No Princess [open]

Met een zuur gezicht keek Soul naar het potje waar de vieze substantie in zat. Volgens de dokter zou dit zeker helpen, maar het enige wat Soul er van kreeg was jeuk en neigingen om Houndoom zijn schouder opnieuw te laten verbranden. Een zucht ontsnapte zijn lippen toen hij het potje tegen de muur smeet waardoor dat het opensprong. Het goedje vloog uit het potje en belandde op het bed van een andere Ranger neer. Toch nog iets goeds gebeurd vandaag, dacht Soul terwijl hij keek hoe de substantie zich verspreidde over het laken van de jongen die hij niet bepaald moest. Soul hoorde voetstappen op de trap en snel ging hij de kamer uit. Zonder in het voorbijgaan te kijken wie het was rende Soul naar beneden, ontweek de blik van de receptioniste zodat hij zeker niet gevraagd zou worden voor een Quest en gooide de Poké Ball van zijn Salamence omhoog. De Pokémon kwam tevoorschijn en Soul sprong op de rug van het beest voordat hij opsteeg. Zijn blik gleed naar Parfum Palace dat opdoemde in de verte nadat ze een poosje gevlogen hadden en hij gaf het teken aan Salamence dat ze konden landen. De Pokémon landde vlak voor de Berry Fields en Soul sprong van de rug van zijn Pokémon af. Hij vloekte toen de Poké Ball van Houndoom van zijn riem viel en op de grond landde. Dankzij de klap sprong de Poké Ball open en kwam Houndoom tevoorschijn. De grote hond-Pokémon keek verbaasd om zich heen en richtte zijn blik vervolgens op het meisje dat voor hem stond. Hij had geen idee dat zijn trainer en Salamence zich achter hem bevonden en liet zijn lip naar boven gaan zodat zijn tanden tevoorschijn kwamen en liet zijn klauwen naar buiten gaan terwijl een grom in zijn keel rees.

Houndoom’s krachtige kaken gingen open en een Flamethrower begon zich te laden. Zijn blik gleed eerst naar de Mareep en daarna naar de trainer. Ze zagen er nu niet bepaald sterk uit met hun tweeën en Houndoom vroeg zich af hoe het mogelijk was dat Soul hem had kunnen laten ontvoeren door deze twee. Hij spreidde zijn poten wat uit elkaar zodat hij de aanval beter kon afvuren, maar voordat hij daar ook maar de kans voor kreeg hoorde hij al een fluittoon. Verbaasd zijnde keek de Pokémon op en draaide zijn kop naar zijn trainer toe. Deze stak op een droge manier zijn hand op om zijn Pokémon te begroeten. Toen Houndoom zijn Poké Ball op de grond zag liggen en Salamence en Soul een paar meter verderop wist hij wat er gebeurd moest zijn en hij wierp een verontschuldigende blik op de trainer en haar Mareep. Soul liep al naar voren en legde een kalmerende hand op de rug van de Pokémon terwijl zijn blik naar de trainster en de Mareep gleed. ‘Sorry daarvoor,’ zei hij. ‘Hij dacht dat jullie hem ontvoerd hadden omdat hij mij niet zag.’ Hij gaf de hond-Pokémon een klopje ten teken dat het niet zo erg was wat hij had gedaan. Als hij de Flamethrower daadwerkelijk had afgevuurd dan was het erger geweest. Soul kende zijn Pokémon al zo goed dat hij precies aan de houding van Houndoom had kunnen zien welke aanval deze wilde gebruiken. Hij wist ook dat de Houndoom zich schuldiger voelde dan hij liet merken. ‘Het was echt niet zijn bedoeling,’ ging hij door. ‘Je hoeft niet meer bang te zijn.’ Ook al probeerde ze het goed te verbergen, toch merkte hij wel de angst op in de trainer haar ogen. Aangezien hij er verder niet veel meer over te zeggen had bleef hij stil en wachtte op wat zij zou gaan zeggen.

Houndoom leek al enigszins te kalmeren door zijn trainer, maar vond het nog niet bepaald goed wat hij gedaan had. Toch werd zijn houding al iets zekerder. Al zou een normale trainer dat niet opmerken, Soul wist precies hoe zijn Houndoom in elkaar zat. Hij wist precies wanneer zijn Pokémon zich schuldig voelde en wanneer zijn Pokémon zich slecht voelde of boos. Hij kon zelfs aan de verschillende houdingen al zien welke aanvallen zijn Houndoom zou gaan gebruiken en dat kwam allemaal omdat ze al veel tijd met elkaar hadden doorgebracht. Houndoom was eerst de Pokémon van Fever geweest, maar hij had hem van Fever mogen hebben omdat ze vond dat hij de Pokémon beter kon gebruiken. In zijn hart was Houndoom altijd nog steeds loyaal naar Fever toe ook al was ze er nu niet meer. Soul gaf een kort dankbaar knikje aan de dame toen deze een opmerking maakte en keek naar Houndoom toen ze door haar hurken ging om Houndoom waarschijnlijk te aaien. De Pokémon twijfelde kort, maar stak toen toch zijn snuit uit zodat ze hem kon aaien. Het was wel het minste wat hij kon doen nadat hij haar daarnet zowat bedreigd had om te verbranden. ‘Wel wel,’ sprak Soul geamuseerd. ‘Dat zijn grote plannen voor een klein meisje.’ Hij keek haar lichtelijk uitdagend aan. Hij hoopte dat ze een beetje voor zichzelf op zou durven komen en tegen hem in zou gaan anders was er voor hem ook niks meer aan. Ze kon zichzelf misschien niet verweren tegen zijn Houndoom, maar een beetje een grote mond opzetten tegen een wat oudere jongen kon ze wel, toch? ‘Maar mijn naam is Soul,’ sprak hij. ‘En ik ga binnenkort kampioen in Rangers worden.’ Het sarcasme droop van zijn stem en hij rolde met zijn ogen ten teken dat hij er zelf niet bepaald in geloofde. Het feit dat hij in rang gestegen was en van Graduate Ranger naar Ranger gegaan was was voor hem al groots genoeg.

Houndoom sloot even kort zijn ogen toen de hand van de dame contact maakte met zijn kop. Hij hield er niet van als hij door anderen aangeraakt werd en hield dan ook zo goed mogelijk zijn afstand. Het liefste was hij gewoon het stoere alfamannetje dat geen affectie nodig had. Sinds zijn vorige eigenaar was gestorven accepteerde hij nauwelijks affectie van anderen, alleen soms van Soul. Aangezien Soul in hetzelfde schuitje zat als zijn Houndoom gaven de twee sowieso minder affectie naar elkaar dan andere Pokémon en trainers naar elkaar deden, maar Soul en Houndoom hadden geen bevestigingen van elkaar nodig om te weten dat ze veel van elkaar hielden. Het was er gewoon en het toonde zich vanzelf wel aan wanneer ze in de problemen zaten en elkaar moesten helpen. Het was meestal Houndoom die Soul moest helpen, want niemand had het tot nu toe in zijn domme kop gehaald om Houndoom van Soul te stelen. De Pokémon zou zelf wel wraak nemen en anders zou hij ze wel eens goed in elkaar slaan. De meesten wisten niet dat hij kon vechten en onderschatten hem dan ook, maar de meesten bij de Ranger Base deden dat al niet meer omdat ze hem hadden zien vechten of zelf een klap van hem hadden mogen ontvangen. ‘Jij bent zeventien?’ mompelde Soul lichtelijk verbaasd en ook Houndoom vernauwde zijn ogen wantrouwend even. Ze zag er uit als vijftien of veertien. Hij grinnikte om haar woorden. ‘Je ziet toch dat ik er één ben geworden?’ vroeg hij. ‘Ik kan je zelfs mijn badge laten zien en mijn tol.’ Hij wist niet of ze de rang zou herkennen aan zijn Capture Styler. Waarschijnlijk niet omdat ze geen Ranger was. Hij liet haar echter wel de badge zien waar een norse foto van hem op stond en de Capture Styler die hij tot zijn beschikking had. ‘Ranger Soul Storm meldt zich, tot u dienst,’ zei hij sarcastisch. Vervolgens stak hij het naar haar uit ten teken dat ze de Capture Styler eens mocht bekijken als ze wilde. ‘Voorzichtig met dat knopje waardoor je de tol activeert,’ waarschuwde hij. ‘Ik heb daar dit litteken aan overgehouden.’ Hij wees het litteken aan op zijn wang die hij op zijn eerste Quest had gekregen dankzij dat stomme ding.

Ongelooflijk dat hij aan deze meid aan het uitleggen was hoe een tol werkte. Deden ze dat soort dingen niet op de Ranger Base zelf? Ugh. Hij kon echt niet wachten op het moment dat hij Grand Ranger zou worden en Student Rangers moest gaan helpen. Of moest je dat als Ranger al? Als dat het geval zou zijn zou Soul nu ter plekke zijn rang opgeven. Hij zat er echt niet op te wachten om een stelletje onervaren en ongeduldige jongetjes en meisjes op te leiden tot Ranger of hun tips te geven over hoe ze het beste een Quest kon behandelen. Dat liet hij wel over aan mensen die daar veel vaardiger in waren. Soul’s blik bleef hangen op het meisje toen deze haar vraag stelde en hij haalde kort zijn wenkbrauw op. Had ze het nu over het apparaat of had ze het over Houndoom? De Pokémon keek hem vragend aan en Soul haalde zijn schouders op naar de fire type. ‘Het is een jongen,’ zei hij dus uiteindelijk tegen haar. Hij had geen idee wat het geslacht was van zijn tol, maar hij zou vermoeden dat het een jongen zou zijn. Met meisjes kon je toch niet werken. Grapje, grapje. ‘Zoiets,’ mompelde hij. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij voor die Buizel had gestaan, hoe zijn eerste poging mislukt was en hoe het terug tegen zijn wang was geschoten. Hij kon nog steeds de pijn voelen als hij er goed over nadacht. Wat dramatisch, zeg. ‘Maar goed, als je dus oplet gebeuren je dat soort dingen niet,’ vervolgde hij koeltjes. ‘Maar jij dan?’ vroeg hij. ‘Ben je al goed op weg? Al badges gewonnen?’