Open - What to do?

Zarhe had maar wat door het bos van Santalune City lopen rondwandelen. In zijn handen had hij de splinternieuwe pokédex die hij nog maar net had gekregen. Het had zoveel opties en hij had werkelijk geen idee wat hij ermee moest doen. Zijn ouder hadden Zarhe verteld dat het was om elke pokémon die hij tegen kwam te scannen en dan stond het voor altijd in dat kleine toestelletje. Zo kon hij alles te weten komen wat hij maar wilde over pokémon. Want er was zoveel dat hij wilde weten…niet echt. Als hij wat had willen weten over pokémon, had hij het toch op een laptop kunnen opzoeken? Alle informatie die je wilde hebben kon je daarop terug vinden, maar in plaats daarvan moest hij rondlopen om alles te weten te komen.
Na een tijd wist de jongen echter niet eens meer waar hij was. Het bos leek overal hetzelfde te zijn, maar bomen leken dan ook weer hard op elkaar. Zarhe bleef midden in het bos stil staan om de omgeving te bekijken, opzoek naar iets wat bekend voorkwam. Paarthurnax wandelde ondertussen verder zonder dat hij door had dat zijn trainer was blijven staan.

Zarhe was net wat ter druk bezig geweest met zijn pokédex om ook nog eens Paarthurnax in het oog te houden. Sowieso was hij altijd al slecht geweest in het doen van twee dingen tegelijk, want als hij zich eenmaal ergens op focuste, ging al zijn aandacht daarheen. Traag was hij echter verder beginnen wandelen, terwijl hij de Pokédex wat rond liet draaien in zijn handen. Op de manier zoals hij bezig was, kon hij het nooit gebruiken.
Hij besloot dan maar zijn pokédex weer weg te steken en keek weer op. Paarthurnax liep niet meer voorop, maar was ergens afgedraaid en onderweg naar een jongen met een appel. ‘Paar,’ zei Zarhe kort terwijl hij achter zijn pokémon aan ging, maar zich niet haasten. Natuurlijk ging de Cubone voor de appel van de jongen, hij gebruikten zelfs het stuk bot in zijn poten om naar de jongen te prikken, hopend dat die los zou gaan laten. Dat was niet goed en Zarhe knipperde enkel met zijn ogen omdat hij niet wist wat hij moest doen.

Met nog enkele meters tussen Zarhe en de andere jongen in die problemen had met Paarthurnax bleef hij staan. Zijn hoofd hield hij wat scheef en eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij moest doen. Natuurlijk was de Cubone iets aan het doen dat niet mocht, maar hoe moest hij dat beestje nu straffen? Het had een wapen dus als het kwaad werd zat hij in de problemen. ‘Ik denk dat hij je appel wilt hebben, misschien kan je het beter geven?’ stelde Zarhe voor. Het was zeer dom om zo gewoon zijn pokémon zijn zin te geven, maar wat moest hij anders doen? Hij wilde ook niet dat Paarturnax dadelijk een oog ging uitsteken. Wat dat kon die vast wel en misschien deed die dat als hij gestraft werd.

Zarhe wist niet wat hij moest doen wanneer zijn pokémon voor de appel wilde gaan. Begrijpelijk ergens. Als hij zelf honger had dan nam hij ook iets om te pakken of zorgde ervoor dat hij iets te pakken kreeg. Paarturnax had duidelijk honger en hij wilde die appel, dus was het niet meer dan mogelijk dat hij die kreeg. Maar natuurlijk was het de appel van iemand anders en je mocht spullen van een ander niet stelen. Dat was wat zijn mama hem heel vaak had verteld, niet dat hij het ooit gedaan had.
Die twee zaken deden hem dus hard nadenken. Zarhe wist het niet, maar de andere was duidelijk dat hij de appel niet af ging geven. Zonder wat te zeggen rolde de jongen weg van Paarturnax, maar de Cubone was er niet blij mee. Hij sprong gewoon op de jongen en probeerde naar de appel te happen.
Dat terwijl dat Zarhe twijfelend stond toe te kijken en even in zijn haar krapte en pijnlijk keek. ‘Auw…’ mompelde hij. Als Paarthurnax op de jongen terecht kwam moest het vast wel pijnlijk zijn. Hopelijk wist de andere het te ontwijken.

Zarhe had zijn hoofd meteen gekanteld wanneer de jongen het geweldige plan leek te hebben om heel de appel in zijn mond te proppen. Zelfs Paarthurnax wist niet wat dat hij ermee aan moest en keek ook enkel wat verward naar de jongen. Je zou voor minder. Hoe paste zo een appel zelfs in iemand zijn mond?
‘Uhm,’ kwam er even kort uit zijn mond en hij bracht een hand door zijn haar heen. ‘Ben je oké?’ vroeg hij dan maar. Een volledige appel in je mond moest gewoon wel pijn doen.
Paarthurnax had ondertussen het gezellige idee om zacht met zijn stuk bot tegen de jongen zijn kaken te duwen.

Traag wist Paarthurnax toch weer naar achter te stappen wanneer dat er een nieuwe pokémon bij kwam. Het was blauw en veel groter dan de kleine Cubone, dus om zichzelf te beschermen ging hij zoals gewoonlijk achter het been van Zarhe staan. Deze keek even kort naar de lange pokémon, maar verder stelde hij er nog geen vragen over. Zijn interesse voor pokémon was nog niet zo groot. Na een blik te hebben geworden op Paarthurnax, zag hij wel dat zijn pokémon gewoon schrik had. ‘Je hebt hem schrik aangejaagd,’ deelde hij mee terwijl hij door zijn benen zakte en zich tot de Cubone keerde om enkele keren over zijn hoofd te aaien. De ander had ook gewoon de appel kunnen geven in plaats van vreemd te doen en het in één keer in zijn mond te proppen.

De jongen was niet iemand die iets slecht in zich had, daarvoor was hij veel te rustig. Hij zou ook niet snel over iemand slecht denken en eigenlijk dacht hij nooit veel over iemand. Daarvoor was hij te snel afgeleid en de conversatie die zou beginnen was een uitdaging voor hem. Al bij de eerste zin snapte hij er niets van en kon enkel met zijn ogen knipperen. Hij had concentratiestoornissen en erge, door het minste werd hij afgeleid en zeker als hij in een situatie zat waar hij moest opletten. Weer kwamen er woorden uit de mond van de andere, maar Zarhe werd er nog steeds niet wijzer uit. ‘Kan je dat herhalen?’ vroeg hij. Hij wist totaal niet meer wat er gezegd werd.

Zarhe was nog maar jong en zijn eigen woordenschat was zelf natuurlijk ook nog niet volledig. Voor hem was het gewoon moeilijk om precies te begrijpen wat dat de jongen allemaal zei en het was verwarrend. Hij moest er teveel bij nadenken en dat was nu eens iets wat hij niet veel deed en waar hij problemen mee had. ‘Heb je ergens een wonde?’ vroeg hij vervolgens. Als je pijn hebt zag je altijd wel iets. Soms bloed maar soms ook een blauwe of helder rode vlek. Op zijn lichte huid was dat altijd heel goed zichtbaar.