Sleepover

Ugh. Vermoeid haalde Jordan een hand door haar onbedwingbare haardos, die ze vervolgens over haar gezicht liet gaan. Ze was moe. Slenterend begaf ze zich door één van de hallen van het Pokécenter, op de voet gevolgd door haar Grimer. Ze was kapot. Overwerken was één ding, maar overwerken en dan uiteindelijk onverwachts pas om drie uur 's nachts klaar zijn, was hel. Ze wilde slapen. Tegen de tijd dat ze de halve afstand tussen Slateport en de Ranger Base afgelegd had en het alweer een uur later was, was deze drang vertienvoudigd. De beslissing om bij het eerste de beste Pokécenter dat ze tegenkwam te stoppen, was dan ook snel gemaakt.

Het duurde even voordat Jordan haar kamernummer in het donker van de onverlichte gang ontwaarde. Met het kleine beetje energie dat ze nog in zich had, haalde ze de aan de balie ontvangen sleutel uit haar broekzak, waarna ze het ding in het sleutelgat probeerde te krijgen. Dit ging niet makkelijk in het donker. Zachtjes vloekend – de kracht om haar stem te verheffen, ontbrak – stuntelde Jordan verder met de voorwerpen die haar van de verlossing die het bed aan de andere kant van de deur was, scheidden.

Wat Jordan niet doorhad, was dat haar Pokémon andere plannen had. Hij had de deur tegenover die van zijn trainster ontdekt. Inmiddels bevond de kleine Grimer zich al op de deur, in een gestage klim naar het sleutelgat, een verrukte blik in zijn ogen. Het handige aan een hoopje paarse modder zijn, was dat hij door de kleinste openingen paste. In tegenstelling tot Jordan, bevond hij zich dan ook binnen de kortste keren aan de andere kant van zijn deur. Nu, op zoek naar wat hij geroken had..

De deur was nog steeds niet open. Jordan overwoog serieus om hier en nu op de grond de gaan liggen. Misschien had ze dat ook wel gedaan, was het niet dat, toen ze zich omdraaide, er iets in haar omgeving ontbrak. Flup. Waar was dat mormel gebleven? Fronsend speurde ze de omgeving af, om met haar blik te blijven hangen op het paarse spul dat rond een sleutelgat zat. Oh nee, nee. Nee. Hier had ze geen zin in. Het was te vroeg, ze wilde slapen. Maar ze kon de Grimer waarschijnlijk ook niet in de kamer van een wildvreemde achterlaten.. "Uugh." Met tegenzin legde Jordan de paar meters af die tussen haar en de deur hadden gezeten, waarna ze enkele keren hard op het hout klopte. "Flup! Kom hier!" Met dat dit de persoon die in de kamer verbleef wakker kon maken, hield ze zich niet bezig. Het enige waar ze op dit moment aan kon denken, was hoeveel beter het zou zijn om in bed te liggen.

In eerste instantie was hij op zoek geweest naar afval, maar eenmaal in de kamer was Flup iets anders interessants opgevallen. Een pokémon, een potentiële vriend! Vol enthousiasme had de Grimer een spoor door de kamer getrokken, recht op de pokémon af. Inmiddels was hij bij haar aangekomen, en was hij ver genoeg de bank op geglibberd om het wezentje in de ogen te kunnen kijken.

Als die open waren geweest, ten minste. De Eevee bleek te slapen. Ietwat teleurgesteld bleef Flup waar hij was, twijfelend over of hij de pokémon wakker wilde maken om kennis te kunnen maken of haar toch liever niet haar slaap wilde ontnemen. Uiteindelijk maakte Jordan de keuze voor hem; door haar gebonk werd de Eevee gewekt. Opeens gebeurde alles heel snel. De oogjes van het vosachtige wezentje gingen open en Flup hief een arm uit zijn paarse modderlichaam om haar enthousiast toe te kunnen zwaaien en een gil klonk op en de Eevee sprong van hem weg en de eerste lichtgevende sterren sloegen op hem in. Oh, dit was niet wat hij gewild had! Onder het slaken van een geschrokken geluidje maakte Flup zich zo plat mogelijk, hopend dat de rest van de aanval hem hierdoor zou missen. Gezien het om een Swift ging, faalde dit natuurlijk grandioos en zorgde zijn actie er alleen maar voor dat een groter gedeelte van de bank later niet al te aangenaam zou ruiken.

De sterren van licht hadden dan niet veel schade gedaan, pijn deed het – zowel fysiek als voor Flups gevoelens – wel; hij had alleen maar willen proberen om vrienden te maken, en nu werd hij aangevallen! :C Gekrenkt liet de Grimer zich van de bank afvallen, om vervolgens onder het meubelstuk bescherming te zoeken tegen verdere aanvallen. Hij had meteen voor de vuilnisbak moeten gaan..

Abrupt stopte Jordan met haar gebonk. Een diepe frons stond op haar gelaat, en gaf een goede weerspiegeling van de mate van verwarring die ze voelde. Was dat.. Gegil? Nadat de kreet weggestorven was, was er geen twijfel meer over mogelijk. Er was gegild, en het klonk niet als 'Oh hey, ik ben wakker en er is een onbekende pokémon in mijn kamer'-gegil. Het klonk ernstiger. En – vreemd genoeg – dierlijker, maar Jordan maakte zich teveel zorgen om daar veel aandacht aan te besteden. "Arceus, fu— Flup, wat ben je verdomme aan het doen?!" Met hervonden kracht hervatte Jordan haar gebonk, harder dit keer. Kon ze deze verdomde kamer nou maar in.. Ze rammelde aan de deurknop, maar de deur zwaaide niet open. Het was niet alsof Jordan dat verwacht had, maar ergens had ze wel gehoopt dat íéts haar deze avond nog mee zou zitten.

Terwijl Flup zich onder de bank schuilhield en treurde om het verlies van een mogelijke vriendschap, bleef Jordan op de deur bonken. De stilte die na het wegsterven van het geschreeuw teruggekeerd was, had een onheilspellende ondertoon. Het maakte dat Jordan iets van paniek in zich op voelde borrelen, en dat terwijl ze niet snel zulke extreme emoties voelde. Het feit dat ze erg vermoeid was en ze – gezien ze Flup nog niet lang genoeg had om zijn gedrag te kunnen voorspellen – niet kon inschatten wat er aan de andere kant van de deur gaande was, droegen waarschijnlijk aan deze uitzondering bij.

Deze dingen zorgden er ook voor dat Jordan niet half zo verward en verbijsterd reageerde als zou moeten toen de deur opende, maar er niemand te zien was die de deur open had kunnen doen. Langzaam liet ze haar inmiddels beurs aanvoelende, tot een vuist gebalde hand zakken nu er geen reden meer was om op deuren te bonken. Ze knipperde een keer. Schudde met haar hoofd. En toen stapte ze over de drempel, weigerend om zich bezig te houden met de vraag hoe het mogelijk was dat ze dit nu kon doen. Misschien hadden de legendaries haar geklaag gehoord, misschien was haar leven plots een horrorfilm geworden, het maakte haar niet uit. Ze had nu eindelijk toegang tot de kamer waarin Flup zich bevond, wat betekende dat ze één stap dichter bij haar bed was. Niets zou haar er nog van kunnen weerhouden om naar binnen te gaan.

Een rustige ademhaling was het enige te horen geluid. Het was donker, wat het moeilijk maakte om veel in de kamer te kunnen onderscheiden. Gelukkig waren Jordans ogen na enkele seconden genoeg aan het duister gewend om het slijmspoor op de grond te kunnen zien. Alle doemscenario's die door het hoofd van de brunette geschoten waren, leken in ieder geval geen waarheid geworden te zijn, wat maakte dat ze al snel terugging naar haar normale, op het moment vermoeide maar kalme zelf. Goed. Ze wreef een keer in haar ogen en organiseerde haar gedachten. Nu alle paniek achter haar was, werd het hoog tijd om Flup te vinden en deze kamer zo snel mogelijk weer te verlaten; haar behoefte om te slapen werd met de minuut groter.

Zonder langer te aarzelen of naar tekenen van leven te zoeken, beende Jordan langs het slijmspoor totdat ze tegen iets aanstootte. Een pijnscheut schoot meteen door haar scheenbenen. Vloekend zette Jordan enkele passen weg van het ding, waarna ze haar handen uitstak om te voelen waar ze tegenaan gelopen was. De stof onder haar handen voelde ietwat ruw aan, en de vreemde hoeken maakten dat het geen bed kon zijn. Dan was het waarschijnlijk een bank, dacht ze. Een bank waar Flup, te ruiken aan de stank, op moest zitten. "Flup, kom hier, nu." Hoewel haar stem vooral vermoeid klonk, was ook duidelijk te horen dat Jordans geduld op aan het raken was. Normaal gesproken was dat genoeg om het wezentje bij haar te krijgen, maar nu hoorde of voelde ze niets dat op een reactie duidde. Jordan fronste en besloot nog even te wachten.

Niets.

Ze stond op het punt om een tweede, minder vriendelijk commando te geven toen een blij gorgelend geluid haar oren bereikte en er plots iets met veel kracht tegen haar borst op knalde. "Wat—" Het onverwachte gewicht liet Jordan wankelen. Met grote ogen en wiekende armen viel ze achterover. Ze kon maar aan één ding denken: verdomme, Flup.

Haar landing was niet op de harde grond, zoals Jordan verwacht had. In plaats daarvan klapten haar achterbenen ergens halverwege haar val tegen iets zachts aan, waarna de rest van haar lichaam op iets harders bovenop dat zachte terechtkwam, begeleid door het geluid van krakend hout, komend van ergens helemaal onderaan op de stapel. Jordan had niet lang nodig om zich te realiseren waar ze op beland was. Die rustige ademhaling die ze gehoord had, zou binnen enkele seconden hoogstwaarschijnlijk niet meer zo rustig zijn..

Doodstil bleef Jordan liggen. Aan de ene kant omdat ze de persoon bij wie ze in bed was gevallen niet wakker wilde maken, aan de andere kant omdat ze helemaal klaar was met alles. Dat de deur dichtviel en ze nu helemaal niets meer kon zien, boeide nog maar weinig; de motivatie om haar eigen kamer nog op te zoeken was toch volledig uit haar weggesijpeld. Ze had een bed gevonden. Het was niet haar eigen, maar het was wel er eentje. Op het moment zou de brunette ook genoegen nemen met twee slappe kussens op een vloer.

Op het moment dat er erg dichtbij een kreun te horen was en ze niet veel later een hand over haar heen voelde gaan, twijfelde Jordan heel even aan die beslissing. Opstaan deed ze alsnog niet, echter. Haar twijfel was niet groot genoeg om haar luiheid te overtreffen. Flup was minder standvastig; zodra hij aangeraakt was, voelde Jordan hoe het wezentje in een voor hem hoog tempo van haar af glibberde en vervolgens ook het bed verliet. Ze slaakte een zucht toen ze zich bedacht dat ze eigenlijk moest kijken waar de pokémon heen ging, maar ook dat ze daar te moe voor was en dat Flup zichzelf vast wel kon redden. "Doe niks doms," fluisterde ze wel nog, ter compensatie.

Ergens in de vijf minuten die de persoon naast haar nodig had om uit te vissen wat ze was, waren Jordans ogen dichtgevallen. Ze bevond zich in de rare staat tussen slapen en wakker zijn in en had haar lot – dat, toegegeven, zo erg nog niet was – volledig geaccepteerd. Dat ze plots tegen iemand aan en in een knuffel getrokken werd, had Jordan alleen niet verwacht. Haar ogen schoten weer open.  Het duurde even voordat ze weer wist waar ze was en wat er gebeurde. Tegen de tijd dat ze wakker genoeg was om zich te kunnen verzetten, lag ze al tegen de andere persoon aan. Oh. Dit was.. Niet hoe ze verwacht had dat deze avond zou eindigen. Niet dat ze klaagde. Langzaam keerde de slaperigheid terug, en in haar laatste wakkere moment besloot Jordan dan ook om met dit alles mee te gaan. Ze sloeg een arm over haar nu-knuffelbuddy heen en liet de slaap haar overmannen.

Haar slaap was diep. Het was lang geleden dat ze zo vast geslapen had, zou Jordan zich bedenken zodra ze wakker genoeg was geworden om conclusies te trekken over dingen. Dat moment was nog niet daar, echter; het duwtje dat daarvoor moest zorgen, bereikte alleen dat een geïrriteerde grom Jordans keel verliet. Een van de reacties die op die grom kwam – een enthousiast, metalig gebonk – maakte dat ze haar ogen opendeed, zij het langzaam en met een ontevreden frons.

Ze zag een vrouw. Sloom gingen haar wenkbrauwen weer omhoog.

"Hey," besloot Jordan te beginnen, haar stem nog doorspekt met slaperigheid. Vrouwen maakten niet het geluid van metalig gebonk. Erachter komen wie of wat dat wel deed, stelde ze nog even uit. Ze dacht een vraag in de ogen van de vrouw te zien, maar wist niet wat deze inhield. Met een langzaamheid die voor Jordan hoorde bij de eerste minuten van het wakker zijn, ging ze overeind zitten, waardoor ze merkte dat ze haar werkkleding nog droeg. Een korte wiebel met haar tenen maakte duidelijk dat ze zelfs haar schoenen nog aanhad. Dat ze dat ook gewoon had kunnen zien, aangezien ze op de dekens lag, drong enkele seconden later tot haar door. Uh. Het scenario werd in Jordans hoofd steeds onlogischer.

Ja, hoe voelde ze zich? "Uh.." Dat beschreef het eigenlijk ook wel, maar vond Jordan geen duidelijk genoeg antwoord. "Oké. Verward maar oké." Haar herinneringen waren wazig. Had ze gedronken of was ze nog half aan het slapen? Ze kon een grote gaap niet tegenhouden en bracht onbewust haar hand naar haar mond. .. Dat laatste was waarschijnlijker. "En ik heb koffie nodig," voegde ze toe, nu meer tegen zichzelf pratend dan de vraag beantwoordend. Jordan liet haar blik die van haar gezelschap kruisen. "Hoe gaat het met jou?"

Opnieuw hoorde Jordan gebonk, en deze keer was ze wakker genoeg om haar blik te richten op waar het geluid vandaan kwam. Het was een prullenbak. De brunette vernauwde haar ogen. Wat.. ?

De volgende vraag betrof hoe ze haar koffie dronk, nadat gezegd was dat Jordan zich geen zorgen hoefde te maken over haar gezelschap. Een kleine frons verscheen op het gelaat van de brunette. Dat antwoord kon twee nogal verschillende betekenissen hebben en ze zou dan ook doorgevraagd hebben, was het niet dat haar hoofd er nog niet helemaal naar stond. Dat was nog bezig met wakker worden. "Zwart graag," reageerde Jordan daarom alleen maar.

Nog wazig – maar met een donkerpaars vermoeden over de veroorzaker van het geluid – schoof Jordan van het bed en slofte naar de prullenbak. Het optillen van de deksel onthulde haar Grimer, die vanuit de vuilnisbak onschuldig naar haar opkeek terwijl hij langzaam, heel langzaam, een of ander propje in zijn mond schoof. Opeens wist Jordan weer precies hoe ze in deze kamer beland was. En, nu wist ze ook waarom. "Je had—" Flup had zin gehad in een lichte snack. Een afgesloten kamer was hier, uiteraard, de beste plek voor geweest. Vermoeid haalde Jordan een hand door haar haren. "Oké." Dat haar Grimer puppy-oogjes opgezet had, had absoluut geen relatie met dat dat ze haar eigen zin afgekapt had. Terwijl de pokémon een flesdop naar binnen gooide, draaide de brunette zich om naar het bed. Of eigenlijk, de persoon erop. "Sorry van.. Dit," begon ze. Ze strooide niet graag met verontschuldigingen, maar als zij in de schoenen van haar gezelschap had gestaan, had ze deze wel verwacht. Zomaar iemand in je kamer vinden terwijl de deur toch echt dicht had gezeten was niet niks, vond Jordan. "Daeva zit hier niet in," zei ze vervolgens, met haar voet de prullenbak iets kantelend zodat je vanaf het bed zicht had op de inhoud van het ding. "Moeten we haar gaan zoeken of.. ?" Misschien was zich in de ochtend verstoppen wel een gewoonte van deze pokémon – ten minste, Jordan nam aan dat het hier om een pokémon ging – net zoals Flup blijkbaar graag voor een midnight snack bij een vreemdeling ging.