Rhyhorn Ride! [&ARIANNA REDWYNE]

Shark keek met een lichtelijk afkeurende blik naar de blondine die angstig begon te schreeuwen toen ze de Rhyhorn naar haar zag kijken. Ze gilde dat ze echt niet op dat ding wilde en dat ze nog liever stierf dan dat ze haar mooie nageltjes kapot zou krabben terwijl ze zich aan de Rhyhorn vasthield. Nou, dan niet, maar dan nam hij het toch mooi van haar over. En dus liep hij op haar af en toen ze hem zag stopte ze direct met schreeuwen. Ze knipperde met haar ogen en glimlachte naar hem, maar Shark besteedde er al geen aandacht meer aan. ‘Aan de kant,’ zei hij op een rustige toon en hij fronste lichtelijk toen ze direct een stap opzij deed. Hij had echt een hekel aan dit soort meisjes. Altijd maar aandacht zoeken en zeuren over hoe hun prachtige nagels kapot zouden gaan als ze dit of dat deden. ‘Oké, hoe moet dit…’ mompelde hij. De Rhyhorn keek hem aan alsof hij het ook niet wist en Shark besefte dat hij met tikjes aan moest geven hoe de Rhyhorn moest lopen. Hij probeerde een tikje naar rechts te doen met zijn voet en direct greep hij de flanken van de Rhyhorn vast omdat de Pokémon een grote stap naar rechts deed. Shark probeerde eens twee keer rechts te tikken en de Rhyhorn draaide zijn lichaam naar rechts. Shark deed het nog een keer en deze keer stonden ze goed om op de kasseien te stappen. Shark was er vrij zeker van als hij er met zijn schoenen op zou lopen dat deze ten eerste helemaal kapot zouden zijn en dat zijn voeten ook niet meer prettig aan zouden voelen na één hele dag wandelen. En dan moest hij Glittering Cave nog bewandelen. Shark drukte zijn knieën wat dieper in de flanken van de Ryhorn en plotseling schoot de Rhyhorn vooruit.

Eenmaal dat je wist welke dingen je allemaal moest doen om de Rhyhorn te laten draaien en voort te laten bewegen ging het wel vrij goed. Bij deze Rhyhorn moest je met twee tikjes links of rechts aangeven dat hij zijn lichaam een paar graden moest draaien, met één tikje gaf je aan dat het een stap naar de desbetreffende richting moest doen en door je knieën wat aan te drukken gaf je aan dat je wilde vertrekken. Twee tikjes van links naar rechts gaven aan dat hij moest stoppen. Waarom had niemand hem een handleiding kunnen geven voordat hij op de Rhyhorn stapte? Hij moest eerlijk toegeven dat het zelf ontdekken het leukste was. Je had allerlei manieren om de Rhyhorn naar je te laten luisteren. Je kon ook gewoon instructies geven, maar dat was niet zo heel leuk. Momenteel stonden ze echter voor twee rotsen die hun pad blokkeerden en Shark drukte zijn knieën opnieuw tegen de Rhyhorn aan. Vervolgens moest hij zich vliegensvlug goed vasthouden omdat de Rhyhorn eerst naar achteren bewoog en daarna met een stevige beweging naar voren ging zodat zijn hoorn de rots kapotmaakte. Shark was blij dat hij zijn handen niet om de hoorn had gehouden om meer grip te hebben op de Pokémon. Rhyhorn stapte rustig door en Shark had een kans om over de klif te kijken naar de prachtige omgeving. Hij wilde zich echter niet voorstellen hoe het zou zijn als je van die klif zou vallen en dus keek hij weer naar voren. Hij zag op een verhoging – waar je naartoe kon gaan als je je Rhyhorn de andere kant op stuurde – een trainer staan die naar hem zwaaide en een tikkeltje aarzelend zwaaide Shark terug naar de trainer.

‘Zin om een sky battle te doen?’ riep de trainer. Hij wees naar zijn Pidgeotto en Shark begreep dat het om een gevecht ging waarin je alleen Pokémon met vleugels kon gebruiken of Pokémon die boven de grond zweefden. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Ik heb er geen.’ Voordat hij verder nog iets kon zeggen liep de Rhyhorn alweer door en na een poosje stonden ze dan uiteindelijk bij de grot waar Shark in eerste instantie naar toe wilde gaan. Hij sprong van de Rhyhorn af, gaf de Pokémon een klopje op zijn zij en zag hoe het zich op de grond nestelde. Waarschijnlijk mocht hij straks weer terug meegaan met de Pokémon, maar eerst zou hij Glittering Cave eens gaan bewonderen. Ze zeiden allemaal dat het een grot was die je minstens één keer in je leven gezien moest hebben en dat je er stoere Pokémon zoals Rhyhorn’s en Cubone’s kon vangen. Shark was eerlijk gezegd wel nieuwsgierig door al die positieve commentaren in verband met deze grot en dus ging hij naar binnen. De grot was niet erg donker omdat het verlicht werd door lichtgevende kristallen. Of was het lichtgevend mos? Wat het ook was, het zorgde er in elk geval voor dat hij zijn weg zou kunnen vinden door de grot. Shark liep op zijn gemak door de smalle gangen heen en luisterde naar de Pokémon die zich in de grot bevonden. Plotseling hoorde hij een bulderende kreet van een Onix een eindje verderop en snel schoot hij één van de andere smalle gangen in. Hij zag de Onix voorbijkomen en gelukkig ging het een andere richting op. Zijn blik gleed naar de wand van de grot en hij merkte dat dit een dood eind was. Hij had echt een probleem gehad als de Onix hem gezien had en toch had besloten om deze kant op te komen. Shark had al vaker problemen gehad met Pokémon die vonden dat hij zich niet in hun gebied moest wagen. Hij zou hier geen problemen willen krijgen. Inferno en Dragona waren waarschijnlijk niet sterk genoeg om hem te beschermen tegen deze wilde Pokémon. Shark besloot om weer een klein eindje verder te wandelen. Hij lette op de geluiden die hij hoorde in de grot, maar op één Machop en de Onix van daarstraks na hoorde hij niet echt iets. De jongen hoorde echter wel achter zich iets en het was géén Pokémon. Het klonk alsof iemand hem achtervolgde. Shark hield zich heel erg stil, draaide zich een kwartslag om, haalde diep adem… en schoot naar voren om de persoon tegen de muur te drukken.

De persoon was vrij makkelijk om tegen de grond te drukken. Je kon namelijk niet echt zeggen van Shark dat hij geen spieren had. Hij trainde bijna elke dag en had hierdoor spieren ontwikkeld die je vrij makkelijk kon voelen als hij tegen je duwde of als je hem vastpakte. Daardoor won hij het ook vaak met vuist op vuist gevechten en prefereerde hij die eerder dan Pokémon-gevechten. Zijn Pokémon waren nog niet heel sterk en moesten nog veel leren, maar toch geloofde hij dat Aang de wereld kon redden hij had wel het idee dat ze er uiteindelijk zouden komen. Maar goed, weer even terug naar de persoon die hij dus tegen de wand duwde. Aan de bouw onder hem te voelen ging het om een meisje of een vrouw. Hij kon de leeftijd niet schatten omdat hij haar net op een donker deel van de grot had geduwd, maar hij kon wel onderscheiden dat ze niet bang voor hem leek te zijn. Wat vrij grappig was. Hij kon haar botten breken als hij wilde en hij kon een tweede moord begaan. Gelukkig voor haar was de eerste een ongeluk geweest en was hij geen agressief persoon tenzij je hem uitdaagde of hem op een irritante manier bleef achtervolgen. ‘Oh, excuseer mij,’ zei hij op een sarcastische toon. ‘Maar als iemand me op zo’n manier achtervolgt moet diegene niet er vanop kijken als ik hem of haar zo behandel.’ Hij drukte nog één keer stevig tegen haar lichaam aan en liet haar daarna los. De brul van de Onix liet hem even opschrikken, maar hij herstelde zich direct en wierp zijn ijsblauwe ogen op haar. ‘Wat was de bedoeling van heel het achtervolgen?’ vroeg hij. Even schoot het door zijn hoofd dat ze een dief was of dat ze iets van hem moest hebben. Wie weet had ze zijn Dratini wel gezien in Ambrette Town in het Pokémon Center. Je had altijd van die mensen die op dat soort dingen uit waren. ‘En ga het maar niet ontkennen,’ voegde hij er vlug aan toe. ‘Want je had me allang kunnen inhalen of duidelijke hoorbare stappen kunnen zetten. Je deed er kennelijk alles aan om niet op te vallen en ik zou graag willen weten waarom.’

Shark moest toegeven dat het meisje – of de vrouw kon hij eerder zeggen – die hij daarnet tegen de muur had gedrukt vrij mooi was. Ze had een slank lichaam van wat hij vanaf hier kon zien en dat jurkje dat ze aanhad stond haar goed. Het accentueerde haar vrouwelijke delen. Haar goudkleurige ogen, welke hij vaag kon zien dankzij het blauwachtige licht wat wel overal in deze grot leek te schijnen, hadden een aparte kleur die hij nog niet vaak had gezien, maar paste op de één of andere manier bij haar uiterlijk. Maar met een goed uiterlijk kreeg je bij Shark niet veel gedaan. Kaito dacht dat hij met zijn uiterlijk echt alles voor elkaar kreeg, maar zelfs zijn knappe koppie had wel eens een hoop kritiek mogen verwachten toen hij bij Team Rocket zat. En waarschijnlijk zat hij daar nu nog steeds. Wat haatte Shark die organisatie toch, zeg. Het was dé reden dat het misgelopen was tussen hem en zijn vader en hem en zijn broer. ‘Nee, natuurlijk niet,’ sprak hij sarcastisch en hij draaide met zijn ogen. Ze was hem dus weldegelijk aan het achtervolgen. Anders had ze nu wel anders gereageerd. Maar waarom achtervolgde ze hem dan? ‘Is het niet een beetje kinderachtig voor jouw leeftijd om mensen stiekem te achtervolgen en verstoppertje te spelen?’ vroeg hij bot. Als hij haar mocht schatten naar de leeftijd die hij dacht dan zou hij denken dat ze rond Kaito’s leeftijd was, maar daar was hij niet zeker van. En zo zag je maar dat de jonge mensen van achttien nog wel volwassener waren dan de mensen die al even in de twintig waren. ‘En dat jij nu zo stiekem bent om achter me te blijven lopen en me niet voorbij te steken,’ zei hij al even uitdagend terug, maar hij hield zijn stem wat kalmer toen hij een luide brul verderop hoorde. Onbewust had hij zijn hand zijwaarts voor de vrouw uitgestoken, maar bracht deze meteen weer naar zijn zij toen hij doorhad wat hij deed. Hmf. Puur een reflex geweest, meer niet. ‘Je hebt je wel slim gekleed om in een grot rond te lopen en op een Rhyhorn te rijden moet ik zeggen,’ zei hij terwijl hij hoofdschuddend naar haar jurkje keek. Alsof hij het net niet had staan bewonderen of zo.