Ik kom eraan."

Met haar pijnlijke arm in de hand van haar andere arm en haar ogen strak gericht op de Bisharp, legde Jordan de korte afstand naar haar partner af. Ergens halverwege bedacht de brunette zich iets. Waarom.. Kwam de jongeman niet gewoon overeind? Was hij ook geraakt door een koffer, of erger, de Bisharp? Ze hurkte neer tussen twee rijen stoelen om zo goed mogelijk buiten schot te kunnen blijven, een ernstige frons op haar gelaat. "Wat is er met je aan de hand?" Haar blik ging even naar Flup, die een Sludge op een van de twee wilde Gastly afvuurde en hem maar half raakte maar hem daarmee wel vertraagde, en de net tegen een aantal stoelen aangeknalde Bisharp. "Je Bisharp lijkt.. Doorgedraaid," Ze keek Amal weer aan, "heeft hij dat vaker?"

Well, de Bisharp – Keith, wist ze – had in ieder geval niet zijn partner geraakt. Dat was goed. Toch deed Amals antwoord een frons verschijnen. Een likje, en hij lag al op de grond? Dat was.. Ernstig. Op het moment dat ze hardop een opmerking wilde maken, echter, realiseerde Jordan zich met welke pokémon ze te maken hadden. Oh. "Oh." Had ze zich in een minder benauwde situatie bevonden, dan had de brunette gegrijnsd, misschien zelfs gelachen. Momenteel wist alleen een hint van een glimlach tot op haar gezicht door te dringen toen ze vervolgde: "Die Gastly moeten zo snel mogelijk kalm."

Dat dit hun prioriteit moest hebben, werd enkele moment later bevestigd. Net toen Jordan de vraag van haar partner wilde beantwoorden, zag ze hoe zijn ogen groot werden. Instinctief dook ze meer naar achteren, verder tussen de stoelen in, en probeerde te zien wat Amal gezien had. Daar kwam niets van; binnen enkele seconden stormde de Bisharp langs haar heen, haar zicht daarmee blokkerend. Jordan hoorde de geluiden van een worsteling en dingen die braken. Toen ze overeind kwam – op haar hoede, klaar om terug te duiken als de kans onthoofd te worden leek te bestaan – zag ze minstens één doormidden gekliefde koffer en een gepijnigde Gastly. Dit was het perfecte moment om een Styler te gebruiken, realiseerde Jordan zich. Nadat ze de verbazing over de perfect in tweeën gedeelte koffer weggeschud had, that is. Ze realiseerde zich ook vlak daarna, terwijl haar hand al naar haar eigen apparaat ging, dat ze geen captures meer had. En dat Amal zijn eigen Styler niet kon bedienen. Shit. "Amal, je Styler," sprak Jordan dwingend, naar de jongeman toeduikend nu de Gastly beziggehouden werd door Keith. "Geef hem aan mij."

Amal had ook geen goed zicht gehad, zo bleek. "Hij houdt de Gastly bezig," reageerde Jordan terwijl ze dichterbij kwam, hopend dat dat overbracht dat ze snel moesten handelen. Als ze uit moest gaan van hoe de situatie was toen ze de coupé was binnengekomen, waren deze Gastly moeilijk te pakken. Ze op één plek houden, zoals nu nog gedaan werd, was waarschijnlijk nog moeilijker.

Haar idee viel.. Niet in de smaak. Ugh. Jordan wierp een vlugge blik over haar schouder, naar de daar vechtende Pokémon, en hoorde het geluid van een de seconden wegtikkende klok bijna in haar hoofd. Ze hadden geen tijd voor discussies en lessen, verdomme. De brunette stond op het punt dit ook duidelijk te maken aan haar partner en de Styler gewoon te pakken, maar op dat moment kwam Amal met een heel ander plan. Een plan dat in Jordans ogen alleen maar tijd kostte en daar tegenover niet veel voordelen opleverde. Ze wilde er al tegenin gaan – haar de Styler laten hanteren zou de regels alleen breken om de situatie snel en effectief te redden, zij zou de schuld wel op zich nemen, het maakte haar niet bijster veel uit, et cetera – maar het getik was terug. Ze kon een zucht niet tegenhouden, maar meer protesteren permitteerde ze zichzelf niet. "Fine." Vlug stapte ze het gangpad in en bukte zich om een plots blubberprojectiel van Flup te ontwijken en ook meteen Amal onder zijn oksels te kunnen pakken. De Sludge raakte de Gastly waarmee Keith bezig was, kreeg Jordan nog net mee voordat ze al haar aandacht op het overeind heisen van haar partner moest richten. Al haar aandacht, en kracht. Een heel mens tillen was zwaar, maar met een schouder waar toch echt iets mis mee leek te zijn, was het nog slechter te doen. "Shit," ontviel Jordans, haar kaken op elkaar geklemd. De steken die ze voelde waren niet goed. Toch zette ze door.

Een lachje ontsnapte haar toen Jordan de woorden van haar mede-Ranger hoorde. "Je mag mijn promotie hebben als je vakantiedagen voor me weet te regelen," wist ze uit te brengen onder het tillen. De brunette was niet bepaald uit op promotie als dat betekende dat ze meer verantwoordelijkheid kreeg. Met responsabiliteit kwam meer rangerwerk, namelijk, en ze had al vaker haar echte baan af moeten bellen vanwege een quest dan ze wilde.

Met een laatste krachtinspanning wist ze Amal overeind te krijgen, waarna ze hem tegen een stoel aanleunde zodat ze hem met maar één arm hoefde te ondersteunen en ze de andere, pijnlijke arm kon ontzien. "Uh." De zachte, bezorgde toon in Amals stem verraste haar lichtelijk. Jordan herpakte zichzelf vrijwel meteen, echter. Ze legde haar goede arm om de schouders van haar partner zodat ze naast hem kon gaan staan. "Mijn arm vond de botsing met een koffer niet heel prettig," vertelde ze kort, "ik kijk er later wel naar." Nu moest een ander probleem aangepakt worden. Jordan richtte haar ogen op de Gastly voor hen, die redelijk afgezwakt leek. "Goed. Je staat, wat nu?"

Het was een deal. "Ik zou je hand schudden als ik er zelf een vrij had." De comment die later kwam over dat ze niets moest forceren, negeerde Jordan. Ze wist dat ze haar schouder niet moest overbelasten, maar momenteel kon ze haast niet anders. Een Rangerduo met maar één bruikbare arm was wel erg zielig.

Ze hadden er ook minstens twee nodig voor de stunt die Amal voorstelde. Jordan huilde vanbinnen. Ze moest erg haar best doen om haar hand niet over haar gezicht te leggen en daarmee haar partner te latten vallen. Niet expres vanwege dat laatste, ondanks alles. "Ja," begon ze met een zucht, "dat klinkt best dom." De Styler van de Graduate pakken en zelf gebruiken was nog steeds een optie, en hij werd met de seconde aantrekkelijker. Die wegtikkende secondes konden ze zich nog steeds niet veroorloven, echter, en daarom pakte Jordan toch Amals hand vast.

Op deze manier zou Amal in ieder geval niet geschorst worden. "Als je niets zegt, kan je ook niet geschorst worden," reageerde Jordan met een lichte schouderophaal. Ze zag nog steeds het probleem niet, maar was ook niet koppig genoeg om er nog langer over door te gaan. Plus, er was een Gastly die gecaptured moest worden.

De Student Ranger overwoog een tweede schouderophaal toen haar gevraagd werd of ze goed was in het tekenen van rondjes. "Yeah," besloot ze te reageren, haar toon onverschillig, "dat lukt wel." Toen Jordan merkte dat Amals hand op de Styler zat, pakte ze het ding vast. Met de hand van haar partner tussen haar eigen en het apparaat gesandwitcht ging dit niet bepaald gemakkelijk, maar de brunette slaagde erin de Styler omhoog te brengen en op het knopje te drukken waarmee je de Capture Disk afvuurde. De tol schoot meteen op de Gastly af, en Jordan begon aan haar rondjes.

Amal reageerde gespeeld verontwaardigd. Was het echte verontwaardiging geweest, dan had Jordan misschien wat botter gereageerd dan ze uiteindelijk deed. "Nee hoor," sprak ze, haar toon net iets te onschuldig. Lang liet ze zichzelf niet meespelen, echter. De brunette focuste zich – na een knikje gegeven te hebben bij wijze van bedankje naar de Bisharp – op de Gastly. Omdat ze Amals hand en de Styler met de arm vasthad die niet door een koffer geraakt was, en omdat Arceus het blijkbaar een goed idee had gevonden om haar – Jordan, de persoon zonder (artistieke) ambities – het talent te geven om goede rondjes te kunnen tekenen, wist ze de Gastly al snel in een eerste, nette cirkel te vangen. Het was natuurlijk nog niet genoeg om de pokémon volledig tot rust te brengen, maar het was een begin. Als Keith het wezen op zijn plek zou kunnen houden, dan zou hun probleem hopelijk binnenkort al uit twee Gastly minder bestaan.

De Bisharp volgde in de voetsporen van zijn partner; hij werd door de Gastly gelikt. Wat verschilde, echter, was dat Keith hier min of meer vrijwillig voor koos. Het was met opzet, een gecalculeerde actie. Jordan, die het wild in het rond maaien van eerder nog duidelijk voor zich zag, had dit niet bepaald van de pokémon verwacht. Dit liet een hele andere kant van het wezen zien, bedacht de brunette zich terwijl ze aan een tweede cirkel begon. Hem echt gewantrouwd had ze niet, maar het eerste beeld van de Bisharp was wel blijven hangen, en die was.. Niet per se positief geweest. Nu kwam daar – langzaam maar zeker – verandering in.

Een derde lichtgevende band verscheen om de Gastly. De vierde volgde al snel. Op dit punt leek de ghost-type zich te beseffen wat er gaande was, maar die realisatie kwam te laat. Jordan tekende de vijfde en laatste gloeiende cirkel om de pokémon heen, en het wezen kalmeerde zichtbaar. Met een zucht liet Jordan Amals hand – de Styler goed in zijn vingers geklemd – zakken. "Twee gehad, twee te gaan." Halverwege pas. Om het af te maken, kondigde nummer drie zich haast nog voordat Jordan haar zin afgemaakt had aan door uit het bagagerek te schieten met een grijns een die een cartoon villain niet zou misstaan.