Let me think

Een junglebos, een junglebos... Wait ze woonden in de bomen right? Ze keek even schuin naar de boomhutten die langzaam in zicht kwamen. Verdomme, ze deden het echt, vervloekte apen... En dat was eh.. Ze waren eigenlijk allemaal apen, wat een plottwist. Hm. De vrouw sloot even haar ogen, terwijl haar gedachten afdwaalden naar andere dingen. Okay eerst zou ze even nadenken over wat ze hier kon doen. Okay niks, dat was een goede, snelle conclusie, op naar de volgende. Ze zou nog naar haar lab moeten gaan op het einde van de dag, maar dat was hier een eindje vandaan. Okay, ze had nog haar vliegende tafel, Saiko, dus er was geen probleem als ze dan zou gaan vliegen met haar, dat was een iets. Ze schraapte haar keel en knikte even. Vliegen zou het worden, op Saiko, niet Maybel. Dat was veiliger voor iedereen hier, dat was een iets waar ze over kon besluiten. Ze wilde niet dat in een stad gevuld met bomen... En de huizen ook bomen waren, dat de ander ergens binnen vloog. Niet iedereen wenste een shiny Charizard in hun keuken als ze iets aan het koken waren, alhoewel er wel vele waren die die persoon zouden tegenspreken, dat was iets dat ze zeker wist. Het was haast grappig wat een mens zou doen om alleen maar aan een shiny te komen, laat staan voor een shiny starter, die nog moeilijker te krijgen was dan al die andere kinders? Ja, shiny's kon je gewoon in de natuur vinden, maar wat als je de Pokémon niet eens in de natuur kon vinden hm? Dan was breeden de enigste optie die nog open was om eerlijk te zijn. Ze had zelf al enkele shiny's gemaakt dankzij Maybel en die hadden nu allemaal een gelukkige eigenaar. Spijtig genoeg had ze nog niet veel zwarte draken voorbij zien gaan. kom op mensen, het was mooi... En had je niet die mooie derpblauw... Groenigheid gezien van de mega x? Ze snapte niemand, echt. Waarom gaf niemand een beetje stijl aan hun Pokémon team... nee, de shiny's waren meestal niet eens iets dat paste in hun team... Ze vond het vreselijk, vroeger meer dan nu.. Maar het bleef vreselijk als je eraan dacht eigenlijk. Met een zucht richtte ze haar ogen op een lelijke boomhut. oh boomhut, waarom waren dingen en teams zo lelijk. Het was enkel een vraag die die lelijke dingen konden oplossen, dat was een iets om eerlijk te zijn. Ze knikte dan ook in een finale beslissing met haarzelf. Oh, nee, ze had geen last van meerdere gedachten in haar hoofd, enkel meerdere beslissingen. En als ze knikte, dat betekende dat haar emoties eindelijk een keer het eens waren. Nou, het bleven emoties, geen gespleten persoonlijkheden, godzijdank. De wereld van PJ bestond namelijk uit genoeg mensen met dat probleem. Dat van haar was simpel; hormonen enzo en een laatbloeier zijn. Je had er veel maar Tawn was een echt probleem als je erover nadacht. Ze wilde niet opgroeien, ze was een soort rebel of niet dan? Mooi, zolang ze zo bleef was dat goed voor iedereen... Vooral voor haarzelf. Ze wilde niet uit en lelijk worden, was toch allemaal tijdverspilling van je leven, dus ze deed het maar niet... gvd, nu was ze weer pissed om haar eigen gedachte,... Just great. Met een zucht rolde ze even met haar ogen, meer van slag over haarzelf dan wat dan ook. Het begon te irriteren als je er na een tijdje op begon te letten eigenlijk, je eigen fucking gedrag en hoe Cloyster het wel niet kon zijn naar anderen. Hoe dan ook, ze zou er nieet op ingaan, ze was al genoeg pissed omdat ze eindelijk een beslissing had genomen en een of andere teokomstding haar hele humeur had verpest. Maar dan opnieuw, dit was ook iets waar de meeste van haar emoties niet naar uitkijken, buiten dat gevoel van verantwoordelijkheid. Verbazend genoeg was dit een sterke emotie binnen haar en tja, hoe je het ook draaide of keerde, ze wilde altijd toegeven aan wat het sterkste was, human nature I guess. Niet iets om over zorgen te maken; dat was een iets. Met een licht knikje naar haarzelf sloot ze met een kleine glimlach haar ogen. Nu moest ze zich focussen op het volgende probleem. Niet meteen een probleem maar... Well... Wat moe- Dat had ze al gehad... DammiT. Een zucht. Yeah... Hara ogen gingen wat open, de kleine glimlach was meteen de andere kant op gericht en was nu enkel een lijntje die wat naar beneden was gekruld. Het gaf haar een uitstraling van neerslachtigheid, perfect eigenlijk, want ze was gewoon niet echt in de mood. Neerslachtig? Neh, maar na al dat denken, geen idee, de moodswings waren soms real okay? Dat was nu eenmaal hoe ze draaide en functioneerde, waarom ze zei dat haar emoties invloeden hadden hoe sterker ze waren. Dat was allemaal waarom. Niemand snapte waarom en dat was maar goed ook. Ze wilde niet dat iemand het snapte en ze zou er waarschijnlijk ook nooit hulp voor zoeken, Muk dat gewoon.
Ze zuchtte even, luider dan dat ze daarnet had gedaan en legde een hand tegen haar hoofd aan waarna ze even lichtjes haar hoofd schudde en toen naar een bankje liep om daar op te zitten. Normaal had ze Sachi naast zich, haar elegante en ietwat uit de hoogte komende Glaceon. Maar in dit weer zou zelfs zij dat niet appreciëren. Maar to be honest, die bitch apprecieerde sowisie niet veel. Dat was nu eenmaal hoe ze haar had opgevoed? Meg, ze had vast een of ander trekje van haar overgenomen. Het was niet echt gewild in de wereld want de paarsharige was gewoon niet gewild, harde feiten yah. Een zucht rolde van haar lippen, voordat ze haar ogen sloot en even achteruit leunde, een hand voor haar ogen legende terwijl ze nog even nadacht. Ze moest naar het lab later deze middag en dat was het zo'n beetje als ze er zo over nadacht.. En verder? Hm... Ze opende haar ogen weer en staarde naar boven, naar een deel van de blauwe lucht en stukken van het bladerdak die het grootste deel verborgen hield... Nee, verder leek er niks te gebeuren. Conclusie, saai leven was het niet?

& Gavin

Met een opgewekte glimlach was Gavin die dag uit bed gekomen. Eindelijk. Eindelijk had hij Volcano goed genoeg getraind zodat zijn Pokémon eindelijk kon evolueren. De kleine Quilava zou groeien naar een sterke Typhlosion zodat Gavin de Pokémon kon gebruiken in een gymgevecht. Hij had de derde gym op het oog en wist dat hij nog een lange weg te gaan had voordat hij de gym kon gaan uitdagen omdat hij de rest ook allemaal nog moest trainen, maar in elk geval zou het al een serieuze stap vooruit zijn als hij zijn Quilava al kon evolueren in een Typhlosion. De jongen liep op zijn gemak naar de badkamer en keek naar het wilde nest dat op zijn hoofd lag. Zijn haar lag weer eens echt alle kanten op en Gavin voelde zijn schouders al zakken bij het idee om er aan te beginnen. Waarom had hij dan ook zo’n vreselijk raar kapsel? Zijn kapsel moest eigenlijk zo zitten dat het vanachter leek alsof hij een punker was en van voor lag het netjes in stekels naar voren alsof hij een Whirlipede was. Hij wist dat het een rare uitleg was, maar zo zat zijn haar nu eenmaal. Als hij zijn haar bewerkte met gel en hij had een fatsoenlijke foto van zichzelf dan zou hij wel eens een keer opsturen wat hij bedoelde of je zoekt gewoon Chazz Princeton op, want Freedje kan geen haarstijlen uitleggen. In elk geval was hij na een paar minuten klaar met zijn haar te doen en vond hij dat het wel redelijk geslaagd was. Zijn probleem was meestal dat hij ook erg dik haar had dat niet mee wilde werken en dat een ramp was om mee te werken wanneer het nat was. Aan de andere kant kon hij zich echt geen beter kapsel inbeelden voor zichzelf en was hij vrij trots op hoe zijn gezicht er uit zag. Je had natuurlijk nog altijd lelijkere exemplaren dan hem, dan viel hij wel mee, toch? De jongen knikte naar zichzelf ten teken dat het wel in orde was en begon vervolgens zijn tanden te poetsen. Hij dacht er over na hoe hij Volcano precies ging evolueren. Misschien kon hij een wilde Pokémon uitdagen of kon hij Electro gebruiken. Electro was meestal wel vrij goed om andere Pokémon te dwingen tot hun volgende evolutie. Op anderen hun zenuwen werken was dan ook echt wel zijn ding en was waarschijnlijk ook de reden waarom Fugite zo snel geëvolueerd was.

Nadat Gavin klaar was met zijn ochtendritueel liep hij naar buiten en besefte dat hij nog steeds geen idee had hoe hij Volcano ging evolueren. Hij haalde de Pokémon tevoorschijn en zag een bepaalde spanning in de ogen van de Pokémon. ‘Vooruit dan maar,’ zei hij met een zucht en hij haalde Electro tevoorschijn. ‘Houd het rustig, dames.’ Dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen. En hij moest ook eigenlijk helemaal geen moeite doen, want ‘rustig houden’ stond niet echt in het woordenboek van Electro. Snel sprong de Electivire op de Quilava af en haalde uit met een Thunder Punch. Volcano counterde met Defense Curl en ging toen over naar een Flame Wheel. In een koprol van vlammend vuur kwam ze op Electro af en opnieuw haalde de Electivire uit met een Thunder Punch, maar je zag de pijn op zijn gezicht komen toen hij in contact kwam met Volcano’s Flame Wheel. Een zucht verliet Gavin’s mond. Hij kon er echt niks tussenin brengen, ook al was hij wel onder de indruk dankzij de manier waarop Volcano haar gevecht vocht. Hij wist dat Volcano niet bepaald een vrouwtjesnaam was voor een Quilava, maar hij vond de naam mooier dan Ustrina. Opnieuw haalde Electro uit, maar deze keer met Brick Break en Volcano vloog naar achteren. Haar poten schraapten over de grond terwijl ze zichzelf terug probeerde te houden en haar flanken zwoegden terwijl ze met een woedende blik naar Electivire keek. Vervolgens ontsnapte een woeste kreet haar keel en kwam er wit licht van haar af. Gavin schoot overeind en Electro sloeg zijn armen tevreden zijnde over elkaar heen. Zijn blik ging naar Gavin alsof hij wilde zeggen dat dat echt niet lang geduurd had en Gavin rolde met zijn ogen, maar zijn blik werd weer op Volcano gericht toen deze alsmaar groter werd. Net toen Gavin dacht dat er maar geen einde zou komen aan de evolutie stopte het met gloeien en stond er een immense Typhlosion voor hun neus. Gavin wist zeker dat deze Typhlosion iets groter moest zijn dan de gemiddelde Typhlosion. En misschien ook iets agressiever dan de gemiddelde Typhlosion. Volcano’s blik ging woedend naar Electro toe en Gavin onderdrukte een zucht. Hij wilde het liefste de Poké Ball van Volcano tevoorschijn halen, maar wist dat hij de Pokémon daarmee zou kwetsen en keek hoofdschuddend toe hoe Volcano opnieuw uithaalde met een Flame Wheel.

‘Oké, jongens, nu is het wel goed zo,’ zei Gavin toen het gevecht alsmaar heviger werd en hij stak zijn handen kalmerend op. ‘Volcano, je hebt je punt bewezen. Je bent gegroeid tot een fantastische Typhlosion en je hebt je plek voor het volgende gymgevecht eerlijk verdiend.’ Maar dat was niet bepaald genoeg voor de Typhlosion en opnieuw haalde de Pokémon uit met Flame Wheel. Electro ontweek deze keer en de vlammende bal rolde naar een totaal andere kant op. Ze rolde recht naar een bankje toe en Gavin haalde zijn wenkbrauw op toen hij daar iemand zag zitten. Waarschuwen had geen zin meer, maar dat was ook niet nodig. Volcano stopte met rollen nog voor ze het bankje zou raken, maar de vlammen die van haar Flame Wheel kwamen raakte het bankje wel en waarschijnlijk de persoon die daarop zat ook. Gavin wist uit eigen ervaring hoe vervelend brandwonden zijn en dus haalde hij zijn Pokémon tevoorschijn. Hij had geen andere keus dan de Typhlosion terug te keren om haar te kalmeren. Ze zou het hem waarschijnlijk kwalijk nemen, maar dat nam hij er dan maar bij. Ook haalde hij Electro’s Poké Ball tevoorschijn zodat hij de Electivire ook kon terug keren en snel rende hij naar de persoon die op het bankje zat. ‘Gaat het?’ vroeg hij.

Soms kon je je wel eens afvragen waarom je zo nadacht en waarom gedachten zo konden afdwalen. tawn was niet een van de mensen. Ze reageerde op het moment zelf en dat was het. Ze zat dan ook kalm op het bankje, tot ze iets hoorde en even schuin opkeek. What the- En er kwamen vlammen. Wel meteen schoot ze half onhandig de bank af, waardoor ze niet al te elegant met een luide 'baf' face down op de grond belande. Ze had natuurlijk wel de vlammetjes gemist. Godverdomme, welk irritant kind had zojuist zijn doodvonnis getekend? Het onhandige meisje stond op terwijl ze even met vuurspuwende ogen de omgeving scande en toen al snel de boosdoener vond Goverdekutzooi. De jongen had zijn Pokémon al terug gekeerd, dat was maar goed ook voordat Tawn een van haar monsters erbij haalde. ‘Gaat het?’ klonk er van de ander alsof hij oprecht bezorgd was om haar toestand. Wel meteen klonk err een luide zucht van het meisje af, gevolgd door een grom die duidelijk aantoonde dat ze niet blij was. "Tuurlijk gaat het, ik ben net bestookt door vlammen, daar word je echt ok van," sprak ze op de meest sarcastische toon mogelijk terwijl ze de ander fel bleef aankijken. Ja, ze had wel een mond om open te trekken dammit.

Gavin wist vrij zeker dat als hij op dat bankje had gezeten dat hij kwaad geworden was en dat hij de persoon ter plekke aangevlogen was. Gavin wist ook van zichzelf dat als de persoon die van het bankje gevallen was kwaad zou worden, wat overigens wel haar goed recht was, dat hij ook kwaad zou worden. Zijn reis had hem misschien voor een deel veranderd, maar hij had nog altijd die heethoofd in hem zitten die in opstand kwam als er iemand kwaad op hem werd. Hij zag de bui dus al hangen toen het meisje overeind kwam en haar sarcastische antwoord gaf. Gavin sloeg zijn armen over elkaar heen en fronste zijn wenkbrauwen op een haast arrogante manier naar de dame. Hij wist uit eigen ervaring dat hij geen problemen had met dit soort types in elkaar te slaan, maar hield zich met alle moeite in. Hij moest zich houden aan de bekende regel van zijn moeder: zo lang men niks fysiek tegen hem deed, moest hij zich ook alleen maar beperken tot woorden. ‘Wie gaat er dan ook op een bankje zitten waar ergens een gevecht gaande is in de buurt?’ kaatste hij de bal naar haar terug, daarmee ook proberend om de schuld deels in haar schoenen te schuiven. Zijn ogen keken haar strak aan en hij probeerde nog meer redenen te vinden om tegen haar uit te vliegen, maar het feit dat ze boos op hem was was voor hem al reden genoeg om tegen haar uit te vliegen. ‘En denk daarbij maar niet dat ik me nog eens ga verontschuldigen,’ zei hij met een boze blik op haar. ‘Ik blijf niet aan de gang. Mijn Typhlosion is pas geëvolueerd en ze was gewoon een beetje te enthousiast tijdens het vechten. Laat haar toch doen.’ Hij rolde met zijn ogen en wachtte op wat het meisje ging zeggen.

Mensen met een ego. Mensen die je niet kon uitstaan, die moest je gewoon de grond in boren. Daarom had je kracht nodig, af en toe. Dat was haar zo geleerd en ze haatte het ergens wel. Ze snoof even licht afkeurend, great. Wat had deze fucker nu weer te zeggen tegenover haar? Met zijn grote fucking muil. ‘Wie gaat er dan ook op een bankje zitten waar ergens een gevecht gaande is in de buurt?’ Ha-ha. Nee. Als zij een gevecht wilde houden kon dat niet eens, want dan zou het naburige dorpje in stukken vallen. Zo hard ging ze. En als ze hier een gevecht wilde uitlokken zou ze geen enkel probleem hebben met een overduidelijke sterke Pokémon boven te halen, deze gast had haar pissig gemaakt nu. ‘En denk daarbij maar niet dat ik me nog eens ga verontschuldigen,’ Klonk er met enkel boze blik naar haar. Fucking asshole. ‘Ik blijf niet aan de gang. Mijn Typhlosion is pas geëvolueerd en ze was gewoon een beetje te enthousiast tijdens het vechten. Laat haar toch doen.’ Hm? "Oh dus nu is het mijn schuld eh?" klonk er meteen bot van haar af. Ze vernauwde haar ogen wat, ze was helemaal niet onder de indruk van meneer heethoofd, hij was gewoon bang, dat was het gewoon yah. "Laat ik het simpel houden dan, omdat je nog aardig blijft meneer," zei ze. "Maar dat was geen gevecht, laat staan een uitdaging of wat dan ook," klonk er grof waarna een hand naar de Pokéball van Saiko ging en ze zonder boe of ba de Metagross liet verschijnen. "Jij zegt gevecht, sure, toon me dan wat vechten is, kleintje," ze lachte even schuin terwijl ze keek naar hem. Yeah, tijd om een groot gedacht de grond in te stampen.

Het meisje waar hij tegen begonnen was was duidelijk niet de vriendelijkste en lichtelijk op haar tenen getrapt. Hij was ook niet vriendelijk en, toegegeven, ook vaak op zijn tenen getrapt, maar dit sloeg echt alles. Volcano keek het meisje aan alsof ze haar nu pas voor het eerste opmerkte, maar leek zich op z’n minst te bekommeren om wat er met haar trainer gebeurde. Ze zocht enkel een goed gevecht en Electro had haar die kunnen geven. Gavin haalde zijn wenkbrauw op toen ze verder ging met praten en haalde de Poké Ball’s van zijn Pokémon tevoorschijn. Niet om haar verder uit te lokken voor een gevecht, maar eerder om zijn eigen Pokémon terug te keren. Volcano leek het er niet mee eens te zijn en wilde de rode straal van haar Poké Ball ontsnappen door zich op haar vier poten te laten zakken, maar de straal raakte haar toch en met een woeste grom werd de Typhlosion terug in haar Poké Ball gezogen. Gavin zou niet willen dat zijn Pokémon gewond zouden raken door iets wat hij nu aan het uitlokken was. Het volgende moment kwam er een gigantische Metagross tevoorschijn en Gavin wist dat hij het hier niet tegen zou redden. Met of zonder Pokémon. Dat wilde echter niet zeggen dat hij nu vol respect op het meisje ging reageren. Want hoewel zijn hart in zijn keel klopte voor wat het ding zou kunnen doen naar hem, hij had nog altijd zelfrespect. Gaan zitten huilen als een sukkeltje omdat ze opeens een grote boze Pokémon tevoorschijn had gehaald was niet bepaald zijn stijl. Het was ook vrij goed dat hij zijn emoties kon verbergen en met zijn armen over elkaar heengeslagen keek hij zogenaamd ongeïnteresseerd naar de Metagross. ‘Je bent lichtelijk gek in de kop,’ begon hij subtiel tegen haar alsof het al niet erg genoeg was. ‘Maar ik sla je uitdaging bij deze vriendelijk af. Ik ging je nooit aanvallen met mijn Pokémon en als je een beetje hersenen over hebt in die gekke kop van je weet jij dat ook wel. Ik heb alleen gezegd dat je mijn Pokémon haar gang moest laten gaan. Ze ging alleen een beetje op in het gevecht, dat is alles.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Maar als je me wilt aanvallen met die Metagross moet je vooral je gang gaan. Alsof dat mij nog iets kan schelen.’ Hij stak zijn handen in zijn zakken en wachtte haar reactie af.

Hij was dus zo'n type. een fuckertje die ze niet kon uitstaan en die dacht dat hij de man was. daarom krulde haar mondhoeken langzaam naar boven. Ze voelde het in haar, ze wilde hem aanvallen, vermorzelen tot er niks van hem overbleef en hij naar zijn mamsie jankte. Dat was iets waar ze nu naar verlangde. Het was anders, maar het was wel iets. Langzaam knipperde ze even waarna ze haar hoofd een beetje kantelde. ‘Je bent lichtelijk gek in de kop,’ Hm? oh, ze was gek. Dan liet ze wel es gek zien. ‘Maar ik sla je uitdaging bij deze vriendelijk af. Ik ging je nooit aanvallen met mijn Pokémon en als je een beetje hersenen over hebt in die gekke kop van je weet jij dat ook wel. Ik heb alleen gezegd dat je mijn Pokémon haar gang moest laten gaan. Ze ging alleen een beetje op in het gevecht, dat is alles.’ hehehe. ‘Maar als je me wilt aanvallen met die Metagross moet je vooral je gang gaan. Alsof dat mij nog iets kan schelen.’ Ze haalde haar schouders op en glimlachte even. "Okay, Saiko. Ga jij je gang maar even," en bij deze vuurde de stalen Pokémon zonder enige waarschuwing een Hyper Beam op de jongen af. Hehe.

Gavin fronste zijn wenkbrauwen. Als iemand zo reageerde dan moest er toch wel iets in haar leven gebeurd zijn waardoor ze het gevoel had dat zo reageren het enige was wat ze kon doen? Misschien was ze ooit wel een vrolijke meid geweest, maar was er iets gebeurd waardoor dat ze zich nu zo gedroeg. Het was niet dat hij de psycholoog uit wilde hangen en vriendelijk een gesprek met haar over het leven wilde hebben, maar als ze daadwerkelijk met die Metagross ging aanvallen dan was er echt niks goeds in haar hoofd. Toen Gavin het commando hoorde van het meisje keek hij haar met gefronste wenkbrauwen aan en daarna naar de Metagross die zijn aanval laadde. Alles ging in slowmotion en in die paar seconden dat Gavin tijd had om na te denken vroeg hij zich af of het slecht was als hij het zou laten gebeuren. Dan zou hij van alles af zijn. Dan zou hij geen pijn meer lijden, niet meer met deze vreselijke mensen om te hoeven gaan. Niet meer met mensen om te hoeven gaan die zogenaamd aardig waren in zijn gezicht, maar hem zouden uitlachen als ze de kans kregen. En toen herinnerde hij zich alle leuke momenten met Jane, Vivienne, Azalea en Kate. Zonder dat hij het doorhad zette hij zich al af en sprong. Hij landde op zijn schouder, maar rolde zo wel onder de Hyper Beam door. Hij zette zich met één hand weer af en kwam overeind. Zijn schouder had lichtelijk gekraakt, maar daar had Gavin geen aandacht aan besteed. Ook niet aan het feit dat zijn arm nu in een wel heel vreemde hoek lag. ‘Je gaat me niet vertellen,’ zei hij terwijl hij met een van pijn vertrokken gezicht naar haar keek, ‘dat wat je daarnet deed was omdat je echt gek in je kop bent.’ Hij haalde diep adem om een golf van misselijkheid te onderdrukken. ‘Als je zo koud en bot reageert moet er toch wel iets in je leven gebeurd zijn waardoor je zo gemaakt bent door anderen?’ Hij keek haar vragend aan, maar liep naar het bankje toe – waar wonderbaarlijk nog niks aan was gebeurd omdat de Hyper Beam er langs af was gegaan – en ging er op zitten alsof hij net niet door een Metagross van het hoogst mogelijke niveau was aangevallen geweest.

Hij ontweek de aanval van Saiko en even stak ze har handen in de lucht waarna ze even klapte en een onschuldige glimlach al snel haar lippen sierde. Dat was mooi ontweken ja, maar het was zo dat ze ook nog altijd haarzelf kon gebruiken als wapen. Ze mocht er misschien fragiel en vrouwelijk uitzien. Sommige dames konden vechten en nog niet zo'n beetje ook. Tawn kon niet vechten, nope, maar ze had wel haar eigen kwaliteiten die van toepassing konden zijn in het gevecht. ‘Je gaat me niet vertellen,’ Klonk er. Ze keek even op en zag hoe zijn schouder er niet al te best aan toe was. Ze had een medische opleiding achter de rug en kon mensen verzorgen. Maar zou ze het doen? Nee, ze was een bitch op dit moment. Mocht meneer aardiger zijn geweest had zij ook aardiger geweest. Ze was gewoon karma, leven, gewoon iets dat je sloeg wanneer je haar sloeg, alleen harder. Maar hey, haar rewards konden groter zijn dan dat je dacht. ‘dat wat je daarnet deed was omdat je echt gek in je kop bent.’ Hm? Ze grinnikte even en haalde een hand door haar paarse haren heen. Nou, nou. Dat was ook niet zo aardig om te zeggen he meneer. Je kon op z'n minst iets overhouden aan je demi trauma doodervaring. ‘Als je zo koud en bot reageert moet er toch wel iets in je leven gebeurd zijn waardoor je zo gemaakt bent door anderen?’ En hij liep naar het bankje. Tawn, die nu wel blij was met zijn verdiende loon kon enkel even glimlachen voordat ze haar schouders ophaalde. "Meh hier en daar wat shit," zei ze rustig. "Laten we zeggen dat ik me gewoon niet meer laat doen." verklaarde ze wel meteen. "Dus sla je mij, sla ik je harder terug, verdiende loon," zei ze even rustig terwijl ze een zucht langs haar lippen liet gaan. Want al genoeg mensen hadden niet geleerd van woorden alleen.

Gavin wist dat het raar was en ergens ook wel een beetje gestoord langs zijn kant, maar op de één of andere manier kon hij het wel appreciëren dat dit meisje zich niet liet doen en terugvocht. Oké, ze was misschien een beetje gestoord in haar handelingen, maar je wist wel wat je aan haar had. Zou ze zonder haar Pokémon echter ook zo’n verwondingen aan kunnen brengen? Hij betwijfelde het. Dankzij zijn vele straatgevechten won hij tegenwoordig elke vuist op vuistgevecht. Misschien was dat niet iets om trots op te zijn, maar hij kon in elk geval zichzelf verdedigen zonder zijn Pokémon steeds nodig te hebben. Iemand die groter dan hem was kon hij makkelijk verslaan door vooral veel te ontwijken en veel effectieve klappen uit te delen, maar iemand die kleiner dan hem was moest hij weer anders aanpakken. Soms ging het ook puur op wie sterkere spieren had en dan won hij ook wel vrij vaak. De laatste tijd was hij echter minder in gevechten terechtgekomen. Ja, zijn leven was vrij rustig geweest de afgelopen tijd. Meestal betekende dat dat er weer een hoop shit zou gebeuren op een ander moment, dus hij ging niet te vroeg juichen. Hij gaf een knikje toen ze een antwoord gaf op zijn vraag. Hij ging niet voorstellen dat ze er met hem over kon praten als ze dat wilde, want dat ging hij niet doen. Als ze iets te zeggen had dan deed ze dat maar uit zichzelf en dan zou hij zelf wel beslissen of hij haar zou troosten of niet. ‘Dat kan misschien wel zo zijn,’ zei hij rustig. ‘Maar ik zie mijn fout nog altijd niet in. Oké, ik reageerde wat kribbig, maar ze deed het echt niet expres.’ Hij verwees uiteraard naar zijn Typhlosion. ‘Maar goed, het was weer leuk geweest vandaag,’ sprak hij. ‘Ik ga opzoek naar een ziekenhuis.’ Hij haalde een Poké Ball tevoorschijn en riep Fugite op. ‘Ik wens je nog een fijne dag verder.’ Hij rolde met zijn ogen en maakte al aanstalten om op de rug van zijn Pokémon te springen.

Het was niet haar bedoeling het aan hem uit te leggen. Hij was bot geweest, gemeen zelfs. Dan kon zij dubbel zo gemeen terug doen. Met of zonder Pokémon. Het was meestal makkelijker het tweede te doen, dus ze neeg al veel meer naar die kant toe te gaan, zoals gebleken was dus. ‘Dat kan misschien wel zo zijn,’ Hm~ ‘Maar ik zie mijn fout nog altijd niet in. Oké, ik reageerde wat kribbig, maar ze deed het echt niet expres.’ Ze knikte even, maar dat was nog steeds geen rede voor hem om zo tegen haar uit te vallen. Ze was geen wijf die je kon rondgooien, kleineren. Dat was ze niet langer. ‘Maar goed, het was weer leuk geweest vandaag,’ Klonk er van deze onbekende persoon. ‘Ik ga opzoek naar een ziekenhuis.’ Oh een Flygon, hoe classy. ‘Ik wens je nog een fijne dag verder.’ Ze lachte even en keek naar zijn schouder. "Goede vlucht dan," zei ze kalm. ze had persoonlijk niet veel zin meer om met hem om te gaan, hij was niet aardig en tja, dan deed ze gewoon niet aardig terug weet je wel.

Gavin had niet veel van het meisje verwacht, geen hulp of zo. Hij wist dat hij soms zijn kille en ijskoude momenten had, maar dit was toch echt wel aan de wrede kant. Zijn blik bleef kort op haar rusten toen ze haar woorden sprak en even had hij geen idee wat hij moest doen. Ja, zijn schouder en zijn arm deden ontzettend veel pijn, maar hij zou haar hierna nooit meer zien en ergens was zijn nieuwsgierigheid wel opgewekt waarom dat ze zo deed. Kon de medische hulp wachten? Hij had geen idee. Ergens had hij ook niet echt zin meer om in de buurt te blijven van het meisje. Fugite wierp een blik opzij en keek voor een kort moment naar zijn arm. Net toen hij dacht dat ze medelijden ging tonen, maakte ze een ongeduldig geluid ten teken dat als hij wilde vertrekken dat hij dat nu moest doen. Gavin zuchtte. Natuurlijk. Wat had hij ook anders verwacht? Hij wierp een blik op het meisje. ‘Wacht even,’ zei hij tegen de dragon type en draaide zich om zodat hij weer volledig naar het meisje stond. ‘Ik wil niet bemoeizuchtig zijn, maar er moet toch een hoop shit gebeurd zijn om je zo te uiten naar anderen.’ Hij haalde zijn wenkbrauw even op. Ongelooflijk dat hij dit ging doen. ‘Misschien was ik ook wel wat overdreven bezig, maar het spijt me als ik je gekwetst heb. Ik ben ook iemand die zich niet bepaald laat doen.’ Hij zou zijn armen over elkaar heen willen slaan en tegen zijn Pokémon willen leunen, maar gezien de omstandigheden leek hem dat niet bepaald slim.