Best race, hands down [Open]

"Houdt uw plaatsen. Klaar voor de start. AF!" Daar gingen ze dan. Alle deelnemers, waaronder Hans. Het was een handstandrace. Het ging er om, om als eerste het parcour af te leggen, maar je mag wel alleen op je handen lopen. En zoiets enorm leuks slaat Hans niet af. Vol geconcentreerd zette hij de ene hand voor de ander. Langs de zijlijn stond Lizzy met ponpons Hans aan te moedigen. "Mawile!" Jep, daar was ze goed in. Ze hield tevens zijn hoedje bij zich. Want die zou gewoon van zijn hoofd vallen als hij er mee was gaan racen. Ohja, de winnaar zou een jaar lang gratis broodjes krijgen bij Hermans' Hemelse Broodjeszaak.

[Open]

Het ene moment stond ze lachend te kijken naar een paar mensen die zich belachelijk maakten door op hun handen een race te gaan lopen.

Het volgende werd ze meegetrokken door een Infernape om precies datzelfde te gaan doen.

Bij Arceus, wat was ze blij dat ze geen rok aan had vandaag. Een witte driekwartbroek was het na lang twijfelen geworden. Modewebsites beweerden misschien dat driekwartbroeken lelijk waren, maar Imogen vond dat maar gezeur. Zij had echt wel gevoel voor stijl en deze broek stond haar goed. Ze propte haar blouse onder haar riem zodat hij niet over haar hoofd zou zakken en zuchtte nog eens diep, terwijl ze haar levenskeuzes overdacht. De Infernape begon haar echter enthousiast aan te sporen om die voeten van haar eens van de grond te halen, dus dat deed ze maar braaf. Ergens, diep weg, vond ze dit nog best leuk ook. En ze was er niet bijzonder slecht in. Ze was best lenig aangelegd en kon goed op haar handen staan. Erop lopen bleek ook geen groot probleem te zijn. Vooral het begin ging snel, maar daarna moest ze toch wat vertragen, want zo'n tempo hield ze niet vol. Ze was echter al wel bij een mededeelnemer in de buurt gekomen, een blonde jongen, en ze was vastbesloten hem in te halen. Nu ze meedeed wilde ze winnen ook. Oef, zou haar hoofd ook zo rood zijn?

Huidig team: Helios (lvl 23) - Solarium (lvl 21)

Hans kon de grijns niet van zijn gezicht halen. Hij had verwacht dat dit leuk zou zijn, maar zo leuk als dat hij het nu vond had hij niet verwacht. Hij vond het geweldig. Bij iedere stap die hij met zijn handen was even dat kleine momentje van angst dat je door je arm kon zakken en met je smoel tegen de grond zou knallen. Dat vond hij er net zo spannend aan. Aan de zijlijn hoorde hij Lizzy roepen. "Mawile! Mawile!" De ponpons danste mee met haar bewegingen, maar dat kon hij niet zien. Hij had nu immer iets anders in het vizier! Een tegenstander! Een échte rivaal. En bij nadere inspectie leek het een me.. me.. me.. me.. meisje te zijn. Als ze maar niet véél dichterbij kwam! Oh jee, wel dus. Hans werd zenuwachtig en probeerde zijn stappen sneller te zetten. Met als resultaat dat hij omviel! Nu moest hij er zaak van maken weer zo snel mogelijk op te staan en verder te racen!

De jongen leek behoorlijk zenuwachtig te worden. Hah, hij was zeker bang dat hij haar niet voor kon blijven! De zenuwen werden hem al gauw te veel en hij viel spontaan om. Imogen was echter wel erg dichtbij gekomen en moest gauw remmen om niet over hem te struiken, maar die plotselinge stop bracht haar aan het wankelen. Even balanceerde ze precair op één hand, viel bijna om, maar wist zichzelf met wat kleine handstapjes weer in evenwicht te brengen. Phoe. Ze moest snel wat stappen opzij zetten om uit de buurt van die jongen te komen. Straks viel hij weer om en sleurde hij haar mee! Opzij ging moeilijker dan vooruit, haar handen zaten elkaar voortdurend in de weg. Het duurde even voor ze weer een stabiel evenwicht had gevonden, maar daarna ging ze weer op volle kracht vooruit. De andere deelnemers waren door de val en de ontwijkmanoeuvres van respectievelijk de jongen en Imogen gevaarlijk dichtbij gekomen, en ze moest ze wel voorblijven!

Dat was nou niet bepaald de meest comfortabele val die hij ooit had gemaakt. Vallen was in het algemeen al niet zo geweldig, maar nu was het ook nog eens zo dat dat meisje dichter bij hem zou komen. Hij keek haar niet aan terwijl hij zich weer op handen en voeten werkte. Als hij nou maar gewoon even niet naar haar zou kijken zou het goed komen. Niet dus. Hij zag al meer deelnemers van achteren naar hem toe komen. Snel zette hij zijn voeten van de grond af en vervolgde zijn wedstrijd. Hij kon niet zo goed zien waar ze was, en dat stelde hem een beetje gerust. Hij moest gewoon rustig doorlopen en nergens anders naar kijken. En tot zijn verbazing werkte die techniek. Hij kreeg er een dikke grijns van op zijn gezicht. Dat had hij toch maar weer eens mooi opgelost. Maar oef. Zijn rug tikte zachtjes ergens tegenaan. Wat was dat?

Ze lag weer aardig op schema, maar plotseling besloot een andere deelneemster een sprintje te trekken en ze raasde langs haar. Nu ja, raasde... voor iemand die op haar handen liep was het in ieder geval relatief snel. Het was echter ook wel duidelijk dat ze niet goed kon zich wat er voor hem was, want ze botste half tegen Imogen aan, en meer specifiek tegen een van de pokéballs die aan haar riem hing en die nu dus op de grond viel. "Hé!" riep die kwaad, maar de andere deelneemster maakte zich snel uit de voeten handen. Intussen was de gevallen pokéball door de klap opengesprongen en was Helios verschenen. En waar? Uiteraard precies in het pad van de blonde jongen van eerder.

Wacht... stond hij nu ondersteboven of was de wereld omgekeerd? Helios moest even twee keer met zijn ogen knipperen voor hij doorhad dat de grond nog altijd beneden was en de lucht boven, maar dat alle mensen om hem heen ondersteboven liepen, wat hij nog niet snapte. Voor hij er goed over had kunnen nadenken, botste er een of andere onverlaat tegen hem aan. "Hé!" riep hij geërgerd, proberend achter zich te kijken om te zien wie dat op zijn geweten had, maar aangezien hij nogal immobiel was en niet zijn hoofd en lijf één ding waren, waardoor hij niet echt om kon kijken, kon hij alleen maar proberen vanuit zijn ooghoeken een glimp op te vangen van de dader.

Oef! Ongemakkelijk! Hij botste ergens tegen op. En waar tegen op? Dat meisje natuurlijk. Hij hoorde haar zelfs even roepen. "Sorry." Zei hij met een harde fluisterstem. Hij was een beetje geïrriteerd dat hij zich probeerde te concentreren, en het gewoon nog niet helemaal goed liep. Maar he, Hans zou Hans niet zijn als hij deze situatie niet zou kunnen omdenken. Hij kreeg een lach op zijn gezicht toen hij zich realiseerde dat hij nogal goed op zijn handen kon lopen. Hij had een botsing gehad, maar was niet gevallen. Daar kon hij trots op zijn. Snel zette hij een paar stappen, maar wat zag hij nu? Een plant! Met ogen! Zelfs in de pokemonwereld vond hij dat raar. Maar misschien lag dat meer aan Hans en zijn zeer beperkte pokemonkennis. Hij koos er dan ook maar voor om niet meer afgeleid te raken en liep langs het ding heen. Hij hield zich heel erg in om dat ding op zijn hoofd te kriebelen, maar hij had nu eenmaal zijn handen nodig.


"Hansy! Hansy! Beste man! Hij is de man die alles kan!" Deed Lizzy Cheerleader-achtig met behulp van haar pompoms om deheer Glück aan te moedigen. Ze was zijn grootste fan! Ze vond de botsing en het obstakel dan ook heel spannend. Maar voor haar Hansy-poo moest ze blijven doorgaan! Hij móést zijn aanmoedigingen krijgen. Of.. ze wilde het gewoon te graag. Maar ze was op zijn minst heel vrolijk en dat was zo bijzonder aan haar. Volgens Hans dan. Hans was een optimist die enkel goede eigenschappen bij iemand kon zien, dus bij de pokemon met de tweede mond met tanden van staal ook.



OOC: " een of andere onverlaat" XD => +10 haha

Aaargh, ze had alleen maar pech in deze race! Die jongen en zij brachten elkaar duidelijk ongeluk. Terwijl hij echter om Helios heen liep en zijn race vervolgde, moest Imogen de rommel nog opruimen. Bij nader inzien besefte ze dat die laatste gedachte wel heel gemeen klonk. Arme Helios. Gelukkig had ze het niet hardop gezegd. Ugh, de pokéball van die Sunkern ging wel veel te makkelijk open. Misschien moest ze voortaan een riempje om haar pokéballs doen, zodat ze niet meer open zouden klappen als ze tijdens een handenlooprace op de grond zouden vallen. Niet dat ze van plan was een tweede keer in haar leven aan zo'n race mee te doen... Voorzichtig balanceerde ze op één hand om met de ander Helios' pokéball te pakken. Goed, nu moest ze hem er nog in krijgen. Hij was net buiten haar bereik, dus gooide ze de pokéball naar hem. En miste. Tja, ondersteboven op één hand balancerend was ook niet de handigste positie om iets te gooien. "Weet je, laat maar", mompelde ze geërgerd terwijl de pokéball langs Helios vloog en nog een eind doorrolde ook. "Helios, jij vermaakt je daar wel, hè? Mooi uitzicht op de race!" riep ze over onder haar schouder naar haar Sunkern, terwijl zij zich verder haastte. Bijna iedereen had haar intussen ingehaald! Dat kon ze niet zomaar laten gebeuren! Terwijl Helios haar nog iets onverstaanbaars nariep, stapte Imogen zo snel als ze kon verder om de anderen weer in te halen.

Dit meende je niet! Hij had geen idee wat hier gaande was, maar zijn trainer leek wel gek geworden. Wat bezielde haar, en al die andere mensen, om op hun handen rond te gaan rennen? En wat werd hij geacht te doen in de tussentijd? Genieten van de show? Oh, en zich intussen doodergeren aan dat tweemondige monster dat als een soort cheerleader aan de zijlijn stond te krijsen. "Kun jij alsjeblieft even stil zijn?" riep hij naar de Mawile. Hij kon dit echt niet hebben nu.

En een, en twee, en een, en twee, en een, en twee, en uh wat? Hans was de draad kwijt. Wat deed hij ook alweer? Hij had even een blackout ofzo. Waarschijnlijk van al dat bloed dat naar zijn hoofd stroomde. Dat was normaal gesproken niet zo. Wat hem pas weer terug in de realiteit bracht, was het alom bekende gevoel van zwaartekracht. Hij viel niet om, maar hij was wel zijn tweede plaats in de race kwijt door deze fratsen. Alweer twee anderen hadden hem ingehaald. Moh nee zeg. Met opgeheven hoofd kin liep hij rap verder. Hij had nog nooit eerder zo veel problemen gehad met iets waar hij snel voor moest zijn. Dus deze keer ging hij niet de eerste keer laten zijn. Niet tegen jezelf praten en gewoon gaan!

Lizzy was zich enorm aan het vermaken. Ze zat helemaal in haar element. Het element van cheerleading. Hopsakee! Daar ging hij weer door! Hans, de man die alles kan. En daarom bleef Lizzy enthousiast door cheerleader. Maar weet je.. ze had die zuurpruimkool wel gehoord. Maar ze liet haar cheerleader niet stoppen. Nee, ze verwerkte het zelfs in haar cheer! "Ren maar door! Let niet op boeren! Die zuurkool mag zijn mond snoeren! Yeeah!" Ze schonk hem verder ook geen aandacht. Niet eens een blik. Wat wilde die doen? Iedereen in slaap fluiten? Ja.. vast.. tsh.

Sneller, sneller! Imogens hoofd liep rood aan van inspanning (en van het feit dat ze ondersteboven stond) terwijl ze probeerde haar tempo nog wat te verhogen. Met een verbeten trek om haar mond zette ze stap na stap en ze zag de afstand tussen haar en haar voorlopers al kleiner worden. Eerst had ze niet mee willen doen, maar nu werd ze plotseling bloedfanatiek. Ze kon nu eenmaal heel slecht tegen haar verlies, zoals haar arme pokémon ook al hadden gemerkt toen ze tweede waren geworden bij de contest. Er verscheen een grijns op haar gezicht toen ze weer iemand in wist te halen en ze keek tussen haar armen door geamuseerd naar het geërgerde hoofd van de persoon die ze nu de pas afsneed, maar haar ogen werden groot van schrik toen ze daarachter Helios zag. Die een blaadje bij zijn mond hield. Oh nee, dat niet. "Helios!" schreeuwde ze, iets harder dan haar bedoeling was, waardoor de persoon vlak achter haar van schrik een sprongetje maakte en omviel. De Sunkern schrok, keek haar geïrriteerd aan, maar liet het blaadje wel weer zakken. Imogen haalde opgelucht adem. Tsjongejonge, hij had haar gediskwalificeerd kunnen krijgen. Met een verontschuldigend glimlachje naar de arme stakker die door haar geschreeuw was omgevallen, vervolgde ze haar weg.

Hij kon dit niet aan. Nee, dit ging echt te ver. Wat dacht Imogen wel niet? Hoe kon ze hem dit aandoen? Hem zomaar middenop een racebaan laten staan, waar mensen tegen hem aanbotsten en een irritante cheerleader zijn oren van zijn kop cheerde. Net als Imogen liep zijn hoofd rood aan - van kwaadheid. "Pardon?!" riep hij naar de Mawile, met een stem die oversloeg van verontwaardiging. Dit pikte hij niet! Hij zou haar eens tot zwijgen brengen! Hij bracht een blaadje naar zijn mond om haar - en die hele vervloekte menigte en alle racers erbij - in stille slaap te fluiten, maar Imogens stem schalde over het veld om hem tegen te houden. Helios snoof geërgerd. Waarom luisterde hij überhaupt nog naar dat kind? Het was niet alsof zij er veel voor teruggaf. Maar hij dacht ook aan dat hele drama bij Mauville, en besloot dat hij sowieso niet veel zin had om weer een uur te moeten wachten tot iedereen eindelijk weer eens wakker werd. Hij keek weer naar de wauwelende Mawile. "En jij, houd je monden over mij!" riep hij kwaad. "Wees maar gewoon helemaal stil."

Hij had een geniaal idee gekregen. Hardlopers deden een bepaald ding met hun voeten waardoor ze sneller gingen. Ze maakte hele grote stappen. En dat ging Hans ook doen. Al hupsend, op zijn handen, ging hij verder. Het ging nog lekker ook. En voor hij het wist stond hij nek aan nek, voor de eerste plaats. Het hielp natuurlijk ook wel dat hij wel wat fysieke uitdagingen gewend was door zijn onverantwoorde levensstijl. "Chillmazing!" Riep hij uit toen hij dit feitje door kreeg.

Oh die vent moest echt even een chillpill nemen. Als hij zich nou niet alles zo aantrok zou hij een veel gelukkiger leven leven. Gewoon lol hebben in het moment dude! Maar het menneke was iets aan het voorbereiden. Als Lizzy niet zo druk was met cheerleaden, dan had ze er om gegniffeld. En toen ging die door. Het was een klein tomaatje geworden. Maar ze wist er wel iets op te verzinnen. "Een, twee, in de maat! Tomaatjes zijn vaak heel erg kwaad! Drie, vier, net een kreeft! Ik zie wie er de broek aan heeft! Dat meisje! Dat meisje! Jaaaa! De meisjes!"