Just like fire

Training, dat moest ook gebeuren. Kalm kantelde ze haar hoofd even waarna ze zuchtte. Ze had een vreemde Pokéball in haar team gevonden en had deze in der box gedropt en Law er weer uit gehaald. Het was beter zo. Ze wist helemaal niet wat er in de ball zat en dat baarde haar zorgen. Sinds dat ene gebeuren was ze meer veranderd dan dat goed voor haar was. Ze werd soms wakker met de smaak van melk in haar mond.. En ze haatte melk... Of ze vond stukken papieren met onbekend handschrift op. Nieuwe wapens in haar kamer. Het baarde haar erge zorgen. Straks deed ze iets in haar slaap.. Maar toen die ball er plots was, was dat dus teveel geweest. Ze had besloten een stap terug te nemen en even vrij te nemen van haar dagelijkse werk in Hoenn en Kalos... In het lab, achter haar bureau, of een andere plek waar ze meer kennis kon opdoen. Het was misschien haar geest die te overspannen was van het werk dat in overvloed was gekomen. Ze nam ook geen pauze ofzo... Dus het moest wel dat zijn. Ze keek even naar haar holo caster en knikte even. Het was avond en de zon was al half onder de horizon verdwenen, waardoor een dieprode kleur het uiteinde van de wereld een prachtige sfeer gaf. Ze draaide zich wat om en voelde de wind door haar haren haan, om haar heen gaan en klemde haar hand meer om de holo caster heen. 'Dus...' Ze keek even om toen de bekende stem van Saiko in haar hoofd weerklonk. Ze glimlachte even toen ze de bezorgdheid van de steel type aanvoelde, hoorde en gewoon kon zien. Tja, ze had haar ook van kleins af aan opgevoed. Als er een iemand was die deze machine kon lezen, dan was het wel deze meid. Ze legde kalm een hand op de robot en aaide deze even. "Ik ben in orde, ik voel me vrij rustig zelfs... Maar bedankt voor de bezorgdheid," zei ze kalm waarna ze het niet kon laten te glimlachen naar haar. Saiko kon geen expressie op haar gezicht plaatsen, want dat had ze niet. Niet in de normen van wat een mens een gezicht noemde. Ze had wel ogen en in die ogen lag een blik. En blikken, die konden soms boekdelen spreken. Ook deze keer was het zo. Daarom had ze even een rustgevend gebaar gemaakt. Dat was beter voor haar. Nee, het was beter voor haarzelf, want als haar Pokémon rust had, had zij dat ook. Ze kantelde haar hoofd even en grinnikte zachtjes terwijl ze keek naar de lucht. "Het zijn net je ogen Saik," klonk er van haar lippen af. 'Technisch gezien niet... Maar je hebt wel gelijk...' ze lachte zachtjes en aaide haar machine even, waarna ze haar hoofd tegen het lichaam ervan legde. Ze was zo blij... Sigh. "Het voelt als een eeuwigheid aan, vind je ook niet?" instemming weerklonk in haar hoofd en ze zuchtte even terwijl haar handen over het koude metaal gleden. Het blauwe ijzer voelde goed aan tegen haar huid. In dit soort weer dan. Tegen de winter aan zou het te koud worden om nog te gaan knuffelen... Het was vrij jammer ja... Temperaturen... Want metalen konden niet alleen extreem koud worden, maar ook erg warm... Ah tja, ze had dan altijd wel een kookplaat bij zich als ze ooit es in het wild een eitje wilde bakken. Wel meteen keek de Metagross haar met scherpe ogen aan en schoot ze in de lach. 'Nee.' Tawn grinnikte luid, om het uit te laten sterven in een zacht gegniffel, wat samen ging in een soort gegrinnik, wat het wel een rare mix gaf. Maar na enkele seconden stierf ook die mix van geluiden weg en zuchtte ze even opgelucht. "Ik pest je maar een beetje," Heh.
Ze tilde haar hand op en grinnikte even schuin. "Arya, we gaan trainen, ben je er klaar voor?" klonk er. Ze was zo opgewonden om een Pokémon van Aiden te mogen gebruiken. De Mawile kantelde echter haar kopje en schudde toen haar kopje wat... Wat...? Ze zuchtte even luid en keek even om naar Maybel, die even nerveus glimlachte naar de Mawile. Sachi keek enkel scherp naar de fairy steel type, die enkel even grinnikend opkeek naar de zwarte draak. "Oh well... het zou een triple fight worden, elke Pokémon voor zich... En je zit voor op level, dus je hebt echt immens veel voorsprong weet je..." zei ze kalm terwijl ze evn glimlachend keek naar de kleine Pokémon... Die na een tijdje toch knikte. Wel meteen zag ze dat may een soort van opgewonden werd. Het leek erop dat de Pokémon nog niet aan haar jonge jaren was ontgroeid. Ze was nog steeds spontaan, nieuwsgierig... Maar vooral leergierig. Hoe dan ook was er nog veel te leren voor deze draak, ze was nog lang niet sterk genoeg om een tegenstander zoals Arya of zelfs Sachi aan te kunnen. Maar daarvoor trainde men dus! Ze nam een paar stappen terug en draaide zich om waarna ze met een paar snelle sprongen een steen beklom. Saiko had plaats genomen naast de stenen. Ze zou dienen als een soort schild mochten de kleintjes uit de hand lopen. nee, ze speelden niet meer met levels onder de 50 hier. Hier was het laagste wat je zag 80 en dat was best beangstigend voor lagere levels als je het zo bekeek. Binnenkort was ze misschien van plan terug te gaan naar de fairy gym. Checken op die wonde die ze had gemaakt kon vast geen kwaad. Ze verwachtte achter wel geen al te lieve behandeling, in tegendeel... De vrouw zou haar vast wel vermoorden. Ze had haar zowat vermoord. Met een zucht was ze gaan zitten, het gevecht was intussen al begonnen. Vuur, ijs, elektriciteit en stof vloog alle kanten op terwijl de Pokémon aan een ongelofelijke snelheid op land en door de lucht heen bewogen, elkaar aanvallen ontwijkende. Arya was inderdaad een stuk beter dan de andere twee, maar Sachi kon haar met gemak bijhouden. May daarintegen zat duidelijk achter op het vlak van ervaring, waardoor ze het niet kon laten even te zuchten. Luide knallen waren al snel te horen, waarbij hevige wind langs haar heen vloog en stenen en stof haar kant op kwamen. Met een simpele Protect schermde Saiko het af van haar en haar trainer. kijk en daarom was het dus handig om je eigen persoonlijke pokémonguard te hebben!

-Ciro

_{Langzaam maar gestaag liep hij eindelijk weer eens zonder verband in de stad en enkel een flink litteken op de plaats waar zijn hart lag. Man, pas nadat hij de verandering van Quests aan de oger en bagelman had moeten doorgeven drong het schijnbaar tot ze door dat hij rust nodig had. Pfft, het was niet een beetje maar teveel rust geweest! Geen patrouille, overname, Quest of zelfs maar iets om hem weer bezig te kunnen houden, het was abnormaal rustig in zijn leven buiten de dagelijkse kost van gebouwen afbranden en andermans leven verzieken. Het enige wat hem overkomen was een plotselinge experiment, waarbij hij drie Pokémon plotseling onder zijn hoede moest houden, waarvan één een prehistorische kip was. Sinds hij die had, had hij amper een kans gewacht de smerige Pokéball te openen, enkel om hem een naam te schenken; Jean. Zijn belofte aan Jeanne kon hij immers nooit van zijn leven verbreken, dat was dan wel het enige waar hij zich aan hield. Verder had hij dus nog een Krookodile van Ariël gekregen en een shiny Delphox. Wat moest hij in hemelsnaam met die Pokémon aan? Ze hadden hem het bericht doorgegeven grondig op ze te letten en hun progressie strak te volgen. De enige reden dat hij had ingestemd was om één ding: dat ze misschien wel vreemde lichaams mutaties kregen, een extra arm of iets dergelijks. Anderzijds… Wat kon hij met de drie doen?
Huh? Ineens zag hij een explosie aan aanvallen en een Metagross die rustig toe zat te kijken maar… “Geen Hyper Beam les aan ze aan het geven?” Ja, de meid die rustig bij de metalen Pokémon stond had hij zelfs in maanden niet meer gezien, en… de blonde haren hadden ineens een paarse tint? Werd ze een emo? Ieuwl. Geamuseerd keek hij van het gevecht waar hij een paar Pokémon in herkende terug naar haar. Ze deed exact het type training wat hij ook in het begin deed met zijn team maar sinds Sniper getraumatiseerd was geraakt van.. die rot conflict met zijn vader, deed hij dat niet meer. Maar andere Pokémon en mensen verslaan was net wat meer fijner om te doen dan elkaar. “Maak je de boel niet moeilijker door wat vlammen in te gooien of andere blokkades met je metalen… zwevende… ding?” Hoe moest hij anders de Metagross noemen, het symboliseerde hoogstens een misvormd meteoriet, maar daar hield het zeker op. Nu hij zich trouwens bedacht, hij had de Mawile niet eerder gezien… Had ze die gekregen of zou ze het gevangen hebben, want anders kon dat misschien weer de zoveelste experiment zijn. Wat was er toch gaande?}

Ze knikte even naar Saiko. Ze wist het wel, zze moest haar helemaal geen dingen over vertellen. Er waren maar een geselecteerd aantal die zo'n scenario durfden te benaderen... En laat het een verassing zijn... Welke van die groep het mocht zijn. Een bekende was het, want dat had ze kunnen opmaken uit de hints van haar Metagross. En hij kwam. Ja, geen angst hebbende dus. Grappig.  “Geen Hyper Beam les aan ze aan het geven?” Klonk er, waarna ze kalm omkeek. Ah, als het niet kleine Ciro was. In haar ogen een vrij... Onwetend wezen... Des te beter voor hem als je het haar vroeg. Kalm tilde ze haar verbonden arm waarna ze even haar vinger tegen haar kin zette en kalm glimlachte. Hyper Beams waren great. gewoon boem en het was gewoon boem... Boem boem... heel erg geweldig natuurlijk als je het haar vroeg. Ze keek om toen ze een knal hoorde en net zag hoe Maybel werd geraakt door een aanval van Arya, waardoor de draak een meter de lucht in werd gegooid. De zwarte salamanderachtige herstelde haar houding al snel door stabiliteit te zoeken met haar vleugels. Daarna gromde deze even en ging ze in duikvlucht, zich klaarhoudende voor een tegenaanval. Ze wist dat de aanvallen van May sterker konden zijn tegenover de steel, fairy type.. maar jammer genoeg voor de shiny was de Mawile ook in het bezit van enkele sterke TM's. Dit al bij elkaar maakte de level 90 Pokémon een dodelijk ding en dat besefte de paarsharige maar al te goed. Ze kantelde haar hoofd terug naar de jongere persoon, waarna ze even haar hoofd liet rusten tegen de palm van haar hand. "Niet al mijn Pokémon kunnen Hyper Beam. Dat komt pas als ze allemaal hun top level hebben bereikt," zei ze met een glimlach. Ze keek terug om naar de drie die aan het vechten waren. Het gevecht was aan het versnellen en zand en stof was continu aan het opstuiven. Het was maar hopen dat het niks lelijks aantrok... Nja, wat voor ding kon er nu verschijnen dat er gevaarlijk was voor haar? Ze kon niet echt op iets komen, dus veel zorgen had ze niet. "Moet niet meer zo lang duren, dus ik laat je wel iets weten als er een hyper beam les van level 100's eraan komt," zei ze kalm waarna ze weer omkeek naar de ander en even glimlachte. Nog steeds rustte haar kin tegen haar hand aan, alsof het allemaal een beetje te saai, een beetje te eentonig en een beetje te zwaar was. Nee, het feit dat dit eentonig en gewoon saai was maakte het zwaar... En daarom deed ze zich... het duurde dan ook niet lang voordat de agent een luide zucht liet horen en haar ogen wat sloot om haar benen wat meer op te trekken. Ze had een broek aan getrokken hiervoor. ja, ze was wel slim genoeg zo'n ding aan te doen en niet gewoon rond te lopen in een kleedje of  jurk terwijl er van alles gebeurde. Dat was gewoon niet handig, slim of wat dan ook. Het was onhandig en gewoon dom. Je kon het niet echt anders verwoorden. Ze was dan ook veranderd weet je... Vroeger zou ze het misschien gedaan hebben, maar nu was ze zoveel anders. Nee, niet zoveel... dat dacht zij toch... Maar konden andere haar tegenspreken? Vast wel... Vooral de mensen die haar al langer kenden, maar haar al langer niet meer hadden gezien. Het zou ook een shock zijn voor hen zodra ze haar nieuwe haarstijl zouden zien. Zo vreemd vond de paarsharige het niet. Ze was van blond kort, naar roos middel, naar paars middel gegaan. Het zat soms niet lekker en ze mistte wel haar korte haarstijl... maar ergens was het ook verslavend lang haar te hebben. je kon er meer mee doen, je kon er gewoon... Van alles mee... Maar aan de andere kant... Ze deed er niks mee... Des te meer reden om het dan te houden zeker? haha. “Maak je de boel niet moeilijker door wat vlammen in te gooien of andere blokkades met je metalen… zwevende… ding?” Moeilijker? Was dit niet al moeilijk genoeg? Een Thunder werd los gelaten door Arya, die net een Fire Fang had weten op te vangen van de shiny draak. Ze had er last van ja, maar may, die de electric move helemaal niet kon ontwijken, was duidelijk in pijn. Hier nam Sachi dus voordeel bij... Ze rende naar voren en vuurde een Blizzard op de twee Pokémon af, die beide werden geraakt. Ze keek even naar Saiko, die meteen opvloog en voor haar ging om een Protect uit te voeren. De Blizzard raasde al snel langs het schild heen, waarbij steentjes van verschillende grote tegen het ding aanvlogen, gevolgd door zand, die er wat soepeler langs vloog. "Ik denk dat het al moeilijk genoeg is voor hen," zei het meisje even terwijl ze opkeek naar de jongste, de shiny, die opvloog en even hoogte won om de aankomende aanvallen, een Ice Beam en een volgende Thunder, te ontwijken. Ze zuchtte zachtjes, zette haar hoofd weer tegen haar hand en sloot haar ogen. "Ik dacht dat ze even dit konden gebruiken... Want er is niet echt een uitdaging daarbuiten," murmelde het meisje even. "Heck, de enige met deftige Pokémon is Nathan," mompelde ze haast onhoorbaar tussen haar lippen door, voordat ze achteruit leunde en haar armen achter haar hoofd vouwde om zo comfortabeler te gaan liggen... Ah veel beter. Ze sloot haar ogen en zuchtte nogmaals. ja, ze was terug verveeld. Was ze altijd al geweest... maar ah... Ze knipperde al snel even en staarde naar de lucht, die met elke seconde donkerder leek te worden. Zo zou het ook kouder worden. Maar tja, zij kon in enkele minuten in Lumiose staan dankzij haar vliegende tafel; het beste vervoer wat je kon hebben. Heh. Ze grinnikte even. Wat moest ze toch zonder haar vliegende ovenplaat, tafel, stoel, object ding. Het was gewoon een erg nuttige Pokémon die voor veel dingen kon gebruikt worden... Ondanks de dingen die ze soms tegen haar zij. Als je ervoor was gemaakt of de vormen ervoor had... Of in dat geval er zowat... op leek... En er voor leek gebouwd te zijn dan tja... Dan konden mensen er niks aan doen dat ze je ook zo zagen eh.

<sub>Helaas een normaal gevecht en zeker geen één waarbij ze enkel Hyper Beams op elkaar aan het afvuren waren. Dat was teleurstellend voor Tawnee die daar juist beroemd om was maar ze leek het zelf amper te beseffen. Kalm bleef ze namelijk naar het mietige gevecht kijken tussen haar Pokémon die andere aanvallen gebruikten dan de allesverwoestende aanval. Ze waren wel vrij sterker en veel meer dan de vorige keer voor zover hij ze nog dacht te herkennen maar het hield verder daar ook op. Met zijn blik weer op de dame gerust gaf ze er eindelijk een reden voor. Waarom dat wachten tot ze hun hoogste niveau bereikt hadden om steden te verwoesten en levens van de wereld te ontdoen? Had hij het de vorige keer begrepen of was ze daarin wat minder durvend geworden? “Niet eens eerder om ze gewend te raken aan de aanval?” Tsja, in een paar maanden tijd kon er veel gebeuren, maar met die nieuwe experimenten onder zijn hoede en de laatste gymgevecht kon hij het niet rusten dat hij veel gemist had. Ragya nam amper contact meer met hem op, Flippy scheen ineens uit meerdere mensen te bestaan, opa , oma en Honchcrow waren verdwenen van de aardbodem en Tawnee… die was ook veranderd. Wat was er toch bezig? Zelfs de emotieloze pop had hij een lange tijd niet meer gezien, maar ze zou ook naar geruchten tijdelijk afweziger zijn, bezig met andere operaties. Tsk, dit lag hem nou echt niet lekker. Huh? Ow, tsk, ze sprak alweer verder en het nieuws deed hem grijnzen. Kijk eens aan, dat was wat hij nou maar al te graag hoorde, een Hyper Beam training voor level 100 Pokémon! “Dat is je geraden, dan weet ik ook dat ik even wat Pokémon van mij een nog stevigere training mag geven. Het zijn maar luiwammesen die maar niet sterker worden,” sprak hij teleurgesteld en met zijn oen rollend. Zeker sinds de vorige gym werd hem van alle kanten ondergegooid dat ze elk rust nodig hadden na de drama en trauma waar ze aan bloot gesteld waren. Een gek durfde zelfs te zeggen dat hij beter een nieuw team moest gaan samenstellen.. Grmpf. “Of een ander team…” mompelde hij er bijna onhoorbaar in zichzelf, vuisten uit frustratie gebald. Nee, nu weierde hij er verder over te denken en begon maar over het gevecht wat de training moest voorstellen en toch heftiger tekeer ging dan hij verwacht had.

Ter benadrukking zei de dame simpelweg dat de training meer dan genoeg was mar toch bleef hij skeptisch. “Nou… wat als je ze minstens laat vechten in een ruige omgeving, ruiger dan dit, en ze met amper voedsel op zak elkaar moeten bevechten totdat er maar één winnaar is?” Een gevecht dat niet zozeer tot de dood moest zijn, eerder bewusteloosheid, gezien het Pokémon waren die je nog zou gebruiken dan wilde. Ze leek verder vrij verveeld en beweerde dat er verder geen uitdagingen waren en… Ciro grinnikte gelijk bij haar woorden en sloeg vermakelijk zijn armen over elkaar. “Zijn Charizardleger? Hij heeft wel wat level 100 Pokémon… Hmm,” Hij kreeg al een beter idee en keek de dame en de zwevende metalen Pokémon aan, “…Een Colosseum gevecht tussen jouw en Flippy! Daar zou ik zeker bij willen zijn,” Zijn eigen Pokémon zouden hier dan eigenlijk ook wel van kunnen genieten, niet alleen iets kunnen leren maar misschien zelfs mee kunnen doen!</sub>

Het was niet vreemd dat Ciro de Hyper Beams opbracht. Het was niet dat ze er echt veel mee omging, maar ze wist gewoon altijd het juiste te doen op bepaalde momenten. In sommige gevallen was dat Hyper Beam doen op bepaalde dingen. Gebouwen, mensen, Pokémon... Yeah, mensen. het was vaak leuk hoor... Tenzij het natuurlijk je relatie en hele cover brak. Met een lichte zucht had ze even haar hand door haar haren laten gaan. Ze had een hand op haar hoofd gelegd. Zo waren haar vingers door de haren heen gegaan... Ze haalde echter het er al kalm weer uit, waardoor ze even een soort borstelende beweging maakte met deze hand. Ze legde zo haar haren wat voor zich en bekeek ze even. Hoeveel kon men niet veranderen in zo'n korte tijdspan? Veel, zo bleek. Nja.. De ander wist het waarschijnlijk nog lang niet. Maar ooit zou hij er wel achter komen. Misschien zelfs met een persoonlijke ervaring. Was dat goed voor haar of hem? Voor beide misschien. Wie weet. Het feit dat gedachten zoals deze vastzaten in haar hoofd. Het zou andere bang maken... maar om eerlijk te zijn, waren ze dat niet al? Wat was het verschil met dan en nu? Heh... het verschil was misschien dat ze nu verveeld was. “Niet eens eerder om ze gewend te raken aan de aanval?” Klonk er, waarbij het meisje enkel een keer haar schouders ophaalde, niet echt het nut hiervan inziende. Was het niet leuker als het misliep? als alles in een rampage zou eindigen? Zolang ze maar de sterkste in controle had was er niks om echt bang over te zijn. Kido zou altijd de sterkere zijn in haar team. Saiko misschien niet, maar wie weet... Het was gewoon een voorgevoel dat de Aggron grootste dingen kon doen... Nee, ze had al zoveel grootste en ongelofelijke dingen gedaan. Ze was altijd al een speciaal geval geweest of niet dan? Van de dag dat ze de kleine van de daycare had gehaald tot nu. Ze was niet zoals de andere Pokémon. Nee, en dat maakte haar speciaal. Ze moest even schuin glimlachen toen ze echter terugdacht aan de gebeurtenis... Toen ze dacht de Aron een mannetje was. Daar had ze dan ook haar naam aan te danken. Toen het uiteindelijk was uitgekomen dat ze eigenlijk een meisje was, had ze meteen overwogen een nieuwe naam voor de Pokémon te verzinnen. Deze had er echter op gestaan om de naam te behouden. HEt was schattig geweest, een goede flashback als je het haar vroeg. Hehe. "Ah als ze het pas later leren en het niet onder controle hebben is het juist grappiger.. En tenminste iets dat ik kan doen, buiten leren en stuff," zei ze kalm terwijl ze even weer een hand tegen de steen onder haar legde. Zo leunde ze kalm wat naar achter, om hem enkel even zo schuin aan te kijken. Een glimlachje sierde haar lippen, maar het was niet misplaatst zoals het vaker wel eens kon zijn bij haar. Uiteindelijk begon de paarsharige over een hyper beam training met level 100 Pokémon. Het klonk wild, roekeloos... Maar iets in haar wilde het ook gewoon. En zij had gewoon de optie om daar eigenlijk voor te gaan. Vrij grappig als je het haar vroeg. hehe. “Dat is je geraden, dan weet ik ook dat ik even wat Pokémon van mij een nog stevigere training mag geven. Het zijn maar luiwammesen die maar niet sterker worden,” Klonk er van de jongere persoon. Ze zuchtte even en sloeg haar ogen van hem af. Dat was niet hun schuld. Pfft, wat dacht hij zelfs? Het was juist door hem dat ze niet sterkerder werden eh... Hopelijk besefte Ciro dit. Ze zou er echter niks over zeggen. Het was vaak niet de fout van de Pokémon, maar van de trainer. Net zoals bij sommige sporten. Het was altijd de fout van degene die de leiding had, die de macht erover had... Right? Aan de andere kant was het ook geheel te zien hoe je Pokémon in elkaar zat, maar in dit geval was dat volledig naast de kwestie. Althans dat dacht ze. Het was gewoon dat ze Ciro niet aanzag voor een goede trainer. Je kon altijd zagen over het feit dat je Pokémon niet sterker werden, maar dat zou helemaal niks oplossen. In tegendeel, het zou hen neer kunnen halen. Motiveren was iets dat ze vaak deed vroeger. Het was een soort passie geweest. En die passie was op haar Aggron overgevlogen. Hoe wist ze niet helemaal, maar het was wel gebeurd. En gelukkig maar... Anders was het helemaal uit de hand gelopen of had ze nu een veel te luie en saaie Pokémon bij haar. beide zouden echt niet fijn zijn.

Uiteindelijk had ze ook gezegd dat de training moeilijk genoeg was voor hen. Nja, meneer dacht vast van niet. maar het was wel zo. Als hij een beetje logisch nadacht wist hij voor wie deze training was. Het was misschien gemeen geweest, maar die Pokémon maakte geen schijn van kans tegen de andere twee... Zelfs als een van hen haar zou helpen, zou het uiteindelijk er toch op neerkomen dat ze de zwakste was. Want ze had ook hulp nodig... Zielig maar waar. “Nou… wat als je ze minstens laat vechten in een ruige omgeving, ruiger dan dit, en ze met amper voedsel op zak elkaar moeten bevechten totdat er maar één winnaar is?” Klonk er... Ze kon enkel een wenkbrauw optrekken en even omkijken naar hem. het leek haast een scenario van die ene serie waar ze laatst over had gelezen. Een gevecht waar een groep werd opgesloten tot er een overbleef, de winnaar en enigste overlevende... Meh... Ze maakte vast dingen op en het was vast niks. Alhoewel het concept wel vrij... Ver klonk. Als in, het klonk niet volwassen, niet echt iets dat hulp kon bieden aan dit alles. "De winnaar is toch Kido, dat weet ik al langer dan vandaag, daar heb ik niet zoiets voor nodig. Geloof me, als ik het moeilijk wil maken zet ik ze gewoon tegen dat beest op, ze maken geen schijn van kans," mompelde ze even met een zucht erna. het was duidelijk dat ze dat helemaal niet wilde. het was saai en het zou gewoon doorgaan en zoals verwacht zou de Aggron winnen... Zoals altijd zou alles uitspelen zoals ze had voorspeld. Leven was toch saai niet? Toen ze uiteindelijk zei dat er geen uitdagingen waren en uiteindelijk ook zei dat er alleen Nathan was, kon ze horen hoe de ander moest grinniken. Ze zuchtte even en legde een hand tegen haar voorhoofd aan. Ze wist niet echt waarom hij dit zo amusant vond, maar tja... Ze zou hem er mee laten. Hij kende vast deze Nathan beter dan haar. Zij had er niet meer zoveel mee, in tegendeel. Ze had een lichte afkeer voor hem ontwikkeld. Dat zou hij zelf wel nog ondervinden mocht hij haar ooit nog eens tegen het lijf lopen wanneer ze in een slechte mood was. “Zijn Charizardleger? Hij heeft wel wat level 100 Pokémon… Hmm,” zei de jongen. Yeah dat wist ze ook wel. Het was moeilijk om er naast te kijken niet? Zijzelf had ook 2 level 100's, maar verder was het 80, 90 of 70. Het was niet veel, maar goed. Ze moest ze ook wat tegenhouden, want ze moest al die stomme gyms nog doen. Daar zat er by the way ook geen uitdaging in. Ze kwam binnen, won, en dat was het. En soms kwam het terug op, hoorde ze dan toch. Maar dat wilde men gewoon niet. Iedereen wist best wel dat het beter was als je neer bleef als er een sterkere tegenstander was. Nu ze er zo aan dacht... Wanneer was de laatste keer dat ze zich echt levendig had gevoeld in een gevecht? Echt... Warm en gewoon vurig. Ah ja, was dat bij Ragya geweest? Ze grinnikte enkel een keer en legede een hand in haar gezicht, misschien om de grijns en haar zachte gelach te verbergen voor de ander. Oh, het was gewoon een wonderbaarlijk mooie herinnering als je het zo aan haar vroeg. Hoe die emoties en die pijn had gespeeld op het gezicht van de roodharige... Die samen met haar vos zo had geprobeerd. het was jammer dat ze haar had gebroken, met haar metalen speeltjes. Ze had niet echt veel moeten doen maar het was haar wel gelukt. Niet veel later had ze tussen haar en algje moeten komen. Gelukkig maar dat ze in de beurt was geweest, anders zouden ze er beide niet al te mooi vanaf zijn gekomen. Nu ze er zo aan dacht. Wie zou het lelijkste zijn geweest na zoiets? Vast de meid maar... Ergens mocht ze haar niet gaan onderschatten eh.. maar aan de andere kant kon ze gewoon niet anders dan neerkijken op het vossenmeisje. Ze was niks en dat wist ze ook, maar ze gaf niet op. Ergens maakte dat haar sterk, maar ook zwak... Want ze had gebruik gemaakt van datgene om haar roekeloos te maken... En met die roekeloosheid had ze haar baas, aka broccoli, aangevallen. Hij vond het echt niet fijn... En had gewoon terug gebeten. Zoals een bende kinderen dus. Nee... Een bende beesten. “…Een Colosseum gevecht tussen jouw en Flippy! Daar zou ik zeker bij willen zijn,” Een gevecht? Meteen keek ze fel om naar de jongen en tilde ze haar handen op. Wat voor gedachte was dat? Zij zou vechten tegen hem? Laat haar niet lachen. Dat was gewoon saai! Iedereen zou verwachten dat zij, degene die metaal en ijs tegen alles gebruikte, wel zou verliezen van een trainer die vuur vrij goed kon meesteren. Alleen maar daarom zou ze het niet willen. Al die stomme vooroordelen, enkel op pure types en shit. Hadden ze ooit dan als gekeken naar hun beginpunt? Neh... dat zou ook nooit komen. Nathan was sterker in levels, niet zij. maar zij had langere banden, sterkere banden. Zij had bijna elke Pokémon in haar team met de hand opgevoed, van kleins af aan. Iets waar ze vrij trots op was. Ze wist niet of dat ook het geval was bij Nath. Ze dacht zo van niet. Agrona bijvoorbeeld... Had hij haar niet als starter gekregen? En Deimos had hij gewoon gevangen right? Ze wist de details niet... maar goed. Zij twee die vochten... Dat wilde ze gewoon niet om zoveel redenen. Ze was niet bang ofzo, niet meer. Maar het klonk nu gewoon belachelijk.

Met die gedachten had ze besloten op te staan, zich even uit te rekken en een hand uit te slaan, waarbij ze even haar keel schraapte. "Okay genoeg, ik heb geen zin meer," zei ze kalm, waardoor Sachi net wegsprong van een vuuraanval van Maybel. DE Glaceon lande soepel en rende meteen naar de steen toe, waar ze kalm voor ging zitten en even opkeek naar haar trainster. Voor de andere twee pakte ze gewoon hun ball en liet ze hen terugkeren. Arya moest nog wat wennen aan dit hele veranderen en May was duidelijk uitgeput geweest. Toen ze die twee ballen terug aanklikte, sprong ze van de steen en bukte ze bij Sachi om haar wat te aaien. Ze gaf niet eens antwoord op wat Ciro had opgebracht, een gevecht tussen haar en hem. Of zoals hij het zei, Flippy... De bijnaam voor algje eh... Sigh. Ze sloot haar ogen even, maar hield haar rug nog steeds naar hem gekeerd. "Dat zou eigenlijk ook maar saai zijn als je het mij vroeg," mompelde ze kalm. "Er is niks meer leuk en geloof me. Jij zou het ook maar saai vinden." hoe ze dat met zekerheid kon zeggen? Geen idee, maar het zou gewoon zo zijn. Want om te beginnen, zou zij niet eens haar best doen om te winnen. Waarom zou ze zelfs willen winnen van hem? Hij was toch maar een niemand. En tja, winnen van zo'n niemand was gewoon nutteloos... Het enigste was hij gewoon had was deftige Pokémon. En daar stopte het ook mee.

<sub>De meest krachtige straal leren dat er was op een eerdere level leek hem verstandiger, alhoewel… tsja, Calliber kon de aanval maar ze had het niet al te vaak gebruikt. Onder de knie had ze het daarentegen wel bij de overname van Mossdeep City of natuurlijk bij het laatste gymgevecht, waarin ze de Mamoswine verschroeide. Misschien had hij er toch minder recht om daar iets over te zeggen, maar hea, gebruikt was gebruikt. Maar natuurlijk had Tawnee daar een geheel andere mening over waar hij haar verrast aan voor bleef staren met de grijns pardoes van zijn gezicht verdwenen. “Grappig? Nou… ik snap wat je bedoelt, maar als je ze in gevechten wil gebruiken, dan lijkt mij het leren van de aanval op een eerder moment handiger,” Zelfs hij wist het, terwijl hij juist maar wat aan het dollen was bij gevechten buiten natuurlijk de gyms en overnamens zelf, en dan de eerste en beste aanval gebruikte wat in hem opgekomen was, puur om het plezier ervan. Niet wegens een strategisch voordeel. Dat zelfs de Hyper Beam meesteres haar zelf zo over dacht maakte het ietwat teleurstellend en minder speciaal. Hij had echt meer van haar verwacht daarover maar wie was hij nou om een verwachting te hebben? Grmpf, iedereen was natuurlijk flink veranderd en zij was daar het symbool ervan; de speelse aspect van haar karakter was verdwenen en… was ze nou verveeld? Fijn. Proberend het gesprek wat rond te sturen as hij maar over zijn eigen team begonnen die het op het moment verre van goed maakte, maar het was duidelijk dat het Tawnee amper iets kon schelen. Ze zweeg althans erover. Mild geagiteerd balde hij weer zijn vuisten maar liet de spanning spoedig weer los, wetend dat het helemaal niets bij haar zou uithalen. Nee, hij zou het maar toe zien met een grijns. “Misschien was de laatste gym ook wel genoeg training tot zover voor hun, wie weet,” vervolgde hij maar na een moment van stilte. Dat was letterlijk een gevecht tot bijna de dood geweest en hij had ze nog nooit eerder zo hard zien vechten voor de overwinning en misschien was dat wel gewoon ook hun laatste moment geweest. Zo leek het er althans wel op, wat hem eigenlijk mateloos frustreerde nadat ze zover gekomen waren en hij hersteld was van de operatie.

Maar goed, die frustraties mochten oprotten, hij moest genieten van een gesprek met een mede TR-lid na maanden, dus dan deed hij dat ook! Zelfs zijn toestand zou hem niet neerhalen. Zelf begon hij dus maar over een soort scenario waar Pokémon tot het einde vochten maar dat sloeg ook niet bepaald aan. Wat, waarom? Dat was een spannend idee! Zelfs al was het duidelijk wie er zou winnen, ene Kido de Aggron, kon het nog steeds een goede training zijn én… het belangrijkste, het gevecht zou geweldig zijn! Letterlijk en figuurlijk, natuurlijk, maar zeker heerlijk om er naar te kijken. Hij snoof dan ook toen ze haar antwoord erop gegeven had en keek zelf kort terug naar het gevecht wat achter hen gestreden werd. “Zelfs een gevecht met iemand of iets wat altijd wint kan interessant zijn, niet alleen om de actie te zien, maar ook om een betere band te zien ontstaan tussen je Pokémon. Dus oké, die Aggron… duidelijk die is net godzilla, maar als je Pokémon in zien dat e individueel te zak zijn hem aan te kunnen, kunnen ze toch samenwerken? Als godzilla neer is, kunnen ze dan tegen elkaar verder strijden,” Simpel als dat, en met een milde frons keek hij vervolgens de ander weer recht aan, maar het was de vraag of hij nou wél met hem eens was. Zijn tweede voorstel viel ook in de verkeerde keelgat en Tawnee keek hem verrast maar ook haast geagiteerd aan. Wow, wat was er erg aan een gevecht tegen Flippy van alle dingen? Buiten natuurlijk dat je altijd eerst de Charizard leger uit de weg moest ruimen maar daarbuiten had zij er toch misschien iets aan, of zag ze het echt zo slecht in? Huh? Ze sprong ineens weg en maakte duidelijk dat ze er genoeg van had. “Genoeg van wat?” Natuurlijk moest het wel dit gesprek zijn die ze hielden of dat gevecht, maar verder… Wacht, dat was niet belangrijk, hoe durfde ze hem zomaar af te katten? Ze keerde enkel haar Pokémon terug en gaf een wat vaag antwoord op hem terug, waar hij verre van vrolijk van werd. “Een gevecht met Flippy… saai en… vervelend? Hoezo dat?” Daar begreep hij dan echt niets van, zijn Pokémon en de hare lag op een uiterst hoog nivau en plotseling beweerde ze dat het echt geen spekakel zou worden? Of… Was de groenharige knul zodanig veranderd dat hij geen obstakel meer vormde voor de meid? Grmpf, kijk, hij had er nou wel genoeg van en het feit dat hij al druk op zijn schouders had van de andere TR-leden over zijn Pokémon waren één ding, maar het feit dat hij maanden afwezig was in die wereld en zoveel al had moeten missen?

Gefrustreerd greep hij haar pols stevig vast met zijn blik naar de grond afgewend. Hij wilde eens en voor altijd weten wat er nu omging met de vrienden in zijn leven en wat er allemaal exact met ze gebeurd was i de tijd dat hij weg was. Dat moest hij wel! Natuurlijk had hij zijn eigen zorgen, maar als hij dit nooit wist op te helderen, hoe kon hij dan over zichzelf denken? Natuurlijk wist Tawnee niet alles over hen, maar als ze enkel over zichzelf kon beginnen was dat al een stap in de goede richting. Onbewust begon zijn lichaam van woede te trillen e zijn grip werd wat steviger rond de pols van Tawnee. “Vertel het me,” begon hij zacht, waarna zijn stemvolume direct weer toenam, “De Tawnee die ik kende zou dit geweldig hebben gevonden: een gevecht met Flippy en zijn hoog gelevelde Pokémon, en alles behalve saai en vervelend! Niet alleen jij en Flippy zijn veranderd, maar ook Ragya is verdwenen, opa, oma en tig andere leden. Ik was natuurlijk maandenlang in het ziekenhuis en heb niets echt bij kunnen houden, dus zou je voor mij één ding kunnen doen?” Grmpf. Hij trilde echt heviger dan verwacht en liet haar pols los, waarna hij haar weer recht aan keek met zijn bruine ogen. “Vertel me wat ik gemist hebt, Tawnee,”</sub>