Owl by Myself[Open]

“Nee!” riep hij luid naar een flinke groep leeghoofden van Agents die het waagden zijn eigen Pokémon te zwaar gewond te noemen om ooit weer te gebruiken. Hoezo dachten ze hem beter te kennen zijn Pokémon dan hij zelf! “Bemoei je met je eigen troep van een Pokémon!” snauwde hij erachter, waarna hij overeind sprong van de tafel en het bord waar zonet nog een malse verzameling kippenpoten had gezeten, in stukken brak op de grond. Krak! Het luide geluid echode door de kantine en iedereen was duidelijk zijn tong verloren. Die rot figuren. Gefrustreerd liep hij de kantine uit, de blikken negerend die de rest op hem liet vallen en stoof recht naar de gang en uiteindelijk de uitgang van het hoofdgebouw. Het was al zeker de vijfde keer geweest dat er over hem werd geroddeld maar specifiek over wat er tijdens het laatste gymgevecht gebeurd was. Dat maakte hem weinig uit, hij werd nog beroemd op deze manier, maar toen ze over zijn Pokémon begonnen, knapte iets in hem. Hij weigerde te accepteren dat zijn Pokémon zo erg mentaal en fysiek beschadigd waren om ooit weer in een strijd te kunnen gebruiken. Het was klink klare onzin! Met een felrood gezicht van pure woede stapte hij door de straten, knalden expres tegen mensen op met één doel voor ogen. Hij zou de Wasteland bezoeken en eens laten zien dat zijn Pokémon zeker nog in staat waren te vechten als voorheen, dat was iets wat nooit zou veranderen.

Grmpf, hij hoorde gescheld om zich heen, maar het maakte hem geen zak uit, totdat één van hen over een brief begon en ermee in zijn ooghoek begon te zwaaien. Wát? Was dat de… Zijn handen gleden gehaast naar zijn eigen broekzak maar de brief was daar niet meer te vinden, waarna hij zich tot de kerel keerde die er trots mee zwaaide. Een hulk van een man die duidelijk de brein van een Pidove had door juist de brief van hem te jatten. ‘Wil je dit, ukkepuk?’ Een sadistisch maar haast krankzinnige grijns verscheen op Ciro’s gezicht en een wat donkere aura hing vervolgens over zijn ogen. Hij had echt het verkeerde persoon op het verkeerde moment en manier voor zich. ‘Je tong verloren, knul?’ De hulk opende al de brief, maar Ciro greep direct zijn aansteker erbij en een deo bus die hij sinds kort standaard bij zich hield. Hij zou hem platbranden en laten weten niet met hem en de brief te sollen, niet meer! Met de heerlijke ruikende deo keek de hulk er enkel verrast van op, maar toen een vlam uit de aansteker verscheen, stapte hij verschrikt naar achteren en liet de brief los. Yes! Nu moest hij snel zijn, hup benen en.. Hij had het vast, maar één ding had hij niet kunnen voorkomen. De vlammenzee die door zijn aanval volgde mar hea, dat was zijn wraakactie op die hulk. Maar echt, hij was meer dan blief de brief weer in zijn handen te hebben… Een jaar geleden zou hij het in de fik laten vliegen, maar nu zijn vader van de wereld verdwenen was, kon hij beter vasthouden aan wat hij aan hem achtergelaten had. Een brief met enkele foto’s en beschrijvingen van een ondergrondse locatie waar zijn Pokémon zou zitten. De Zangoose. De Pokémon die hij enorm gehaat had, maar sinds het overlijden van zijn vader weer vrij en wild was. Ugh, hij begreep de hint door de Pokémon te vangen en het in zijn team op te nemen maar voorheen… Hij was té gefrustreerd door die rot Agents en zijn eigen team. Koppig schudde Ciro de gedachten uit zijn hoofd en toen hij weer opkeek waar hij zat leek het verre op de badlands.

Het was… “Ieuwl, fossielen stad, Arceusdomme,” mompelde hij geagiteerd, maar ach… Wacht eens even. Dit was beter. Hij zou de gym anders verwoesten die hier zat met zijn team zoals de vorige keer, en dan kon hij tegen hen vertellen dat er enkel echt pure onzin uit hen kwam. Vastberaden liep hij maar de steile helling op richting de gym waar hij eens eerder de Snorlaxvrouw af van had laten rollen en vlak bij de ingang stond hij stil. Oké, tijd om hier maar los te gaan. Hij greep de zes Pokéball’s vast en keek geamuseerd naar ze maar ook een tikkeltje nerveus. Nee, ze waren oké en konden het aan! Sinds het incident had hij het niet aangedurfd om buiten Rifle iemand uit zijn Pokéball te laten maar echt nodig was het ook niet geweest. Het moment dat de Pokéball’s openklapten en de schimmen van de zes Pokémon verscheen, sloeg hij zijn armen afwachtend over elkaar heen. Hij wist wel zeker dat ze net zo fit als ooit tevoren zouden zijn maar het moment dat het licht doofde en hij meer dan een silhouet zag, werd hij lijkbleek. “W-Wat de… Wat is er met jullie kippen gebeurd?” kraamde hij verschikt uit bij het zien van hun té magere lichamen en afwezige blikken. Het begon bij Rifle die afwezig naar Ciro staarde en duidelijk een doffe verenpak had en minuscule vlammen die om zijn polsen brandden. De rest was er veel erger aan toe met Calliber die in het niets staarde, kale plekken in haar geschubde lichaam had en de hele tijd deze verder probeerde open te krabben. Zowel Revolver als Musket hadden een norse blik die hen totaal niet stond en brulde geagiteerd naar elkaar, zwaaiend met hun verre van dunne lichamen, ze waren zelfs dik te noemen, bijna dikker dan de Snorlax vrouw. Beide konden niet ophouden zichzelf vol te vreten met wat er ook beschikbaar was. Cannon glimlachte juist overenthousiast, kwispelde met haar gespierde staart en stak alles wat ze zag in de fik, duidelijk doorgedraaid en Nambu volgde exact haar voorbeeld. H-Hij werd misselijk. D-Dit on niet waar zijn… H-Hadden ze niet beloofd na het gevecht samen leuke dingen te gaan doen? Hij zou de Blaziken meer respecteren, Musket een maal geven om nooit meer te vergeten, Cannon de regio’s meer laten ontdekken, Nambu meer liefde even, Calliber meer geluk en Revolver meer treiteren. Het waren zoetsappige dingen maar hij had ze toen der tijd gemeend maar… was het misschien te laat of had hij hen zo erg behandeld? H-Hij begreep hen niet. Niet meer.

Enkel Rifle reageerde nog op zijn toestand en moeizaam stapte hij naar hem. Ugh, hij was licht in zijn hoofd. Fijn, was dat een bij effect van de schok? Moeizaam zijn evenwicht vindend stak hij zijn hand naar de Blaziken uit om zijn evenwicht te vinden maar hij verroerde geen vin. Wat de… H-Huh… W-Was Rifle niet altijd overbezorgd om hem g-geweest? Rifle snoof en keek weg, waarop hij toch over zijn benen struikelde en hij op de grond terecht kwam, vlak voor de voeten van de kip. Cannon opende al haar kaken en dreigde in haar waanzin een vlammenzee op haar eigen Trainer af te vuren, terwijl de rest doelloos naar de knul keek die voor de voeten van Rifle op de grond lag. “H-Hoe… “ Werd hij na al deze moeite die hij in de zestal gestopt had beloond met deze behandeling? Gefrustreerd beet Ciro op zijn onderlip en duwde zich overeind met de frustratie dat de Agents gelijk hadden. “I-Ik ben... teleurgesteld in jullie, stelletje leeghoofden van een Pokémon!” Hoe moest hij er anders op reageren?! Dit werd hem teveel en koppig beet hij zijn onderlip in stukken en bloed droop er al uit. Zijn keel was ook eens dichtgeknepen en zijn ogen vochtig. Arceusdomme, hij haatte ze! Haat ze! De vlammenzee zou elk moment hem roosteren en hij wachtte zwijgend af. De energie of motivatie om te vluchten had hij niet meer. H-Hoe kon dit hem overkomen? H-Hoe?