Shopping.

Met een liefdevolle blik keek Tyson naar een blauw wezentje dat op de tafel voor hem zat en hem met grote kraaloogjes aankeek. De jongen was blij met de Pokémon, die hij een paar dagen geleden had gekocht van breeder.. alhoewel gekocht een beetje klonk alsof het een product in de winkel was, het was dus meer adopteren in zijn ogen. De Mudkip was nog jong en had nog veel te leren maar het belangrijkste was toch nog dat hij het goed zou kunnen vinden met zijn andere Pokémon. Jiro, zo had Tyson hem genoemd, kon vrij direct goed over weg met zijn Riolu die hij sinds kort een andere naam had gegeven, omdat hij iets wilde doen dat aantoonde dat hij zijn opa respecteerde. Zodoende heette Kurai voortaan Daichi. De jongen en zijn Pokémon zaten in het Pokémon Center van Lumiose City waar ze net een dag waren aangekomen. Tyson zat praktisch nog in in zijn pyjama en had nog geen zin om zichzelf aan te kleden en te gaan trainen voor de eerste gym. Niet dat zijn Pokémon dat heel erg vonden want Kyro lag nog luidruchtig te snurken op het bed dat achter hen stond, terwijl zijn Riolu naast hem op een krukje zat. “Mudkip, mud!” piepte Jiro vrolijk en zwaaide zijn staart wat heen en weer toen de jongen hem wat Pokémon voer aanbood. De Mudkip at vrolijk het voer dat op de handpalm van de dertienjarige jongen lag en met zijn andere schoof hij voorzichtig een bakje naar Daichi toe. De Riolu keek er even met een vreemde blik naar maar toen hij Tyson zag glimlachen, begon Daichi toch te eten, voor de Riolu was er nog een lange weg te gaan voor hij door had dat het normaal was om gewoon de normale te dingen te doen. Toen de twee klaar waren met hun eten werd Kyro wakker en kon de Pikachu nog met Daichi mee-eten.

Ondertussen kon Tyson zich wassen en omkleden maar liep zijn Mudkip hem achterna door het kleine kamertje. Grijnzend keek de jongen naar het blauwe wezentje dat trouw aan zijn voeten stond en Tyson kon niets anders doen dan grinniken om de kleine Mudkip. Uiteindelijk trok hij zijn mond open nadat hij zijn pyjama shirt had uitgetrokken en zijn andere shirt net half over zijn hoofd had getrokken. “Ik denk niet dat je me kan helpen hoor,” grinnikte Tyson tegen Jiro die een flauwe glimlach op zijn ronde gezichtje kreeg. “Muuud!” mompelde Jiro met een ietwat beteuterd gezichtje en liet zijn vin wat hangen. “Maar dat maakt niet uit.. joh,” voegde hij er toen aan toe. Eenmaal klaar trok hij de laatste plooien uit zijn kleding en pakte zijn tas van de vloer. Vragend keken Kyro, Jiro en Daichi naar de jongen toen deze klaar was met zijn dingetjes. Tyson had een klein foldertje in zijn handen waarna hij zijn bruine kijkers op had staan, die langzaam naar beneden gingen en een vrolijke grijns op zijn gezicht kreeg. Er was zoveel te doen in Lumiose City maar toch was er specifiek een ding; dat hij wilde doen en dat was naar de Prism Tower gaan. Hij wilde er alleen een kijkje nemen en dan verder de stad verkennen. O ja en een souvenir voor zijn opa kopen. “We gaan vandaag Lumiose City verkennen, jongens,” sprak Tyson toen tegen zijn drie Pokémon die opkeken naar hem. Kyro was de enige die er enthousiast over was en vrolijk op sprong toen hij de woorden had gesproken. Voor Daichi was het een heel vreemd concept en Jiro was praktisch nog een baby die er nog niks van begreep. Tyson vond dit niet erg hij was in ieder geval blij dat zijn Pikachu enthousiast was.

Eenmaal buiten het Pokémon Center pakte Daichi zijn hand meteen vast. Jiro zat in zijn tas met een te vrolijke grijns op zijn gezichtje, de klep die erover heen hoorde te zitten had hij open gelaten zodat de Mudkip toch mee kon kijken. Het meest belangrijke zat in zijn broekzak dus het kon geen kwaad en dit zag er zo schattig uit. De eerste winkelstraat die hij in liep was meteen raak; de jongen had een souvenirwinkel gevonden waar hij iets voor zijn opa kon kopen. Het betrof verder niet veel bijzonders maar toch wist hij een beeldje van een Lucario te vinden, dat uit hout gesneden was. Hij zag ook andere Pokémon zoals een Pikachu liggen, deze figuurtjes waren zo gedetailleerd dat het net leek alsof ze echt waren. Voor zijn opa kocht hij ook nog een shirt waar een schildering van de Prism Tower opstond. Toen dat was afgerekend ging hij weer naar buiten en besloot om daarna zijn voorraad aan voer, besjes en Potions bij te vullen. Dat was ook vrij snel gebeurt en zijn portemonnee was flink wat lichter geworden nadat hij zijn voorraad weer had bijgevuld. De tijd was ook letterlijk voorbij gevlogen omdat Tyson inmiddels het besef van tijd was verloren, de vier waren namelijk elf uur vertrokken en het was nu al bijna één uur. Door de drukte had hij er toch maar voor gekozen om Jiro en Daichi terug te laten keren, zodat hij nu enkel zijn Pikachu bij zich had. Op zich niet heel erg want tot nu toe hadden Tyson en Kyro het enorm gezelllig. Vermoeid door het vele lopen plofte Tyson en zijn Pikachu op een willekeurig bankje neer... eigenlijk veels te moe om nog een stap te verzetten. Deels kwam dit ook door de warmte van het weer. “Man, het lijkt wel alsof we de marathon hebben gelopen,” verzuchtte Tyson en goot het halve flesje water naar binnen, de andere helft gaf hij aan Kyro die er met veel moeite uit begon te drinken, en het meeste water er over zich heen goot. Het gele wezentje kon het voorwerp niet zo goed vasthouden. Op zich niet zo een heel groot probleem met dit weer. “Pikaaa,” reageerde Kyro met een diepe zucht.

Kyro spitste alert zijn oren toen hij een geluid onder het bankje hoorde. Tyson keek vragend naar het gele wezentje die wat alert vonken vrijliet uit zijn wangen. “Wat is er?” vroeg de jongen toen aan de Pikachu maar de jongen zag het al. Een grijze pluizige Pokémon dat iets weg had van een Growlithe die veel mensen hadden in Kanto, alleen had deze geen oranje in zijn vacht, en zag het er alles behalve vriendelijk uit. Pas toen besefte Tyson wat het beest aan het doen was en schoot vrijwel direct overeind, en griste zijn tas van de grond af. “Oi! Het is niet beleefd om in andermans spullen te snuffelen!” snauwde Tyson tegen de grijze Pokémon die niet echt onder de indruk scheen te zijn. In plaats daarvan ontblootte hij zijn tanden en liet een diepe grom horen dat op Tyson gericht was. Tyson echter, haalde zijn Pokédex erbij en richtte hem vervolgens op de vreemde Pokémon;

Poochyena, de Bijt Pokémon.
Poochyena is een Bijt Pokémon. Zijn beet is sterker dan van andere Pokémon en hij kan tegenstanders achtervolgen tot ze volledig uitgeput zijn.

Tyson grijnsde breed toen hij het apparaatje dicht klapte en keek even naar Kyro. Wilde Tyson daadwerkelijk een ‘dief’ aan zijn team toevoegen? Alhoewel alleen zijn tas was een beetje kapot en er was niks gestolen. De Pikachu zag echter dat er wel iets mis was met de Poochyena, iets met zijn poot. Hij gaf op een van zijn voorpoten geen steun, waardoor de Pikachu Tyson aantikte, die het al door scheen te hebben. De Poochyena scheen zich niet zomaar gewonnen te willen geven en ging gevechtspositie staan.. waar Tyson even zijn bedenkingen bij had toen hij naar Kyro keek. Dit werd hun eerste gevecht, huh? De Pikachu stoof naar voren met zijn staart dreigend naar voren.. net als een schorpioen die in de aanval ging.

Tyson zette zijn tas op de bank neer en zag vervolgens dat de Poochyena in beweging kwam en nog vrij snel bewoog ondanks zijn verwonding. “Kyro ontwijk hem en doe je Thundershock!” riep Tyson naar zijn Pikachu, die snel aan de kant sprong en zich snel omdraaide toen de Poochyena hem gepasseerd was, daarna schoot Kyro een Thundershock op de grijze hondachtige Pokémon af. Alleen was de Poochyena niet genoeg om de straal te wijken en werd volop geraakt, maar niet zonder een tegen aanval in te zetten. Met zijn achterpoten veegde de Poochyena een hoop zand in de ogen van Kyro. Sand Attack. De Pikachu slaakte een kleine kreet van schrik toen hij het zand in zijn ogen voelde prikken en probeerde dit met zijn pootjes uit zijn ogen te vegen. Het had echter niet zo heel veel nut want vrijwel daarna tackelde Poochyena Kyro, die met een flinke smak tegen de grond werd gewerkt. Tyson beet op zijn onderlip en wist niet zo goed wat hij nu moest doen, Kyro terug roepen en Daichi inzetten? De jongen keek naar de Poochyena waar diens vacht wat gele vonkjes vanaf stootte, de statische vacht van Kyro had de Poochyena verlamd. Breed grijnzend probeerde Tyson de blik van Kyro te vangen, die zijn gezichtsuitdrukking weerspiegelde. “Kyro doe snel je Thundershock en daar achter aan een Quick Attack!” riep Tyson toen als bevel naar de Pikachu, waarna de Pikachu als teken knikte dat hij het had begrepen. Snel balde hij zijn kleine handjes tot een vuist waarna hij zijn energie ontlaadde en de Poochyena net op één haar miste, hij was net op tijd aan de kant gesprongen maar bezweek uiteindelijk door zijn gewonde poot. Kyro kwam toen met een razendsnelle Quick Attack op de Pokémon afgestormd en raakte met deze aanval de Poochyena in de roos. Hij schoof nog een stukje verder door de klap en Tyson keek voor een moment met een twijfelende blik naar de Poochyena.. deze had zo snel mogelijk hulp nodig. Misschien was zijn poot wel gebroken? Zonder enige twijfel haalde Tyson een lege Pokéball tevoorschijn en gooide deze met een klein boogje naar de Poochyena, die werd opgeslokt door de rode straal.. bleef hij zitten?

Tyson besefte nog niet meteen dat de Poochyena in de Pokéball bleef zitten, pas toen het plinggeluidje bevestigde en dat de Pokéball bleef liggen, liep Tyson met Kyro naar de Pokéball van zijn Poochyena liep, deze pakte hij toen van de grond. De Pikachu wreef nog steeds krampachtig in zijn oogjes, in een poging het zand er uit te krijgen. Bezorgd knielde de jongen naast het gele wezentje, waar hij de pootjes van Kyro beetpakte. De irritatie zou er alleen maar erger van worden. “Niet in wrijven dan word het alleen maar erger, jochie,” sprak Tyson tegen de Pikachu, die toen knikte en zich liet oppakken door de jongen. Tyson zette de Pikachu op het bankje neer en liet de Poochyena ook vrij uit zijn Pokéball, die trilde, waarschijnlijk was het zijn poot, maar misschien lag het ook aan de verlamming. De jongen aaide geruststellend over het ruggetje van de Poochyena heen, hij kon maar beter even kijken of het daadwerkelijk aan zijn poot lag. Hij had van zijn opa een speciale spray  mee gekregen mocht hij een keer zijn enkel verstuiken ofzo, dit liet de zwelling een beetje slinken. De Poochyena gromde dreigend toen hij in de buurt van zijn poot kwam om deze te bestuderen maar zag meteen al dat zijn poot enorm gezwollen was. Er moest een verbandje om worden gelegd. “Ik denk dat je er niet langer mee door moet lopen, we gaan direct naar het  Pokémon Center,” sprak Tyson tegen zowel Kyro als de Poochyena. Hij tilde de hondachtige Pokémon van het bankje af en keek naar Kyro die moeite had met het niet in zijn oogjes wrijven. De jongen knikte naar de Pikachu die toen op zijn schouder klom, vrijwel direct begon Tyson te rennen. Hij voelde inmiddels dat het grijze wezentje zijn kopje over zijn schouder liet hangen en in een diepe slaap viel. Het wezentje moest ontzettend veel pijn hebben.


Veel mensen in de winkelstraat gingen daarom snel opzij zodra Tyson in de buurt kwam en algauw kwam het rode dak in zicht. De deuren schoven automatisch open zodra de jongen dichtbij genoeg was, waardoor hij door kon lopen naar de balie, waar zuster al achter vandaan kwam om naar hem te komen. “Wat is er gebeurt? vroeg de vrouw direct aan hem, die een brancard liet voor komen. “Het is zijn rechter voorpoot,” legde Tyson in het kort uit. Blijkbaar wist de zuster al genoeg en vroeg hem om de Poochyena op de brancard te leggen. Tyson deed braaf wat er werd gevraagd en legde het wezentje languit op de brancard dat werd voortgeduwd door een Wigglytuff. De jongen en zijn Pikachu wierpen met elkaar een blik uit en keken toe hoe de zuster met zijn Poochyena naar een behandel kamer liep. Tyson ging op een bankje zitten met een bakje water en een doekje om de oogjes van Kyro schoon te maken. “Chaaaa,” piepte Kyro toen het vochtige doekje langs zijn oogjes ging, met een wrijvende beweging. Tyson had een halfuurtje nodig om beide ogen van de Pikachu schoon te maken. nsdat ene halfuurtje kwam ook ineens een vrolijke Poochyena in zijn gezichtsveld en likte hem vrolijk over zijn gezicht heen, zijn rechterpootje was gehuld in een wit verband. “Je Poochyena heeft alleen een flinke kneuzing aan zijn  poot.. ik raad je aan om hem veel rust te geven,” sprak de zuster tegen Tyson, die glimlachend het wezentje op zijn schoot had gezet. “Ik denk dat het geen probleem zal zijn,” reageerde Tyson vriendelijk en aaide de Poochyena die inmiddels half op zijn schoot in slaap was gevallen.

Zuster Joy liep weg en de jongen keek even naar het grijze wezentje. Officieel was de Poochyena nu van hem dus had hij ook een naam nodig. Tyson grijnsde lichtjes en liet vervolgens de rest van zijn Pokémon vrij uit hun Pokéballen. Daichi en Jiro keken vragend naar de Poochyena. “Dit is Chase.. Chase is onze nieuwe vriend en teamgenoot,” sprak de jongen en de Poochyena knikte lichtjes tevreden. Beide Pokémon begroette vrolijk de grijze Pokémon die kop liet zakken en in slaap viel. “Welkom in het team Chase.”