Green Terror

Rustig liep Kate over route 21. Ze had haar opdracht in Kalos uitgevoerd, de enige die interessant had geklonken, en had nog een paar dagen rust gehad voor de terug moest naar Hoenn. Ze had de kans kunnen nemen deze regio te ontdekken, maar ze was moe geweest en veel zin rond te lopen had ze niet. En met haar bende van drie, redelijk jonge pokémon kon het best vermoeiend zijn. Noa was de rustigste, als ze in niks probeerde te bijten, maar Kye en Dahlia waren wat problematischer. Ze vermoede dat de Mareep het oudst was. Ze gedroeg zich niet echt kinderachtig, maar wist precies hoe ze bij mensen onder de huid kon kruipen. Wel was het schaap zorgzaam, daar was ze ook redelijk snel achter gekomen. Dahlia gedroeg zich dan wel niet als iedereens moeder, maar zorgde ervoor dat iedereen veilig was. Al had ze niet veel met jongens, die leek de Mareep gewoon.. minder te vinden. Geen idee wat dat was, maar ze had gewoon meer met meisjes leek het. Oké, meer terug naar nu. In elk geval had ze niet zomaar besloten deze route te bewandelen. Iemand had haar om hulp gevraagd. Het was geen officiële opdracht, maar ze had van een andere Ranger doorgekregen dat er een pokémon was die de laatste tijd problemen veroorzaakte. Een Scyther om precies te zijn. De Bugtype gedroeg zich agressief en viel trainers aan. Misschien gewoon een jonge, onverstandige pokémon die van zijn groep was gescheiden, of juist een eigen groep wilde beginnen. Maar er was iemand gewond geraakt en het was tijd actie te ondernemen. Zoals gezegd was dit geen officiële opdracht, maar dat zou het wel kunnen worden als het zo door ging. Dus waarom het probleem niet nu al oplossen? Bespaarde wat moeite. Daarnaast had ze echt niks om te doen, en als Grand Ranger was ze verplicht te helpen. Kinda. Er waren vast genoeg mensen die hun hoge rangen misbruikten om niets te hoeven doen, maar ze was niet van plan daar deel van te worden.

Samen met Tara liep Kate over de route. Ze had het liefst haar sterkste pokémon bij aangezien Scyther een monster was met twee gigantische messen aan het uiteinde van zijn armen. En dat wilde ze niet bevechten met een krokodil van zestig centimeter. Nee, ze voelde zich veel veiliger met de twee meter hoge draak naast zich. Kye zat alleen op haar schouder omdat hij haar warm hield, en omdat hij anders later hyper was. Perfect. Ze moesten alleen de probleempokémon nog vinden. En dat was moeilijker dan ze in eerste instantie had gedacht. Met een speurende blik over de planten, liep Kate vastbesloten door. Ze had nog ongeveer drie dagen in Kalos en ze hoopte het voor die tijd te hebben opgelost. Want hoe simpel de opdracht ook klonk, het was heel wat meer dan de pokémon verslaan en intimideren. Als je echt wilde dat er niks meer gebeurde moest je er zeker van zijn, en dan kon je niet makkelijk opgeven. De Scyther was jammer genoeg nergens te bekennen. Waarom verwachtte ze dat ook? Het meisje rilde en wisselde een blik met haar Flygon. Deze route was te koud voor haar smaak. Aangezien Snowbelle hier vlakbij was, was het niet bepaald warm. Kye hielp wel met zijn warme verenpak, maar niet genoeg. In Hoenn werd het ook langzaam winter, maar hier was het al duidelijker voelbaar. En ze waren ver van het pad gedwaald, dus er was geen snelle weg terug. Voor iemand die zo slecht tegen kou kon als zij.. ze vond het vreselijk. “Niks?” vroeg Kate vermoeid aan de Flygon naast zich. Tara stampte op de grond en schudde vervolgens haar kop, niks. Ze liepen al minstens een paar uur, een paar uur door deze vreselijke kilte. Het leek erop dat de Scyther slim genoeg was de sterke draak niet aan te vallen, als hij al in de buurt was. De Ranger zakte neer op de grond en zuchtte, ze had geen geluk vandaag. “Kun jij anders zoeken?” vroeg ze aan haar pokémon. Tara leek nog meer dan genoeg energie over te hebben. De draak keek haar trainer en teamgenoot een moment aan en knikte toen. Als haar trainer deze plek niet verliet zou ze dat wel kunnen doen. Na een afscheidsklopje te hebben gekregen zette de pokémon zich af van de grond en vloog richting bomen. De Scyther woonde ergens redelijk diep in de route en viel reizigers aan die te dichtbij kwamen. Waarom was onduidelijk. Misschien was het een soort Beedrillgedrag was, dat hij wat zoets wilden hebben of zo iets. Deden Scythers dat? Ze had geen idee, maar aangezien het hele andere pokémon waren dan Beedrill vermoede ze van niet. Kate keek haar pokémon na, hopelijk had Tara meer geluk. Zonder haar was de Flygon een stuk sneller.

Na ongeveer tien minuten met Kye in stilte te hebben gezeten kwam Kate overeind en strekte zich uit. Hoewel ze moe was kon ze niet tegen lang stil zitten. Geritsel klonk tussen de struiken als teken dat er iemand aan kwam. “Tara?” de Ranger tuurde in de begroeiing. Niks. Kye maakte een nerveus geluid vanaf haar schouder. De Rufflet voelde zich niet op zijn gemak, en zij eerlijk gezegd ook niet. Hopelijk was het haar Flygon, anders... “Tara?” weer geen reactie. Was het dan een illusie geweest? Een dreigend, klikkend geluid vulde de lucht. Het eerste wat Kate zag waren de twee gigantische messen die ongetwijfeld van de Scyther waren. De dingen flitsten vanuit de struiken en opeens was het halve struikje verdwenen. Waarom vond ze altijd wat ze zocht op de meest ongelukkige momenten? De Scyther verscheen in zijn volle glorie en keek de Ranger dreigend aan. Het was duidelijk een mannetje, te zien aan zijn korte buik, en hij leek inderdaad niet erg vredelievend. Kate struikelde een stap achteruit terwijl ze probeerde te bedenken wat ze moest doen. Bella zou niet erg effectief zijn, ze waren beide deels Bug, maar Dahlia zou misschien kunnen helpen. Snel griste Kate de pokéball van het schaap van haar riem en liet de Mareep verschijnen terwijl de Scyther naar voren dook voor een aanval. Dahlia verscheen blaattend en moest meteen een van de messen ontwijken. Geschrokken keek de Mareep naar de wilde pokémon en nam volledige vechthouding aan. De Scyther kon de indringers duidelijk niet waarderen, de pokémon siste kwaad en ging door met het uithalen. Het beest was ongetraind, waarschijnlijk ook nog jong, maar dat weerhield hem niet genadeloos pogingen te doen de Mareep aan te vallen. Dahlia had er al snel genoeg van, dit was niet eens een female!, en met meer kracht dan gewoonlijk elektrocuteerde het schaap haar tegenstander. De Scyther keek voor een moment met grote ogen naar de kleinere pokémon en krijste het toen uit toen de elektriciteit zijn lichaam raakte. De Bug/Flyingtype zakte ineen terwijl zijn lichaam nog na trok van de schok. Paralized. De krachtige, super effectieve aanval zorgde er echter niet voor dat de Scyther opgaf, in tegendeel. De pokémon leek juist nog bozer en gemotiveerder te worden. Dahlia blaatte boos toen haar tegenstander het waagde naar haar uit te halen en vuurde met een bok een gele, knetterende bal op de pokémon af. De Electro Ball raakte de paralizede Scyther in zijn buik en liet hem weer ineen krimpen. Arrogant keek Dahlia de pokémon aan. Hah, zij was beter! Ze was echter niet voorbereid op de Vacuum Wave die haar meteen daarna raakte. De Scyther kwam alweer naar voren gerend, sneller dan Dahlia kon reageren en haalde uit. Kate trok haar pokémon snel aan haar vacht naar achteren, maar kwam zo ook in bereik van de wilde pokémon. Geschrokken staarde de Ranger naar de messen die snel dichterbij kwamen. Dahlia blaatte paniekerig en keek naar boven, ze kon niks doen. Help!

Tara was net op tijd, als reddende engel kwam de Flygon vanuit de lucht en vuurde een krachtige Fire Blast op de Scyther af. De krachtige vuuraanval was genoeg om de pokémon tegen de grond te slaan en genadeloos kreeg de pokémon zowel een Thunder als Dragon Pulse over zich heen. Dahlia blaatte opgelucht tegen Tara en keek de Flygon met een mengeling van blijdschap en schrik aan. Dat was de laatste keer dat ze zo arrogant zou doen. Kate liet een lange, opgeluchte zucht horen en aaide de doodsbange Rufflet op haar schouder over zijn kop. Kye trilde en liet een nerveuze piep horen. De Scyther bleef liggen, de drie krachtige aanvallen hadden de verlamming erger gemaakt en de pokémon kon nauwelijks bewegen. Boos siste de pokémon naar de andere en deed een poging zijn messen te heven, maar het enige wat hij kon doen was een kwade blik geven. Kate knielde bij de Bug/Flying type neer en probeerde te bedenken wat ze het best kon doen. Uiteindelijk viste ze haar Styler tevoorschijn en gebruikte het ding op de bijna niet bewegende pokémon. Hoewel de tol werkte leek het niet alsof er rust in de ogen van de Scyther kwam, nog steeds boos keek hij de Ranger aan, maar deed geen pogingen zijn dreigende messen te gebruiken. Hij leek zich over te geven. “Tara,” de Flygon keek op bij het horen van haar naam. “Draag jij hem? We gaan naar het pokécenter.” Voor nu zouden ze deze Scyther verzorgen en kijken of ze er achter konden komen waarom het beest zo dol was. De Flygon knikte en liep richting de wilde pokémon die boos siste. “En jij,” Kate keek de Scyther scherp aan. “Hou je kalm.” Het gigantische insect keek vuil terug en hield zich vervolgens stil. Dahlia blaatte spottend tegen de pokémon en kreeg een boze blik terug. “Jij hebt het ook goed gedaan,” mompelde de Ranger tegen het schaap. “Maar ik ben bang dat je voor nu even terug moet.” Dahlia keek haar trainer even aan en verdween toen mak in haar pokéball. Ze begreep het wel. En eerlijk gezegd wilde ze niet in de buurt van de Scyther blijven. “Oké,” mompelde Kate terwijl ze Bella’s pokéball pakte. “Laten we gaan.”

Zij was op Bella’s rug naar het center gereden terwijl Tara de Scyther naar het gebouw had gedragen. Het had een tijdje geduurd, maar de pokémon was helemaal opgeknapt. Helaas had hij ook pogingen gedaan zijn verzorgers aan te vallen en Kate in een lastige situatie gebracht. Ze moest beslissen of ze de pokémon weer gewoon terug zou brengen of een andere oplossing moest bedenken. Als ze hem terug zou brengen zou er het gevaar zijn dat hij andere ging aanvallen, maar als ze het niet deed moest ze hem vangen of.. uitzetten in een gebied waar geen mensen kwamen. En die waren bijna onmogelijk te vinden. Want waar kwamen geen hardcore trainers die iets wilden bewijzen? Aan de andere kant zou hij misschien gevangen worden, maar.. als in de tussentijd een ongeluk gebeurde wilde ze daar niet verantwoordelijk voor zijn.

Ze moest maar wat proberen.

Met een sprong ontweek Kate een van de messen van de Scyther. De pokémon was niet meer onder controle van haar styler en het leek er niet op dat hij van plan was netjes te luisteren. Met of zonder styler. Tara was bijna meteen tussen haar trainer en de wilde pokémon gesprongen en siste dreigend. Ze had toch maar besloten de pokémon terug te brengen, diep zijn natuurlijke gebied in. Maar dat was een fout geweest. Deze pokémon was niet van plan netjes mee te gaan en als ze hem hier zou achterlaten was het waarschijnlijk dat er meer slachtoffers zouden vallen. Tara werd aangevallen door een van de scherpe messen en beschermde zich met een Protect terwijl ze een nerveuze blik richting haar trainer wierp. Wat moest ze doen? Kate zuchtte en knikte toen grimmig richting de Scyther. Hij kon hier niet langer blijven. Tara schoot naar voren en viel aan met een Fire Blast. Het vuur miste en scheerde langs de Scyther heen, maar het zorgde er in elk geval voor dat hij wat naar achteren liep. Kate liet snel Noa verschijnen en droeg de Totodile op het vuur te blussen terwijl de draak verder ging door een krachtige Dragon Pulse. De Scyther kon de aanval nauwelijks ontwijken en werd meer naar achteren geslagen. De Bug/Flying type voerde een agility uit om zijn snelheid te verhogen en schoot toen twee keer zo snel naar voren. Tara krijste en kon de Night Slash niet ontwijken. De gigantische messen van de pokémon trokken een lange, rode streep over haar staart. De Scyther probeerde nog een keer toe te slaan met een Double Hit, maar de staart van de Flygon had al een metaalachtige glans gekregen. De Iron Tail raakte de wilde pokémon tegen zijn kwetsbare middel en sloeg hem naar achteren. Sissend keek Tara naar haar staart, de wond had zich door de Iron Tail bijna meteen gesloten, maar het zag er pijnlijk uit. Gelukkig had ze een sterke huid en zou het geen littekens achterlaten. De Scyther krabbelde overeind en klikte dreigend met zijn kaken. Toen viel zijn blik op de Totodile die net het vuur had geblust en onhandig terug hupte richting haar trainer. De Scyther schoot naar voren en deed een poging de kleine krokodil aan te vallen. Noa liet een geschrokken kwaak horen en vuurde een Water Gun op de aanvallende pokémon af. De Scyther ontweek de waterstraal en haalde uit. Noa keek met grote, angstige ogen toe, oh Arceus.

Een tweede Iron Tail raakte de Scyther in zijn buik en sloeg hem een heel stuk verder dan eerst. De messen flitsten voor de doodsbange Totodile en raakten de grond voor haar. Kwaad krijste de Flygon naar haar tegenstander en keek hem woest aan. ZIJ was de tegenstander, andere werden er niet in betrokken. Het insect werkte zichzelf overeind en keek zijn tegenstander met samengeknepen ogen aan. Hij flitste zijn messen en maakte een schijnbeweging naar rechts. Tara knipperde met haar ogen toen opeens tientallen Scythers verschenen. Double Team. Allemaal kwamen ze opeens haar kant op en uiteindelijk raakte de messen van de echte pokémon haar met een Slash. Tara gromde en wankelde naar achteren terwijl ze een Roost gebruikte om haar wonden te verzorgen. In dat moment wist haar tegenstander echt toe te slaan met een Vacuum Wave en ontlokte een tweede, geschrokken kreet. De Flygon zette haar poten steviger op de grond en keek met samengeknepen ogen naar haar tegenstander. Ze moest elke beweging zien, anders zou ze weer verrast worden door een plotselinge aanval. De Scyther hield zich echter rustig en keek net zo oplettend als de draak. Uiteindelijk brulde Tara en liet stenen verschijnen om op de Bug/Flyingtype neer te laten regenen. De Scyther was snel, maar niet snel genoeg om de super effectieve aanval te ontwijken en werd bedolven onder de brokken steen. De kopieën waren ook meteen weg. Kate keek gespannen toe en probeerde te zien of de pokémon daar nog onderuit kon krabbelen. Als dat niet het geval was.. een deel van haar wilde de pokémon er zo snel mogelijk uithalen en het andere deel zei dat het slimmer was de pokémon gewoon te laten na wat hij had gedaan. Een redelijk duistere gedachte voor iemand die elke mens en pokémon hoorde te helpen, maar ze kon er niks aan doen. Dit was een probleem en ze moest een oplossing bedenken.

Gelukkig was dat niet de oplossing, de Scyther slaagde er in de rotsen te breken met een krachtige Vacuum Wave en schoot meteen op Tara af. Met een X-Scissor raakte hij de draak tegen haar borst en kreeg als gevolg een Thunder Punch in zijn buik. De wilde pokémon kromp ineen, net als de Flygon die nu twee sneeën over haar borst had. Ze moest oppassen dat hij haar niet echt een keer kreeg, dan zou ze met littekens achterblijven. De Scyther siste en sloeg met zijn messen in de lucht. Een Razor Wind kwam Tara’s kant op en de draak blies op haar beurt een Dragon Pulse op de pokémon af. Terwijl de wilde Scyther de aanval net kon ontwijken kreeg Tara de scherpe wind tegen haar aan. De Flygon kromp wat ineen en richtte haar blik toen zelfverzekerd op haar tegenstander. Ze ging zich niet frustreren, ze ging haar kans afwachten en op het juiste moment toeslaan. De Scyther was dan ook totaal niet voorbereid op de Dragon Rush waarmee de Flygon hem opeens raakte. Tara had haar afstand proberen te bewaren, maar ze was tot de realisatie gekomen dat als ze dat bleef doen ze alleen aan het verdedigen was. En hoewel een goede verdediging erg belangrijk was zou het uiteindelijk negatief kunnen uitpakken. De Scyther verloor zijn evenwicht door de krachtige tackle, maar wist de draak nog een lelijke snee toe te brengen met een Night Slash. Tara vloog omhoog en ontweek een Vacuum Wave die haar kant op kwam. De Scyther leek even te overwegen zijn tegenstander de lucht in de volgen, maar besloot dat hij veiliger was op de grond. Hij kon immers niet zo goed vliegen als de draak en zou alleen in het nadeel zijn. In plaats daarvan wachtte hij af en sloeg toe toen Tara een poging deed hem aan te vallen met een Steel Wing. De draak miste, maar de wilde pokémon wist haar te raken met een Slash. Tara werd naar de grond gedwongen en siste. Ze had ondertussen een mooie verzameling lichte sneeën, en dat was niet bepaald fijn. Krachtig stampte ze op de grond en een steen schoot plotseling vanonder de Scyther naar boven. De pokémon krijste toen de scherpe rots zich in zijn lichaam boorde en vloog de lucht in. De Bug/Flyingtype probeerde nog zijn vleugels te gebruiken om zich te redden, maar het had geen zin. Met een klap raakte hij de grond en bleef bewegingsloos op de grond liggen. Verdoofd door de klap.

Voor Tara meer schade kon toebrengen was Kate naar voren gelopen, begeleid door een nieuwsgierige Noa. De Ranger keek op de, hopelijk, verslagen pokémon neer en rommelde in haar tas. Ze kon dit beest niet meer vrij laten rondlopen, ze moest maar hopen dat er een trainer was die hem manieren kon leren. En dat ze een pokéball had. Normaal ving ze geen pokémon, dus ze kocht ze ook niet, maar op dit soort momenten kon het handig zijn. Haar hand vond uiteindelijk het enige ronde object in haar tas en haalde het eruit. Het was roze. Niks aan te doen, ze had niks anders. Terwijl ze haar best deed niet te lachen tikte ze het ding tegen de pissige pokémon aan en keek toe hoe die werd opgezogen.

Tara
2x Iron Tail
1x Dragon Pulse
1x Rock Slide
1x Thunder Punch
1x Dragon Rush
1x Stone Edge

1x Roost
1x Protect

Scyther
2x Night Slash
2x Slash
1x Vacuum Wave
1x X-Scissor
1x Razor Wind

1x Agility
1x Double Team

Een klik klonk en de pokéball sprong open. Boos kwam de Scyther tevoorschijn en haalde uit. Geschrokken keek Kate naar de rode streep die over haar linkerarm trok. Haar jasje had nu een grote scheur en een redelijk diepe wond liep over haar bovenarm. Wat daarna gebeurde ging in een waas aan haar voorbij. Tara sprong krijsend naar voren en boorde haar scherpe tanden in een vleugel van de wilde pokémon. De Scyther krijste ook en haalde uit, maar het was te laat. Zijn vleugel werd verscheurd door de Crunch van de Flygon. Noa was ook gesprongen en beet zich met een Ice Fang vast in een van de wilde pokémon zijn poten. De Scyther probeerde de twee pokémon paniekerig los te komen, maar de Totodile zat zo goed als vast. Als de krokodil haar tanden in iets had gezet was het bijna onmogelijk de pokémon los te krijgen. IJs begon zich te verspreiden over het lichaam van de Scyther wat ervoor zorgde dat de pokémon nog paniekeriger werd. Tara maakte van het moment gebruik en sloeg de Scyther met een Thunder Punch. Noa liet snel los, geëlektrocuteerd worden stond niet erg hoog op haar to do list. De Totodile rende snel naar haar trainer toe terwijl de Flygon achter haar werd geraakt door een Night Slash.

Kate had haar tas open gegooid en had haar EHBO-kit tevoorschijn gehaald. Haar jasje lag in een hoopje op de grond en zat onder een laagje bloed. Je arm zelf verbinden was lastig, maar op de een of andere manier leek het te werken. Een beetje dan. Terwijl ze haar tanden gebruikte om het ding goed om haar wond probeerde te binden kwam Noa aangetrippeld. De Totodile keek haar trainer bezorgd aan en kwaakte zachtjes. “Het gaat wel,” mompelde Kate met op elkaar geklemde kiezen. Het deed pijn, maar niks wat ze niet aankon. De Ranger keek op, naar Tara die in gevecht was met de Scyther. Nu de draak kwaad was, was ze haar normale, redelijke kalme vechtstijl verloren. De Scyther had haar zo te zien nog een paar klappen weten te verkopen, maar de Bug/Flyingtype zelf was ook uitgeput. En de contante stroom van aanvallen was moeilijk voor hem te ontwijken. Tara was bezig met een Outrage en raakte haar tegenstander in de rug. Het was moeilijk voor de Scyther om de aanvallen te ontwijken, vooral nu zijn vleugels waardeloos waren en hij erg verzwakt was door het gevecht van eerst. De Flygon nam dan ook alle kansen om haar tegenstander te raken. Genadeloos deed de draak haar best elke opening te nemen en de wilde pokémon te verslaan. De Scyther probeerde zijn messen als schild te gebruiken, en het werkte ook, een beetje. Hij had alleen geen kans een tegenaanval te doen zolang de Flygon in haar Outrage zat.

Tara’s aanvallen namen eindelijk af. Kate beet op haar onderlip toen ze de blik in de ogen van de draak zag. Confused. Ze was niet dol op de aanval Outrage aangezien het de aanvaller uiteindelijk een nadeel gaf, maar het was een geweldige aanval om aan het einde van een gevecht te gebruiken. De brute kracht was vaak genoeg om je tegenstander uit te schakelen en dan maakte het niet uit of je confused raakte of niet. Je had toch gewonnen. De Scyther zag echter zijn kans en viel aan met een Slash. Tara krijste en probeerde haar tegenstander te raken met een Dragon Breath, maar die ging compleet aan hem voorbij. Ze was nu kwetsbaar. Noa zag het ook en de Totodile krijste om de Scyther af te leiden, maar de Bug/Flyingtype leek te druk bezig met zijn tegenstander. Dapper stormde de kleine krokodil op de veel grotere pokémon af en viel aan met een tweede Ice Fang. De kleine, scherpe tanden boorden zich in het been van de wilde pokémon. Dit trok de aandacht van de Scyther wel en de pokémon krijste toen hij de verrassingsaanval voelde. Boos sissend keek de pokémon naar onder en deed een poging de Totodile van zich af te trappen. Het had jammer genoeg niet veel effect aangezien Noa een volhouder was en ze niet van plan was los te laten, ondanks de gemene trap tegen haar snuit. De Totodile beet alleen harder en liet de groene pokémon krijsen van pijn. De Scyther siste kwaad en haalde uit.

Zijn messen ketsten af tegen de Iron Tail van Tara. De Flygon had zichzelf weer herpakt en beschermde haar kleinere teamgenoot. De draak brulde wat tegen Noa en de Totodile liet los om terug naar Kate te rennen. De Scyther siste en haalde uit met een Night Slash. Tara ontweek de aanval niet, maar viel in plaats daarvan aan met een Dragon Rush. De Scyther realiseerde zich te laat wat de Flygon van plan was en werd naar achteren geslagen door de krachtige aanval. Sissend kwam de pokémon overeind en keek om zich heen. Hij realiseerde zich nu ook wel dat hij dit niet kon winnen. Zijn blik viel uiteindelijk op de trainer van de draak. Het was een situatie van vechten of vluchten en hij was geen lafaard. Dat weerhield hem echter niet om onderhandse technieken te gebruiken. De Scyther schoot op het meisje af en haalde uit. Tara krijste geschrokken en schoot tussen haar trainer en de wild pokémon in, precies zoals die wilde. Met een grijns haalde de Scyther uit, een opening. Hyper Beam. De krachtige aanval verliet Tara’s bek en verraste het groene monster. De wilde Scyther werd naar achteren geslagen en bleef versuft liggen. Wat? Een laag, kil gegrom was van Tara te horen en hoewel de Flygon verstijfd was door de krachtige aanval was het duidelijk dat ze zo kwam om hem te verscheuren. Woede was in de ogen van de draak te zien, genoeg om de Scyther te laten beseffen dat hij een fout had begaan. Een grote fout. Zodra Tara merkte dat ze kon bewegen schoot ze naar voren, recht voor de dunne nek van haar tegenstander. Kate was echter sneller. Met haar goede arm smeet ze de roze pokéball naar de Scyther. Ze was niet van plan de wilde pokémon af te maken. Tara’s tanden sloten zich om lucht. Het ding had de doodsbange pokémon opgesloten en viel wiebelend op de grond. Één.. twee.. drie..

Tara
1x Crunch
1x Thunder Punch
1x Outrage (2x hit)
1x Dragon Rush
1x Hyper Beam

2x Ice Fang (Noa)

Scyther
2x Night Slash
1x Double Hit
1x X-Scissor
1x Slash