How to mom

Ze lag in het zand. Met een slapende babyRufflet op haar buik. Terwijl ergens om haar heen Dahlia en Noa aan het spelen waren. Met een glazige blik keek Kate naar de voorbij drijvende wolken. Wie had gedacht dat jonge pokémon zo vermoeiend waren? Toegegeven, aan Tara had ze ook haar handen vol gehad, maar toen had ze maar één pokémon moeten verzorgen. Hopelijk was Dahlia niet bezig met het elektrocuteren van waterpokémon.. de Mareep was soms zo lastig. Noa vertrouwde ze nog, maar het schaap.. daarbij was Dahlia, na Kye, de kleinste van het team. Waarom waren het altijd de kleine pokémon die problemen wisten te maken? De roze kop van de pokémon verscheen opeens boven haar hoofd, was ze uitgespeeld? Hopelijk niet, want ze verlangde graag rust. Al was het maar vijf minuten. Moeder zijn was vermoeiend...

& Delsin

Wat er precies tegen haar aan kwam wist Kate niet, maar ze was nat. Noa had toch niet? Ze keek opzij. De Totodile was normaal zo rustig. Maar dat was onmogelijk, de krokodil was niet in staat bubbels te spuwen. Want dat was wat tegen haar aan was gekomen, toch? Wie was er nog meer? Dahlia blaatte luid, de Mareep wist blijkbaar meer, en stormde richting de kant waar de bubbels vandaan kwamen. Het schaap bleef vrolijk voor de nieuwe pokémon staan terwijl elektriciteit door haar vacht knetterde, al leek ze wat teleurgesteld toen ze zag dat het geen female was. Noa had zich snel bij haar maatje gevoegd en keek de kleine kikker met grote ogen aan. Was dat eetbaar? De eerste gedachte die altijd door de pokémon leek te gaan. Kate kwam half overeind, Kye sliep gelukkig door, en ontdekte iemand verderop. Ze wist nog steeds niet precies wat er aan de hand was, maar zolang hij er niet vandoor probeerde te gaan met haar pokémon vond ze het prima. Er waren genoeg mensen die uit waren op shiny's. Maar anders.. misschien kon hij Dahlia bezighouden. Zij kon immers nog niet overeind komen, niet zonder probleem twee wakker te maken.

Urgh, ze wilde graag opstaan, maar Kye zou alles drie keer zo erg kunnen maken. Aan de andere kant was ze er zeker van dat de Rufflet uiteindelijk zijn ogen zou open doen, al wilde ze van die extra minuten genieten. "Geen zorgen," mompelde ze slaperig met een blik op de Froakie. "Ik ken het." Soms wenste ze van niet, maar uiteindelijk was elke pokémon deel van de familie. Zelfs waren ze nu onmogelijk. Kye zou opgroeien en hopelijk was het bijten van Noa ook een fase. Ze maakte zich alleen soms zorgen over Dahlia, die leek gewoon een erg ondeugend karakter te hebben. "Pardon?" vroeg de Ranger toen ze het woord 'verzamelaar' hoorde. Oké, toegegeven, ze was nog niet helemaal wakker. Het liggen in het zand had ervoor gezorgd dat ze half was ingeslapen en het kwam allemaal nog niet helemaal door. En ze zat onder het zand, maar daar was ze aan gewend.

Kate knikte licht, kinderen waren zo vermoeiend. Geen idee waarom ze er opeens drie had. Al waren Dahlia en Noa wel een stuk ouder dan Kye. Kate keek naar de vogel op haar buik, oh, het hele shiny team. O Arceus, Kye had net zijn ogen geopend. "Ik eh, nee," mompelde ze als antwoord op de vraag terwijl ze eigenlijk meer bezig was met de pokémon op haar buik. De Rufflet had zijn ogen nu helemaal open en keek nieuwsgierig om zich heen, nieuwe vrienden? De jonge pokémon hupte van zijn trainers buik en voegde zich bij Noa en de Froakie, Dahlia had haar interesse alweer verloren. "Wacht," met gesloten ogen rekte Kate zich uit en stond op. "Dat heb ik gekregen uit een ei," wees ze richting de net wakker geworden Rufflet. Met Pasen had ze hem als ei gekregen en vervolgens.. yup. "De Totodile heb ik gekregen van een trainer." Noa keek even op toen ze werd genoemd, maar richtte zich al snel weer naar de mede waterstarter. "En Dahlia heb ik gevangen, zoals Bella." Ze was nog steeds niet helemaal wakker, maar alweer een stuk minder slaperig dan eerst. "Mijn eh, Scolipede," voegde ze eraan toe. Ander zou 'Bella' gewoon een onbekende naam zijn. Oké, ze had net een uitleg gegeven over haar pokémon... maar ze hield er gewoon niet van als een 'verzamelaar' te worden bestempeld. Over de helft van haar team had ze niks te zeggen gehad, Kye en Noa had ze gewoon gekregen.

"Ah, het is niet alsof ze sterker zijn," of zich beter gedroegen voegde ze er in haar hoofd aan toe. Shiny of niet, ze opvoeden werd niet makkelijker. Kate hield haar ogen vooral op Kye, Dahlia was leuk en alles, maar de Rufflet was degene die in andermans haar sprong zonder er over na te denken. "Ik ben Kate," stelde de Ranger zichzelf na Delsin voor, had ze inderdaad nog niet gedaan. "En dit zijn mijn drie problemen genaamd Kye, Dahlia en Noa." Met gebaren naar de pokémon en al. Kye sprong vrolijk op en neer voor de Froakie en deed zijn best de aandacht van de pokémon te krijgen, die hij duidelijk al had. Rare vogel. "Weet jij hoe laat het is?" vroeg Kate onder een gaap. Ze had haar holo caster niet bij de hand en ze was niet het persoon wat horloges droeg. Maar ze was niet van plan hier lang te blijven als het al later bleef te zijn. Misschien kon ze nog rondkijken in de stad of zo, iets anders dan babysitten op haar drie pokémon. De Ranger krabde even aan haar achterhoofd, urgh.. zand jeukte. Kon ze ook later wassen. Leuk.

Het was leuk om te hebben.. als je van aandacht hield. Een team vol shiny's trok jammer genoeg veel ongewenste blikken. Mensen die ze gewoon bewonderde, mensen die ze wilden hebben, en soms zelfs aanboden deden, mensen met kwade bedoelingen... gelukkig had ze Tara, met alle TM's die de Flygon had geleerd was ze haast onverslaanbaar, in een 1 op 1 gevecht dan. De draak zou het niet volhouden tegen een vol team, daarom moest ze de rest ook trainen. Waarom had je anders een team? Delsin wist de tijd ook niet. "Jammer," zuchtte Kate en richtte haar blik op de lucht. Het was waarschijnlijk namiddag, de zon stond niet meer zo hoog aan de hemel. "Nee," antwoordde Kate op de vraag terwijl ze zich weer richting haar gezelschap draaide. "Ranger." En ze had er hard voor gewerkt dammit. Samen met Tara, ironisch genoeg de enige pokémon die ze niet had genoemd. Haar blik dwaalde af naar haar pokémon, misschien kon ze beter gaan, richting stad. Ze was hier al de halve dag, had ze niet even tijd voor zichzelf verdiend?

Ze kreeg een half grappende, half geïnteresseerde vraag terug. "Yeah, dat is het wel zo een beetje," reageerde Kate onder een geamuseerde grijns. "Soms zijn we zelfs vereerd lunch naar mensen te brengen, of kinderen bij pokémon weg te houden." No kiddin'. Sommige opdrachten, vooral voor de lage rangen, waren echt belachelijk. Iets wat elke trainer wel zou kunnen oplossen. "Maar we houden ons inderdaad vooral bezig rust te bewaren." Hoe cliché het ook klonk. "Niet alleen in steden." Na natuurrampen zag je echt geen politie rondlopen om de pokémon te redden, blokkades op te lossen en al dat soort dingen. En als er een gevaarlijke pokémon rondliep ging de brandweer dat echt niet oplossen. Rangers waren de pokémonbescherming, politie en brandweer in één. En ze hadden best veel macht, meer dan de meeste dachten. Daarbij kwamen stylers, in theorie konden Rangers van de hoogste rang een team van zes hebben plus nog eens zes wilde pokémon voor assistentie. De enige trainers die twaalf pokémon tegelijk konden hebben.
"Maar natuurlijk houden we ons ook bezig met de dreiging van team Rocket," mompelde Kate er achteraan. Heel Hoenn wist van de mislukte reddingsoperatie in Mossdeep. Sommige Rangers waren sterk, maar niet zo sterk als de sterkste leden van TR. De maffia werd met de dag sterker. Het was nodig de organisatie zo snel mogelijk uit Hoenn te verdrijven. Zij was zelf goed op weg naar een sterk team, maar wat kon ze in haar eentje doen? De Rangers waren rommelig, niet zo strak georganiseerd als TR. Er moesten veranderingen komen, dat was duidelijk, maar bovenal sterkere bondgenoten. Want zoals het er nu uitzag.. het stond er niet zo goed voor.

"Alleen als je er een heel drama erbij verzint," reageerde Kate onder een grijns. Ze zouden het nog doen ook, waarschijnlijk. Zij had er geen macht over, hoewel ze een hoge rang had was ze nog geen baas. Jammer, anders kon ze mensen ook naar de meest random plekken sturen. "Tuurlijk," antwoordde Kate met een schouderophaal. "En trainer zijn is ook gevaarlijk, geld ook voor breeders en team Rocket leden zelf." Het leven in deze wereld was gewoon gevaarlijk. Met monsters die opeens hele steden konden verwoesten, alleen omdat ze een slechte dag hadden. Het was een wonder dat de wereld nog overeind stond. "Maar als het je geruststelt, het is niet alsof we ongetraind zijn," voegde ze er met een kleine glimlach aan toe. "Pokémons kunnen worden getraind, we staan er niet alleen voor." En dan hadden ze hun stylers nog, voor die extra krachtboost. Uiteindelijk zouden ze wel winnen. Niet omdat ze geloofd in die hele 'het goede wint altijd' onzin, het was meer dat ze wist dat een organisatie die overspoeld was van de doorgedraaide mensen zichzelf uiteindelijk kapot zou maken. Of het vandaag, morgen of over een paar jaar was. Ze had er vertrouwen in dat TR zichzelf zou kapot maken.. uiteindelijk.