Catch the agent!

In kalme passen wandelde de vrouw verder. met een kalme blik op haar holo caster zuchtte ze even, voordat ze deze in haar broekzak stak en ze besloot even naar een bankje te staan. Het was een simpele morgen geweest, waarbij ze was gaan ontbijten met een of andere grunt, die ze later die voormiddag een mep tegen zijn gezicht had gegeven voor een of andere reden. Nu was het dus zo dat ze haar Pokémon in hun ball had gelaten, wat ook eens iets anders was en ze dus compleet weerloos was... maar ze was in haar hometown, like srs wat kon er mislopen? Behalve als er iemand zo heel mooi de riem afnam van haar ofzo. Goh, wat een mooie beschrijving en opvuller was dit toch nu weer. Ze stopte even en keek met haar rode ogen even naar de hemel... En natuurlijk had ze het typische jasje aan van team rocket, want... Tja... Ze was de rest van haar truien vergeten in haar labje in Hoenn, how great.

-Amal

Slechts in een flits had hij de rode R op het jasje gezien, maar Amal was meteen op zijn hoede. Hij sprintte direct de hoek om en keek van een afstandje toe hoe het Team Rocket lid over straat paradeerde. Ze was niet oplettend, alsof de stad van haar was en ze zich nergens zorgen om hoefde te maken. Dat ze met haar hoofd ergens anders zat, kwam niet echt in hem op. Amal snoof. Hij had wel van ze gehoord en dat hij erg op zijn hoede moest zijn, maar het zag er nou niet echt uit alsof hij inderdaad op zijn tellen moest letten. Ondanks dat nam hij het zekere voor het onzekere toen zijn blik op haar gesp viel, waar haar pokéballs in het zicht zaten vastgeklikt. Denkend aan een dikke promotie sloop hij dichterbij, proberend niet al te erg op te vallen, en greep zo snel en precies als hij kon naar de pokéballs die aan haar riem bevestigd zaten. Natuurlijk wel met zijn ogen dicht, als de ware held die hij was. Zodra hij iets in zijn handen voelde trok hij terug en opende hij triomfantelijk zijn ogen.

En opeens was haar riem van rond haar middel verdwenen. Met een scherpe blik keek ze meteen om, om de eerste beste persoon, een jongen van rond haar leeftijd dus, een goede mep tegen zijn hoofd te verkopen. Ja, wat wilde je, het was rond het middel en dat was niet bepaald... Fijn weet je wel. Tawn was het gewend, het omdraaien en slaan naar alles dat in de buurt kwam van haar heupen. Toen haar blik echter viel op de riem met pokéballs trok ze een wenkbrauw op. "Nooit geleerd dat je niet moet stelen van dieven?" zei ze even met een zucht waarna ze een stap terug nam en haar armen over elkaar sloeg, bijna als in een teken dat deze jongeman haar ballen wel eens terug mocht geven, want dit waren duidelijk de acties van een mede TR lid niet? Een gruntje dan wel zo te zien, toch?

Nog voor hij goed en wel kon zien dat hij de hele riem had losgemaakt en nu in principe al haar pokémon in handen had, kreeg hij een flinke mep tegen zijn neus. Amal wankelde met een kreun een pas of twee achteruit, vond zijn evenwicht weer, maar moest toch even wachten tot hij geen sterretjes meer zag voor hij zijn aandacht er weer bij had. Jirachu, die had een flinke rechtse. Of linkse. Het was hem zo snel gegaan dat hij het niet eens gezien had. Een frons verscheen op zijn voorhoofd toen ze dacht dat ze hem wel een preek kon geven, terwijl hij de riem zo ver mogelijk bij haar vandaan hield. “Ik ben hier niet om te stelen!” reageerde hij meteen. Hij pauzeerde even en besefte zich dat dit inderdaad sterk veel op stelen leek. “… Denk ik?” Goh, wat was hij goed in zijn veldwerk. “De naam is Amal en je gaat met mij mee naar de Rangerbase!” Yes! Goed! Zijn heldenintroductie! Wacht, shit, hij had zijn rang erbij moeten vernoemen… Ah verdomme.

Hij wankelde na die mep. Zo dat zou hem leren niet naar de heupen van vreemde vrouwen te grijpen! Ugh... Haar pokéballs nemen was niks, ze kon even hem neermeppen of gwn even gebruik maken van Nathan om ze in een haverklap terug te krijgen. Na een kort phonetje met de elite zou het allemaal gefikst zijn... Daarbij had ze wel nog wat levels op haar pc staan, zoals Leyak, die niet bepaald zwak was. “Ik ben hier niet om te stelen!” Ze trok een wenkbrauw op... Oh nee? “… Denk ik?” Ja, dat klonk er al meer op... Ookal had ze niet eens de bedoelingen gehad hem te verwarren was het haar toch gelukt, magic! “De naam is Amal en je gaat met mij mee naar de Rangerbase!” ze knipperde even en stak haar handen op. "Okay let's go," zei ze met een zucht waarna ze gewoon langs hem liep. "De naam is Tawnee en ik ben maar een agent, dus toon maar de weg," yay actie voor een keer.

Mentaal bereidde hij zich voor het tegenstribbelen en het spartelen. Ze kon immers flink raak meppen, dus ze was niet compleet weerloos zonder haar pokémon. Amal deed een poging om zichzelf veiliger op te stellen door de riem achter zijn rug te houden, bang dat ze anders alsnog bij de ballen kon en hij nog lang niet jarig was. Tot zijn verbazing wilde ze met hem mee. Hij knipperde een keer met zijn ogen. En nog eens. Hè? “Ja, euh, wat is een agent?” vroeg hij verward aan de dame, die zichzelf had voorgesteld als Tawnee. Speelde ze nu een spelletje met hem? Hij voelde zich niet zo veilig. Wat als dit lokaas was en hij naar de base zou worden gevolgd? Hij wilde niet die knul zijn. “Ga je echt geen poging doen om me te bevechten?”

Hij was verbaasd, natuurlijk was hij dat. Het gebeurde niet zomaar dat een agent lekker leuk met je mee ging. Maar goed, dit was Tawn, de enige echte dan nog wel, en dat betekende dat ze dus raar was. Dat en ze was verveeld. “Ja, euh, wat is een agent?” Klonk er en ze keek even om. Haar blik straalde de 'serieus?' blik uit, voordat ze er even mee rolde en zachtjes zuchtte. "Een rang hoger dan een grunt, de noobies, lager dan de specialiteiten. Maar ik ben lui dus ik zal waarschijnlijk nooit hoger komen. Tis echt heel saai in Team Rocket dus tja," zei ze even terwijl ze haar schouders ophaalde en even schuin wegkeek. “Ga je echt geen poging doen om me te bevechten?” Huh? "Nee?" zei ze wel meteen terwijl ze even omkeek. "Kijk joch, als ik je wilde in elkaar slaan had ik dat nu wel gedaan. En als ik je base omver wilde rammen had ik dat ook al gedaan. Als je me niet gelooft kan je maar even kijken naar mijn Pokémon, dan heb je het antwoord op wat ik kan en dus niet doe omdat ik niet ben zoals de rest," zei ze nuchter terwijl ze strak naar hem keek. Haar team was gebouwd om te vernielen. Ze hadden al eens bijna een stad volledig plat gelegen en nog niemand had tussen haar in kunnen staan. Ze was een van de sterkste die hier rondliep en toch was ze zo verveeld als wat.

Ze legde meteen uit wat het inhield. Amal keek haar even sceptisch aan, alsof hij dacht dat zij dacht dat hij gek was. Hij wist namelijk niet of ze wel meteen te vertrouwen was, maar haar verhaal klonk ergens wel geloofwaardig. Haar houding matchte er in ieder geval mee. Dat ze dit misschien deed om hem te paaien, kwam niet eens echt in hem op. Als het om zijn ego ging was dat erg makkelijk gestreeld – en kon je hem net zo gemakkelijk afleiden. Amal grinnikte toen ze aangaf dat Team Rocket best saai was. Ondanks dat ze hem een mep had verkocht, begon hij haar een heel klein beetje te mogen. Dat was best een prestatie voor een Team Rocket lid. “Kom bij de Rangers,” grapte hij. “Er is elke dag wel wat te doen.” Zoals in elkaar geslagen worden door een TR lid.

Ze was verbaasd dat hij die vraag had gesteld. Hij was verbaasd om haar verbazing. Was het zo vreemd dat hij een beetje op zijn hoede bleef? Amal had verder nog geen direct contact met de duistere groep gehad, maar hij had een hoop verhalen gehoord. Net zoals Tawnee hem nu een verhaal aan zijn neus hing over haar sterke pokémon. “Euhm,” begon hij, zich herinnerend dat enkel en alleen Keith een beetje op niveau was. “Ik pas, maar bedankt.” Hij keek even naar de riem in zijn handen en keek toen op. Daarna stapte hij verder met een ‘deze kant op’, verwachtend dat ze zou volgen. “Hoe bedoel je ‘zoals de rest’?” vroeg hij geïnteresseerd. Minder om haar aan het praten te krijgen, meer om gewoon een casual gesprek voort te zetten, zelfs al was het onderwerp alles behalve dat.

Met een rustige blik had ze blijven kijken naar deze jongen. Natuurlijk... Kom bij de Rangers,” Hm? Ze trok even een wenkbrauw op... Nou... “Er is elke dag wel wat te doen.” Ze knikte even. "Misschien overweeg ik het," zei ze kalm waarna ze even haar blik van hem afwende. "Maar logisch gezien zal ik niet snel vertrouwd worden door je groep," Ja, ze had wel een soort... Geschiedenis en ze had wel dingen gedaan, maar goed, als ze iets wilde dan kreeg ze het vaak ook en nu zou ook geen verschil zijn. Toen ze vertelde over haar Pokémon kon ze het niet laten even zachtjes te grijzend, oh boy. “Euhm,” Heh... Als ze goed gokte had hij misschien een level 50 en man, die kon zelfs niet tegen arme Lawie op en die was al te zwak voor leven. “Ik pas, maar bedankt.” De ander begon eindelijk te wandelen en kalm volgde de paarsharige de man. Jup. "Ik toon ze ooit wel eens," mompelde ze even zachtjes. “Hoe bedoel je ‘zoals de rest’?” Hm? "Oh je weet wel, Team Rocket is een plek geworden waar alle mentaal instabiele naartoe vluchten," zei ze met een zucht. "Geen logisch verstand, er gewoon op los gaan weet je wel," zei ze even terwijl ze haar ogen naar de lucht richtte. "Soms denk ik dat ik de enige ben die een beetje verstand heeft in mijn schedel daar," yeah.

Ze zou het overwegen. Amal stopte abrupt met zijn handelingen en keek haar aan alsof hij net een spook had gezien. Meende ze dat serieus of was ze nou gewoon met hem aan het dollen? Het zou hem niet verbazen – ze zat immers bij Team Rocket. Ze speelde gewoon mentale spelletjes met hem. Misschien moest hij niet zo naïef zijn en inzien dat ze waarschijnlijk aan het liegen was. Ironisch genoeg had ze het er direct over, alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen. Amal knipperde verbaasd met zijn ogen. “Yeah, euh, dat wel,” bracht hij uit. Het viel zo over zijn lippen. Hij was hier te erg voor in de war. Ondanks dat besloot hij wel de clown uit te hangen, zoals hij dat wel vaker deed. “Niet als ik een goed woordje voor je doe, though.” De grijns op zijn gezicht wilde hij bijna zelf eraf vegen. Was hij nou echt aan het buurten met een Team Rocket lid? Maar wat als ze het meende…? Urgh.

Ze zou ze ooit wel aan hem laten zien. De Ranger wist niet helemaal hoe hij zich daarbij moest voelen. Was het een dreigement? Een statement? Een aanbod? Hij had geen flauw idee, maar hij hield haar voorlopig in de gaten. In de tussentijd probeerde hij zijn nonchalante houding weer aan te nemen. “Sure,” was zijn eerste reactie, zelfs al zag hij nog even liever niet wat ze in haar arsenaal had. Die klap van net was al meer dan genoeg, thank you very much. Zijn neus deed nog steeds een beetje pijn. Ze wist hem echter met andere woorden af te leiden en omdat hij nieuwsgierig was aangelegd, vroeg hij uiteraard verder. Het antwoord dat hij kreeg liet hem op het laatste moment lachen.

“Ik zal je woord er maar voor aannemen. Je bent de eerste waar ik mee in aanraking kom, dus je legt de lat nu misschien wel ergens anders dan het hoort te zijn,” grijnsde hij naar haar. Hij keek even naar de weg om in te schatten waar ze heen moesten en stuurde Tawnee toen de goede kant op. “Hierheen,” voegde hij aan zijn soepele armzwaai toe, terwijl hij naar het nieuwe pad gebaarde. Amal was er een beetje trots op dat hij zo snel wegwijs was geworden in Kalos. De grotere steden gingen hem in ieder geval goed af. Dat hij meestal vier of vijf keer verkeerd liep terzijde.

Hij leek geschokt te zijn over haar antwoord, over het ranger worden. En even kon ze het niet laten te grijnzen naar hem, maar de serieusiteit in haar blik vertelde hem vast wel wat ze bedoelde. Dit was menens. “Yeah, euh, dat wel,” Ze knikte even naar hem. Dat was het dus en meneer snapte het net zo goed als haar, wat goed was voor nu. Maar als het idee tot een realiteit werd gebracht dan had ze een probleem. Het was nu eenmaal geen jobje die ze zomaar kon afhandelen door bruut geweld te gebruiken, of een wetenschappelijk formule op te gooien... En dat waren de enigste dingen die ze echt kon. Buiten dat waren haar social skills niet bepaald goed genoeg om dat aan te kunnen en door haar tijd in Team Rocket was haar geduld langzaam gaan vliegen. En dat was echt jammer, want ze had er al bijna niks van voor ze begon in de groep. Verloren moeite die ze ooit eens ergens in had gepompt. “Niet als ik een goed woordje voor je doe, though.” Ze knipperde even en keek naar hem, op haar beurt werd een licht verbaasde blik naar de ander geworpen. Het was niet vreemd voor een ranger om aardig te doen maar ze waren rivalen... En deze knul leek zijn job als vredebrengend kind heel serieus te nemen. Als zij haar job als agent serieus nam zou het allemaal minder netjes voor Amal geloven zijn en dat leek de ander niet zo goed te beseffen. Hoeveel geluk hij ergens had dat het maar haar was geweest en deze toestand. Tja... "Dat zou best handig zijn, mocht je dat willen doen," zei ze kalm met een schuin glimlach voordat ze terug voor zich uitkeek en even een serieus gezicht opzette. Ze wist dat mooie praatjes haar niet zouden helpen daar te komen, actie vernemen echter wel. Ze zou ergens verraad moeten plegen. Was ze dan wel zo zeker van haar stuk? Oh ja... Dat was ze... Ze grinnikte bijna toen ze daaraan dacht. Gossie, dat ze zo'n grote vis zouden laten zwemmen, het was net alsof ze meer aan het caren waren over de kleintjes, maar dat had ze al langer gezien. "En als het zo ver komt zal ik wel zelf laten zien dat ik loyaal ben," murmelde ze even naar de ranger toe voordat ze kort naar hem keek. Ze schraapte even haar keel en haalde diep adem. "Als ik moeite moet doen is het tenminste leuker dan gewoon ergens in mogen," vervolgde de paarsharige rustig. "Dat i namelijk wat Team Rocket had gedaan," jup, Allison had haar zo opgenomen. Ze had geen test nodig gehad en had de vrouw in een steegje ontmoet rond een duister uur. Maar toen was er nog niet veel engs in de organisatie... MIsschien dat Floyd haar wat bang had kunnen maken, maar goed wat voor gevaar maakte hij nu tegen haar? Niet veel... Nog steeds niet. Jammer als je je bedacht dat het het enige koppie was in de organisatie die wat hersens had. Heh...

Ze had voorgesteld haar Pokémon te laten zien aan hem en dat leek haar eerst echt gewoon een strak plan. HEt was als goedemorgen zeggen of... Tja, gedag zeggen voor haar. Haar team showen was iets dat ze dagelijks deed. Op welke manier verschilde echter te vaak om op te noemen. Vaak moest het zware geweld wel meer naar boven komen. Jammer, want ze had genoeg Pokémon met natuurlijek schoonheid... Ja, zelfs haar kleine baby Kido. en ja, die aggron was nog steeds haar klein kindje. Ze had het ding al sinds het nog maar een week oud was. Opgenomen van de daycare en opgevoed met de hand... Gos, ze kon zich nog de dag herinneren dat die deugeniet haar Pokédex had opgegeten. Iets wat vrij raar en frustrerend was toen, maar nu ze er zo op terug keek... Het was best grappig. De kleine Aron was dol geweest op alles dat een beetje op metaal leek... En toen ze even wilde kijken wat er voor haar stond, was het rode dingetje al in de maag van haar jonge Pokémon verdwenen. Gos... En dan was ze nog weg gelopen ook... Damn... “Sure,” Ze keek even op. Ze moest veel te veel denken aan het verleden dat ze niet doorhad dat ze in gesprek was met deze gast hier. Ze knikte dan ook even afwezig en zoog wat lucht naar binnen toen ze terug dacht aan die tijden en het ergens... Pijnlijk was. Hoe ze ooit dat deel van haarzelf en haar Pokémon achter zich had gelaten omdat ze de wereld wilde veranderen? Ze wist zelfs niet eens hoe veranderen? Ze was zo jong en onervaren geweest, was dit haar manier van doen toen? Ze had werkelijk geen idee. Ze wist enkel dat Nathan haar had gevolgd in haar acties... Zou August ook gevolgd zijn als hij het niet zo op Nath had gehad? Ergens had er 'ja' geklonken... Maar ergens twijfelde ze ook. Ze knikte even naar hem en keek rustig op. "Omdat ze groot, sterk en gevaarlijk zijn betekend niet dat ze geen aangename gezelschapsPokémon kunnen zijn," murmelde ze even tussen haar lippen door. Ze had laten merken aan de ander dat ze gevaarlijke POkémon had, maar dat was enkel en alleen als zij daar het commando op gaf natuurlijk.

Ze legde uiteindelijk nog uit wat er aan de hand was in Team Rocket en dat leek de jongen nogal grappig te vinden. Ze kon het niet laten even te glimlachen naar hem en lichtjes te knikken, eerder voor zichzelf dan hem. Het was waar, het was grappig, zij waren grappig. Haar uitleg was helemaal waar, maar het was allemaal zo'n stomme bedoeling geweest. Hilarisch gewoon! Hm... Nu tja, ze had het uiteraard niet over iedereen in de organisatie, maar de grote koppen daar. En ja, er kon gezegd worden dat ze mentaal ook niet in orde was... Maar zij kon het met momenten immers in toom houden. Zij moest niet op een killing spree gaan omdat haar inner 'demon' opeens blood wilde ofzo... “Ik zal je woord er maar voor aannemen. Je bent de eerste waar ik mee in aanraking kom, dus je legt de lat nu misschien wel ergens anders dan het hoort te zijn,” Ze rees even een wenkbrauw op. Een newbie? Interessant, maar zou dat haar werkelijk kunnen helpen een goed woordje te leveren? En haar woord erop nemen? Hah... “Hierheen,” Ze liep kalm met hem mee en knipperde even rustig. "Ik denk dat je van geluk mag spreken dat je mij dan als eerst hebt ontmoet, Amal," zei ze op een ijzig kalme toon. "Anderen zouden niet zo aardig zijn geweest," zei ze rustig terwijl ze hem even aankeek. Tja.

Het zou handig zijn. Amal zag de schuine glimlach en vroeg zich af of het wel een gemeende glimlach was. En als het dat niet was, waarom was het er geen? Er waren meerdere opties waar hij uit zou kunnen kiezen, maar daar besloot hij zich nu niet mee bezig te houden. Het zou hem afleiden van zijn daadwerkelijke taak. Gelukkig gaf Tawnee hem al iets om op te reageren, want ze vervolgde haar eigen woorden enkele tellen later. Hij grijnsde schuin naar haar en stak zijn duim op. “Kijk, that’s the spirit,” liet hij aan haar weten zodra ze had gezegd zelf dingen te bewijzen. Als ze er echt over nadacht om bij de Rangers te komen, dan was hij ook wel bereid om haar te helpen. Het voelde dan alsof hij haar rekruteerde en dat zou hem natuurlijk ook een paar bonuspunten geven, niet waar? Eerst een Team Rocket lid vangen en dan een Team Rocket lid rekruteren bij de Rangers. Hij kon die promotie al bijna proeven. Wacht, nee, dat klonk vreemd.

“Echt? Kom je zomaar in Team Rocket?” vroeg hij verbaasd aan zijn metgezel. Hij hoorde wel eens dingen van de organisatie, maar hij had zich er tot nu toe niet heel actief mee beziggehouden. In zijn ogen waren het gewoon schurken die opgepakt moesten worden – niet mensen waar hij al zijn energie in zou gaan steken. “Bij de Rangers moet je sowieso eerst naar school…” voegde hij er afwezig aan toe. Amal had niet veel problemen gehad met de school, want hij bleek een natuurtalent te zijn, uiteraard, maar het was wel extra moeite. Team Rocket die zomaar mensen aannam? Dat kon hij niet echt serieus nemen. Ze waren wel echt tegenpolen van elkaar, blijkt.

Tawnee vertelde hem iets belangrijks. Het herinnerde hem aan zijn werk en dat hij zich niet echt als een Ranger gedroeg als het op haar pokémon aankwam. Zelfs als ze groot en sterk waren, betekende het niet dat hij niet het beste met ze voor kon hebben. Sure, ze konden hem misschien flink verwonden of zelfs de nek omdraaien, maar het waren wel levende wezens en daar zette zijn organisatie zich voor in. Hij knikte instemmend. Niet alleen vanwege zijn werkveld, maar ook omdat hij zelf een gevaarlijke pokémon als partner had. Daar was hij zo aan gewend geraakt, dat hij het af en toe nog wel eens vergat. “Vertel mij wat,” begon hij daarom nonchalant. “Ik kan mijn Bisharp niet eens een hand geven zonder mezelf open te halen, maar hij heeft ook aandacht nodig.” Keith kon soms een Seedot zijn. Dat nam niet weg dat hij gevoelens had.

De omslag in haar karakter kwam als een plotselinge verrassing. Haar toon klonk een stuk kouder dan ze daarnet de hele tijd had gebruikt en dat zorgde ervoor dat zijn nekharen recht gingen staan. Zijn spieren aanspannen deed hij niet, maar hij hield elke beweging nu extra in de gaten. Desondanks bleef hij wel nonchalant erop reageren. Amal haalde zijn schouders op. “So be it, dan,” bracht hij als eerste uit. Het was niet alsof er echt iemand op hem zat te wachten thuis. Yeah, hij had vrienden in andere regio’s, maar zouden die hem echt meer moeten missen dan ze nu deden? Bovendien had hij die al lang niet meer gesproken. Hij was een jongen van de nacht en had geen vaste connecties. Zelfs mensen die oprecht interesse in hem toonden, bleven nooit langer dan een nacht of een dag in zijn aanwezigheid. Amal betwijfelde of hij wel veel geluk had. “Ik weet dat het werk gevaarlijk is, maar iemand moet het doen. Maar I guess dat je wel gelijk hebt.”

Er kwam een hele stroom aan woorden toen hij wat dingen zei. Maar haar vlik was gevallen op iets anders. iets paars. Iets... Met een... Oh Arceus. Ze haalde haar schouders even op en draaide zich naar de ranger. Ze greep hem vast bij zijn heup en legde haar hand achter zijn hoofd. Haar vingers verstrengelde zich met zijn haren terwijl ze een stap naar voren zette en haar lippen intiem tegen de zijne plaatste. hey, kersttraditie ging zij niet breken. Daarbij had ze er een keer nood aan.. Wie weet genas ze zo wel van al haar kwaaltjes. Langzaam sloot de vrouw haar ogen wat, waarna ze na even langzaam haar hoofd terugtrok en blozend wegkeek van hem om haar handen te laten zakken... Ze knipperde even en voelde plots tranen in haar ogen prikken... Waarom... Dit was niet goed... Ze durfde hem plots dan ook niet meer aan te kijken en balde langzaam haar handen tot vuisten.. Traditie... Juist ja...

Geen reactie meer. Niks. Amal hief vragend een wenkbrauw. Wat? Toen hij zag dat ze ergens naar staarde, wilde hij zijn hoofd draaien om te zien wat er was. Misschien niet zo slim van hem – maar hij kreeg de kans er niet eens voor, want ze stapte dichter naar hem toe en het volgende dat hij wist was dat hun lippen elkaar raakten. Amal was overdonderd; wist niet wat hem overkwam. Desondanks nam instinct het toch al snel over en gaf hij tegengewicht in een poging zijn dominantie uit te stralen. No way dat hij met zich liet spelen. De vingers die met zijn haren speelden brachten een rilling over zijn rug en voor een moment vergat hij wat zijn eigenlijke doel met haar was geweest.

Het was even snel voorbij als dat het hem overrompelde. Voor zijn gevoel, in ieder geval. Amal had een klein momentje nodig om zijn ademhaling te kunnen stabiliseren, maar dat betekende niet dat zijn gedachtegang dat ook moest hebben. Dit was fout. Ze was van Team Rocket – en toch zou hij het zo overnieuw willen doen. De Drifloon die dit alles gestart had ging voor hem ongezien, want hij hield zijn ogen strak op haar gericht. Hij wilde vragen waar het vandaan was gekomen, maar toen hij zijn lippen van elkaar had gekregen, zag hij dat ze tegen tranen aan het vechten was. Verward keek hij naar de dame die hij daarnet nog had in willen rekenen. “Hey, euh,” begon hij, proberend de sfeer te verlichten. Hij had geen flauw idee wat er aan de hand was of wat hij moest doen. Improviseren dan maar? “Je bent goed.” Nice one, Hakim.