Help! I've fallen.. and I can't get up!

Stress. Spanning. Het was nooit fijn. Paniek gierde door je lijf heen en ontspannen was onmogelijk. Wat was daar tegen te doen? Zorgen dat de stress en spanning weg ging. Hoe los je dat op? Door de natuur in te gaan natuurlijk.

De kenmerkende geuren die je in een bos rook en de totale rust die om je geen bracht werkte altijd goed voor Sophia. Haar kamer op de Ranger Base had te weinig groen en te weinig bloemen geuren. Bofte zij even dat naast Petalburg een groot bos lag. Haar rode haren droeg ze in een lange vlecht op haar rug die met elke stap lichtjes heen en weer wiegde. Ze treed voorzichtig om niet onbedoeld op planten te stappen. Enkele nieuwsgierige Shroomish keken om een omgevallen boomstam heen toen ze langs kwam. Ze waren een beetje verbaasd. Normaal kwamen mensen nooit zo ver het bos in. Sophia haar grijze kijkers richtte zich naar wat beweging rechts van haar. Shroomish, had ze geleerd, leefde in vol overvloed in dit bos. Er was iets aan wat ze aantrok en massaal liet vestigen hier. Ze kwamen daarom ook nergens anders voor in Hoenn. Had ze ook geleerd. Om haar heen klonken geen auto's of het geroezemoes van mensen. Nee. Enkel gefluit van vogels en de bos geluiden die ik elk bos aanwezig waren. Ze kon hier wel eeuwen vertoeven. Sophia kwam uiteindelijk uit op een open plek die Sophia deed denken aan een soort sprookje. Er stonden hier en daar hazelaar bomen die een beetje verdwaald leken. Ze werden omringd door paarse hyacinten en zelfs hier en daar wat daslook. Het was prachtig. Een half omgevallen boom bood een goed plekje om in de schaduw te zitten. Met een flauwe glimlach stak ze de plek over. Ze legde haar rugzak naast de omgevallen boom neer en liep naar de boom toe. Nieuwsgierig legde ze haar handen op de schors van de boom en leunde ze naar voren. Op datzelfde moment gleed haar ene voet ergens naar beneden en zakte haar armen door de schors van de holle boom. Een klein kreetje ontsnapte uit haar keel. Ze hing inmiddels half over de boom heen met haar armen door de schors gestoken. "O nee" Piepte ze benauwd. Hij is helemaal rot.. en mijn voet zit vast ergens.. Dacht ze paniekerig. Haar hoofd draaide om naar haar tas die daar naast haar stond. Binnen afstand van haar armen. Maar haar armen zaten muurvast.. Ze begon te worstelen maar het enige resultaat was haar enkel die zeer begon te doen. Hij zat flink vast waardoor ze weinig grip had om op te staan. Ze ging hier niet in haar eentje uit komen.. behalve dat het wel de bedoeling was. Stel dat iemand langs kwam en haar zo zag! Haar hoofd werd al rood van de schaamte. Dus begon ze, ondanks de pijn, te worstelen tegen de greep van de boom op haar armen. Na zes minuten staakte ze haar pogingen toen er geen enkele beweging in kwam. Er zat niets op .. Er moet een andere manier zijn. Probeerde ze te redeneren met zichzelf. Er was geen andere manier. Ze moest.. roepen .. Sophia beet op haar lip. "Help" Het kwam er harder uit dan ze normaal praatte, wat dus niet erg luid was. Ze haalde diep adem en probeerde haar zenuwen onder controle te houden. "H-Help!" Riep ze harder deze keer.

OOC: Topic is open na de eerste post van Sven

Na dat ze de tweede keer geroepen had vond ze het wel even goed. Kansen dat iemand haar gehoord had en nu haar kant op kwamen. En dan kon diegene haar helpen. Dus wachtte Sophia. Er klonk wat geritsel achter haar. Aan de ene kant hoopte ze op een wilde pokémon, maar aan de andere kant hoopte ze op hulp. Ze schraapte haar keel en bewoog een klein beetje. "Hallo? Is daar iemand?" Prevelde ze onzeker. Ze deed moeite haar hoofd opzij te draaien. Ze kon nog net vanuit haar ooghoek iets zien bewegen. Iets.. roods. Het leek op een hoed. Haar hoofd en nek deed zeer van de pijnlijke hoek waar ze haar nek in moest draaien. Ze keek weer voor haar en schraapte haar moed bij één om de vreemdeling aan te spreken. Als ze hier uit ging komen moest ze wel.. des te sneller zou ze uit deze gênante positie kunnen en gewoon weer verdwijnen het bos in. "Kunt u me helpen?" Prevelde ze zo beleefd mogelijk. Ondanks de omstandigheden, blijf altijd beleefd.  

Sophia's hart ging wild tekeer terwijl ze elk moment verwachtte een stem te horen. Alleen bleef dat moment uit. Met ingehouden adem luisterde ze, hopend op een geluidje. Geritsel.. en wat beweging. Ze rekte haar nek opzij en zag vanuit haar ooghoek een Zigzagoon haar kant op komen. Hij stopte toen hij haar zag. "Hé, daar" Zei ze zachtjes zodat ze hem niet zou laten schrikken. Nieuwsgierig kwam hij wat dichterbij maar hij hield wijselijk zijn afstand. Terwijl hij zich afvroeg wat die persoon in de vreemde positie daar deed keek hij opzij naar de mens die zich achter de steen bevond. Mensen reisde vaker samen.. hoorde ze bij elkaar. "Hé, klein ventje, wil je mij helpen? Ik heb wat lekkers voor je als je me helpt" Hij keek weer naar de vrouw met de rode haren, nieuwsgierigheid gewekt door haar vriendelijke toon. "Oké.. luister goed, naast mij staat een tas, daar zit iets in wat je voor me pakken moet" Achterdochtig kwam hij dichterbij. Hij stond nu goed genoeg in haar blikveld dat ze haar hoofd enkel opzij draaien moest. Zigzagoon waren van nature enorm nieuwsgierig, wist Sophia. Dus hij zou niet snel weggaan als ze hem niet zou laten schrikken. Een lekkere geur drong de neusgaten van de Zigzagoon in. Snuivend ging hij op de geur af. Bij haar tas bleef hij staan en rook hij er nieuwsgierig aan. "Ja, die moet je hebben!" Zei ze opgelucht. "Nu dan, als je er in kijkt dan moet je een wit met rode bal pakken. Wit, met rood" Ze kon met geen zekerheid zeggen tot hoever de Zigzagoon haar begrijpen zou. Pokémon waren slim maar voor zover ze wist waren Zigzagoon niet boven intelligent. Toch waagde ze het er op. De Zigzagoon stak zijn kop in haar tas. De lekkere geur kwam daar vandaan! Ontdekte hij. Ook ontdekte hij een rond voorwerp. Rood met wit. Hé! Die had hij vaker gezien! Tevreden trok hij zijn kop terug en liet één lege pokébal vallen. Sophia kreunde. "Nee, niet die. Een grotere" Hm, haar toon klonk niet goed. Misschien wilde ze een ander voorwerp. Dus haalde hij een fles water er uit. "Néé, dat is het ook niet. Het is rond met wit en rood. Wit. en Rood." Prevelde ze. De houding waar ze in zat begon haar lichaam flink te belasten. Ze worstelde in de greep van de boom maar kwam geen centimeter losser. Wat wilde die dame nu? Zijn nieuwsgierigheid nam de overhand dus stak hij zijn kop weer in de tas. Hij vond een appel die overheerlijk rook. Tevreden haalde hij die er uit en liet die aan haar zien. Sophia zuchtte. Dat nam hij als teken dat hij hem op eten mocht. "O nee.. dat is- Zigzagoon- dat is het enigste-" Met een verslagen zucht liet ze haar hoofd hangen. Dit ging niet werken. Hij begreep haar totaal niet. Misschien als ik door blijf gaan.. op een gegeven moment moet hij de pokébal van Hibiscus toch pakken? Dacht ze wanhopig. 

Net toen Sophia op het punt stond om weer te gaan roepen riep iemand keihard achter haar 'APPEL!'. Daar door verschoot ze en voelde ze haar enkel ietsje verder zakken, wat best wel zeer deed overigens. Ze kneep haar ogen even samen van de pijn en toen ze die opende zat er een vreemde jongen naast haar de appel op te eten van de Zigzagoon. 'Zigg' Gromde de Zigzagoon. Hij was van schrik onder de boom geschoten en keek de dief nijdig aan. Hun blikken kruiste elkaar en Sophia werd zich weer bewust van de enorm gênante situatie waar ze in verkeerde. Ze wilde eigenlijk zeggen dat de jongen de appel terug moest geven maar vond de moed daar niet voor. In plaats daar van zei ze "Um.. kun je mij .. helpen misschien. Als je dat wilt en eh.. daar tijd voor hebt" Verlegen wendde ze haar blik weer af. Ze zocht iets anders om naar te kunnen kijken maar dat was er niet echt. Mooie bloemen en groene planten.. en die vreemde hoed die hij op had. Ze wierp weer een blik zijn kant op en voelde dat ze rood werd. Meteen wendde ze hem weer af en flikkerde haar blik ergens links boven zijn schouder. 'Grrr' de Zigzagoon gromde toen hij de appel dief een extra grote hap zag nemen.

Sophia keek hem niet recht aan toen hij verklaarde geen appels te willen delen. Had hij haar gedachten gelezen? Of had ze toevallig toch hardop gezegd dat hij hem terug aan de Zigzagoon geven moest? "Ehm.. uh" Stamelde ze in de war. Waarom overkwam haar dit? Alleen haar. "De.. zee?" Herhaalde ze verbouwereerd. Ze voelde zich wel verplicht om netjes daar antwoord op te geven. "Ik vind de zee mooi om naar te kijken als de zon onder gaat" Prevelde ze verlegen. Maar de zee deed er nu niet toe. Ze zat vast in deze pijnlijke positie, die met de minuut pijnlijker werd en hij was haar redding. Of Hibiscus. Hibiscus! Dacht ze. Als de vreemdeling haar niet helpen wilde kon ze misschien wel vragen of hij haar pokémon er uit halen kon. "Als je mij niet helpen wilt,.. zou je dan, misschien, mijn pokémon uit mijn tas kunnen halen. Ik zit namelijk vast" Ze wist niet waarom ze dat laatste er achter aan zei aangezien het toch wel duidelijk moest zijn, toch? Sophia had een vreemd gevoel bij de jongen dus deed ze het maar wel. Onder haar ondertussen probeerde de Zigzagoon de jongen af te leiden door een tail whip te doen. Schuddend met zijn staart keek hij de jongen indringend aan, hopend dat hij even afgeleid was en hij de appel terug kon stelen.

Sophia hield haar adem in toen de jongen naar haar tas keek en toen terug, toen weer naar de tas en toen weer naar haar. Ze verwachte half en half dat hij nu zeggen zou 'Natuurlijk, ik zal hem pakken'  maar zo veel geluk had zij niet. Hij kreeg een bedenkelijke uitdrukking op zijn gelaat terwijl hij zijn laatste happen nam van de appel. Zwijgend was ze dus ook maar gedwongen om te blijven hangen in deze onaangename positie. Haar ribben deden zeer omdat ze op de harde en ongelijke schors leunde en haar enkel begon onderhand te tintelen. Ze verroerde zich een beetje waardoor hij weer naar haar keek. 'mij ist vergeten wat jou verteld'. Sophia was sprakeloos. En wie was Tove? Misschien bedoelde hij zichzelf. Ze kon hem niet pijlen dus dat antwoord daarop hing voor nu nog in de lucht. Hoe dan ook, hulp en een naam in één zin betekende eindelijk verlossing van deze vreselijke situatie. Ze knikte. "Ja, dat zou ik graag willen" Beleefd glimlachte ze naar hem al keek ze al snel weer verlegen opzij. Moest ze nu ook zichzelf voorstellen? Een vreemde haar naam geven was eigenlijk het laatste wat Sophia wilde doen. De zigzagoon onder haar keek hulpeloos toe hoe de appel opgegeten werd. "Grr" Bromde hij tegen de jongen en hij liep weer naar de tas van het meisje. Misschien zat er nog een appel in.. maar de zoete geur was weg. Geen appel. Wel een doosje met duidelijk iets er in wat naar eten rook. Hij pakte de doos en schoot pijlsnel weer terug onder de boomstronk. Zijn staart stak naar buiten. Ha! Nu zou die stomme jongen niet ook deze buit afpakken. "O nee.." Mompelde Sophia gekweld toen ze de zigzagoon er vandoor zag gaan met haar doosje pitloze witte druiven.

De Zigzagoon at er op los en maakte een gesmoord smakkend geluidje. Het was voor Sophia een duwtje in de richting om weer te proberen los te komen toen ze haar pitloze druiven ten onder hoorde gaan. Ze begon te worstelen met haar armen die tot haar ellebogen vast zaten in de boomschors. Zuchtend wendde ze zich tot de jongen die- ze werd rood en deed heel gauw alsof ze dit niet gezien had. Toen haalde hij een pokébal tevoorschijn. Even later schoot er iets heel groots en oranje naar buiten. Geschrokken verstijfde ze. De Dragonite scheen ook geschrokken te zijn, te oordelen aan haar uitdrukking. "Uh.." Begon ze, onzeker wat van de situatie te maken. De Dragonite kwam haar kant op wat de druppel voor haar was om proberen op eigen houtje los te komen. Haar enkel protesteerde echter. "Wacht- Tove" Dit moet Tove zijn! Ze keek opzij naar het vriendelijke gelaat van de Dragonite en wenste vurig dat zij haar wel begreep. Zenuwen gonsde door haar lijf als een zwerm boze bijen. "Pas op, mijn enkel zit vast en mijn armen ook. Dus ehm.. zou je voorzichtig willen zijn? " Prevelde ze verlegen en haar grijze ogen vestigde zich smekend op de Dragonite.

Een gevoel van opluchting stroomde er voor Sophia heen toen ze merkte dat de Dragonite haar niet alleen begreep maar ook heel voorzichtig te werk ging. Ze hield haar adem in toen ze begon aan het afbreken van de stam. De boom was toch al dood, dus het maakte niet uit dat hij vernield werd. Dat hield Sophia zichzelf voor terwijl ze voelde hoe haar armen wat meer beweging konden maken. Uiteindelijk toen Tove dicht bij haar armen kwam wist ze ééntje los te trekken met de schors er nog omheen. Ze wachtte tot de Dragonite ook bij het laatste deel was en trok die toen ook los. Ze pulkte aan beide armen de schors los en zakte door haar benen om op haar kont te gaan zitten. Nu die pijnlijke enkel nog.. met een paar juiste bewegingen schoot die los. Bewegingen die ze niet goed had kunnen doen toen ze praktisch op haar tenen staand vast had gezeten. De opluchting dat ze weer los was, was groot! Ze keek Tove dankbaar aan, wrijvend op haar pijnlijke enkel. “Dank je wel, Tove, dat je zo voorzichtig was” Zei ze met een glimlach. Sophia wierp een blik naar rechts. Sliep de jongen nu? Ze hoopte het van wel want dan kon ze nu wegwezen. Hij had haar niet geholpen, Tove wel! Snel drukte ze die gemene gedachten weg. Nee, ze kon niet weg voor ze netjes had gezegd dat ze hem dankbaar was. In het moment was Sophia de Zigzagoon vergeten die ondertussen de druiven op had en luid boerde. Ze keek geschokt naar beneden, in de ogen van het beestje dat haar verwachtingsvol aankeek. “Oh, jij hebt genoeg gehad” zei ze beledigd. Ze schraapte haar keel terwijl ze zich weer naar de jongen wendde en haar moed bijeen moest schrapen om hem te bedanken. Nerveus speelde haar handen in haar schoot. Tenslotte kon hij haar niet zien, wat iets goeds was!