Kijk, de zee [Open]

Het was ondertussen wel duidelijk dat Rondo van Slaterport hield. Iedere keer als Jean-Pierre een lange wandeling ging maken met hem, wat deel is van zijn trainingsprogramma, probeerde Rondo er altijd even voor te zorgen dat ze langs Slaterport gingen. Dat lukte niet altijd, maar deze keer had hij hem weten te overtuigen. Hij had geluk dat Jean-Pierre van de zee hield. Hij zag het als een manier van de natuur om muziek te maken. Het was zowel een blaasinstrument door de wind die eroverheen blies en ook een slag instrument door de keien en rotsen waar het water tegenaan sloeg. Eveneens als een strijk instrument door hoe het water zachtjes over het zand streek. Dat was het! De zee was een orkest. Met een tevreden zucht liep hij verder over de pier. Rondo was alweer in het water gesprongen. Dat mocht, dat vond JP geen probleem. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek casual over de zee uit. Hij moest er aan denken dat de zee voor geen enkele seconde hetzelfde is. De zee is altijd anders. Misschien moest hij ook maar eens aan verandering denken. Na een tijdje voelde hij een natte hand op zijn knie. Rondo maakte even duidelijk dat hij weer uit het water was. Jean-Pierre glimlachte naar hem. "Ben je er weer?" Rondo controleerde zijn eigen aanwezigheid even grappend waarna hij twee duimen op stak. "Wist je dat jij nog eens kan evolueren? Ik heb de steen bij me." Rondo keek diepzinnig naar de zee. Ja dat wist hij ja. Hij wist enkel niet wat hij ervan vinden moest. Jean-Pierre haalde ondertussen de Waterstone al eens uit zijn tas. Rondo keek hem terug aan en knikte. Dit was het meest serieuze dat hij hem ooit had gezien. Maar als hij er zeker over was, was het goed. Jean-Pierre overhandigde de Waterstone en de evolutie werd in gang gezet. En na een extreem dramatische evolutie begon Rondo, nu een Ludicolo, te dansen. Jean-Pierre begon mee te swingen. "As je van, Rondo, leren kan, van slimme Rondo leren kan!" Zong hij, terwijl Rondo mee kwaakte.

[Open]