Het had even geduurd maar eindelijk was hij bij Camphrier Town. De brief had hij al die tijd nog niet bekeken die hij bij de fokkerij moest afgeven. De vreemde bol die in de brief zat maakte het er enkel vreemder op. Hij begreep sowieso niet dat Viola de brief aan hem gegeven had. De folder zelf had hij dan wel weer bekeken. Het ging over een Battle Maison die in Hoenn recent geopend was. Hij draaide de folder om voor de overzicht van de regels. Je vocht elke keer tegen een Trainer en mocht maar één Pokémon gebruiken. Elke keer dat je won nam wel de moeilijkheidsgraad van je tegenstander toe. Het was echt geen slecht idee. Het zou hem en Deuce zeker helpen hun strategie te perfectioneren. Daar was hij zeker over maar of hij met de Piloswine heel ver kon komen? Als hij verloor, dan verloor hij. Daar viel niets aan te doen. Wat hem ook wel interesseerde was dat er na elke ronde afhankelijk van je prestatie een beloning werd overhandigd. Hmm, soms zelfs TM’s. Misschien moest hij de trip naar Hoenn echt overwegen, voordat hij zich zou richten op de tweede gym. Met geluk kon Deuce zelfs nogmaals evolueren, maar alles op zijn tijd, natuurlijk. Eerst moest hij maar eens de brief afleveren. Het scheelde dan weer dat het heerlijk nazomer weer was wat ook de Piloswine beviel. Kalm liep de Pokémon door het dorpje door naar de fokkerij. Vreemde blikken werden op hen gericht maar na Vaniville Town was hij dat ook wel gewend. Vermoeid ademde hij uit en keek weer strak naar voren. Kijk eens aan!
“We zijn er bijna, Deuce!” De Piloswine knorde vrolijk en wierp zijn kop bijna de lucht in, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. Snel greep Joey de dikke bruine vacht al vast, voordat hij pijnlijk op de grond zou belanden. Phieuw. Dat had echt niet veel gescheeld. Bijkomend van de schrik herstelde zijn humeur toen ze al bij de fokkerij stonden. Hij gleed ietwat voorzichtig van de rug van de Piloswine af en haalde de brief uit zijn rugtas. Om eerlijk te zijn was hij zeer nerveus want hij had geen idee over de inhoud van de brief. Ugh, had hij het achteraf toch moeten lezen?
Nerveus dwong hij zichzelf naar de deur van de fokkerij te lopen met Deuce vlak achter zich. Rustig, het kwam wel goed, hij had anders altijd een Pokémon bij zich. Licht ongemakkelijk klopte hij aan en gelijk werd de deur open gedaan door een vrij oud stel, waarvan de man het meest dichtbij de deur stond. ‘Wa motje?’ De man fronste en leek verre van een ideaal humeur te zijn om een gesprek te houden, ‘Weer er knul, sjeg,’ Hij wilde weer door de grond heen zakken maar was dit niet hetzelfde als met de forse dame? Nee, ditmaal had hij geen Daniel aan zij en enkel zichzelf en Deuce. Ditmaal zou hij er zich uit gaan redden en hij stak de brief al zonder erbij stil te staan naar hem uit.
“V-Van Viola,” sprak hij en de man reageerde vrij verrast en er leek zelfs een glimp van sympathy in zijn ogen te verschijnen,
“I-Ik werd gevraagd die te leveren,” De man knikte maar half op zijn woorden en scheurde de brief ter plekke open maar wel zodanig dat zijn vrouw over zijn schouder mee kon kijken. Half de brief voorlezend nam hij het door en greep vervolgens de bol vast die erbij geleverd was. Joey probeerde een hint op te vangen waar het over ging maar er werd hem niets gegund. Was dit een goede of slechte brief en waarom kon zij het niet zelf leveren? Kort keek hij Deuce maar aan maar zijn aandacht lag in het felgroene gras wat naast de deur groeide.
“Deuce, eet het gras niet op,” Zijn snuit bewoog een tel niet en met wat tegenzin hield hij zijn vreetbui in, hij was eigenlijk ook benieuwd naar wat er gaande was. Deze keer. Net toen Joey weer de oude stel aankeek keken ze hem plotseling opgetogen aan. ‘Wacht, maar even buiten… we komen zo terug,’ sprak de dame en sloeg de deur maar half dicht, voordat er opgewonden geratel klonk die wat vervaagde. Nu begreep hij het echt niet meer. Hoelang moest hij dan wachten, en waarop dan? Niet-begrijpend had hij Duce weer om een uitleg willen vragen maar die wist er eveneens niets van. ‘We zijn er weer, hier!’ Huh?
De dame was weer verschenen, ditmaal met een Pokéball en een… blauwe DVD? Wacht, dat was een HM!
“W-Wat… maar… oké?” Hij nam het maar aan van haar. Maar wat had dit allemaal te maken? Een Pokéball en een Water HM die hem ineens overhandigd werden… Dubieus. De dame merkte al zijn enorme verwarring op en glimlachte lichtelijk meelevend naar hem, voordat ze het maar besloot uit te leggen. ‘Viola ziet soms iets in Trainers en ze stuurt hen altijd door naar ons toe. We hebben namelijk wat moeilijke maar sterke Pokémon die iemand nodig hebben. En verder geven we je de HM mee, zodat je toch makkelijker naar Hoenn kan reizen, maar allereerst… ‘ Ze tikte met haar vinger tegen de Pokéball aan die hij vasthield, zodat deze open klapte en zich een Pokémon voor zich vormde. Het ging op het moment allemaal te snel om te bevatten, eerst het feit dat hij zomaar een Pokémon en een HM kreeg en dan dat hij een gave had? Dit ging veel te ver, zelfs voor een gymleider om dat voor hem te doen. Zo goed schatte hij zichzelf niet in, hij was een beginner. Al kon hij moeilijk het aanbod op dit punt nog weigeren.
“B-Bedan-[b]“ Voordat hij zijn bedankje af kon maken, viel hem pas de woeste blik van de Pokémon op. Het was een blauwgekleurde pinguïn die duidelijk niet tevreden was met de situatie. Ze blies haar wangen op en vuurde een reeks bubbels op hem af. [b]“Waaah!” Direct stapte hij weg maar kwamen ze wel tegen Deuce aan,
“Deuce, ben je oké?” De zwijn werd zelden woest, het was een vriendelijke gigant maar het feit dat een kleine Pokémon geen respect had voor zijn Trainer maakte hem zeker geprikkeld. Flink boven de pinguïn uittorent intimideerde hij haar, maar ze leek hoogstens geïntrigeerd te zijn met zijn formaat. Koppig snoof ze en draaide haar kopje weg van de Piloswine die geagiteerd ijskoude lucht haar kant op blies. Nee, nee, nee! Niet weer een drama!
“S-Stop jullie twee, i-ik… We gaan wel,” Nee, rustig nadenken lukte hem niet meer en hij greep de pinguïn vast bij haar zij en hield die tegen zijn buik gedrukt, terwijl de Piloswine vrij wild achter hen aanliep. Elke keer een ijskoude lucht afvurend wanneer de pinguïn – was een Piplup na de scan van de Pokédex – hem in zijn gezicht pikte. Oh boy. Dit was geen cadeau. Dit was de cadeau van een duivelse gymleider!
