Laat me maar even
Welkom op
Pokémon Journey!

Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
WELCOME, GUEST!
PLEASE Login OR Register.

Deel
 

 Laat me maar even

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
Ga naar pagina : 1, 2  Volgende
AuteurBericht
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Laat me maar even   Laat me maar even Emptydi aug 29, 2017 10:37 am

Half negen. Hij werd wakker in zijn bed. Hij keek naar zijn wekker en zag dat hij maar zes uur in totaal geslapen had. Hij kon er sowieso slecht tegen dat hij nog voor negen uur wakker werd, op een dag dat hij wilde uitslapen. Hij hoorde net de voordeur dicht gaan. De rest van zijn familie was het huis nu uit voor hun dagelijkse bezigheden. Hij was dus eigenlijk wakker geworden door de aanhoudende geluiden van zijn familie, die zich klaar maakte voor de dag. Die hadden zo lang aangehouden dat hij steeds.. langzaam.. een stukje meer wakker werd. Tot op het punt dat hij nu wakker was, maar dat niet wilde zijn. Hij was moe, hij had hoofdpijn, zijn ogen wilde niet meewerken en hij niet meer terug in slaap vallen. "Ik haat mijn leven." Schoot er door zijn hoofd. Oke, dat was dus de eerste van de dag. En de ochtend was nog niet eens voorbij. Hij draaide zich maar eens op zijn rug. Meestal sliep hij op zijn buik. Hij legde zijn Holo Caster weg van zijn hoofd op zijn nachtkastje. Hij was weer eens veel te laat in slaap gevallen tijdens het muziek luisteren. Soms maakte hij zich zorgen om de schade die het aan zijn hersenen zou doen. En soms dacht hij dat het hem niks kon schelen. Misschien zou het dom worden de pijn wel een beetje verdoven. Wie weet. Het was ook niet zo alsof hij blij was met zijn intelligentie. Het dreef hem alleen maar meer weg van iedereen. Alsof hij vanuit een raamdimensie de zijne in keek. Na wat cirkels van negatieve gedachten stond hij op. Hij schoof het gordijn opzij en tot zijn geluk zag hij dat het somber weer was. Er hingen donkere wolken, en er was een dunne mist aanwezig in de straten van Coumarine City. Hij zuchtte. Hij moest eigenlijk gaan ontbijten. Maar daar had hij geen zin in. Even een serie kijken? Nee, ook niet, dan ging hij allemaal mensen zien die gelukkig waren, waar hij jaloers op was. Of mensen die ongelukkig waren, waar hij boos op was, omdat ze slechte redenen hadden om ongelukkig te zijn. Dat vond hij zelf ten minste. Een wandeling dan maar. Hij koos er voor om enkel zijn pyjama broek te vervangen met een joggingbroek. Over het shirt dat hij droeg deed hij een vest aan. Hij hoefde zich voor niemand mooi te maken, dus dat ging hij ook niet doen. Hij wilde zich ook niet mooi maken. Hij wilde gewoon een stukje lopen door een wereld die er depressief uit zag. Daar voelde hij zich ten minste in thuis. Hij sloot de voordeur af, zoals hij dat altijd deed als hij als laatste het huis uit ging. Hij keek naar zijn werkschuur op de voortuin. Daar was hij gisteren nog bezig geweest met het bouwen van een automobiel die op water kon rijden. Het design dat hij had uitgetekend was, in theorie, drie keer zo duurzaam als alle andere op water rijdende voertuigen die er nu reden. Het was vreemd om te zien dat hij gisteren nog zo lekker bezig kon zijn. Geen zorgen, geen langetermijndoelen, geen negatieve gedachtes. Hij was gewoon lekker bezig geweest. En dat één klein ding.. dat daarna gebeurde.. er voor kon zorgen dat hij zich zo slecht voelde. Zo slecht dat het doorsijpelde tot aan zijn ochtend. "Ik haat mijn leven." Dacht hij nogmaals. Kijk, nummer twee. We zijn weer op dreef. Hij liep verder naar het hek en drukte op de knop. De deur ging door een vernuftig systeem elektrisch open. Gys stapte door het hek, die sloot nu, en sloot zichzelf af. Hij keek nog even door de straat. Niemand was op straat. Die waren nu allemaal belangrijke dingen aan het doen. Maar eigenlijk waren die niet belangrijk. Dat hadden de mensen gewoon niet door. Ze hadden niet door hoe onbenullig hun acties waren. Het ging nergens effect op hebben. En ze zouden er al helemaal niet gelukkig van worden. Het gebeurde gewoon. Ze dachten dat ze er iets aan hadden. Mja, misschien het geld. Maar geld was weer zo'n ding dat gierige mensen hadden bedacht om boven iedereen uit te steken. Laat maar. Geld was een stom onderwerp. Hij liep de straat door in de richting van de haven. Hij vond het fijn om naar de boten te kijken. Een van de weinige constructies die tegen de natuur op kon, zonder de natuur kapot te maken. Alleen maar mislukkingen maakten de natuur kapot. Als een schip breekt ofzo. Hij stond voorovergebogen met zijn ellebogen op een hekje op de kade te kijken naar de schepen die in en uit voeren. De mist werd dikker en de vuurtoren werd aangezet. De zee was soms verleidelijk. Maar als hij zich verder zou voorstellen hoe dat ging aflopen, maakte hij zichzelf alleen maar bang. En dat was vrij knap, gezien Gys nergens bang voor is. Hij zette maar weer eens zijn Holo Caster aan. Hij was benieuwd of hij berichtjes had gekregen die hij wilde krijgen. Maar nee, in plaats daarvan ontplofte zijn Holo Caster bijna met berichten. En stuk voor stuk allemaal berichten die hij niet wilde hebben. Sommigen waren van mensen die hij niet wilde spreken. Sommigen gingen over onderwerpen waar hij het niet over wilde hebben. En van de mensen waar hij wel iets van wilde horen.. kreeg hij berichten die aangaven dat ze duidelijk het gesprek wilde afkappen. Of ze begrepen zijn hints niet. Waarom deden mensen dat? Moest hij nu iedereen gaan haten omdat ze dom zijn? Of hadden mensen alles wel door.. maar moest hij ze gaan haten omdat ze expres allemaal eikels zijn? Er was gewoon geen goed antwoord. Hij kreeg even de gedachte om zijn Holo Caster in de zee te werpen.. maar in plaats daarvan besloot hij maar gewoon om zijn Holo Caster weer uit te zetten. Hij had niet eens het bericht gekregen van de persoon waar hij iets van wilde horen. Die persoon had al veel te lang niet meer gereageerd. Wat een rotmens eigenlijk ook. Egoïstisch. Arrogant. En vooral dom. Net als alle anderen. Hij zuchtte. Mja, de haven was ineens geen plek meer om een beetje tot rust te komen. Waarom moest het altijd zo gaan? Waarom moest hij altijd de rotgevoelens hebben? Kon Arceus niet iedereen gewoon een klein beetje meer intelligent maken en een klein beetje meer begripvol maken. Als mensen elkaar nu eens begrepen. En dan.. weet je wel.. aardig waren.. Dat zou eens fijn zijn. Hij liep voorbij de banketzaak. Gys keek altijd even naar binnen. Gewoon om te kijken of die leuke jongen vandaag werkte. Dat was zo. En als de jongen geen klanten had.. keek die af en toe naar buiten. Maar hij keek Gys nooit aan. Waarom deden mensen dat? Wat kon er in een mens omgaan.. om ervoor te kiezen.. dat ze gewoon in het niets staren. Leef in het moment! Dan krijg je eens door wat je voelt! Dingen zien is ook fijn! Ben je nou te dom om te begrijpen dat je niks snapt van de wereld als je er niet naar kijkt, en niet oplet hoe het je laat voelen?! Het was altijd pijnlijk om voorbij te lopen. Hij wilde contact, maar als hij dan contact had, dan haatte hij het contact. Hij wilde met rust gelaten worden, maar ook niet alleen gelaten worden. Kijk hem nou.. beetje depressief doen. Hij kon er niet tegen dat hij zo somber was. Dat vond hij stom aan zichzelf. En hij vond het zelfs nog stommer dat de wereld hem zo makkelijk somber kon krijgen. Hij liep een smalle steeg in. Hier stond een ladder. En een brandtrap. Zo kon hij makkelijk naar het dak gaan van een flatgebouw. Hij klom het dak op. Er stond een klein blokkig ding. Dat is waar de deur naar het dak was. Aan de achterkant van het ding ging hij tegen het ding zitten met zijn rug. Hij trok zijn knieën op. Hij gooide zijn capuchon over zijn hoofd, en stak zijn handen in zijn zakken. Hij wilde iets doen. Maar hij had niks te doen. En als hij er aan dacht wat hij wilde doen, wilde hij niks doen. En als hij er aan dacht dat hij niks had te doen, moest hij nog veel doen. "Laat me maar gewoon even." Dacht hij tegen zichzelf. Hij zette zijn brein op nul. En staarde een beetje naar de vloer.


[Open]
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyza sep 16, 2017 6:17 pm

Ze waren hier voor zaken. Dat was wat Daniel te horen kreeg toen Harrison de auto voor een flatgebouw parkeerde. De jongen keek met een sceptisch oog naar buiten. Het zag er niet echt uit alsof hier iets belangrijks stond te gebeuren. Het was zo alledaags. Zo gewoontjes. Zo… Niet Harrison. Daniel draaide zijn hoofd en keek zijn vader afwachtend aan. Die klikte zijn riem los en pakte zijn sleutel uit het contact. Daarna deed hij de deur van zijn kant zwijgend open en stapte hij uit. Daniel weerstond de neiging om te zuchten nog net. Met flinke tegenzin duwde hij de deur van de spierwitte sportwagen open en kwam hij zelf overeind. Hoe zijn vader het telkens voor elkaar kreeg om de auto zo wit mogelijk te houden was hem een raadsel, maar hij vroeg er zelf nooit naar. Het was niet belangrijk in zijn ogen. Zijn vader zou er toch alles aan doen om een perfect beeld van zichzelf en zijn gezin te creëren. Het maakte niet uit hoe. Als het maar mogelijk werd gemaakt.

Daniel deed de deur dicht en hoorde meteen het bekende signaal dat de auto op slot ging. Hij hoefde niet naar Harrison te kijken om te weten dat hij ongeduldig werd aangestaard. Hij wist al dat hij te sloom was. Toch deed hij er niets aan om zijn tempo te versnellen. Het was niet alsof hij hier echt bij moest zijn, vond hij zelf, dus kon hij op zijn minst rustig te werk gaan. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Harrison naar de deur van het flatgebouw liep. Daniel volgde en merkte op dat alle knopjes haast ongezond schoon waren. Geen vingerafdrukken of andere smerige goedjes waren ook maar in de buurt te bekennen. Daniel liet zijn blik kort over het terrein gaan. Er stonden ook geen speeltoestellen voor kinderen. Er was alleen een grote parkeerplaats waar sportwagens in verschillende kleuren voor stonden geparkeerd. Ondanks dat dit flatgebouw vrij doorsnee oogde, was het wel te merken dat het om een chique buurt ging. De vele ramen gaven ook een moderne indruk. Het zou Daniel niets verbazen dat rijke studenten en startende ondernemers hier woonden.

“Goedemiddag. Dit is Harrison Sweets. Ik heb mijn zoon Maximilian bij me. Zouden we naar binnen kunnen komen?” hoorde hij de stem van zijn vader toen zeggen. Daniel richtte zijn aandacht nu op de luidspreker. Hij had helemaal niet gehoord dat er iets was gezegd. Dat was nu in ieder geval niet meer het geval. Een irritante zoemer gaf aan dat de deur open geduwd kon worden en Harrison verspilde geen milliseconde om naar binnen te gaan. Hij wenkte Daniel met zich mee zonder naar hem te kijken. Die volgde gehoorzaam en verwachtte ook niet dat Harrison hem voor liet gaan. Ze liepen welgeteld zes trappen omhoog voor ze door een andere deur in een hal terechtkwamen. Met elke stap die Daniel zette, voelde hij zijn lichaam zwaarder worden. Het was haast alsof zijn lijf hem voor de komende storm wilde waarschuwen. Wat was zijn vader van plan? Waarom moest hij mee? Betekende het iets dat hij was aangekondigd bij degene die ze moesten hebben?

Harrison liep, uiteraard, voorop en dat betekende dat Daniel alleen maar naar zijn rug kon staren. De man was nooit van de emoties geweest, dus was het sowieso al moeilijk om zijn plannen van zijn gezicht en lichaamstaal af te lezen. Nors als altijd had hij zijn jongste zoon gewoon gecommandeerd dat hij mee moest komen. Daniel had niks te willen. Hij moest gewoon gehoorzamen. Dat was hoe het bij de Sweets werkte, in ieder geval. De gehele autorit waren ze allebei stil gebleven. Op de pianoklanken na was de auto nagenoeg leeg als het op geluid aankwam. Daniel vond het niet heel erg. Het gaf hem de optie om zich niet zo op zijn wagenziekte te focussen. Harrison had hem er ooit op gewezen dat hij zwak was als hij daar aan toe gaf, dus probeerde hij het sindsdien gewoon te negeren. Dat ging een stuk moeilijker door de verschrikkelijke citroengeur die de autoluchtverfrisser huisde, maar het was hem gelukt.

Harrison stopte bij een deur een klopte aan. Daniel ging uit automatisme naast hem staan. In de drie seconde dat er niks gebeurde, oogde de man zijn zoon gevaarlijk. Alsof Daniel zijn prooi was. “Gedraag je,” was alles dat hij te zeggen had. Harrison was een man van weinig woorden. Hij zei niet veel om juist heel veel duidelijk te maken. Dat was de indruk die hij wilde geven, althans. Soms vond Daniel dat heel irritant. Het was niet altijd zo duidelijk als dat Harrison graag zou willen. De deur ging open en onthulde een prachtige jonge vrouw. Ze leek niet veel ouder dan Daniel te zijn. Hij schatte zelf dat ze twintig of eenentwintig was.

Alarmbellen begonnen te rinkelen.

Harrison en de onbekende jongedame wisselden een begroeting en nog wat woorden met elkaar uit. Het zag er allemaal heel beleefd en professioneel uit, maar Daniel wist dat het van beide kanten harstikke nep was. Zo werkte de businesswereld nou eenmaal. Nog voor ze naar binnen werden uitgenodigd, vroeg Harrison naar het net opgebloeide en toch al heel succesvolle bedrijf van de jonge vrouw. Daniel keek meteen naar zijn vader. Die deed alsof hij niks zag, maar de jongen wist dat de man het absoluut had opgemerkt. Hij negeerde een deel van het gesprek. Het was allemaal niet boeiend voor hem om te weten. Dat dacht hij althans. Totdat hij een stel bijzondere woorden hoorde. “En dit is mijn toekomstige man in levende lijve?” Daar kon hij niet omheen. Het trok meteen zijn onverdeelde aandacht.

De jongedame stak haar hand naar hem uit. Daniel richtte zijn turquoise ogen op haar gezicht en zag meteen de overduidelijk neppe glimlach naar hem terug staren. “Ik ben Marilyn. Aangenaam.” Ze keek hem afwachtend aan. Het was aan hem om haar hand aan te nemen en zijn lippen op haar knokkels te drukken, maar daar had Daniel meerdere problemen mee. De eerste was dat dit eigenlijk niet hoorde. De maatschappij had een fout begaan en de latere generaties een verkeerd beeld gegeven van een gebruik die de eerdere generaties hadden neergezet. De tweede was veel simpeler uit te leggen. Hij wilde niet. In de stilte die volgde, schoten er een hoop gedachten en emoties door hem heen. Daniel deed zijn best om zijn gezicht strak te houden en geen andere spier te vertrekken. Het was de laatste luide en duidelijke gedachte die hem in beweging bracht. ‘Wegwezen’.

‘Weg hier’.

Hij draaide zich op zijn hielen om en sprintte naar de deur van het trappenhuis. In zijn haast stond hij er niet bij stil dat naar beneden gaan veel verstandiger was. Daar was zijn hoofd een te grote warboel voor. In plaats daarvan rende hij naar boven. Helemaal. Zelfs de deur die het dak van het trappenhuis onderscheidde, was niet genoeg om hem tegen te houden. Hij duwde zich meteen door het ding naar buiten en bleef toen hijgend over het dak heen kijken. Dat er iemand anders aanwezig was, had hij nog niet echt gezien.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyzo sep 17, 2017 12:09 pm

Hij hoorde de deur openen. Hij wilde opzij kijken. Maar hij deed het niet. Hij wilde eigenlijk niet gevonden worden. En dat maakte hem verdrietig. Maar de gedachten aan gevonden worden maakte hem boos. Hij ging er van uit dat hij in eerste instantie blij zou zijn, maar al snel zou merken dat deze persoon niet kon helpen. Wat verwachtte hij ook? Als zijn familie.. of zijn vrienden hem al niet konden helpen.. wat kon zo'n vreemdeling dan doen. Hij bleef geruisloos zitten. Hij ademde zelfs wat zachter, om de kans maar groter te maken om niet gevonden te worden. Mensen kunnen hem ook eens gewoon met rust laten weetje. Altijd maar die opdringerigheid, en vervolgens niemand die hem uit zijn negativiteit kon trekken. Maar.. nu wilde hij toch wel zijn been bewegen. Hij kon het niet helpen. Hij trok één been op. In zijn hoofd klonk het alsof dat een hard geluid maakte. Misschien was dat ook wel zo. Hij wist het allemaal niet meer zeker. Waarom zou het hem eigenlijk ook boeien of hij iets zeker wist?
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyzo sep 17, 2017 5:17 pm

Daniel deed zijn best om te kalmeren, maar hij kreeg zijn woede maar niet aan de kant geschoven. Hij was kwaad op Harrison voor het uitstippelen van zijn leven alsof hij er zelf verder niks over te zeggen had. De jongen had eerder al aangegeven nog niet klaar te zijn voor een geforceerde relatie – en Harrison had hem toen beloofd daar nog even mee te wachten in ruil voor zijn gehoorzaamheid betreft de business. Daniel was er nog vrij goed vanaf gekomen door de opdracht om een daycare op te zetten. Was Harrison ongeduldig geworden omdat Daniel de tijd nam over zijn pokémon te leren? Had hij daarom dit geregeld?

De jongen had niet door dat hij zijn handen tot vuisten had gebald. Het was niet eerlijk. Dat was wat zijn gezond verstand hem vertelde. Toch was er een andere stem in zijn hoofd die hem vertelde dat het zo hoorde. Dit klopte. Hij kon er niks tegen in brengen, want dat was nou eenmaal hoe zijn leven in elkaar zat. Hij had al lang geleden geaccepteerd dat hij zou doen wat Harrison van hem wilde. Waarom kwam hij daar nu opeens op terug? Had de vrijheid om te reizen met zijn Glaceon hem aangeleerd dat hij wel degelijk iets te kiezen had? Daniel wilde zijn gedachten het zwijgen op leggen. Hij kwam er maar niet uit.

Het geluid van iets dat over de grond schraapte, trok zijn aandacht. Hij draaide zich met een ruk om en zag toen eindelijk dat hij niet alleen was. Automatisch rechtte hij zijn rug en verdween de ietwat opgelaten blik in zijn ogen. Zijn neutrale houding keerde terug. “Oh,” bracht hij monotoon uit. “Mijn excuses. Het was niet mijn bedoeling u te storen.” Harrison was in de buurt. Hij kon niet riskeren ook nog eens uitgekauwd te worden omdat hij zogenaamd onbeleefd was.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyzo sep 17, 2017 5:43 pm

Hij reageerde niet. Hij wilde laten zien hoe onbelangrijk de vreemdeling was voor hem. Dat hij maar moest oprotten. Die kon toch niks doen. Het enige dat hij kon verwachten was van dat advies dat je uit van die zelfhelpboekjes leert. Maar die kennen de situatie niet. Tegelijkertijd, was dit ook een schreeuw van aandacht van Gys. Zijn totale apathie voor de persoon die zijn excuses aanbood, was ook een manier om te zeggen: het gaat echt heel slecht met me, help me. Okay, hij kon het niet meer laten. Een vlugge blik, van achter zijn capuchon, richtte hij op de vreemdeling. Het was een jongen, een stukje jonger dan hij. Hij was vrij klein met spierwit haar. Het was bijna eng. Het voelde zelfs een beetje als een magische vreemdeling uit films. Die je dan op een grootse reis meenemen. Maarreh, nee, niet vandaag. Of ooit. Hij was klaar met heldendaden. Dat was ook de hele reden dat hij vandaag Lucy niet uit haar Pokéball had gelaten. Soms bracht haar gepush hem weer terug in de realiteit, maar soms drong het hem dieper de put in. Gys draaide zijn hoofd weer naar de grond. Het was niet alsof hij er iets op kon zeggen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyzo sep 17, 2017 6:48 pm

Het bleef even stil. Zijn eigen, innerlijke Sweets-stem vertelde hem dat hij daar niet van gediend moest zijn. Hij bood namelijk zijn excuses aan en dit was zijn reactie? Wie was hier nu onbeleefd? Daniel wist echter beter dan om daarop in te gaan. Niemand had er iets aan als je je als een arrogante zak gedroeg. Hij ergerde zich vaak genoeg aan zijn ouders wanneer ze vonden dat ze de koning en koningin waren. Daarom zei hij niets en bleef hij in stilte het figuur inschatten. Eigenlijk zag die er niet echt uit alsof hij hier thuishoorde, met die capuchon en alles. Daniel zag de vreemdeling opkijken en kon toen constateren dat het om een jongeman ging. Meer niet. Niet wat er door hem heen ging of wat voor een jongeman het was. Het was immers maar een vlugge blikuitwisseling geweest.

Het bleef stil. Daniel overwoog om weer weg te gaan, maar toen hij zijn turquoise ogen op de deur naar de trappen richtte, herinnerde hij zich waarom hij ook alweer hier was. Teruggaan wilde hij niet. Harrison zou boos blijven. Misschien was het maar beter om nog even te wachten. Daniel wilde de jongeman niet tot last zijn, dus wendde hij zich lichtjes af en haalde hij de pokéball van Blueberry tevoorschijn. Ze wist hem wel vaker te kalmeren en gerust te stellen. De Glaceon verscheen en keek dan ook voor een moment inschattend naar haar trainer. Toen ze de vreemdeling echter opmerkte, liep ze zijn kant op. Daniel keek haar vragend na. Wat ging zij doen dan? Blueberry duwde haar neusje tegen de vreemdeling zijn onderarm aan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptydi sep 19, 2017 12:17 pm

Hij hoorde het openklappen van een Pokéball. Een crimineel die zijn Pokémon hem in elkaar liet slaan? Psh, hij deed maar.. Als dat er voor zou zorgen dat hij zich wat beter zou voelen in dat zielige criminele bestaan van hem dan moest hij dat maar lekker doen. Hij keek er niet eens voor om. Kneus. En toen voelde hij iets zachtjes tegen zijn onderarm duwen. Hij kon het toch niet laten even zijn ogen die kant op te laten gaan. Hij zag iets blauws. Was die Pokémon aan het ruiken of hij lekker genoeg was om een hap van te nemen? Uh, dacht het even niet. Slaan is één ding, maar eten is iets heel anders. Hij draaide zijn hele hoofd naar het beestje en zag dat het een Glaceon was. Het beestje zag er niet agressief of hongerig uit. Het leek wel vriendelijk. Gys keek hem recht in zijn ogen aan. Hij kon niet wegkijken. Het waren zulke mooie ogen. En ze staarden hem zo aan.. Hij hield de hand aan zijn andere arm bij zijn gezichtje, zodat hij kon ruiken als hij wilde. Als toekomstig Pokémon professor moet je dat soort kleine dingetjes weten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyvr sep 22, 2017 2:25 pm

Daniel keek gealarmeerd naar het spektakel. Hela hola, zo had hij haar niet opgevoed! Maar ze was een vrije geest en deed vaak wat ze zelf wilde, dus kon de jongen niet anders dan toekijken hoe ze haar neusje tegen de vreemdeling opduwde. Die reageerde eerst niet en Daniel stond klaar om nog een keer beleefd zijn excuses aan te bieden – totdat hij de hand van de vreemdeling zag bewegen. Een uitgestoken handpalm was Blueberry’s reactie. Tevreden snuffelde ze aan zijn hand en liet toen een vrolijk geluidje klinken. Ze vond de jongen niet per se heerlijk ruiken, maar ze wist nu in ieder geval zeker dat hij geen kwaad in de zin had. Hij zag er gewoon sip uit. Dat wilde ze verhelpen. Ze keek over haar schouder naar haar trainer en riep hem. “Misschien wilt de meneer dat we hem met rust laten,” deelde Daniel mee. Hij keek even naar de vreemdeling. “Tenzij hij graag gezelschap van je heeft.” Hijzelf vond het niet erg om hier in stilte te blijven staan. De wind die zachtjes met zijn kleding en haren speelden waren vrij verfrissend. Hij voelde hierdoor geen verplichtingen meer. Alsof hij een vrije vogel was. Eentje die net uit zijn kooi was ontsnapt en de vrijheid eens mocht beproeven.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyza sep 23, 2017 10:55 am

Er kwam een positieve reactie van het beestje af. Maar.. er was iets mis. In zijn hoofd wist hij dat hij dit leuk zou moeten vinden. Een Pokémon die hij nog niet eerder had kunnen zien en/of bestuderen, die zo dicht bij hem zat. En het feit dat het van die prachtige ogen had. Maar hij voelde er helemaal niets bij. Het was alsof gevoelens nooit hadden bestaan. Alsof hij aan het zoeken was naar bewijs dat de aarde rond was, zonder beschikking te hebben over satellieten.. of boten.. Toen begon zijn trainer te spreken. Ja, ja, hij wilde met rust gelaten worden. Hij wilde alleen zijn. Maar het lukte hem niet om te knikken. En toen bood de jongen gezelschap aan. Mja, hij was het eigenlijk zat om steeds maar alleen te zijn. Hij dacht er over na wat er allemaal zou gebeuren als die jongen hier zou blijven. Misschien zou Gys hem wel zat worden.. en dan was zijn rustige plekje geruïneerd. Maar misschien hadden ze wel een goeie connectie en zou het juist het begin worden van een nieuw, en mooier hoofdstuk in zijn leven. Zijn rationele brein gaf zijn hoopvolle brein meteen een stomp in de maag. Zo werkt dat niet Gys. Dat zijn toevalligheden, en daar kun je allemaal niet van uit gaan. Gys pakte zijn Holo Caster erbij en schreef: "Be my guest." En zette het op tekst-naar-spraak. Er klonk een mechanische stem. Hij had geen keuze in zijn hoofd gemaakt, weetje, het hart wilt wat het hart wilt. En dat was in dit geval gezelschap.
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyza sep 30, 2017 11:33 pm

Er streken een aantal tellen voorbij. Daniel ging er vanuit dat hij beter kon vertrekken en stond daarom op het punt om Blueberry bij zich te roepen. Toen kwam de vreemdeling in beweging en werd er een Holocaster tevoorschijn gehaald. Okay, dacht Daniel. Rude. Hij mocht het ook gewoon zeggen. De witharige jongen fronste diep. Een mechanische stem klonk en hij fronste nog dieper. Dit keer niet meer omdat hij het onbeleefd vond, maar omdat het hem verbaasde. Hij herkende de stem als die van het standaardprogramma op de Holocaster. Er kwam geen tegenspraak op het blijven zitten. Daniel vroeg zich echter meer af waarom de spraakfunctie werd gebruikt. Kon de jongeman niet praten? Was dat het? Hij bleef een paar seconden staan – en kwam toen in beweging. Hij liep rustig en gecalculeerd naar de muur waar de vreemdeling tegen aanzat. Hij liet zich er ook tegen naar beneden zakken en bleef stil naast de ander zitten. Blueberry nestelde zich tussen de twee heren in. Ze keek verwachtingsvol naar haar trainer, alsof ze hem smeekte een gesprek te beginnen, maar Daniel wist niet eens waar hij moest beginnen en of dat wel oké was. Uiteindelijk besloot hij dan toch maar een vraag te stellen, want het begon hem een beetje dwars te zitten. “Waarom zit je hier, als ik zo onbeleefd mag zijn om dat te vragen?”
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyzo okt 01, 2017 1:40 pm

Het bleef ijzig stil aan de andere kant van de conversatie. Ja die jongen was gewoon weggegaan. Hij snapte niet zo goed waarom hij verwacht had dat de jongen zou blijven. Uiteindelijk waren alle mensen lelijke monsters. Diep van binnen. En toen hoorde hij dat er een stap gezet werd. Zijn richting in.. Er sprong toch een klein vonkje van hoop door zijn hart. Maar tegelijkertijd werd hij ook nerveus. Was hij zijn hoop te veel omhoog aan het halen? Hij werd afgeleid door het gevoel van de vacht van de Glaceon die nu.. als hij het goed had.. tussen hun in zat. De jongen was daadwerkelijk naast hem gaan zitten. Hij wilde zo graag eerlijk zijn over ALLES, maar hij wilde zichzelf ook heel graag beschermen. Gys rekte zijn benen recht en keek opzij naar de jongen toen hij de vraag stelde. Zijn ogen straalde een bepaalde hoop uit, maar ook het verdriet van een Skitten die net gescheiden werd van haar moeder Skitty. Daarna draaide hij zijn blik weer omlaag naar de Holo Caster die hij in zijn handen had. Hij zuchtte. Weetje. Hij ging het zeggen. Maar hij besloot gewoon niet alles te zeggen. De drang om met iemand te praten was te groot. Wat ook wel weer vrij triest was gezien hij niet kon praten. "Ik ben verdrietig." Klonk het van de Holo Caster af.
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptyma okt 16, 2017 9:13 pm

In eerste instantie kon hij de blik niet plaatsen. Hij dacht dat hij het verkeerd had gezien door de capuchon, maar uiteindelijk wist hij het voor negentig procent zeker. De vreemdeling die naast hem zat… Hij voelde ook een soort pijn. Daniel zag een blik die hij zichzelf wel eens in de spiegel had gegeven. Een blik die hij nergens buiten zijn eigen kamer mocht tonen, want het was een zwakte. Het feit dat hij nu recht in iemands ogen kon kijken, die diezelfde blik aan hem blootlegde… Dat deed toch wel iets met hem. Hij hoorde niet veel later de mechanische stem van de Holocaster de emotie bevestigen. “Waarom ben je verdrietig?” Het rolde zo makkelijk van hem af. Hij had wel vaker zulke vragen gesteld. Hij was wel vaker het luisterend oor. Het was een rol waar hij, voor de verandering, niet zo erg tegen op zag. Daniel betrapte zich er wel op dat hij het zelf al begon in te vullen voor de ander. Hij vermoedde namelijk als eerste dat het met het praten te maken had. Voor hem was dat immers een vreemd fenomeen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptydi okt 17, 2017 11:22 am

Gys hoorde de vraag en plaatste zijn achterhoofd tegen de muur waar hij tegen aan zat. Wilde hij het zeggen? Wilde hij het niet zeggen? Waarom had hij eigenlijk gezegd dat hij verdrietig was? Zou het helpen om er over te praten? Zou het schadelijk zijn om er over te praten? Hij moest ineens tegen zijn tranen vechten. Hij staarde weer naar de grond, of beter gezegd: zijn voeten op de grond. Hij was stom. Hij was een probleem om niets aan het maken. En nu deed die jongen helemaal moeite om iets dat niet belangrijk was. En nu kon hij ook niet eens meer terug. Maar hij wilde het zo graag zeggen. Gewoon om eens te zien hoe het is om daadwerkelijk iemand alles te vertellen. Maar dat was eng. Er zou zo veel mis kunnen gaan. Hij sloot zijn ogen even en slikte. Hij had succesvol zijn tranen binnen gelaten. Bij het openen van zijn ogen ging hij met zijn trillende handen weer naar zijn Holo Caster. "Ik voel me alleen." Klonk de mechanische stem weer. Hij was zo'n sukkel dat hij dat had gezegd. Hij was gewoon een mietje. Dat was het gewoon. En de andere ging dat nu ook weten. Zet je maar schrap voor een preek Gys.
Terug naar boven Ga naar beneden
Maximilian Sweets
Member
Maximilian Sweets
Punten : 160
Gender : Male ♂
Age : 18
Type : Breeder
Regions : Kalos
Icon : Tyrogue
https://pokemon-journey.actieforum.com/t4965-maximilian-daniel-sweets#102844 https://pokemon-journey.actieforum.com/t4966-maximilian-s-pokedex#102851

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptydo dec 28, 2017 4:08 pm

Er kwam geen antwoord. Daniel richtte zijn blik op de vloer waar hij op zat. Dat ene punt vlak naast zijn voeten. Hij zei zelf ook niets. Misschien wilde de ander het niet kwijt, misschien had hij tijd nodig om de juiste woorden te vinden. Hoe het ook zij, Daniel had, voor de verandering, geen oordeel klaar. Hij luisterde niet naar zijn eigen gedachten. In plaats daarvan hoorde hij het getsjilp van de vogelpokémon en het geruis van de wind. Onbewust was hij op zoek naar een teken dat hem vertelde waar Harrison was, maar die kwam niet. Zijn spieren spanden zich een beetje aan.

De mechanische stem vertelde hem een pijnlijk nieuwtje. Daniel sloot zijn ogen kort en herinnerde zich eraan dat het niet zijn eigen gedachten waren. Het was haast toevallig dat hij deze jongen vandaag op het dak gevonden had. “Alleen zijn is… Vervelend. Op z’n zachts gezegd,” viel over zijn lippen. Hij opende zijn ogen weer en draaide zijn hoofd naar de vreemdeling toe. “Waarom voel je je alleen?”
Terug naar boven Ga naar beneden
Gys il Cupo
Member
Gys il Cupo
Punten : 237
Gender : Male ♂
Age : 21
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon : Cutiefly
https://pokemon-journey.actieforum.com/t6499-gys-il-cupo https://pokemon-journey.actieforum.com/t6500-gys-pokedex#131361

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Emptydo jan 04, 2018 3:04 pm

Stilte, dat was nog erger dan een preek. Hij voelde de kritiek al om zijn nek kruipen. Uitspraken die hem duidelijk maakten dat hij maar beter gewoon met alles kon ophouden. De gedachte kwam heel vaak in hem op om gewoon op te staan en weg te gaan. Maar iedere keer herinnerde zich hij de Glaceon naast zich, hoewel hij er niet meer naar durfde te kijken. Hij zuchtte zachtjes. Niet omdat het een zachte zucht was, maar omdat hij vond dat als hij harder zou zuchten hij anderen zou storen, en dat mocht niet. En toen begon de ander te spreken. Het enige dat hij kon denken toen hij het hoorde was: JE BEGRIJPT HET NIET. Want zo voelde het altijd. Ongeacht of het nu waar was of niet. Het voelde altijd als een waarheid. En hij kon de onwaarheid ervan niet eens meer zien. Hij wilde weg. En de vraag maakte het nog erger. Het was een lang antwoord. Een antwoord dat hij op vrije wil niet eens kon geven. Zijn handicap maakte het altijd allemaal moeilijker voor hem. Ooit geprobeerd duidelijk te maken aan iemand dat ze de bal moeten passen als je niet kunt roepen? Zijn gedachten sprongen heen en weer. Wel antwoord geven, geen antwoord geven, zijn Holo Caster pakken, zijn Holo Caster wel pakken, weglopen, niet weglopen, zeggen dat hij het niet wilde, zwijgen over dat hij het niet wilde, twijfelen of hij het wel of niet wilde, niet twijfelen of het het wel of niet wilde. En toen hoorde hij de deur open gaan. Ach wat maakt het ook allemaal uit..
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud

Laat me maar even Empty
BerichtOnderwerp: Re: Laat me maar even   Laat me maar even Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Laat me maar even
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 2Ga naar pagina : 1, 2  Volgende
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Oeps c: beetje laat

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Pokémon Journey :: ► WELCOME TO THE POKÉMON WORLD :: Kalos :: Coumarine City-
Ga naar: