That's What You Get

Hijgend stond Taylor dan eindelijk boven, haar handen op haar knieën, terwijl ze voorover gebogen op adem probeerde te komen. “Stomme muur,” gromde ze tussen haar tanden door. “Stomme gym.” Had Tiffany haar niet even kunnen waarschuwen? Ze had op z’n minst kunnen zeggen dat er een gigantische klimmuur in het gebouw stond. Tips om die te beklimmen of omzeilen zou ook fijn zijn geweest, maar nee, dat was natuurlijk allemaal teveel gevraagd. De blondine hees zichzelf overeind en bekeek het strijdveld dat voor haar lag. Ze probeerde zo goed als ze kon het zweet op haar voorhoofd te negeren, maar de geur drong haar neus binnen toen ze een stap verzette en haar trui verplaatste. Geweldig. Ze stonk ook nog eens.

Met een kwade blik zocht ze naar de gymleader die hier verantwoordelijk voor was. De man kwam niet veel later naar haar toegelopen en had een geamuseerde glimlach op zijn gezicht. Taylor stompte die het liefst daar vanaf, maar ze hield zich in. Voornamelijk omdat haar pastelroze ogen geïnteresseerd op zijn haar viel, waar kennelijk een hoop steentjes in zaten verworven. Ze schoot meteen in de lach. Die actie veegde inderdaad de arrogante glimlach van de gymleader zijn gelaat en maakte plaats voor een verbaasde frons. Taylor, die inmiddels op adem probeerde te komen maar niet geheel van de slappe lach afkwam, wees met tranen in haar ooghoeken naar de man zijn donkere haren. “D-Dude…” wist ze eruit te persen, waarna ze weer een flinke teug lucht naar binnen moest zuigen. “W-Wat zit er… Wat zit er in je haar man?” Ze begon opnieuw te lachen toen hij haar een boze blik toewierp. “Ik kan je gewoon niet serieus nemen zo!”

De gymleader snoof en plantte zijn handen in zijn zij. Dat hij nu alles behalve vermaakt was, was duidelijk. Taylor had echter geen medelijden met hem. Had hij haar maar niet die muur moeten op dwingen. Eigen schuld. “Ben je een uitdager?” vroeg hij een tikje geagiteerd. De blondine kalmeerde eindelijk en knikte, zichzelf nog niet helemaal vertrouwend om te kunnen spreken. “Goed. Ik accepteer de uitdaging.” Ze had niks hoeven zeggen. Hij draaide zich met een ruk om en liep naar zijn kant van het strijdveld toe. Taylor fronste, veegde de tranen uit haar ooghoeken weg en stapte een paar passen naar voren om ook het strijdveld te betreden. Vervolgens haalde ze de pokéball van Moxxi tevoorschijn.

Een scheidsrechter was uit het niets verschenen en begon aan zijn irritant lange uitleg. Hij stelde de gymleader als Grant voor en vroeg naar Taylor’s naam en geboortestad. Ze informeerde hem en vertelde dat het Goldenrod City was, zelfs al was ze daar niet officieel geboren. Het interesseerde haar vrij weinig dat dit een leugen was, want om te beginnen wist ze haar geboortestad niet eens. Daar ging ze echter geen preek over geven. Ze wilde die badge in handen hebben en dat wilde ze het liefst zo snel mogelijk. Toen de scheidsrechter dan ook aangaf dat ze mochten beginnen, gooide ze het ronde voorwerp in haar linkerhand zo ver mogelijk van zich af en verscheen haar Ivysaur in al haar glorie op het veld. Grijnzend keek ze naar de pokémon van haar tegenstander. Een Tyrunt. Ze had zich dit keer wel ingestudeerd en had ondervonden dat hij twee pokémon zou gebruiken. Tyrunt en Amaura. Laatstgenoemde had een zwakte tegen gras.

Taylor maakte zich geen zorgen over het feit dat ze maar één pokémon kon gebruiken.

VS

“Oké, begin maar met een Leech Seed, Mox!” droeg de blondine haar Ivysaur meteen op. Die gehoorzaamde en schoot met precisie en snelheid een zaadje naar de kleine dino, welke werd overrompeld en niet kon ontwijken. Het zaadje ontschoot meteen en de Tyrunt werd verwikkeld in wortels, wat hem ook een beetje mobiliteit afpakte. Taylor grijnsde breed. So far so good. “Tyrunt, bijt jezelf los en doe dan Ancient Power!” De grijns verdween en maakte plaats voor een bedenkelijke frons. Ze moest het bijten tegenhouden… “Razor Leaf, snel!” Een aantal messcherpe blaadjes kwamen tevoorschijn en werden op de Tyrunt afgevuurd, wie ook deze aanval niet kon ontwijken omdat hij afgeleid was. Dit resulteerde erin dat hij geen enkele van de bevelen kon opvolgen. Taylor’s arrogantie werd gevoed. Was dit nou zo moeilijk?

“Tyrunt, Bide!” droeg Grant hem op. De blondine had nog nooit daarvan gehoord, maar toen er geen actie kwam, verwachtte ze er niet heel veel van. Deze kans nam ze dus om nog meer schade toe te dienen. “Energy Ball, laat maar komen!” beval Taylor haar Ivysaur. De bal raakte en deed aanzienlijk veel pijn. Desondanks viel de Tyrunt niet aan, waardoor zij het initiatief nam en opnieuw de offensief in ging. “Vine Whip, Moxxi!” Opnieuw ontweek de dino de aanval niet en toen werd Taylor toch een beetje wantrouwend. Waarom droeg Grant niks meer op? Wat was hier aan de hand? Zodra Tyrunt was bekomen van de Vine Whip, sprintte hij plotseling op haar Ivysaur af en beukte haar tegen de grond. Ze had niet verwacht dat dit ging gebeuren, noch dat het zoveel schade zou toebrengen, dus verwijdde haar ogen verrast toen het gebeurde.

Grant begon laag te lachen. “Verbaasd?” vroeg hij aan de blondine. Ze keek op en fronste kwaad. “Bide is een aanval die opgelopen schade dubbel op terug dient,” legde hij uit. Vandaar dat hij de aanvallen dus niet liet ontwijken… “Tch,” snoof Taylor. Dat was best wel een lage streek, maar ze liet zich niet uit het veld slaan. Moxxi ook niet, want die kreeg sowieso elke beurt weer een klein beetje energie door de Leech Seed. Ze kwam recht en keek vastberaden naar haar tegenstander. “Vecht terug met Energy Ball! Laat het hem voelen!” droeg ze haar Ivysaur op. Moxxi liet er geen gras (haha gras) over groeien en vuurde meteen weer een bal op de Tyrunt af. Dit keer probeerde die het wel te ontwijken, maar kreeg hij het niet voor elkaar door de Leech Seed. Hij struikelde over zijn eigen poten en kreeg de bal recht tegen zijn gezicht aan, waardoor hij achterover op de grond viel. Het beest was echter enorm koppig en krabbelde uiteindelijk alsnog overeind, waarna hij werd opgedragen om een Ancient Power uit te voeren.

Moxxi kon de aanval niet ontwijken. Ondanks dat liet ze zich niet immobiliseren, dus toen haar trainer haar mond open trok en een Grass Knot wilde zien, was dat wat ze deed. De Tyrunt viel opnieuw naar de grond en bezweek aan zijn uitputting, want opstaan deed hij nu niet meer. Het leek erop dat de aanvallen, in combinatie met de Leech Seed, hem toch teveel werden. Triomfantelijk gooide Taylor een vuist de lucht in toen de scheidsrechter omriep dat Tyrunt niet meer verder kon vechten. Grant keerde zijn pokémon met een zuchtje terug en wierp een nieuwe pokéball het strijdveld op. “Dit keer zal je niet zoveel geluk meer hebben,” merkte hij naar haar op, waardoor ze een arrogante blik in haar ogen kreeg. Als hij werkelijk dacht dat ze gewoon geluk had gehad, dan stond hem nog heel wat te wachten. “Dat zullen we nog wel eens zien,” grijnsde ze naar hem, waarna ze met een priemende vinger naar de Amaura wees. Nu werd het pas echt leuk.

VS

“Begin maar met een Leech Seed!” droeg ze op. Helaas voor haar was Grant dit keer voorbereid en liet hij de aanval ontwijken. Geen extra energie voor Moxxi, voorlopig. “Aurora Beam!” riep Grant over het strijdveld heen. Taylor keek geschrokken op. Dat was een ijstype aanval – daar kon haar Ivysaur ook niet tegen. “Werk het tegen met een Energy Ball!” Solar Beam zou te lang duren en die wilde ze als een verrassing bewaren, maar de groene bal was niet sterk genoeg om de regenboogkleurige straal te kunnen stoppen. Moxxi werd dus flink geraakt en zakte voor een moment zelfs door haar poten. Had ze dan toch moeten wachten tot ze de rest van haar team weer had kunnen gebruiken? Taylor vloekte bijna hardop, maar balde in plaats daarvan haar handen tot vuisten. Nee, ze gaf zich nog niet gewonnen. Haar Ivysaur voelde dat aan, want ze krabbelde overeind en wachtte geduldig op een nieuw bevel. “Sleep Powder!”

Het kwam bij Grant blijkbaar als een verrassing aan. Waarom dat was wist Taylor niet, want Sleep Powder was een vrij bekende aanval voor Ivysaur om te hebben. Tot haar genoegen kon het poeder niet worden weg gewapperd en viel de Amaura daarom enkele tellen later in een diepe slaap. Perfect. “Amaura, wakker worden!” deed Grant een poging tot het wekken van zijn dierbare pokémon, maar dat werkte, uiteraard, niet. “Aight Moxxi, tijd om de schade in te perken! Leech Seed, nog een keer!” De wortels ontpopten dit keer wel om het lichaam van de Amaura en er werd meteen energie afgetapt. Moxxi voelde zich meteen weer een stukje beter. “Goed zo Mox,” complimenteerde Taylor haar pokémon. Ze keek triomfantelijk naar Grant, wie haar blik ving en een gefrustreerde grom liet horen. Daarna deed hij weer een poging tot het wekken van zijn Amaura. Die bleef echter doodstil liggen. “Razor Leaf!” vervolgde Taylor, haar blik nog altijd strak op de gymleader gericht. Elk blaadje raakte het lichaam van de pokémon, wat enkel nog leven toonde door constant in en uit te ademen.

Grant haalde diep adem en besloot voor een luidere tactiek te gaan. “Amaura!” brulde hij door de ruimte heen. De ademhaling van de pokémon stopte abrupt en tot Taylor’s ongenoegen was dit omdat de Amaura de stem van haar trainer had gehoord. Ze ontwaakte enkele tellen later en hief verward haar hoofd op, precies op het punt dat weer energie werd afgetapt. De blondine besloot gebruik te maken van die verwarring. “Energy Ball, vlug!” De bal knalde tegen de zijkant van Amaura op en zorgde voor het oplaaien van een kleine stofwolk. Op zijn beurt maakte Grant hier gebruik van door zelf een aanval op te dragen. “Rock Throw!” Taylor en Moxxi zagen de steen niet aankomen, waardoor het ding hard tegen de Ivysaur op knalde. Ze schoof op haar poten naar achteren en schudde met haar hoofd, proberend de waas die door de aanval was ontstaan weg te werken. Niet goed.

“Ga door met een Icy Wind!” De ruimte werd een stuk kouder en de snelheid van Moxxi nam af. Pakte Grant haar nu terug voor het hele slaapgebeuren? Hij riep namelijk de ene na de andere aanval, zonder genade. Misschien was het wel voor het uitlachen van daarstraks. Hoe dan ook was Taylor er niet van gediend. “Vecht terug met een Vine Whip!” riep ze naar haar Ivysaur. Sterke roedes verschenen onder de bloemenknop vandaan en grepen de Amaura om haar middel. Het wezen werd opgetild en een keer rondgezwaaid om snelheid op te bouwen, waarna ze werd losgelaten en met een flinke klap op de grond terecht kwam. Grant was echter niet van plan om ook al op te geven, dus droeg hij meteen een nieuwe aanval op toen Amaura weer recht stond. Het leek er niet op dat hij zich extreme zorgen maakte, wat betekende dat de pokémon nog veel zou kunnen hebben. Die gedachte frustreerde Taylor een beetje.

“Aurora Beam!” De blondine balde haar handen opnieuw tot vuisten. “Moxxi, ontwij–!” Ze kon haar zin niet afmaken voor de aanval impact had en er een nieuwe stofwolk was verschenen. Een grotere dit keer, waar Moxxi in gehuld ging en haar vorm verborg. Taylor vreesde het ergste. Vooral omdat haar pokémon niet op haar geroep reageerde. “Mox, answer me! Ben je oké?” De paniek sloeg toch wel een beetje toe. Tegen de tijd dat de wolk verdween, had Taylor opnieuw het zweet op haar voorhoofd staan. Wat ze echter zag verbaasde haar enorm. Ook Grant keek met grote ogen naar waar Moxxi eerst als Ivysaur had gestaan. Daar stond nu een veel grotere versie van haar. Moxxi was geen Ivysaur meer, maar een Venusaur.

VS

De blondine kon haar ogen niet geloven. Ze wreef nog net niet melodramatisch in haar ogen om te zien of ze aan het dromen was, want ze begreep dat dit niet heel vreemd hoefde te zijn. Een brede grijns verspreidde zich al snel rond haar lippen en meteen nam ze het roer weer in eigen handen. “Laat maar zien wat je kan, Mox! Razor Leaf!” droeg ze op. De Venusaur brulde gevaarlijk, stampte haar voorpoot op de grond en liet een enorme hoeveelheid aan messcherpe bladeren verschijnen. Amaura had geen kans om dit te ontwijken en werd bedolven onder een groene golf. Taylor vond het een prachtig gezicht. De pokémon kwam krampachtig overeind en Grant wist zich geen raad meer met het gevecht. “Ancient Power!” beval hij. De blondine maakte zich geen zorgen over of de aanval raakte of niet en liet het gewoon gebeuren. Daarna grijnsde ze breed. Het was tijd om hier een einde aan te maken.

“Mox, waarom gaan we niet voor een Solar Beam, hm?” sprak ze tegen haar pas geëvolueerde Venusaur. Moxxi gromde instemmend en zette zich schrap om de aanval op te laden. Dit gaf Grant vrij spel om er nog een aanval tegen aan te gooien in een poging het te stoppen, maar daar wenste Taylor hem veel succes mee. Solar Beam was een erg krachtige aanval. Als die raakte, kon het wel eens einde oefening betekenen voor die Amaura. Daar ging ze in ieder geval van uit, want de Leech Seed tapte ook nog steeds energie voor Moxxi af. “Counter de aanval met een Aurora Beam!” was het uiteindelijke bevel van de gymleader. Tegen de tijd dat hij dat had geroepen, was de Solar Beam van haar Venusaur al flink opgeladen, waardoor het slechts nog een tel of twee duurde voor die op een razendsnel tempo werd afgevuurd. De zwakke straal van Amaura botste er eerst tegen aan, maar was geen partij als het om de kracht van de aanval ging. De sterke zonnestraal suisde op het fossiel af en maakte een krachtige impact.