{ We always have unfinished business

Onderwerp: { We always have unfinished business di aug 09, 2016 11:15 pm

De roodharige had zoals gewoonlijk weer eens de kou opgezocht. Op de een of andere manier bleef dit haar altijd aantrekken als ze het nodig bleek te hebben. Zo nu ook, ze voelde zich beroerd, slecht en zelfhaat beet aan haar alsof het een tumor was. Ze maakte zichzelf kapot. Het was iets dat ze keer op keer deed en niet leek te kunnen stoppen. Zeker, het was haar gelukt om zich weer normaler te gedragen en de schotwond onder haar sleutelbeen begon langzaam maar zeker bij te trekken. Maar mentaal… ja… mentaal was ze nog even gebroken als op die avond van de patrol. Kort sloot ze haar ogen en moest hierom droogjes grinniken. Er leek geen emotie in het geluid te zitten, enkel een manier voor haar lichaam om hun stres en zenuwen te uiten. Ze was te vergelijken met een opgejaagd beest, een die zich agressief opstelde als enige middel om zichzelf te verdedigen. Alsof ze zelf niet anders wou zijn. Alsof ze zelf niet streefde naar die onbereikbare plek van kracht. Wat hielt dat uberhoud in? Welke hoop had ze in dat kleine nietszeggende woordje gelegd? Alsof ze magisch van haar problemen af zou komen als ze dit had bereikt. En hoe deed je dat? Als ze de mensen die zowel als vriend en vijand zeg de baas kon zijn? Fysiek, mentaal, met pokémon? Wou ze gewoon het moment vinden waarin ze niet meer uit de kast gejaagd zou worden? Misschien, ze wist het niet. Dat was nog het ergste, dat niet weten. Dat eeuwige afvragen in haar depressieve momenten en erachter na jagen als ze weer manisch was. Ze werd hier gek van. Ze was al gek. Mensen zeiden het over haar. Ze wou dat niet zijn, ze was normaal. Normale mensen hadden ook problemen zoals dit, toch? De roodharige ging zitten op een half bevroren bankje, haar trouwe Ninetales naast haar. De bijtende kou gaf haar de illusie van wakker en actief zijn, het was fijn. Heel erg zelfs. Een trillende zucht gleed over haar door wind verkleurde lippen. Normale mensen hadden dit ook. Het moest wel.

{ Shark eerste post~

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business do aug 11, 2016 2:01 pm

Snowbelle City. Als hij één stad op de lijst moest zetten van steden die hij haatte dan zou dit er toch één van zijn. Hij haatte het hoe de kou aan hem probeerde te vreten en hoe zijn tenen binnen de paar minuten van ijs leken te zijn. Dan moest hij ook niet vergeten op te merken dat zijn kledij totaal niet geschikt was voor deze kou. Hij mocht inmiddels blij zijn dat hij een zwarte jas had gevonden met een zwarte sjaal die hem nog enigszins stonden. De jas was van het soort materiaal gemaakt waarmee je iedereen zag rondlopen: zo van dat stof dat prima was tegen de kou, maar vreselijk was als het regende of sneeuwde. Dan had Shark toch niet de beste keuze gemaakt, want het sneeuwde aan één stuk door. De sneeuwvlokjes bleven hangen in zijn rode haar en bijna zou men denken dat zijn originele haarkleur wit was en niet rood. Bijna. De jongen draaide zijn hoofd toen hij geluid hoorde en zag op een bankje een meisje zitten met een Ninetales. Het was niet het half bevroren bankje dat hem alarmeerde of de manier waarop ze zat, maar wel haar trillerige zucht en haar lippen die verkleurd waren. Shark dacht kort na. Zich ermee bemoeien? Hij zag het idee eigenlijk niet echt zitten, maar hij kon ook niet toekijken hoe dadelijk heel haar gezicht zou verkleuren van de kou. Waarom ging ze niet ergens binnen zitten? Dat kon hij eigenlijk ook aan zichzelf vragen, dacht hij bitter. De jongen haalde diep adem en hoopte dat het niet zo’n chagrijnig mens was dat hem de neus afbeet omdat hij zich ergens mee bemoeide. Hij liep kalm op het meisje af en hurkte voor haar neer. Het viel bijna niet op te merken, maar ze moest wel dezelfde leeftijd of ouder dan hem zijn. ‘He,’ zei hij rustig. ‘Als je hier nog langer blijft zitten dan gaan mensen je dadelijk vergelijken met een Jynx. En dat wil je écht niet.’ Natuurlijk was sarcasme weer zijn middel om zich te mengen in dit soort situaties. En hij zich altijd maar afvragen waarom hij overal ruzie kreeg met iedereen.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business do aug 11, 2016 4:27 pm

De roodharige bleef hier onbewogen zitten op haar plek. Ze hoorde hier van uiterlijk niet te zitten. Haar kleding was te dun en het zomer jasje wat rond haar schouders hing zou nooit de kou tegenhouden. Dit wou ze ook niet. Ze vond het fijn om iets te voelen zelfs al was het de kou. De wond in haar borst was het hier echter minder mee eens. Een stekende pijn begon op te komen dagen nu de kou ook hier vat op kreeg en kort sloot ze haar ogen. Ze moest er gewoon even doorheen komen. Haar goede hand ging nu naar Aldrei toe, die het al lichtelijk had opgegeven. De vos probeerde er alles aan te doen haar weer goed en in orde te krijgen, maar hier maakte de roodharige zelf een onmogelijk opgave van. Ze loopt zuurwonden op en nog geen twee weken later krijgt ze een kogel in haar lijf. De Ninetales had al het recht de hoop wat te gaan verliezen. Zo was de roodharige in gedachte verzonken terwijl de kou vat kreeg op haar lichaam. Het steken verergde nog wat. Plots hoorde ze het dreigende gegrom van Aldrei naast zich, iets waar haar aandacht terug bracht bij de echte wereld. Ze keek meteen in de blauwe ogen van de jongen die voor haar was gehurkt, ze had hem niet eens opgemerkt.. Haar pigmentloze blik straalde zichtbaar haar verwarring uit, alsof het even moeite kostte te realiseren dat er iemand voor haar zat en dat ze hier een reactie op zou moeten geven. Maar reacties koste moeite die ze op het moment niet had. Met een zucht boog ze zich weer terug in haar eerdere positie, haar rode ogen nu wel in de blik jongen houdende. Aldrei was ondertussen al opgestaan en leek een seconde weg te zijn van een Fire Blast naar zijn hoofd te gooien, waardoor Rag haar hier kort tot stoppen bracht door haar hand op te houden. Het maakte haar eigenlijk weinig uit wat er zou gebeuren, dit was te zien. Toen de ander begon te spreken voelde ze een hint van haar normale irritatie opkomen. Ze sloot zich weer af en liet haar blik harder worden. “Pas maar op, straks vuur ik nog een Blizzard af” Kwam er even sarcastisch maar voornamelijk afstandig uit. Ze hoefde geen hulp. Ze kon het wel alleen. Kon hij zich niet met zijn eigen onzin bemoeien? Ze knelde haar handen samen tot een vuist en merkte hoe ze hier nauwelijk gevoel meer in had. Het leek haar nog erger te verwarren dan dat ze al was. Misschien had hij ergens gelijk. Niet dat ze dat ooit hardop zou zeggen.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business do aug 11, 2016 8:07 pm

Shark beet op de binnenkant van zijn wang toen hij haar blik zag. Een en al verwarring. Ze leek al te ver heen te zijn om hem op te merken, maar toen zag hij opeens een vonk van herkenning door haar blik schieten en hij vroeg zich af hoe hij over moest komen naar haar. Aan de ene kant had hij nog steeds een attitude die wilde dat hij haar in de steek zou laten, maar aan de andere kant wilde hij haar helpen. Hij had geen idee waarom, maar het feit dat ze in nood leek te zijn maakte dat hij in actie wilde schieten. Zo was hij altijd wel geweest. Sarcastisch als de best, maar behulpzaam als dat nodig was. Emotieloos in gevechten en bruut wanneer hij ruzie had, maar toch behulpzaam wanneer iemand duidelijk hulp nodig had. Hij zag de Ninetales vanuit zijn ooghoeken bewegen, maar concentreerde zich zo goed mogelijk op het meisje. De Pokémon zag er uit als een Pokémon die hij toch nooit zou kunnen verslaan en als hij hier ter plekke verbrand zou worden dan was dat maar zo. Het meisje liet haar Ninetales echter stoppen, maar maakte wel nog een opmerking die al even sarcastisch klonk als de zijne. ‘Het ziet er eerlijk gezegd niet naar uit alsof je daar nog genoeg kracht voor zou hebben,’ merkte hij simpel op. Hij merkte nu pas dat wat ze aanhad slechts kon fungeren voor een lichte zomerdag, maar zeker niet voor deze kou. Wilde ze soms opzettelijk bevriezen of zo? Als het aan hem lag had hij haar allang opgetild en naar het Pokémon Center gebracht, maar met die Ninetales in zijn buurt leek dat geen slim idee en kort dacht Shark na over hij zou doen. ‘Flambeer me alsjeblieft niet,’ zei hij droog tegen haar nog voordat hij zijn hand even tegen de hare aanhield. Een schok ging door hem heen toen hij voelde hoe koud ze wel niet was en wist dat hij direct moest ingrijpen. Dit kon gewoon niet meer gezond zijn. ‘Ik neem aan dat je me laat doden door je Ninetales als ik je nu op zou tillen en naar een warmere omgeving zou brengen?’ vroeg hij op sarcastische wijze aan haar. ‘Maar zou ik je dan op zijn minst een deken mogen geven of zo?’ Nog voordat ze antwoord gaf begon hij in zijn rugzak te graaien en vond algauw een klein dekentje dat hij gebruikte als hij in de buitenlucht moest overnachten en hield het in een bundeltje naar haar uit voor het geval de Ninetales zijn arm er dadelijk uit zou afbijten.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business do aug 11, 2016 9:31 pm

Ragya had weinig aandacht voor de jongen voor haar. Haar rode ogen lagen wat leeg in zijn blauwe, al probeerde ze hem nu wat beter te bekijken. Aangezien de positie gehurkt was kon ze niet inschatten hoe groot of lang hij was, maar hij leek rond haar leeftijd te zijn. Verder had hij halflang rood haar, al bedekte de sneeuw dit voornamelijk. Hij had iets bekends om hem heen hangen, maar aangezien ze de jongen nog nooit eerder had gezien in haar leven gooide ze dit maar op haar mentale en fysieke staat. Bij de opmerking van de ander leek een vonk van irritatie door haar blik te schieten. Tja, haar triggers waren er immers nog en ze waren super gevoelig te raken op het moment. Maar hij had gelijk, ze voelde zich zwak en dat was ze nu ook. Uit het beetje eigenwaarde dat ze had bedekte ze de wond bij haar sleutelbeen, aangezien ze niet wou dat de ander het gat zou zien. Het was een lelijk, vies aanzicht. Daarbij vond ze dat het de statement van de ander zou bevestigen. Ze rechtte zichzelf eventjes, al had ze hier meteen spijt van waardoor ze weer in elkaar kromp. Normaal zou je de kleine beweging niet eens zien maar de trainer stond nu zo dicht op haar. Tja. Het was niet te missen. “Ik heb nog genoeg kracht” snauwde ze alsnog koppig terug. De jongen sprak hierna iets over niet geflambeerd te worden. Het drong wederom niet goed door tot de roodharige zelf, maar Aldrei ging hier wel op in door met een diepe grom duidelijk te maken dat hij hier niet op moest rekenen. De Ninetales zou de ander aanvallen als er teveel contact zou komen, dat was zeker. Al leek ze de korte aanraking van handen nog te accepteren. Ragya voelde het niet eens meer, dus kwam er ook nauwelijks een reactie op. Er kwam weer een sarcastische vraag. Waarop ze protesterend reageerde. “Eerder dat Aldrei het zonder mijn commando al zou doen.” Er kwam een bevestigend geluid van de vos. “En ik hoef geen warmere omgeving, het is niet kou” Zeker, goed gelogen, not. Hierna vroeg hij of hij een deken mocht geven, iets wat hij zonder reactie ook besloot te doen. Nu ze naar het voorwerp in zijn hand keek moest ze toegeven dat het aanlokkelijk was, waardoor ze het ding met een knikte aanpakte en om zich heen sloeg. Ze zuchtte even en keek de ander aan. “Waarom help je me?” Kwam er wantrouwig vanaf. Ze was ondertussen al voorbij het punt het goede in mensen te zien, zoals je kon verwachten.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business do aug 11, 2016 10:41 pm

Shark deed zijn best om zijn geamuseerde reacties in te houden toen de roodharige naar hem snauwde. Ja, dat zag hij. Het ging héél erg goed met haar. Not. Toch moest hij eerlijk toegeven dat hij best wel veel respect voor haar voelde omdat ze zo koppig haar standpunt vol bleef houden. Ze bleef aangeven dat het goed met haar ging ook al was dit duidelijk niet het geval. Shark vond van die jankerds altijd irritant om mee om te gaan, maar wist tegelijkertijd dat koppige personen hem ook irriteerden. Maar om eerlijk te zijn was dit alleen iets waar je bewondering voor kon hebben. Haar lippen waren blauwgekleurd van de kou en ze had een dun jasje aan dat haar nauwelijks voor tien minuten zou kunnen beschermen in deze kou zonder dat ze zou bevriezen, maar ze leek duidelijk geen hulp te willen accepteren en Shark vroeg zich af hoe dit kwam. Te veel mensen die haar bedrogen hadden in het leven? Hij dacht aan zijn eigen neef. Die zou zeker weten misbruik hebben gemaakt van deze situatie. Alleen al de gedachten aan zijn neef liet hem even zijn vuisten ballen, heel even maar. Toen besefte hij dat de roodharige weer tegen hem bezig was en dwong hij zichzelf om naar haar te luisteren. ‘Dat is dan een goedopgeleide Ninetales,’ zei hij droog. ‘En nee, het is inderdaad niet koud, alleen zien je lippen zo blauw als de huid van een Wartortle en zit je helemaal in één gekrompen. Maar voor de rest is het niet koud.’ Het klonk niet eens spottend, het klonk eerder lichtelijk sarcastisch en ook heel lichtelijk gefrustreerd. Gefrustreerd omdat ze zo hard bleef volhouden dat het niet koud was. En ergens had hij haar ook gewoon moeten laten stikken en weg moeten lopen, maar dat kon hij niet. Er was iets in haar dat ervoor zorgde dat hij bij haar bleef. Niks romantisch, wees maar niet bang, maar eerder iets dat hem vertelde dat te veel mensen haar vertrouwen al gebroken hadden. Ook al was hij als het op kennissen aankwam niet de loyaalste, hij wist wel hoe hij anderen uit de nood kon helpen. Hij dacht even na op haar vraag en beantwoordde deze uiteindelijk door zijn schouders op te halen. ‘Ik wilde dat ik je een goed en te vertrouwen antwoord kon geven dat ook nog eens de situatie verhelderde, maar dat kan ik niet. Ik denk dat het gewoon ergens wel in me zit om mensen te helpen die het moeilijk hebben.’ Hij keek haar streng aan. ’En nee, ga nu niet ontkennen dat je het moeilijk hebt. Zelfs een blinde Squirtle kan aanvoelen dat het niet goed met je gaat.’ Hij pakte het deken en legde het wat beter om haar heen zonder daarbij lichaamscontact te maken. Zo zou de Ninetales zijn leven in elk geval sparen. Voorlopig. Hij legde zijn handen weer om de hare en rilde even. ‘Je raakt onderkoeld,’ zei hij. ‘Wat ook de reden is waarom je jezelf steeds slechter kunt bewegen. Als ik je nu naar een warmere omgeving breng kan ik je nog warm krijgen zonder dat het al te veel zeer gaat doen of effect gaat hebben op je lichaam.’ Zijn sarcastische toon was verdwenen en hij keek haar strak aan.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business vr aug 12, 2016 12:15 am

Ontkennen bleek wederom een van haar beste talenten te zijn. Iets wat niet zo zeer goed als slecht was. Nou ja, het was in haar geval vooral slecht. Maar er zou vast wel een goede eigenschap bij verborgen liggen die ze nog niet had ontdekt. Zo’n extra power die je moest unlocken. Maar je moest ook iets met je trots die te groot was je ongelijk toe te geven en een koppigheid die de discussie eeuwig door kon laten geen. Ze was geen makkelijk mens in de omgang, en dat zou zelfs deze vriendelijke vreemde gaan voelen. “Je bent de eerste die het opmerkt” Reageerde ze op zijn woorden over Aldrei, al ging ze hierna weer verder met haar droge en licht geïrriteerde toon toen de jongen hetzelfde deed. “Voor de rest niet nee, ben blij dat je mijn punt begrijpt” Ze wou geen hulp aannemen van andere. Ze moest dit zelf doen. Het was toch haar keuze als ze ergens wou doodvriezen op een bankje? Normaal had ze al lang agressief naar de ander gedaan, hem een klap gegeven of gewoon Aldrei erop af sturen. Nu kwam hij er best goed mee af al zei ze het zelf. Ze had de frustratie in zijn stem gehoord, hoe klein het ook was. Echt veel maakte het ook niet uit, voor haar dan. Bij haar laatste vraag keek ze rustig op naar de jongen, die een zeker vreemd antwoord gaf. Of eerder een die ze niet had verwacht. Ze hoorde het aan met een kleine frons. Blijkbaar had de ander gewoon de neiging mensen te helpen. Kijk eens wat de roodharige dus helemaal niet in zich had. Nog voor ze kon reageren ging de ander verder, na haar streng te hebben aangekeken. “Die blinde Squirtle’s ook, altijd dingen aanvoelen” Zuchtte ze sceptisch, maar ontkende de woorden niet. Ze straalde het uit, dat wist ze. Ze was in veel van haar gemoedstoestanden goed in haar emoties te verbergen. Degene die ertoe deden dan. Deze was een van de weinige die niks over liet tot de verbeelding. Als je in ieder geval iets van mensenkennis leek te bezitten. De ander legde de deken goed en vreemd genoeg was dit zorgzame gebaar een die haar lichtelijk liet ontspannen. Lichtelijk. Ze voelde de warme handen van de jongen nu over de hare gaan, al was voelen overdreven. Ze kon goed tegen de kou, dit redde ze wel. De jongen leek er anders over te denken. Bij zijn woorden keek ze koppig naar haar handen. Tja, eigenlijk kon haar lichaam niet nog meer marteling aan dan het al meekreeg. Haar blik gleed door naar de teef naast haar, die nog altijd op het punt stond de ander aan te vallen. Maar dat ze het nog niet had gedaan zei al genoeg. Wat kon er misgaan? Heh. Langzaam knikte ze en haalde even diep adem, naja, een poging tot. Haar ademhaling werd halverwege weer afgebroken door de wond. Pijn was kort in haar gezicht af te lezen voor ze zichzelf er overheen zette. “Ik ga wel mee” Stemde ze maar in, om hierna de moed te vinden op te staan, wetend dat dit weer pijn ging doen.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business za aug 13, 2016 10:36 pm

Ondanks dat hij lichte frustratie voelde omdat ze zo verdomd koppig was, was er toch even een glimlach om zijn lippen gekomen toen ze datgene over de Squirtle’s zei. Het was dat zinnetje dat aangaf dat hij gelijk had, maar dat ze zichzelf nog altijd niet gewonnen wilde geven aan hem. Voor een zoveelste keer dat kwartier dat hij haar kende vroeg Shark zich af wie het voor elkaar had gekregen om haar zo wantrouwend te laten zijn tegenover anderen. De Ninetales zou het waarschijnlijk al van zichzelf hebben, maar Shark was er vrij zeker van dat het doen en laten van andere mensen er ook wel voor een deel voor had gezorgd dat de Ninetales het liefste alles de kop af wilde bijten wat ook maar te dicht in de buurt kwam van haar trainster. Shark leek er in elk geval niet bang voor te zijn. Met nadruk op leek, want hij wilde niet denken aan de scherpe tanden die zich elk moment in zijn lichaam konden boren wanneer hij een volgens haar verkeerde beweging deed. Hij ging echter niet Dragona of Inferno er uit laten. Niet alleen omdat hij zo ook wel zag dat de Pokémon van zo’n hoog niveau was dat zijn Pokémon met één klap uitgeschakeld zouden zijn, maar ook omdat hij dan wist dat hij de roodharige van slag ging brengen. Nee, hij moest er maar op vertrouwen dat de Ninetales hem niet zou aanvallen. Shark keek naar de roodharige toen zij toch besloot om met hem mee te gaan en hij gaf een knikje. Hij zag de flits van pijn door haar ogen gaan en vroeg zich af wat er aan de hand was, maar hij was zo slim om geen vragen te stellen. De deken was dankzij haar beweging wat van haar lichaam gegleden en opnieuw deed Shark een poging om het ding wat beter om haar te hangen zodat het tot het Pokémon Center er niet af zou vallen. Hij ondersteunde haar en keek om zich heen, maar zag enkel sneeuw. ‘Ik ga je zo goed mogelijk proberen te ondersteunen naar het Center,’ sprak hij rustig. ‘Maar als je voelt dat het niet meer gaat dan moet je je niet beschaamd voelen om dat aan te geven. Dan draag ik je wel verder.’ Het was niet zo dat hij elke dag meisjes in zijn armen had liggen. Bijna nooit eigenlijk, hoewel je als je zijn uiterlijk zag wel zou denken dat hij weer dat ene type macho was waar elk meisje voor viel. Was hij niet en dat wilde hij ook niet zijn. Als hij een vriendin zou krijgen dan zou het zijn vaste worden en niet een scharrel zoals Kaito zijn dames behandelde. Hij wist weer waar ze naartoe moesten lopen toen hij een paar huizen verderop herkende. ‘Nog heel even volhouden,’ sprak hij haar bemoedigend toe. ‘Na die huizen rechtsaf en dan zijn we er al bijna.’ Hij liep dicht bij haar zodat ze tegen hem kon leunen wanneer ze dat wilde. Hij had het idee dat als hij haar arm om zijn nek zou slaan ter ondersteuning dat de Ninetales zijn hoofd zou afbijten en dat wilde hij nu nog even niet.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business wo aug 17, 2016 12:36 am

Ragya merkte de lichte glimlach op van de ander om haar woorden, al lokte het nog weinig reactie uit vanaf haar kant. Je had er vandaag heel erg veel voor nodig om een reactie uit haar te krijgen. Aldrei daarin tegen was dankzij haar huidige humeur nog beschermender geworden en ze stond op het punt de jongen weg te jagen tot het punt waar hij nooit meer iemand zou willen helpen in zijn hele leven. Want zo was de teef nu eenmaal. Goed, nu had de vos ook genoeg agressie die ergens op geuit moest worden en een mens in brand steken gaf zeker enorm meer voldoening dan hetzelfde te doen bij een boom, dat wist iedereen. Maar ze zou zich inhouden zolang de jongen respectabel bleef en Ragya haar bescherming niet liet zakken. Soms vroeg de roodharige zich af hoe lang het zou duren voor de vos het ook niet meer zou trekken, en doorsloeg. Ze was al een doorgeslagen toen ze vervroegd evolueerde. Maar dat was eerder fysiek dan mentaal geweest. Hierdoor was ze kleiner dan ze moest zijn en was ze minder goed in alle fancy stuff die normale Ninetales deden zoals contact leggen met hun trainers en mensen vervloeken. Maar in alle eerlijkheid, dit was veel veiliger voor de wereld al diens bewoners. De jongen legde de deken nogmaals goed over haar schouders heen en Ragya keek rustig omhoog in de blauwe ogen van de ander. Ze snapte hem niet. Het was alsof hij vreemd wezen was wat ze onmogelijk kon begrijpen of verstaan. Hij hielp iemand, een vreemde, en nog een moeilijke en frustreerende ook. Geloof haar maar, ze deed haar best. De ander legde zijn plan op een kalme toon uit. “Het gaat wel, ik kan wel naar dat Center toelopen” In haar blik was te zien dat ze nog liever dood zou neervallen dan om hulp te roepen, iets wat in haar geval steeds meer realiteit bleek te worden, Urgh. Het was wel heel erg hoffelijk aangeboden. En toen begon het lopen en meteen merkte ze op hoe haar kleuren kreunde en zuchtte. Ze verbeet het, hetgeen voor haar ogen en ze begon zichzelf langzaam weer op te stoken. Ze kon zichzelf immers beter gekmaken dan wie dan ook op de wereld, dat had Tawnee haar laten zien. De ander liep dicht op haar, maar het deerde het niet. Geen enkele keer reikte ze uit naar zijn hulp, maar het zorgde haar er wel voor om een doelstelling te hebben. “Hoe heet je?” Vroeg ze uiteindelijk, haar toon nog wat gedempt omdat ze er niet teveel energie in wou steken. Afleiding hielp altijd toch?

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business vr aug 19, 2016 8:52 am

De roodharige wees zijn aanbod af. Niet met woorden, maar haar blik zei hem al genoeg en opnieuw voelde Shark zijn respect groeien voor het meisje. Had hij zelf in deze situatie geleund op een ander? Hij had geen idee. Ze was alleen heel erg koud, maar wie weet had ze nog meer wonden. Het leek er in elk geval op alsof ze veel pijn had en Shark geloofde niet dat het alleen de koude wind was dat ervoor zorgde dat haar spieren en haar botten minder goed mee wilden werken. Even vroeg hij zich af of ze soms een wond probeerde te verbergen voor hem, maar als dat al zo was dan was het niet zijn plaats om te gaan kijken wat ze precies wilde verbergen voor hem. Bovendien was het voor hem al ver genoeg gegaan dat hij haar wilde helpen om haar naar het Center te brengen zonder zich ook nog eens over de rest van haar fysieke – en haar mentale – staat te bekommeren. Shark was echter altijd al iemand geweest die anderen in nood hielp. Hij deed dat altijd zonder iets terug te verwachten in tegenstelling tot zijn neef Kaito. Kaito hielp enkel een ander als hij er iets uit zou kunnen krijgen. Dit meisje had erg veel geluk dat ze niet ontvangen was geweest door Kaito. Shark’s vuisten balden zich al bij het idee hoe erg zijn neef wel niet misbruik had kunnen maken van haar verzwakte fysieke en mentale toestand. Gelukkig zag hij zijn neef niet veel. Hij wilde hem echt nog eens graag op zijn neus meppen, maar wist ook wel dat het veiliger was om ver uit de buurt van Lumiose City te blijven. Maar zodra hij een Dragonite zou hebben zou hij het zielige appartementje van zijn neef gaan platbranden. Shark werd uit zijn gedachten gehaald door de vraag van de roodharige. ‘Shark,’ beantwoordde hij haar vraag. Hij vermeldde zijn achternaam nooit omdat inmiddels in wel verschillende nieuwsberichten was verschenen dat zijn broer dood was. Hij wilde geen vragen krijgen. Ook wilde hij de kans ontlopen dat mensen een link vonden tussen hem en Kaito. ‘En jij?’ vroeg hij. Hij nam aan dat als het meisje nu niks tegen hem zei dat ze Kaito nooit echt ontmoet had. Shark zou niet geloven dat Kaito niet minstens één slecht woord over hem tegen zijn scharrels gezegd zou hebben. Ook wist hij niet direct waarom, maar hoopte hij toch dat dit geen scharrel van hem geweest was. ‘We zijn bijna bij het Pokémon Center,’ zei hij terwijl hij naar het gebouw wees dat opdoemde in de verte. ‘Waarschijnlijk gaan de zusters daar je willen helpen als ze je in deze toestand zien. Moet ik ze van je weghouden?’ Met een kalme blik keek hij haar aan.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business vr aug 26, 2016 1:23 am

Ragya was het toppunt van koppigheid en trots. Een zeer onaangename eigenschap om lang de ruimte mee te delen. Zeker, nu leek ze heel erg moedig en sterk, maar in werkelijkheid kwam het erop neer dat je nooit je gelijk kon krijgen bij haar in de buurt. Ze zou haar punt eeuwig door kunnen drijven en nooit toegeven dat ze fout zat. Tevens zat toegeven dat ze hulp nodig had er ook niet in. Je moest maar ergens moeilijk mee zijn of niet dan? Geweldige tester voor je geduld, dat was zeker. Nu ook. En zoals Ragya koppig was tegen iedereen was ze nog het meeste koppig tegen zichzelf. Ze zou zichzelf eeuwig voor kunnen liegen dat het goed gaat en dat ze het wel alleen aan kon. Haar lichaam leek het voor de meeste tijd ook te geloven, of gewoon niet in staat terug te reageren omdat het een lichaam was en die over het algemeen geen eigen mening droegen. Ach, je moest ook iets right? Ze voelde de wond in haar borst nog erger steken en haar long weer even een schokkende beweging maken. Ze was dan wel redelijk opgelapt maar de wond bleef van binnen bestaan, de schade even goed. Ze had pijn. Ze had het koud. Ze voelde zich zo slecht dat het alleen te omschrijven was met een niet kindvriendelijke term. Maar de plaatselijke vriendelijke Shark leek haar steun te bieden, en Aldrei leek haar steun te bieden door de andere steun verschrikkelijk te vinden en af te willen slaan. De jongen naast haar had nog altijd wat bekends en ze bleef zich afvragen waarvan ze hem herkende. Ze kon er haar vinger er gewoon niet opleggen. Er werd haar de vraag van naam terug gevraagd, iets wat een redelijk deal was. Een oog voor een oog, een naam voor een naam. “Ragya Airon” In tegenstelling tot de ander zei ze haar achternaam er wel bij, ze zag toch geen waarde in het ene woordje. Shark, Shark. Kende ze ergens eens Shark van? Niet direct, maar ze was ook niet in de beste staat om herinneringen op te doen. De ander verklaarde dat ze er bijna waren en ook zij zag het center al. Verdomme wat wou ze graag gaan zitten zeg. Ze was kapot van dat kleine eindje. Bij de volgende vraag knikte ze enkele keren. “Ja, maar Aldrei zou vast al helpen. Ik wil gewoon zitten” verklaarde ze uiteindelijk, om hierna haar adem niet meer te verspillen aan woorden en kort haar pas in te houden om weer een gevoel van evenwicht te hervinden. Maar daar kwam die koppigheid weer, en stapt ze weer vooruit.

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business di aug 30, 2016 1:57 pm

Het meisje reageerde niet toen hij zijn naam zei en lichtelijk opgelucht kon hij concluderen dat ze dus niks te maken had gehad met Kaito. Het was ook maar één jaar geleden dat hij zijn neef nog eens had gezien. Hij kon zich het gesprek nog herinneren waarin hij trots had verteld over een meisje die hij best wel leuk vond. David had enthousiast gereageerd en ook zijn vader had goedkeurend geknikt toen Kaito omschreef hoe ze er uit zag, maar Shark had met zijn ogen gerold en al gegokt dat het geen blijvertje zou zijn. Toen hij het nieuws vernam dat Kaito een vreselijk brandwond had opgelopen aan zijn schouder had hij even gegrijnsd en zich ingebeeld hoe één van de meiden die hij liet stikken hem levend had proberen te verbranden. Het beeld was zo aangenaam geweest dat hij er stilletjes van genoten had, want als hij het hardop zou zeggen zou hij weer in elkaar geslagen worden door zijn vader en zou David ook nog eens beginnen te zeiken. Shark verstijfde echter toen hij de naam van de roodharige hoorde. Het was niet per se haar voornaam dat hem het liet herinneren, maar wel haar achternaam. Hij had de naam al apart gevonden toen Kaito hem had uitgesproken, maar nu klopte het wel allemaal: rood haar en rode ogen. Dit was haar. Dit was de meid waar Kaito een jaar geleden over had gesproken. Waar Kaito over aan het opscheppen was geweest nog voordat er waarschijnlijk iets gebeurd was tussen hun. Kaito had enkel verteld dat hij haar had ontmoet in Kalos en dat hij momenteel niet echt veel contact met haar had, maar Shark kon al wel raden wat er daarna was gebeurd. Hij wierp een zijdelingse blik op het meisje en haatte zijn neef nog meer wat hij gedaan had. Ze was een mooi meisje, zelfs al was ze nu waarschijnlijk niet zo mooi als dat ze gewoon gezond was. Weer begreep Shark het hele gedoe van meisjes gebruiken niet en wilde hij het eigenlijk ook niet begrijpen. Hij ging ook geen opmerkingen maken over Kaito en besloot om gewoon te doen alsof hij nog nooit van haar gehoord had. ‘Aangenaam kennis te maken, Ragya,’ sprak hij rustig. Een voordeel van hem was dat hij zijn blik emotieloos kon houden als hij ergens boos over was. Hij gaf een knikje ten teken dat hij haar wens in orde ging maken en zag dat ze ondanks zijn gedachtegang Pokémon Center al bereikt hadden. Shark deed een simpele stap naar voren zodat de schuifdeuren opengingen en de warmte hun tegemoet kwam. ‘Daar,’ zei hij en hij wees naar een comfortabele bank waar Ragya op kon gaan zitten. ‘Zal ik een warme drank voor je gaan halen bij de cafetaria? Aldrei zal de zusters wel weghouden, denk ik.’ Zonder al te veel angst sprak hij de naam van de Ninetales uit die Ragya aan haar Pokémon had gegeven. ‘Bovendien lust ik zelf ook wel wat te drinken,’ voegde hij er aan toe zodat het niet zou overkomen alsof hij het enkel en alleen voor haar zou gaan halen.

OOC: Aangezien er irl al een tijdsspanning van 1 jaar tussen zit dacht ik wel dat ik het zo kon timen, haha

Onderwerp: Re: { We always have unfinished business wo sep 14, 2016 11:49 pm

Ergens kwam er weer een steek van koppigheid door haar heen. Een steek van niet geholpen willen worden en tegen deze vriendelijke en behulpzame actie in te gaan. Ze had geen hulp nodig, ze had niemand nodig. Ze kon alles zelf. En zoals ze altijd deed fokte ze zichzelf weer op, maakte ze zichzelf boos op een manier dat weinige andere dat konden. De roodharige putte hier echter wat kracht uit, waardoor haar passen wat rechter en duidelijker werden. Een felle trots was van haar af te lezen. Nog eerder neervallen dan toegeven kwam soms zo erg dichtbij. Zeker, ze voelde het. De pijn werd erger in haar borst en ademhalen ging moeilijker. De kou verdoofde de rest van haar ledematen terwijl het stak in de verse wond. Maar ze stopte niet. Kort maakte ze oogcontact met de Ninetales bij haar, die strak terug keek. Aldrei zag door haar heen alsof ze haar gevoelens en pijnen op haar voorhoofd had geschreven met een watervaste stift. Ze wist dat ze deze overmoed fakete en dat die zou stoppen zodra ze weer ging zitten. Maar ook dat ze geen hulp, niet meer dan ze al kreeg, zou accepteren. Voor Ragya leek zelfs de deken rond haar schouders al zwaar te voelen, niet het ding zelf, maar het idee erachter. Dat iemand deze gegeven had uit de goedheid van zijn hart. Dat ze het aanpakte. Arceus wat was ze zwak zeg. Hoe kon ze zo iets doen? Wou ze soms een lachertje zijn? Ze werd bozer op zichzelf, waardoor er meer pit in haar pas kwam en ze weer bijna dreigde te vallen. Echter leek ze weer wat bij zinnen te komen toen Shark naast haar opsprak en aangenaam zei. “Eensgelijk” reageerde ze dus simpel. Ondertussen leek er bij Aldrei al wel de connectie te vallen. In ieder geval genoeg wantrouwen om eens helder en duidelijk te grommen richting de jongen, waardoor Ragya zelf even moest fronzen. Ze kende de verschillende grommen goed, maar dat betekende niet dat ze meteen begreep wat ze ermee moest doen. Toch was het moment van comminucatie tussen pokémon en trainer zichtbaar. Uiteindelijk kwamen ze dan toch aan bij het center, waar ze al snel op een bank gewezen werd. Bij de vraag hoefde ze nauwelijks na te denken. “Een zwarte koffie als het geen moeite is?” Ze was immers verslaafd aan het spul en als je het uit de machine haalde was het vaker dan niet gratis. Niet geweldig, maar het bleef koffie. Het ‘als het geen moeite is’ leek er ook niet al te overtuigd uit te komen. Duidelijk was ze geen fan van goede manieren. Zelf was ze hierna naar de bank gegaan en nam erop plaats, waardoor ze zowel zuchtte als kreunde tegelijk. Zuchten omdat het zitten aangenaam was, en ze ontdooide. Kreunde omdat de beweging pijn deed en ze toe gaf aan dit alles. Koppig had ze dus ook de deken naast haar gelegd. Aan de andere kant was Aldrei op de bank gaan zitten, om vanaf hier nog een duidelijk te grauwen. De roodharige klaagde zonder problemen terug naar het dier “Wees eens duidelijk, wáár ben je dan zo wantrouwig op? Deze keer” Hierna rolde ze met haar ogen, en merkte ze hoe de teef even een gefrustreerd geluid maakte. Dit was echter gewoon hun relatie, op elkaar mopperen maar teveel over hebben voor de ander.

Gesponsorde inhoud