Sounds of the echo | Open

RAVEN STRIDER

Even stond ze stil voor de donkere opening. Ze twijfelde namelijk heel erg of ze er wel naar binnen wilde gaan, want als ze eerlijk was hield ze niet echt van grotten en ook zou Ruby haar nu niet echt kunnen helpen om de weg te vinden. Wat ze normaal dus wel deed. Het enige probleem was dus dat ze wel door de grot heen zou moeten, want als ze er eenmaal doorheen was zou ze uitkomen bij de tweede gym en dat was dan ook waar ze naartoe wilde. Een zucht ontsnapte haar mond en ze stond nog even te twijfelen toen ze toch maar een voet in de grot zette.
De grot vanbinnen was nog best wel aardig donker en het duurde dan ook even voor haar ogen aan het duister gewend waren en ze wel wat kon opmaken van haar omgeving. Het enige waar ze nu nog op hoopte was dat alles fatsoenlijk te zien zou zijn, want anders zou ze straks nog over een steen struikelen en dat wilde ze niet hebben, want de vorige keer dat ze was gestruikeld ging het helemaal verkeerd met een Ledyba en moest ze veel moeite doen om haar pokeball weer terug te krijgen en ze was niet van plan om datzelfde weer te doen. Haar tas zat nu ook goed dicht, dus als het goed was moest het gewoon goed gaan, maar je wist natuurlijk maar nooit. Ze zette nog wat stappen, maar het begon toch wel donkerder te worden naarmate ze de ingang verder achter haar liet en als ze eerlijk was voelde ze zich er niet heel prettig onder. Misschien was het toch beter als ze Ruby of Fennekin tevoorschijn zou halen, want die zouden voor wat vuur kunnen zorgen en dus ook wat licht. Het enige was dan wel dat een takje handig zou zijn en die had ze dus niet. Ze liep dus maar gewoon verder, proberend een muur aan haar rechterkant te houden, maar echt aanraken durfde ze het niet echt, want wie weet wat erop zat. Alleen doordat ze zich op de muur had gefocust had ze weer niet gezien dat er een steen uitstak en voor ze het wist tuimelde ze voorover en viel ze voorover op de grond. Ze wist niet wat ze met vallen had, maar dit was al de derde keer in korte tijd en elke keer was het wel weer op een andere ondergrond. Ze duwde haarzelf omhoog met haar handen en toen ze aan haar knieën voelde merkte ze dat er eentje bloedde. Fijn, dat had ze ook weer. Het deed gelukkig niet heel veel pijn, maar een pleister zoeken was nu ook een ramp. Ze boog dus maar voorover en raapte haar tas op, want met een beetje geluk zou ze nog wel een pleister kunnen vinden, alleen wat er toen gebeurde had ze niet zien aankomen. Blijkbaar had haar vallen een horde Zubats wakker gemaakt en die kwamen nu recht op haar af. Ze dook nog wel in elkaar, maar natuurlijk hadden de dieren het op haar gemunt, omdat ze hun slaap had verstoord. Snel zocht ze naar de pokeball van haar Fletchinder, maar kon hem in alle haast zo snel niet vinden. Wat moest ze nu doen? Ze bleef haar tas doorzoeken, maar ze leek alles te kunnen vinden behalve een pokeball. Zelfs een andere pokemon zou goed zijn, zolang die haar maar kon helpen.

RAVEN STRIDER

Door de paniek die ze voelde lukte het haar overduidelijk niet om ook maar een pokeball te vinden, maar veel keus had ze niet, want de Zubats zouden niet uit hunzelf verdwijnen. Eindelijk leek ze dan ook iets in de vorm van een pokeball gevonden te hebben, alleen voor ze de kans kreeg om de pokemon eruit te laten kwam er een hoog geluid uit een richting. Het leek wel op het langs elkaar halen van metaal en hoe onprettig het geluid ook was het leek wel te helpen, want de Zubats vlogen ineens met zijn allen weg. Even haalde ze opgelucht adem, want als ze eerlijk was vond ze die Zubats maar niks en was ze dus ook blij dat ze nu eindelijk weg waren. Misschien zou het nu ook wel verstandiger zijn om toch maar een pokemon van haar uit hun pokeball te laten, want ze wilde liever niet dat hetzelfde nog een keer zou gebeuren.
Het volgende wat ze zich eigenlijk afvroeg was natuurlijk waar het geluid vandaan was gekomen, want er was duidelijk iemand geweest die haar had geholpen en al was het alleen maar een pokemon dat maakte haar echt niet uit. Het bleef altijd wel netjes om diegene dan te bedanken. "Niemand gewond?" Hoorde ze plots een stem vragen. Het leek niet van al te ver weg te komen, dus waarschijnlijk was hij degene die haar geholpen had. "Alleen een paar schrammen." Antwoordde ze maar. De Zubats hadden haar eigenlijk alleen maar wat schrammen opgeleverd en verder bloedde haar knie nog steeds wel een beetje, maar erg zou ze het ook weer niet willen noemen. "Als jij degene bent die me heeft geholpen, bedankt." Ze hoopte maar dat ze de goede nu aan het bedanken was, maar daar zou ze zo meteen wel achter komen. Voorzichtig stond ze op en klopte ze haar kleren wat af, want die waren wat vies geworden doordat ze op de grond gelegen had. Ze had eerder nog niet echt de persoon kunnen vinden in het donker, maar nu ze stond kon ze toch wel vaag twee vormen in het donker onderscheiden.

RAVEN STRIDER

"Geen.. dank," De schimmen waren net te onderscheiden in het donker, maar het zou waarschijnlijk beter zijn als ze toch wat extra licht zou hebben, dus nogmaals liet ze haar hand in de tas glijden en nu ze wat rustiger was lukte het haar ook beter om het te doorzoeken. "Heb je zelf geen Pokémon?" Ze keek even in de richting van de twee schimmen en schudde toen haar hoofd, alleen dat had natuurlijk niet heel veel zin in het donker. "Ik heb zelf wel pokemon, alleen ik kon ze niet echt vinden in alle paniek." Zei ze en voelde dat ze met haar hand deze keer wel een pokeball te pakken had. Ze opende de pokeball en eruit kwam Fennekin, gelukkig had ze dus wel de goede pokemon te pakken nu, want hij zou voor wat licht kunnen zorgen. Alleen de vraag was nu wel hoe de Fennekin het moest gaan doen. Hij kon natuurlijk zijn Ember doen, maar of het echt veel zou helpen wist ze niet. "Fennekin, probeer wat licht te maken met je Ember, alleen doe het wel voorzichtig." Ze wilde namelijk niet hebben dat er iets geraakt zou worden door de Ember en al een klein vlammetje zou genoeg zijn. De Fennekin opende zijn bekje iets en liet er een klein vlammetje uitkomen. Het verlichtte de grot nog niet heel erg, maar het hielp toch wel iets, hierdoor kon ze de twee schimmen nu ook beter opmaken en daardoor zag ze dus ook dat het een jongen was met zijn pokemon. Ze herkende de pokemon zo snel niet, maar dat maakte voor nu niet uit.

RAVEN STRIDER

"Je kan in het vervolg beter alvast een Pokémon bij je hebben, voordat je een grot als deze ingaat," Dat klonk inderdaad wel logisch en dat zou ze nu voortaan ook wel doen, want ze wilde het niet nog een keer hebben, maar dan zou ze er natuurlijk wel aan moeten denken, ook al dacht ze wel dat ze dat de volgende keer zou gaan doen. "Dat zal ik de volgende keer doen." Zei ze en keek even naar de Fennekin, welke nog steeds een klein vlammetje creëerde, waardoor ze nu gelukkig wel redelijk kon zien wat er om haar heen was. "Nou, probeer geen Zubats meer wakker te maken," De jongen draaide zich om en begon de duisternis weer in te lopen, maar ze wilde nu liever niet alleen achter gelaten worden. Ze had nu wel haar Fennekin, maar toch voelde ze zich er niet echt prettig bij. "Wacht!" Riep ze dan ook achter hem aan en ze begon wat te rennen om hem in te halen. Haar Fennekin liep gelukkig ook met haar mee, want anders was ze misschien weer gestruikeld en dat was niet zo verstandig geweest. "Ehm.. kan ik met je meelopen?" Vroeg ze toen ze eindelijk bij hem was. Ze zou het niet snel vragen, maar op dit moment wilde ze ook weer niet alleen achtergelaten worden.

RAVEN STRIDER

Ze hoopte maar dat hij haar nu niet hier alleen achter zou laten, want misschien wilde hij wel helemaal niet dat ze met hem meeliep, maar gelukkig bleef hij staan, dus waarschijnlijk vond hij het wel goed. Anders was hij gewoon doorgelopen zonder ook maar om te kijken. "Best," Het leek er niet op dat hij er veel zin in had, maar ze was toch blij dat hij haar niet zomaar in de steek liet. Zodra Fennekin zich weer bij hun had gevoegd begon de jongen alweer te lopen. Snel achtervolgde ze hem en even bleef ze in stilte doorlopen. Alleen toen besefte ze dat ze zich eigenlijk nog helemaal niet had voorgesteld en dat was eigenlijk wel zo netjes. "Mijn naam is trouwens Hana." Zei ze dus maar en keek even in de richting van de jongen. Het was natuurlijk de vraag of hij zijn naam ook zou zeggen, maar dan had ze haar naam in ieder geval gezegd.

RAVEN STRIDER

Vaag kon ze zien dat de jongen knikte bij haar woorden, maar echt duidelijk had ze het niet kunnen zien, dus misschien had hij het ook wel niet gedaan. "Raven," Dat was dus zijn naam. De Fennekin begon nu alleen wel wat vermoeider te worden, waardoor er niet veel licht meer kwam van de vlammetjes die hij gebruikte. Het was misschien ook wel niet verstandig om hem de hele tijd de Ember te laten gebruiken, maar anders zou ze waarschijnlijk niet veel meer kunnen zien. "Heb je geen zaklamp?" Daar had ze inderdaad niet aan gedacht om het mee te nemen, dus misschien was het wel verstandig om er eentje te kopen als ze eenmaal de grot uit was. Het enige jammere was dan wel dat ze nu dus geen zaklamp had. "Ik heb inderdaad geen zaklamp. Had ik misschien wel beter kunnen kopen." Waarschijnlijk kwam ze nu helemaal bij hem over als iemand die aan niks dacht, maar de volgende keer zou ze er vast wel aan denken, althans dat hoopte ze voor haarzelf. Het was alleen wel duidelijk dat de Fennekin niet veel puf meer over had en ze besloot om de Fennekin maar terug te doen in zijn pokeball. Ze pakte de pokeball uit haar zak en liet de rode straal de Fennekin opslokken. Nu haar enige lichtbron weg was, was het wel weer even wennen aan het donker, maar ze was nu niet meer alleen, dus met een beetje geluk moest het zo wel goed komen.

RAVEN STRIDER

"Dus, je gaat een grot in, zonder Pokémon en zonder licht?" Alsof ze dat zelf nog niet beseft had, maar ze besloot haar mond te houden, want ze wist zelf inderdaad ook wel dat het niet verstandig was en dat ze misschien beter voorbereid had moeten zijn. Alleen daar had ze niet echt aan gedacht, dus het eerste wat ze waarschijnlijk moest doen als ze de grot uit was, was een zaklamp kopen, want dan kon het de volgende keer waarschijnlijk niet weer mis gaan. "Blijf vlak bij me, en probeer niet te struikelen," Het was duidelijk dat Raven er niet blij mee leek te zijn dat ze veel op hem moest rekenen, maar veel anders kon ze ook niet. Hij was de enige die ze in de grot tegen was gekomen en nu het weer donker was, was het toch wel weer wat angstaanjagender. "Komt goed." Antwoordde ze dan ook maar op de jongen en bleef ze hem volgen. Het leek er gelukkig niet op dat er nog Zubats in de buurt waren, maar er was natuurlijk altijd een kans dat ze terug zouden komen als ze weer te veel geluid maakte, dus probeerde ze maar zo stil mogelijk te zijn en ook niet te struikelen, aangezien dat de vorige keer mis was gegaan.