Meneer Spaghetti [Open]

Met een vloek keek Soul naar zijn arm die vuil zag van het bloed en van het zand. Natuurlijk had hij weer moeten struikelen in dat verdomde zand en was hij met zijn arm tegen een rots gevallen. Hij zag niet bepaald hoe diep de wind was, maar het stak wel verschrikkelijk omdat de wind het zand met volle kracht tegen zijn arm liet komen. Dat kon er ook nog wel bij. Een paar weken geleden had hij een verbrande schouder erbij gekregen en nu dit weer. Salamence deed zijn uiterste best om zijn trainer zo goed mogelijk van het zand te beschermen, maar toen de Pokémon voor de zoveelste keer brulde van de pijn omdat er zand in zijn ogen kwam, had Soul had toch maar teruggekeerd in zijn Poké Ball. Hij had Salamence hem hieruit willen laten vliegen, maar toen was dus die val gebeurd en was hij met zijn gedachten ergens anders geweest. Toen hij al dat bloed had gezien was hij vervolgens knock-out gegaan omdat het ook nog eens warm was en hij de warmte niet meer kon hebben op de één of andere manier en vervolgens was hij weer wakker geworden, blij zijnde dat niemand hem gevonden had. Dan gingen ze zich enkel met zijn zaken bemoeien en dat wilde hij nu niet hebben. Boos zijnde liep de jongen door de woestijn en richtte ondertussen zijn blik van links naar rechts om iemand te vinden die hem kon helpen. Hij wist dat hij daarnet had aangegeven dat hij niemand wilde hebben die zich met zijn zaken zou bemoeien, maar hij kon zijn pijnlijke kloppende arm ook niet langer meer ontkennen. Bovendien was hij zijn gevoel voor richting verloren. Soul zag in de verte iemand lopen en zuchtte terwijl hij zijn voeten dwong om naar voren te lopen. Kleine bloeddruppeltjes gleden ondertussen naar beneden en kleurden het zand onder hem rood, maar dat maakte niks uit omdat de wind het zand zo naar boven waaide dat het roodgekleurde zand zo weg was. ‘Hé,’ bracht hij zwak uit toen hij dichterbij de persoon stond. ‘Kun je helpen?’

De jongen leek zijn zwakke geroep niet gehoord te hebben en Soul deed zijn best om een geïrriteerde zucht te onderdrukken. Dit was echt weer zijn geluk, hè? Het enige goede nieuws wat er dan wel gebeurde was dat er een Sandshrew omhoog kwam en de jongen recht in zijn maag te raken. Dat was wat hij kreeg als hij Soul zou negeren. Haha. Gemeen. Maar nee, serieus, wat had die jongen daar liggen doen? Je moest wel heel erg gestoord zijn als je in het zand ging liggen in deze wind. Het zand waaide dan zo hard tegen je ogen dat Soul zich af vroeg of je niet blind kon worden. Sowieso wilde hij momenteel dat hij zo’n speciale bril had waarmee hij zich in deze woestijn kon begeven, maar dat had hij natuurlijk niet omdat hij in eerste instantie niet van plan was geweest om naar deze woestijn te gaan. De jongen draaide zijn hoofd en zag dat de jongen deze keer wel zijn kans op keek. Stilletjes bedankte Soul de Sandshrew al ging hij dat natuurlijk nooit hardop zeggen omdat hij anders ruzie zou krijgen met de persoon die misschien wel zijn enige hulp kon zijn in deze woestijn. Even overwoog hij om zijn Holo Caster te pakken en Lima te gaan bellen, maar hij wilde haar niet lastig vallen met dit en bovendien was ze waarschijnlijk ergens veilig in Kalos of was ze een Quest gaan doen. Nee, hij ging haar hier niet mee lastig vallen. En dus onderdrukte hij een geïrriteerde zucht terwijl hij op de jongen afgestrompeld kwam. Zijn wond zat waarschijnlijk vol met vuil, maar hij was zo slim om de schade niet te gaan bekijken omdat hij anders waarschijnlijk flauw zou gaan vallen. ‘Kan je helpen?’ vroeg hij aan de jongen. En zonder dat hij zijn arm ook maar even zijn kant op richtte hield hij het in de lucht zodat de jongen het kon bestuderen. Het was immers al erg genoeg dat hij hulp vroeg.

Soul’s maag keerde om toen hij de enthousiaste kreet van de jongen hoorde. Oh nee. Waar was hij nu weer in terechtgekomen? Hij stond middenin een woestijn waar Salamence moeilijk kon opstijgen omdat dat zand hem belemmerde en voor hem stond één of andere gek die op de grond poseerde en zich liet aanvallen door Sandshrew’s die plotseling uit de grond kwamen. Had hij nu echt geen normaler persoon kunnen krijgen of zo? Het was al wat hij vroeg. Soul negeerde een bijtende opmerking toen de jongen zei dat het schoon was en vroeg zich af of de jongen soms stront in zijn ogen had. Soul draaide zijn arm naar zich toe… en keek even beduusd naar het uiterlijk. Zijn wond was één grote klomp van bloed en zand. Soul werd misselijk bij het aanzicht. Het was dan ook zo verdomd heet, maar hij kon zijn shirt niet uittrekken omdat hij ten eerste bekogeld zou worden met het harde zand en ten tweede de jongen voor hem flauw zou vallen van zijn goddelijkheid. Kuch kuch. ‘Noem je dit schoon?’ foeterde hij terwijl hij een knikje deed naar het bloed en naar het zand. Tja, als je het uiterlijk van een wond dat onder het lichte zand zat schoon noemde dan was dat inderdaad schoon, maar bij schoon verwachtte Soul toch eerder het beeld van een wond waar geen rafelige randen zand aan zaten. ‘Laat ook maar,’ snauwde hij. ‘Je kunt me zo te zien niet helpen. Het was immers een vrij simpele vraag, maar we kunnen niet allemaal de besten zijn zo te zien.’ Zijn stem had een sarcastische ondertoon gekregen. ‘Maar goed, als je dat simpele ding niet kunt zeggen, kun je me zeker ook niet de uitgang tonen?’ Hij zweerde dat als die Mamoswine iets zou doen dat hij Houndoom tevoorschijn zou halen en het ding helemaal zou laten verbranden. Nee, hij was echt pissig nu.

Alsof de Mamoswine hem elk moment kon gaan aanvallen had Soul zijn hand al op de Poké Ball van Houndoom gelegd terwijl hij de Pokémon met een ijskoude blik bleef aankijken. Het maakte hem niet uit dat hij op deze manier weer geen vrienden ging maken. Hij had overduidelijk hulp nodig en de jongen draaide enorm rond de pot. Hij hield niet van mensen en zelfs hij zou eerder ingegrepen hebben dan deze jongen. Soul rolde overdreven met zijn ogen toen de jongen een opmerking maakte en vervolgens bijstand ging zoeken bij zijn Pokémon. De wond werd er niet beter op, hoor! Als hij een hartaanval had gehad dan was hij waarschijnlijk allang dood geweest dankzij deze jongen. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij wachtte tot de jongen eindelijk antwoord zou gaan geven op zijn vraag in plaats van hem proberen te corrigeren omdat hij zogenaamd gemeen bezig was. Hij was niet gemeen, hij zei gewoon wat hij dacht en schijnbaar kon deze kerel daar niet zo goed tegen als je het hem vroeg. ‘Wat een ontzettend verhelderende uitleg!’ bracht hij met al het sarcasme dat hij in zich had uit naar de jongen. ‘Maar je hoeft me niet te helpen, hoor. Het wordt mijn dood nog eens als je een poging zou doen.’ En met die woorden draaide Soul zich met een snelle beweging weg van de jongen. Te snel. Zijn hoofd begon te duizelen en hij zakte bijna in elkaar. Hij steunde met zijn knie op de grond en met zijn hand duwde hij zich weer omhoog. Nee! Hij mocht niet zwak overkomen. Niet nadat hij de jongen had proberen te vernederen met zijn sarcastische opmerkingen. Hij haalde diep adem, spoorde zichzelf aan om verder te gaan en deed vervolgens nog een poging om verder te lopen. Een zucht gleed over zijn lippen toen hij opnieuw zijn bewustzijn bijna verloor, maar deze keer zakte hij wel in elkaar op het zand.

Terwijl het zwart zich voor zijn ogen begon te verzamelen probeerde Soul om zijn ogen op te houden en zijn best te doen om één van zijn Poké Ball’s tevoorschijn te halen. Hij hoefde geen expert te zijn om te weten dat de jongen achter hem geen moeite ging doen om hem te helpen. Als dat zo was zou hij zich nu allang bekommerd hebben om Soul. Maar Soul ging hem hier niet mee weg laten komen. Hij was niet de harmonieuze Ranger waarvoor iedereen hem aan leek te zien. Hij had hulp nodig en de jongen had hem dit geweigerd. Daar zou hij voor boeten. Niemand liet hem hier zomaar achter. Toen Soul de Poké Ball van zijn Houndoom voelde, zakte zijn hoofd tegen de grond en voelde hij iets warms tegen zijn hoofd. Huh? Het was niet alleen warm, maar ook vloeibaar en… Soul rook. Het stonk. Hij opende zijn ogen.. en moest deze gelijk dichtknijpen omdat een straal in zijn ogen kwam. Met een schreeuw sloeg hij met zijn hand tegen de Poké Ball en deze klapte open. Zijn Houndoom kwam eruit en toen deze zag wat er aan de hand was grauwde hij, pakte hij de Sandshrew ruw tussen zijn tanden en gooide de Pokémon meters ver weg, hopelijk ergens tegen een rots aan of zo. Daarna ontfermde hij zich over zijn trainer en keek deze bezorgd aan. Soul die knock-out op de grond lag, dat kon niet goed zijn. ‘Roep die trainer,’ zei Soul zwakjes tegen zijn Houndoom en hij wees naar de trainer die hem had afgewezen. ‘En doe niet al te voorzichtig.’ Hij was weer iets wakkerder geworden dankzij de pissende Sandshrew en wist niet of hij de Pokémon daarvoor moest bedanken of niet. Zijn Houndoom kneep zijn ogen dicht tegen het zand en rende naar de trainer toe die verderop stond. Zich de woorden herinnerend van Soul opende hij zijn bek… en liet zijn tanden net niet hard genoeg zinken in het been van de jongen.

Soul begon steeds meer en meer wakker te worden. Het feit dat hij daarbij het natte vocht van zijn hoofd voelde druipen hielp daar wel bij, maar maakte het daarom niet meer aangenaam of zo. Het liefste wilde hij ook wraak nemen op de Sandshrew, maar aan de andere kant had deze hem juist weer wakker gemaakt. Maakte niet uit, hij ging nog wel wraak nemen op de Pokémon. Ooit. Eerst moest hij wraak nemen op die man en op die verschrikkelijke Mamoswine van hem. Soul had het nut van die Pokémon nooit echt ingezien. Hij had liever een andere ice type aan zijn zijde. Een Weavile zou wel leuk zijn, maar dan leek het weer net alsof hij die Pokémon ving omdat hij Lima na wilde doen en dat was niet de bedoeling. Maar goed, hij had nog wel tijd om over een ice type na te denken, alleen niet nu. Houndoom draaide zijn kop met een ruk opzij toen de Pokémon iets naar hem riep en vervolgens een Take Down uitprobeerde. Met nadruk op ‘uitprobeerde’, want Houndoom kon het grote lijf ontwijken, draaide zich een kwartslag om en gebruikte Flamethrower op de Pokémon. ‘Niet als jullie mijn trainer niet helpen,’ gromde hij terug. ‘Het is onmenselijk om iemand zo achter te laten.’ Of de Flamethrower nu raak was of niet – en de kracht van de vlam werd nog eens verdubbeld omdat Soul hem een item had laten vasthouden waardoor zijn fire type moves sterker werden, maar dat terzijde – hij wilde dat de Pokémon én de trainer zijn trainer kwamen helpen. En weer sprong hij achter de Pokémon door en keerde zich naar de trainer van de Pokémon, maar deze keer niet om hem te bijten. Hij zwierde zijn staart naar de trainer zijn been toe – uiteraard totaal per ongeluk waar hij hem net gebeten had – en maakte een verwijzing naar zijn eigen trainer welke al een beetje overeind begon te komen vanwege de harde brul van de Mamoswine. Maar hij was niet de enige die wakker werd. Een paar gevaarlijke Pokémon in de buurt hadden de brul ook gehoord.

Houndoom keek even onder de indruk zijnde toe hoe zijn Flamethrower tegengehouden werd. Misschien dat hij toch wel iets kon leren van deze Pokémon. Maar goed, hij was hier niet om te leren, hij was hier om zijn trainer wat hulp aan te bieden. Soul zou het niet lang redden met die wond. Houndoom kende zijn trainer wel. Die ging gewoon door tot het echt niet meer zou gaan en van hulp vragen had hij ook nog nooit gehoord, maar zo was hij zelf ook eigenlijk wel. Hij zou pas hulp accepteren als hij al een soort van knock-out ging en niet meer kon voorkomen dat hij geholpen werd. Bij Soul was dat juist hetzelfde. Houndoom wierp een blik op zijn trainer welke weer terug op de grond gevallen was en keek vervolgens naar de trainer welke ook een soort van tegen de grond ging omdat Houndoom de beenwond veroorzaakt had. Hm. Dat was misschien niet zo slim geweest, want nu kreeg hij sowieso geen hulp voor zijn trainer. Hij gromde wat naar de trainer en ging met zijn kont op de grond zitten. Hoe gingen ze dit nu weer doen? Beiden hun trainers waren nu gewond en er was geen enkele manier om ze hier uit te halen zonder dat ze elkaar hielpen. Of hij moest een voorstel doen aan de Mamoswine, maar ze hadden elkaar daarnet zo goed als aangevallen en… Gealarmeerd draaide Houndoom zijn kop toen hij het geluid hoorde van een horde Pokémon die aan kwamen zetten en hij boog lichtelijk door zijn poten toen hij de Sandshrew en de Sandslash zag staan. Houndoom vuurde een Flamethrower op de groep af toen de helft van hun naar Soul wilde gaan en verschrikt zijnde bleven de Pokémon staan. Een geïrriteerde zwiep van Houndoom toonde aan dat hij er echt klaar mee was en hij draaide zijn kop naar Mamoswine. ‘We moeten onze trainers eerst in veiligheid brengen,’ sprak hij tegen de Pokémon. ‘Doe je mee of niet?’ Vervolgens draaide hij zijn kop weer naar voren en beukte een Sandslash uit de weg welke naar Soul wilde rennen. Hij draaide zich daarna met een ruk om en vuurde een Flamethrower op de Sandshrew af welke naar de trainer van de Mamoswine wilde springen.