{ Things are so much prettier when they burn

De roodharige lag nog in haar bed naar het plafon te staren. Hoewel ze vannacht wel degelijk had geslapen was het niet zo geweest dat ze haar wekker had horen af gaan. Deze had ze alvast maar uitgeschakeld, en nu was ze de tijd aan het doden met letterlijk niks doen. Naja, ze lag. Dat telde vast als iets. Er was veel gebeurd in de afgelopen tijd en dit moest ze allemaal verwerken, iets wat natuurlijk tijd ging kosten. Ze wilde graag vooruit in het team, maar dat was een brandende passie die ze over alles voelde. Ze wilde graag vooruit, graag dingen doen, graag als sterk gezien worden. En hoe sterk haar pokémon ook geworden mogen zijn, ze was nog altijd een pispaaltje voor andere. Ze zagen haar als iets om op neer te kijken en dit was iets waar ze vanaf wilde. Het was oneerlijk dat ze zichzelf steeds zou moeten bewijzen. Ja ze was mentaal zwakker, veel zwakker. Ze slikte genoeg medicatie om een paard neer te krijgen en toch liep ze nog. Maakte dat haar niet juist sterk? Het feit dat ze steeds maar door bleef gaan? Zo leken andere het echter niet te zien, deze besloten dat alles wat er gebeurd was enkel iets was wat ze tegen haar konden gebruiken. En het was waar, Ragya had veel dingen die haar in haar slaap achtervolgde, veel onderwerpen die ze probeerde te ontwijken in plaats van onder ogen te komen. Het was begonnen sinds haar 12, sinds dat trauma was haar machtsobsessie ontstaan. Haar wil om de sterkste te zijn in een groep. Hierna is het enkel erger geworden. Want steeds kwamen er weer mensen bij haar die haar de kop in drukte. Mensen die of hun wapens of hun pokémon tegen haar inzette. Voor een moment sloot ze haar ogen en haalde diep adem. Ja… dat was nu eenmaal hoe het ging met haar. Dan had je nog al het persoonlijke drama wat partners betrof. Ze had een erge breakup met Lucian gehad, iets waarin ze moeite had erover te komen. Het had eerder een tol op haar fysieke uiterlijk gehad. Om het simpel te verwoorden, een lichaam had eten en slaap nodig om gezond te blijven, gaf je die niet kreeg je dit resultaat. Die drang om sterker en zelfstandiger te zijn, om niemand nodig te hebben, zorgde er juist voor dat ze in de positie kwam waarin ze hulp nodig had. Ze had iemand nodig om voor haar te zorgen, dat bewees ze nu maar weer. Het zat haar zo erg dwars.. Zelfs toen ze in de cave had gezeten met de jongen. Hier had ze een optie gekregen om of weer met hem samen te komen of hem te laten gaan. En hoewel alles in haar lichaam en geest schreeuwde om de hulp en liefde niet aan te nemen kon ze er niks aan doen. Ze wilde zich geliefd voelde, ze wilde dat gelukkige gevoel terug van verliefd zijn op iemand en hier van die verschrikkelijke cheesy koppeldingen mee doen. Want als je met iemand rondliep die wel in je geloofde en wel wat voor je voelde kon je het jezelf nog voorliegen. Nog zeggen tegen jezelf dat je misschien wat waard was en je misschien wel een toekomst zou hebben. Ze lieten je het betere in de wereld zien en overtuigde je dat hun het betere van de wereld waren. En het was waar. Toen ze wel met Lucian samen was geweest was het een mooie tijd, ze had zich gelukkiger gevoeld, ze was gezonder. En zelfs als haar gemoedstoestand dankzij ieder van haar mentale blokkeringen naar beneden ging was er altijd nog iemand naast je die het touw en de messen van je weg kon houden. En als iemand die in de afgelopen maand vaak had opgezocht hoe je een goede knoop moest leggen, werd dat gewaardeerd. Nu had ze haar vos om zich van zulke definitieve keuzes te behouden maar een mens had ook een bepaalde behoefte aan sociale interactie. Er was maar zo veel dagen die je kon besteden met enkel tegen een dier praten voordat je het gevoel kreeg dat je al helemaal gek werd… niet dat ze dat punt nog tegen zou spreken. Ze had er al genoeg van bewezen. Maar ondanks alle goede dingen die je ervan kreeg om weer samen te gaan had ze een sterke tegenspraak ervan. Want ze wilde niet nog een zwakte, niet nog iets waarop mensen haar konden pijn doen. Ze was bang om weer iets te verliezen, om weer een duidelijk doelpunt te laten zien aan de wereld. Meerdere hadden dat al tegen haar gebruikt en het had haar kapot gemaakt. Daarbij.. ze moest zelfstandig zijn, ze moest voor zichzelf kunnen zorgen en alle last van de wereld zelf op zich kunnen nemen. Niet alles delen, niet naar andere mensen hun problemen luisteren. Ze wilde ergens niet iemand om zich heen die zich met haar bemoeide en dingen voor haar wou beslissen. Die haar aan kon spreken op niet gegeten te hebben en haar kon dwingen om haar gevoelens te praten. Urgh wat had ze een hekel aan die dingen. Gevoelens. Wie had er nu gevoelens nodig? Het was onnodig. Het zat alleen maar in de weg en deed alleen maar pijn. Ragya zuchtte diep, een geluid wat de kleine ruimte vulde. Ze had uiteindelijk ja gezegd, ze had Lucian een laatste kans gegeven… hún een laatste kans gegeven. Het was een keuze uit rauwe emoties geweest en op momenten zoals deze twijfelde of ze zich er goed aan had gedaan. Vandaar dat ze nog niet bij hem was ingetrokken. De roodharige was van natuur dakloos, altijd al geweest. Al had ze dankzij de organisatie een goede plek om te verblijven. Ze had een klein kamertje in de base, ergens dicht bij het magazijn. De wanden waren kaal en grijs, het beton en stenen duidelijk achter het dunne verflaagje te zien. Er stond een stapelbed in. De onderste was nu door haar en haar vos bezet, nu de locatie waarin ze lagen. De bovenste was haar voornamelijkste opslag voor spullen. Er stond ook een nachtkastje en een ladekast in, beiden laag en van metaal gemaakt. Verder waren er twee deuren, een die naar de gang leidde en een naar de kleine badkamer. Deze was voorzien van een spiegel, douche en wasbak. Deze ruimtes werden normaal gebruikt voor mensen die een patrouille liepen op een moeilijke tijd en dus hier even konden slapen, of voor de leden die van de andere locatie afkwamen en zich onderbrachten voor een paar nachtjes tot ze weer terug konden. Maar Ragya had de hare nu eenmaal voor wat langer ingeclaimed. Uiteindelijk zou ze wel weer terug verhuizen bij de jongen, dat was van haar verwacht, toch wou ze op het moment de tijd nemen om rustig weer aan te passen. Het was eerder een probleem wat zij ondervond, maar de ander ging er goed mee om. Daarbij had ze nog iemand om zich zorgen om te maken. Aldrei was natuurlijk een duidelijke persoonlijkheid op zichzelf en accepteerde het niet om een tweede kans te geven. Ze had de ander niet eens een eerste kans willen geven maar uiteindelijk de ander geaccepteerd. De vos had gemerkt dat de roodharige het beter deed bij iemand en erop vooruit ging, en dat was haar reden geweest om ieder geval te stoppen met de jongen in brand te steken. Maar na de enorme terugval die ze gemaakt had, indirect dankzij hetzelfde persoon.. dat accepteerde ze niet. En het was heel erg duidelijk dat ze de ander ook nooit meer zou accepteren. Vanaf nu zou er absoluut alles aan doen de ander te verwonden of meer, enkel en alleen voor de veiligheid van haar trainster, zo zag de vos het nu eenmaal. En het was een techniek die haar al vaker had geholpen. Het was gewoon moeilijk om alles te verwerken en weer terug op hun plek te zetten. Ze had geen idee wat ze wilde bereiken of wat haar doel zou moeten zijn. Ergens wilde ze graag alle gyms halen, nu ook die van Hoenn. Natuurlijk werd het een flinke uitdaging omdat ze nog twee gyms met maar één pokémon moest doen, maar ze had er vertrouwen in. Alles zou wel moeten werken uiteindelijk. Maar wat daarna? In de tussentijd leek haar werk serieuzer nemen een goede zet. Ze moest immers een punt bereiken waar ze tevreden in kon zijn… en zo min mogelijk menselijk contact hoefde te maken. Waarom was ze ook al weer in een groep gegaan? Oh ja, overgehaald door iemand die haar kracht aanbood… thanks Nathan. Echt waarom hing ze uberhoud nog met die jongen om? Het ene moment waren ze tegen elkaar aan het bekvechten als een stelletje bejaarden, dan weer elkaar aan het neerschieten en probeerde de jongen haar te kleineren en dan was het ineens weer vriendschapsbandjes uitwisselen en buddies zijn. Echt ze begon nog te denken dat ze niet de enige was met Bipolar hier. En dan nog nagaan dat ze ander nog redelijk vaak zag, ondanks het feit dat hij haar vos had gestolen, meerdere keren de grond in had gewerkt, haar in het evil team clubhuis gekregen had en een gat in haar torso had geschoten. Oh, vergeet natuurlijk ook niet de lichte verslaving aan alcohol die de ander had aangebracht door hun verschillende ontmoetingen. Damn, ze moest of nieuwe vrienden zoeken of betere vijanden. Een van de twee. Al leek er bij haar toch al weinig van een grens tussen te zitten. Zijn alters waren niet zo zeer beter. Neem Eric bijvoorbeeld, die gast was nog erger dan het origineel. Want niet alleen was hij ook nog eens enorm irritant en agressief, daarbij ook veel te sadistisch om ooit fatsoenlijk bij in de buurt te komen, deed hij het ook nog terwijl hij met je aan het flirten was. Het was niet erg genoeg ook. Je bent al boos, je bent al in staat om iemand neer te steken of hier net mee bezig, komt meneer aandachtstrekker ook nog aan om met je hormonen te kloten. En hun momenten gingen al helemaal van het ene uiteinde tot het andere, al had ze ook het gevoel dat ze bij de zeewierkop weinig anders kon verwachten. Het was gewoon heel verwarrend om bij in de buurt rond te hangen, en nog erger om er nog echt mee om te gaan ook. Stopte dit haar? Niet zo zeer. Want waarom zou ook netjes luisteren naar haar gezond verstand en betere mensen om mee op te trekken in plaats van een stel mensen die een mentale instelling behoorde? Daar kon je Tawnee ook nog bij op tellen. Die teef had haar mentaal mishandeld en zuur over haar heen gegooid en nog behoorde ze tot de mensen die ze een kerstkaartje zou sturen. Niet zo zeer omdat ze haar mocht maar eerder voor de voldoening om “merry christmas” te schrijven in samenwerking met zeer anti-kerstige gedachtes. Een haat liefde relatie was er niks bij. Ze waren enkel wat mooie kleding en spaanse taal verwijderd van een goede dramaserie te maken. Dat zou echt perfect bij hun leven passen of niet soms? Een dramaserie. Ze had boeken gelezen waarin er nog minder gebeurde dan in hun leven. Echt ze zouden een geweldige documentaire kunnen maken. Misschien eens doen in haar vrije tijd.. of was dit een manische gedachte? Waren niet alle goede ideeën een uitkomst van manisch zijn? Soms vroeg ze zich af of ze niet beter kon stoppen met het edgy crimineel zijn en gewoon iets fatsoenlijks kon doen met d’r leven. Maar aan de andere kant hielt ze iets te veel van vuur stichten om die passie te achtervolgen. Daarbij was ze nog vrij jong. Wie weet was ze gewoon laat in haar emo fase van teenager zijn. Misschien kwam dit later allemaal nog goed en kon ze normaal zijn. Wat deden normale mensen eigenlijk op dagelijkse basis? Waarschijnlijk niet heel hun dag verspillen met zich afvragen wat normale mensen deden in plaats van uit bed komen. De roodharige draaide zich een kwartslag om en keek naar de tijd op haar HC. Ze moest er eigenlijk wel uit nu als ze nog optijd bij Hoenn aan wilde komen. Klagelijk zuchtte ze weer en keek nu naast zich. Tegen haar lichaam aangekrult lag de gouden vos. Haar flank ging ritmisch op en neer en haar ogen ware nog gesloten. Ze was zo ontspannen nu, zo wreedzaam. En toch wist ze dat zodra ze de andere wakker zou maken deze meteen weer in haar high alert stemming zou gaan en dan had ze nog meer gezeur aan haar kop. En toch moest het gebeuren.. want Aldrei lag in de weg en ze moest toch echt naar de badkamer komen. Vandaar dat ze op een rustige manier haar hand door de pels van de gouden pokémon. Deze aanraking zorgde ervoor dat Aldrei meteen opkeek, haar blik nog lichtelijk slaperig en verward maar alsnog alert, alsof ze er diep in geloofde dat de enige reden waarom ze wakker gemaakt werd maar beter een goede reden had. Dingen zoals een mes tegen je keel aan of het huis in brand waren daaronder te vinden.. de reden dat Rag in de douche moest misschien wat minder. Maar kom op, ze kon niet echt wat anders hier of wel soms? Met een humeurig geluid leek Aldrei dit ook te realiseren, ze keek haar voor ene moment zeer ongeamuseerd aan. Niet de behoefte voelend om ook echt hardop terug te praten keek ze enkel droogjes terug in diens gouden ogen. Ja? Vandaag nog? En ja hoor na een zeer mooi orkest van klagende geluiden hief de teef zich overeind en sprong ze op een luie manier van het bed af. Ze besloot zichzelf nog uitgebreid uit te rekken waardoor je de spieren onder haar dunne pelsje zag rollen. Het was een mooi dier, ze was gezond en sterk. Ze was trots dat haar partner het met haar vol bleef houden en gewoon geduldig met haar bleef, het was iets wat ze nodig had.. zonder Aldrei had ze het zo ver niet eens gemaakt daar was ze zich zeker van. Zeker het dier was humeurig maar die haat naar de wereld hielp enorm. Het was immers die haat die haar beschermende. En in alle eerlijkheid zou ze precies hetzelfde terug doen richting Aldrei, ze zou haar leven geven voor de vos en andersom ook. Soms was het jammer genoeg wat onhandig. Terwijl de roodharige haar enkel even opzij drukte in het smalle bed, maar nog altijd bleef liggen, bekeek ze de vos weer. Eenmaal uitgerekt en al was deze weer rechtop gestaan en was ze met twee soepele sprongen op het bovenste bed beland. Het was vrij simpel. Een sprong op het nachtkastje en daarna naar het bed zelf. Ze zag vanaf haar positie het matras lichtelijk inzakken toen de vos het raakte. En aan de geluiden te horen was ze ook weer gaan liggen. Lui ding.. aan de andere kant was ze zelf ook niet al te productief bezig. Ze moest echt opstaan maar de motivatie was even nergens te vinden. Waarom zou ze uit bed komen? Wat zou ze van de wereld moeten missen als ze vandaag oversloeg? Hmm…. Koffie. Ze zou koffie gegarandeerd moeten missen. Natuurlijk kon ze proberen Aldrei te sturen maar uit ervaring was ze erachter gekomen dat hoewel de vos tot veel in staat was… een kopje vasthouden niet tot die skillset behoorde. Zeer teleurstellend, ze zou haar al bijna vervangen met een beest dat op twee poten rondliep. Al had ze het bittere gevoel dat ze nooit meer de volgende dag zou zien als ze Aldrei zou dumpen. Ja ze moest er dus echt uit… voor koffie. Rustig besloot ze de tijd te nemen om te denken aan de plek waar ze koffie zou gaan halen. Natuurlijk kon ze die in de base nemen maar deze was te vergelijken met een bekertje tar leerdrinken. Niet dat ze het niet opdronk, nee, als er geen alternatief was moest je eens merken hoeveel tar ze naar binnen werkte op een dag. Maar nu ze toch uit de deur ging kon ze net zo goed goede koffie halen. Waarschijnlijk ergens bij Kalos, haarzelf kennende kon ze het niet meer uithouden tot Hoenn voor ze een drankje had. Maar aan de andere kant moest ze wel snel die gym gaan doen. Of ze kon twee keer koffie nemen, een voor onderweg en een voor bij de gym. Ze kon zelf nu al twee bestellen, ze voelde toch geen hitte in haar mond dus tegen koude koffie of ze niks. Koffie was koffie. Alle koffie telde. Stemmen voor gelijke koffie rechten. Oeh dat kon nog een goed idee zijn. Nee manische gedachten, bad, ga terug het is je periode nog niet. Maar het was al wel een stabiel plan. Ze zou koffie gaan halen en daarna over vliegen naar Hoenn, wat een enorme reis was als je het haar vroeg, en daarna even die gym fixen. Het was jammer dat ze het maar met een pokémon moest doen vandaag, maar gelukkig zou de volgende met twee kunnen.. nee… die moest met maar een. Urgh. Dat werd nog interessant. Maar ze moest niet te veel vooruit denken. Toch was het leuk geweest als ze haar vogel ook had kunnen inzetten voor dit gevecht. Ze had het dier nu al een tijdje en toch had ze hem nog niet kunnen uittesten in een echt goed en fatsoenlijk gevechtje. Dat was immers iets wat jammer was vond ze zelf. Zijn kans zou nog wel komen dat was zeker, het was niet dat ze de vogel ook echt een keuze ging geven. Als hij graag in haar team wou blijven zonder opgegeten te worden door een zeer humeurige vos was doen wat zij hem voordroeg wel heel erg belangrijk. Nu was hij echter ook niet de slimste dus wie weet of hij wel de ernst van zijn situatie zou inzien. Ach ja, het was niet haar probleem. Misschien wel een beetje, maar voornamelijk niet. Haar gedachtegang nu ook echt stop zettende zuchtte ze en duwde zichzelf overeind. Ze probeerde de slaperige wazigheid weg te drukken uit haar hoofd en zichzelf helder genoeg te krijgen nu echt de dag te beginnen. Ze zou productief moeten zijn, dat wist ze zelf ook wel. Maar dat was gewoon makkelijker gezegd dan gedaan. Zwaar leven joh, wakker worden. Heel erg moeilijk enzo. Maar alsnog ging ze verder en kreeg het voor elkaar om zichzelf helemaal het bed uit te heisen. Op een lome manier rekte ze zichzelf uit waardoor je enkele spieren en botten hoorde kraken. Geen idee wat dat krakende geluid uberhoud produceerde. Echt bezorgd erover was de roodharige ook niet. Ze zou vast niet ineens door midden knakken. Met wat lome passen liep ze richting de badkamer, de tegels waren koel onder haar blote voeten en leken haar langzaam meer wakker te krijgen, in ieder geval wonderbaarlijk meer dan het comfortabele bed. Eenmaal in de badkamer besloot ze de moeite te nemen ook echt te gaan douchen. Het was iets wat je soms over wou slaan als je toch niet de ruimte uit zou komen, want tja waarom zou je ook goed voor jezelf zorgen? Maar nu ze toch haar bed uit was gekomen en nog productief ging doen ook kon ze net zo goed alles meenemen erin. Met een klein zuchtje keek ze in haar spiegelbeeld en zag haar niet zo prettige spiegelbeeld terugkijken. Ze was paars aangeslagen, al was dit vooral doordat ze het koud had en ze zo bleek was, dus volkome normaal. Echter was het feit dat je iedere bot in haar lichaam kon zien en dat ze zichzelf duidelijk had proberen te verwonden dat wat minder. Ze zuchtte even en streek een pluk rood haar uit haar gezicht. Haar pigmentloze ogen maakte dit niet beter. De pupil was duidelijk roder in plaats van het normale zwart, en de iris was rood met een vage gloed erover heen. Het was normaal niet eens zo lelijk, ze droeg het vrij goed. Maar het hielp dus niet met haar er meer levendig uit te laten zien. Helemaal niet zelfs. Ze zuchtte nogmaals, iets wat zowel zuurstof verspilling was als enorm verslavend om te doen. Echt het hielp enorm goed met je punt over te brengen zelfs al wist je niet eens zeker wat je punt was. Ach, ze deed het nu eenmaal graag. Ze draaide zich nu om en stapte de douche in, om hierna klakkeloos het water aan te zetten. Zoals verwacht begon ijskoud water over haar heen te stromen en het temperatuursverschil liet haar voor een seconde zonder adem –had ze maar niet zo veel moeten zuchten. Maar na een tijdje leek haar lichaam te wennen aan de koude aanraking. Het zorgde er in ieder geval heel goed voor dat ze wakker werd. En ergens gaf het ook een vreemd gevoel van beter zijn. Misschien dat ze dit eerder had moeten doen. Toch nam ze niet lang de tijd van dit geweldige moment te genieten. Ze zorgde ervoor dat ze schoon was en ze haar haren had gewassen om hierna de kraan weer dicht te draaien en naar een handdoek te grijpen niet ver van haar vandaan lag. Ze droogde zichzelf halfjes af, iets te afgeleid om het precies te doen, en hing het hierna over de verwarming zodat deze kon drogen. Nogmaals rekte ze zichzelf uit terwijl ze terug naar de slaapkamer liep, om hier wat random kleren van het bovenste bed af te pakken en deze aan te trekken. Goed genoeg. Het zou vast wel staan aangezien ze enkel zwarte of spijkerbroeken had en hier alles wel op kon. Meteen voelde ze op haar rug een natte plek ontstaan dankzij haar haren die natuurlijk nooit op tijd droog zouden worden. Het interesseerde haar niet zo heel erg dus ze besloot het zo goed en kwaad mogelijk te negeren. Nu eenmaal de pas erin ging ze op de rand van haar bed zitten en trok haar afgesleten sneakers aan, de knoop leggend zonder op te kijken aangezien ze het al zo vaak had gedaan. Eenmaal weer omhoog keek ze om zich heen. Goed, ze moest nu alleen nog wat spullen pakken en dan was ze er klaar voor. Ze greep naar de riem waar haar pokéballen aan zaten en gespte deze vast rond haar heupen. Als laatste pakte ze ook nog de bekende gestolen rugzak die ze al vanaf haar eerste moment in Kalos bij zich droeg. Damn.. dat was al bijna twee jaar geleden. Ze woonde hier al echt veel te lang. Waarom was ze nog niet doorgereist? Het was iets wat ze zich al vele malen had afgevraagd. Maar goed, kon ze altijd nog doen als er zin in had. Ineens al haar spullen inpakken en vluchten naar een plek waar niemand haar ooit zou kunnen vinden. Ergens klonk het heel erg aanlokkelijk.. misschien meer dan dat ze zelf wou toegeven. Maar ja, als eerste af maken waar ze aan was begonnen toch? Ja dat was wel zo netjes. Ze pakte dus snel de spullen in haar tas die ze altijd bij zich droeg en gooide deze hierna op haar rug. Ze klopte even op haar zakken tot ze de sleutel had gevonden en keek hierna weer naar Aldrei, die ondertussen haar weer in de gaten aan het houden was. De slimme vos leek te begrijpen wat de bedoelding was en sprong soepel naar beneden. “Kom, laten we wat koffie pakken” En hierna verliet ze haar kamer met de ninetales om de deur achter zich te sluiten. Goed, eerst koffie dan Hoenn. Dit werd een lange reis. Urgh.

En ja hoor, ze was er eindelijk aangekomen. De roodharige nam het gebouw even in zich op. Het zag er in alle vormen van het woord uit als een gym.. wow… wat een pun op woorden. Echt de moeite nemend om het te waarderen er nog langer van te genieten deed ze niet, waarom zou ze ook? Het was maar een sportsgebouw. Met een rustige pas liep ze nu naar binnen, natuurlijk de deur openhoudend voor Aldrei, iets wat ondertussen zo automatisch ging dat ze er niet eens meer bij na hoefde de denken. Je liet een Ninetales maar een keer vastzitten met haar staart en dan leerde je je lesje wel. Je leerde je leven te koesteren op zulke momenten. Maar goed, eenmaal binnen leek de situatie niet zo veel veranderd te zijn. Het was een soort sportzaal, iets wat de fragiel gebouwde roodharige alles behalve aantrok. Ieuw nee bedankt. En again, ze hielt van het leven. Vandaar dat ze gewoon dwars voorbij alle zwaar uitziende objecten liep en al snel een blauwharig jongen vond. Zijn broek machte zijn haar perfect terwijl de rest vrij oranje was. Het waren wel complimentaire kleuren, wat leuk was. Maakte het beeld allemaal wat interessanter om naar te kijken. Je zou al bijna denken alsof hij het expres deed. Maar lang besloot ze niet na te denken over de kleuren die de ander om zich heen had, maar besloot zich in plaats daarvan voor te stellen… ze deed in ieder geval een poging haar mond te openen voor de ander al helemaal fanatiek begon “Welkom, ik ben Brawly van de Dewford fighting gym” Wow kies nog een saaiere tekst. Alsof ze het niet zelf wist. Het stond letterlijk op een bordje bij de ingang, natuurlijk wist ze waar ze naar binnen moest lopen en met welke idioot ze moest vechten. Wie kwam er nu binnen wandelen zonder enig idee wat er aan de hand was of met wie die moest vechten? Nu wou ze zichzelf ook niet enorm voorbereid noemen maar ze deed nog haar best haar. Gelukkig leek de ander haar ongeduld op te merken en kwam hij zelf ook in actie. Hij riep een scheids erbij en hierna werden de basic regeltjes even opnieuw uitgelegd aan haar, maar ja hoor, daarna vonden ze zichzelf ook werkelijk in beweging richting het gevechtsveld. Meteen liep ze naar haar plek van het veld toe en nam hier haar locatie in zich op. Ze stond op een kleine verhoging zodat ze het hele veld in zich op zou kunnen nemen, hier was gelukkig ook genoeg plek voor haar rugzak en voor de gouden vos, die zichzelf neerlegde op het hout. Voor haar was de zaal te zien die duidelijk gemaakt was om de aanvallen van pokémon te doorstaan. Zelf zouden ze weinig doen met aarde zelf als ze het goed had bedacht, maar het was altijd goed om te zien dat ze die optie kregen. Tegenover haar stond Brawly hetzelfde te doen, hij kende zijn eigen gym natuurlijk maar al te goed en hij hoefde die niet nog eens extra te bekijken, maar hij leek haar wel interessant genoeg te vinden om zijn ogen op te laten rusten, misschien omdat zij haar pokémon zo het eerste moest uitroepen en hij nog niks meer had gezien dan enkel haar Ninetales. Hmm. Brawly, wel een ironische naam of niet soms? Oké je noemt je kind Brawly maar dan ging hij ook nog de leider van een fighting gym worden? Want waarom zou je ook de stereotypes willen vallen? Of was het enkele een bijnaam die hij had opgezet voor… wie weet, privacy redenen of problemen met de pres die hij anders zou krijgen? Ze was benieuwd of dat een vraag was die je gewoon in het openbaar kon stellen, en nog beter of je er ook echt een antwoord op zou krijgen. Misschien moest ze dat later uittesten, je weet wel, wanneer ze alles al had afgerond en uit de gym getrapt worden minder problemen met zich mee zou trekken. Zou immers jammer zijn als ze een badge minder zou halen enkel en alleen door haar nieuwsgierigheid. Gelukkig leek ze deze kans ook niet te krijgen want de scheids stopte het gewichtheffen en ging nu aan de zijkant van het veld staan om het gevecht aan te kondigen bij de enkele mensen die nog rond hingen in het gebouw en de show wouden gaan volgen. Er kwam dus even een voorstelrondje en de regels werden nog eens opgesomd zodat iedereen wist wat de bedoeling zou zijn, al durfde Ragya natuurlijk nooit vals te spelen. Een en al rechtvaardigheid hier het was gewoon niet normaal. En hoewel het allemaal heel erg saai en langdradig was kwam het wel degelijk op een einde. Nou nou werd eens tijd. Even keek ze opzij naar Aldrei die het zichzelf zo comfortabel mogelijk had gemaakt op haar plek, wetend dat ze toch niet mee mocht doen met het gevecht hier. Daww, zielige moordzuchtige vos, mag ook geen plezier hebben in haar leven. Er werd haar ook helemaal niks gegund of wel soms? Het was gewoon schandalig, niet normaal. Maar net op het moment dat ze dit dacht bleek het gevecht eindelijk te beginnen. Ragya greep de juiste pokébal en gooide deze soepel op. Met een felle flits van beiden kanten leek er dus eindelijk gang in de zaak te komen. Werd eens tijd man, ze waren ondertussen al een hele dag verder.



Ragya send out Derniére.
Brawly send out Machoke, shit is going down.
Derniére uses a Flame Wheel, warming up is important.
Machoke doesn’t seem to like the fact that a burning hedgehog is ramming him fullspeed.
Machoke uses Low Kick when getting out of his first frowning.
Derniére snarls that kicking isn’t something nice to do, in the meanwhile trying to burn with Flame Charge.
What is it really with all hedgehogs being all fast and dashing around everywhere?
Back to the fight, Machoke uses Low Sweep. He seems to like attacking low.
Derniére isn’t amused by it and uses a Lava Plume to make this clear.
Machoke is now burned.
Machoke uses Revenge.. owh… that backfired quick.
Derniére fights fire with fire with a Flamethrower.
Machoke evades, the loser.
Derniére does another Flamethrower.
Machoke evades, you might want to try something else first.
Machoke uses a Karate chop, it’s a critical hit.
Derniére is tired of him and shoot stars with Swift.
Machoke uses Focus energy.
Derniére uses Flamethrower and it actually hits, good job.
Derniére uses Lava plume.
Machoke uses Wake up slap. Why? She was awake, now it’s just a slap with a catchy name.
Derniére uses Flame Charge.
Machoke uses Vital Throw.
But lack a lass, Derniére finishes it with a Flamethrower.
Machoke fainted.
Derniére got a heal, life is good.



Goed, en hier kwamen ze aan op het tweede maar ook laatste gevecht van de dag, naja, voor hun. Waarschijnlijk dat de jongen voor haar nog meer werk had. Echt veel interesseerde het haar toch niet. Ze had nog een pokémon te gaan en deze werd meteen uitgezonden, een Hariyama. Zelf liet ze haar eigen pokémon er nog gewoon instaan, voornamelijk omdat ze geen andere keuze had dan met haar vechten. Het was ook niet erg dat wilde ze ook niet zeggen, ze wist dat de Quilava het allemaal wel aankon, ze had ook niet echt een andere keuze. Ze waren hier niet gekomen om met lege handen weg te gaan daarvoor was de reis net ietsjes te lang naar haar smaak. Ze keek even naar haar eigen pokémon terwijl deze de tegenstander in zich opnam. Ze stonden vrij neutraal als het om type en voordelen ging, dus het was nu een kwestie van wie elkaar het langste uit kon houden en wie de meeste volhouding had. Moet allemaal wel te doen zijn leek haar zelf. Ze gunde Derniére een moment van haar adem terug voor ze weer zouden beginnen. Geen idee hoe moeilijk of makkelijk het gevecht zou zijn, alles kon er immers gebeuren dat was heel het doel van een gymgevecht, al was het voor haar eerder een manier wat meer persoonlijke macht te krijgen, om zich sterker te voelen dan dat ze eigenlijk is. Dat was immers haar enige reden achter al haar keuzes. Maar jammer genoeg zat de pauze er nu wel op, dus besloot de roodharige het gevecht maar te beginnen. Dames eerst right? “Flamethrower” Je moest immers goed beginnen toch? Voor de pokémon zelf was het ook niet al te moeilijk om dit bevel op te volgen. Nu vroeg ze ook niet het meest moeilijke klusje dat er was. Gewoon je mond open doen en vuurspuwen. Nu kon ze haar natuurlijk ook niet na doen maar toch. Het ging allemaal om het idee. Derniére leek de pokémon van de ander dan ook mooi in brand te steken, iets wat iedereen even zou moeten waarderen. Nog voor de ander leek te kunnen reageren begon er allemaal licht te schijnen. Aansteller. Oh dat was haar aansteller. Wait what? Oké dan blijkbaar had iemand ineens zin om te evoluëren, wat alleen maar leuk was. Een egel was dan ook veel leuker als deze enorm groot was en ook nog een vuur kon spuwen en uit zijn kont kon laten opbranden. Dat was echt een gracefull dier niet normaal. Hoe dan ook Derniére begon licht te geven en haar lichaam begon te vervormen. Ze rekte haar lichaam uit en leek nu meer op haar achterbenen te gaan staan. Over het algemeen werd ze gewoon groter en sterker, dat was dan ook heel het nut hiervan. Maar na een paar minuten van een mooie lichtshow en wat catchy muziek die van who knows where was gekomen. Het bracht het in ieder geval goed over. Maar uiteindelijk leken de lichten zich van het beest te splitsen en kon je de gloednieuwe Typhlosion zien. Deze besloot zich even uit te sloven met haar nieuwe vorm en maakte en indrukwekkend geluid richting de tegenstander. Alweer, uitslover. Al vond ze niet niet zo heel erg en het was wel zo dat ze de Typhlosion een enorme verbetering vond van de noodle die het eerst was. Het was een enorm en bedreigend beest dat vuur kon spugen. Het pastte gewoon perfect in haar straatje van pokémon die ze leuk vond. Hoe dan ook, Derniére leek zelf ook even aan het nieuwe lichaam te moeten wennen. Ze liet zichzelf dan ook terug op vier poten vallen en leek haar spieren voor een moment aan te spannen en hierna weer te ontspannen, alsof ze benieuwd was naar wat ze allemaal kon doen. De pokémon was niet zo vechtlustig van zich eigen, maar dankzij een onredelijk harde training en opvoeding door Ragya deed ze wat ze moest doen zonder klagen. Haar nieuwe vorm zou hierin gaan helpen en het voor haar ook makkelijker maken. Ze was uit op de prees van haar trainster en die was nu eenmaal heel erg moeilijk te krijgen. Het was bijna zielig te noemen, en dan herinnerde je je dat een dier van ongeveer 2 meter heus wel zichzelf kon redden. Derniére was altijd al groot en logger geweest, dat was gewoon haar bouw, maar nu begon je het toch echt goed te zien. Ze was meerdere koppen groter dan Ragya. Ze voelde echter geen zorgen of angst voor haar eigen pokémon, helemaal niet, in plaats daarvan besloot ze weer aan te vallen. “Double kick” Derniére reageerde meteen op haar woorden en schoot naar voren richting de andere pokémon, die in de tussentijd al zijn eigen aanval aan het voorbereiden was. Ach wie had er nu een tegenaanval nodig als je fors geweld kon gebruiken? Vandaar dat Derniére zich hierna omdraaide en twee goede trappen richting het lichaam van de ander wierp. Dat kreeg je ervan om er half als een boxbal uit te zien. Maar de Hariyama leek ook niet niks te zijn en was niet bang gebruik te maken van het feit dat de andere pokémon nu zo dichtbij was. Hij gebruikte snel een Belly drum en begon hier meteen het beste van te maken met een Vital Throw. Oké dat was niet al te aangenaam. Ze zag hoe het beest wonder boven wonder nog werd opgepakt en hierna tegen de grond aan werd gesmeten. Derniére makend een dreigen sissend geluid zoals enkel haar soortgenoten konden doen, om hierna net iets te snel omhoog te komen terwijl de vlammen op haar rug zich hoger op lieten jagen. Het was zowel een bedreigende als angstige positie, ze wou winnen, ze wou zichzelf bewijzen.. ze leek ineens heel erg op haar trainster. “Gyro ball” Derniére sprong even naar achteren zodat ze meer afstand tussen hun in had, om hierna met enkele sprongen weer vooruit te gaan en zich plotseling op te rollen. Het rollende beest leek wat momento te krijgen tijdens het draaien voordat hij de ander raakte. Het was gewoon xl pingball te noemen zeg. De tegenstander maakte een verward geluid bij de klap en leek even achteruit te vliegen om verderop met een doffe klap de grond te raken. Hmm heel mooi. Hij kwam redelijk snel weer omhoog om alles weer voort te zetten, deze keer met een Force Palm. De klap raakte Derniére goed, al leek deze even makkelijk het te kunnen doorstaan. Het was tot nu enkel ene lichte vermoeidheid die haar tegen zat, ze moest immers meer conditie bouwen als het om vechten in een gym ging, het was immers een hele fitness… wat nu ze eraan dacht een enorm slechte pin was… owh sorry ze kon er ook niks aan doen het was nu eenmaal zo makkelijk als je in een sportzaal stond. Ragya maakt een licht geïrriteerd geluid met haar tong, een simpele klak die alleen Aldrei leek te horen. De vos reageerde hier weer op met een kort gegrom, alsof ze de ander tot stilte wou brengen. Het leek genoeg te werken, of ze was gewoon afgeleid, iets wat ook kan. Hoe dan ook ze riep haar volgende aanval weer de ruimte in. “Lava Plume” De aanval raakte de ander en hij leek net ietsjes aangebrander dan hiervoor. Oké dit moesten ze kunnen doen, gewoon nog even doorgaan met aanvallen de wereld in gooien en hem plat krijgen. In ieder geval konden ze het tempo wel wat omhoog gooien waarin de aanvallen gebruikt werden. Hoewel dat onhandiger was voor haar eigen pokémon zou die van de ander er ook verward van moeten worden, en daar deden ze het immers voor. Vandaar dat ze meteen een commando gaf voor een Flame Charge terwijl de Hariyama deze probeerde tegen te houden met een van zijn eigen aanvallen. Voor een moment leek het niet zeker wie die kleine ronde tussen hun in zou gaan winnen, maar op dat moment leek het voor hem te raken en te omsingelen. Met een simpele vlam leek hij nu een burn te hebben. De vlammen bleven wat rond hem heen dansen en staken af en toe zijn richting in. Ze zouden uiteindelijk uitgaan door de bewegingen, maar tot die tijd was het een mooie bonus van pijn. De Hariyama gebruikte een Force Palm, iets wat ze eerder begon te zien als een manier om zijn agressie te uiten dan enkel zijn trainer opvolgen. Over hem gesproken die kon bijna zijn eigen cheerleader zijn zeg. Die vent had niet veel energie en fanatiekheid in hem ook. Damn. Het hele gevecht lang was hij al motiverende woorden naar zijn pokémon aan het schreeuwen en allemaal op en neer aan het springen. Misschien was hij gewoon in de tussentijd wat jumpingjacks aan het doen. Ze kon het immers niet zeker weten van deze afstand maar het zou haar zeker niet meer verbazen. Misschien dat hij iets van die energie aan haar kon meegeven na dit gevecht, zou leuk zijn. Als een afscheidspakje ofzo. Nee? Jammer nou. Dan maar wat agressie terug geven aan dat ding dat haar egel aan het pesten was. “Flare Blitz” Oh nu kwamen ze in de leuke delen van het gevecht. Ze kreeg een zeer onheilspellende grijns op haar gezicht terwijl Deriére de bekende en vertrouwde aanval uitvoerde. Alles wat beter met vuur. Haar grijns werd lichtelijk manisch terwijl ze naar de vlammen bleef kijken, voor een moment er in verloren. Er was toch niks beters dan vuur of wel soms? Nee. Helemaal niks. De Hariyama leek het niet met haar eens te zijn en liet dit blijken met een Stone Edge. Auw. Dat moest pijn doen. Maar voor de roodharige maakte het allemaal niet uit. Voornamelijk omdat zij niet degene was die hier met stenen werd geraakt maar vooral omdat haar vechtstijl over was geswitched naar het bekende roekeloze. “Eruption” Met een enorme kracht en brul deed de Typhlosion wat er van haar werd gevraagd, de vuurzee kwam met een flink geweld op de ander af en leek deze met zich mee te nemen voor een moment. Het was geweldig. Het liet haar hart gewoon sneller kloppen. Kon ze dit niet vaker doen. Gewoon op straat? Op mensen? Op al haar problemen. Oh ze zou zo goed met haar problemen dealen als het antwoord erop alles afbranden tot de grond was. Je moest eens weten. Ze zou zo goed met haar problemen omgaan dat ze er een eigen tv show over zou krijgen en er andere over zou leren. ‘Someone is cheating you? Why not burn him and his new lover? One simple Eruption ends all your problems’ Dat klonk niet eens zo slecht ook.. misschien? Nee. Nee. Manische ideeën please verdwijn. Terug bij het gevecht. De aanval leek zijn werk te doen en ze begon hier veel meer plezier in te krijgen. “Finish this with Double-Edge” het was een sterke aanval maar een die Derniére ook pijn zou doen, maar ach, wat maakte het nu ook uit? Ze waren nu gewoon wat plezier aan het hebben, gewoon wat fun tussen vrienden. Naja, tussen onbekende. Met de roekeloze aanval schoot de egel richting de ander af en raakte deze terwijl die een Earthquake was begonnen. De grond schudde en ze moest moeite doen haar eigen evenwicht te bewaren. Stof was hierdoor omhoog gewaaid en voor een moment was niet te zien wat er allemaal aan de hand was. Waren ze klaar hier? Ragya hielt zowel de twee gestaltes als de scheids in de gaten.