[Quest] Turf War

_{Er was altijd iets moois aan het zien van Regem die iemand op at. Iets.. bevredigend. Marcus keek opzij naar Yuuki toen die aan kwam rennen en vervolgens een Nidoking de verdoemenis in hielp met een water aanval. Nu dat hij de leider van de bende had afgehandeld was het nog maar een kwestie van opruimen nu. De restjes een beetje onder handen nemen. “Eentje blijft leven, zodat we hem duidelijk kunnen maken wat er gebeurd als ze nogmaals zo’n geintje uithalen” Hij liet Regem eventjes voor wat het was toen die zichzelf ging vermaken met een bendelid die te dichtbij stond. “De rest mag je gerust vermoorden” Zei hij en hij keek Yuuki scherp aan. “Goed werk trouwens” en hij wuifde met zijn hand naar de motoren en de lichamen die bezaaid lagen over de straat. Hij wendde zich tot Vix en maakte een wenkte hem. “Steek de fik er maar in” Vix opende zijn muil en stak de restanten van de motoren in de brand om vervolgens achter elk bewegend wezen aan te gaan en die ook in de brand te steken. De lucht werd gevuld met de onaangename zure geur van het vuur van Vix, rook en de geur van brandende lichamen.}

Yuuki beefde een beetje. Een bijna dood ervaring had nou niet echt in het rijtje gestaan van dingen die ze vandaag had willen doen. Haar pokémon waren rustig door gegaan met het gevecht, waarbij de Prinplup een poging deed om met verschillende water aanvallen de Nidoking van zich af te krijgen. Ondertussen hielp Lai-ying de Houndoom om de rest op afstand te krijgen. Verschillende electric aanvallen gleden over het veld heen en vermengde zich met het giftige vuur van diens partner. Ze had een complimentje van Marcus gekregen, maar deze was niet echt tot haar doorgedrongen. Haar gezicht was bleek geworden en ze voelde zich licht in d'r hoofd. Eventjes bleef ze staan en sloot haar ogen, waarbij ze even alles buiten sloot. Een paar keer haalde ze diep adem en zuchtte daarna. Ze keek op naar Marcus, die druk bezig was z'n pokémon aan te sturen. Een schreeuw riep haar aandacht en voor haar voeten viel de Prinplup, hevig aangetast door de Nidoking. Yuuki gromde zachtjes en pakte een pokéball erbij. Uit de flits verscheen haar Armaldo, die met een schel geluid op het veld verscheen. "Brine en Crush Claw," gromde ze naar haar pokémon, die met een opvallende snelheid in de richting van de Nidoking schoof. Ondertussen liet ze haar Prinplup terugkeren. Jinchou had geweldig werk verricht voor nu.

_{Terwijl Marcus het slagveld voor hem in zich op nam voelde hij een goed gevoel van voldoening door zich stromen. Wie had gedacht dat een stel kale mannen met motoren in de brand steken en hun leider te laten op eten door zijn Tyrantrum zijn humeur zo op kon krikken. Hij stak zijn vrije hand in zijn zak en liep naar Yuuki toen hij zag dat de Nidoking op hen af kwam. Ze stuurde haar Armaldo er op af. Marcus legde voor een paar tellen even zijn hand op haar kruin en zei dood serieus "Niet flauwvallen of iets, mijn BHV is verlopen" Zijn oog viel toen op een man die Vix in een hoek gedreven had en nog niet in de hens gestoken had. Haastig ging hij de verwoeste trap af en liep naar hem toe. "Ho, niet die" Zei hij haastig toen er een gloed oplichtte ten teken dat Vix zo meteen vuur spuwen ging. Hij sloot zijn bek met een klap en keek opzij. "Gefeliciteerd, jij bent de gelukkige winnaar, je blijft leven!" Zei Marcus tegen hem op een toon alsof hij hem feliciteerde met het winnen van een grootste prijs. Hij legde zijn hand op de schouder van de man, Vix trok zijn lip op en gromde diep ten teken dat de man niets raars doen moest. Hij duwde de man vooruit en leidde hem een eindje terug naar Yuuki, die nog bezig was met Nidoking.}

De woorden van Marcus drongen langzaam tot d'r door. Ze moest doorzetten, ze moest laten zien dat ze dit kon handelen, anders zou ze nooit hoger op kunnen komen binnen Team Rocket. Een paar keer haalde ze diep adem, terwijl ze een duim opstak naar Marcus, als teken dat het ging. Ze was nog wat licht in d'r hoofd, maar niet genoeg om d'r van het padje te laten vallen. Dit kon ze wel aan zo.
Marcus had een van de mannen gevangen gehouden, terwijl haar pokémon nog steeds in gevecht waren met de Nidoking. Lai-ying deed een Crunch aanval op de grote paarse pokémon, maar dit bleek maar weinig effect te hebben. Ook de aanvallen van Mayumi waren bijna nutteloos, op de water aanvallen na dan. "Water Gun," zei ze tegen haar pokémon. Die al snel een sterke stroom water in de richting van de Nidoking schoot. Lai-ying, nog een keer Crunch," ze moesten hem gewoon beetje bij beetje weten te verzwakken, want ze was met deze team-comp ontzettend in het nadeel.

_{Marcus leidde de man vooruit terwijl hij de schade om zich heen in zich opnam. Het leek er op dat iedereen nu of dood was of te ernstig gewond om op te staan. Die bepaalde individuen konden niets anders doen dan wachten tot de dood hen tegemoet kwam, wat bij hen allen er uit zag alsof dat snel gebeuren ging. Stukken vlees waren weg geschroeid, Regem had een paar te pakken gekregen en blijkbaar niet meteen dood gebeten. Die waren dus overgeleverd aan het langzaam doodbloeden. Het beest in kwestie wendde zich tot het enige en overgebleven gevecht dat nog gaande was. Hij maakte zich klaar om de Nidoking te lijf te gaan maar Marcus weerhield hem daarvan door hem maar weer terug te stralen in zijn bal. Hij klikte de bal terug aan zijn riem en leidde de hinkende man voor zich uit. Hij smeet hem neer op de grond, tegen de balustrade van de marmeren trap en liet Vix hem in de gaten houden terwijl hij zich tot Yuuki wendde. De kleur op haar wangen was nog niet echt gezond maar ze zag er een stuk beter uit als net. Maar goed ook, dit zou vast niet de laatste keer zijn dat ze de dood voor een seconde in de ogen staarde. Hij krabde aan zijn kin en besloot om voor de zekerheid Charlotte een rondje te laten doen rond het gebouw en de omliggende straten. Wie weet of er ergens nog bendeleden uithingen. Hij pakte haar pokébal en liet haar verschijnen. Ze spreidde haar vleugels en keek Marcus hooghartig aan. Hij wees naar de kale man achter hem en vervolgens met zijn duim de lucht in. "Ga eens kijken of je nog meer van dit soort mensen in de omgeving ziet". Charlotte kraste schel en zette zich af. Met een snelle zwiep van haar vleugels was ze in de lucht. Haar donkere veren glommen in het schijnsel van de zon. Ze maakte enkele grote, langzame cirkels rond het plein waar hun op stonden en vloog vervolgens verder om de omgeving eens te onderzoeken. Hij nam plaats naast de kale man, die hem overigens dreigend aankeek, en leunde tegen de balustrade. Vanaf daar hield hij een oogje op Yuuki. Ze was nog te jong om een volwaardige agent te zijn maar voor haar carrière was het zeker belangrijk dat ze dit alleen deed. Althans, hij verwachtte wel van haar dat ze de Nidoking klein kreeg. Tenslotte werd het wel verwacht van je als je op de rand van het agent-schap stond.}

Misschien moest ze 't zichzelf maar eens wat minder moeilijk gaan maken. Lai-ying was al lang genoeg aan het vechten en ze wist dat Mayumi de Nidoking niet alleen aan zou kunnen. Met een simpele beweging liet ze de Luxray terugkeren en liet haar andere lievelingspokémon verschijnen. De vossen pokémon gromde zachtjes toen ze de ravage zag en draaide zich met een scherpe blik om naar d'r trainster. "Niet klagen, vechten," gromde deze terug. De Delphox liet een kleine glimlach over d'r gezicht schieten en knikte daarna, voordat ze d'r staf uit d'r mouw pakte. "Psybeam. En Mayumi, Brine," commandeerde ze haar pokémon. De Delphox maakte een cirkel in de lucht en verzamelde haar psychische krachten, voordat ze een felgekleurde straal naar de Nidoking stuurde. Al snel ging de straal samen met de water aanval van de Armaldo. De Nidoking daar in tegen reageerde al snel met een Earth Power aanval, een aanval die sterk was tegenover een pokémon zoals Kimura. "Mayumi, bescherm Kim," riep Yuuki. De Armaldo schoot voor de Delphox en wende de aanval af met een Protect, terwijl de Nidoking dubbel geraakt werd door hun vorige combinatie aanval.

_{De verschillende soorten pokémon die Marcus voorbij zag komen eigende Yuuki een goedkeurend knikje toe. De enigste jonge pokémon die ze leek te hebben was een Piplup die ook nog eens geëvolueerd was op een bepaald punt. Dat beloofde wel een sterke pokémon te worden ooit op een dag. Marcus onderdrukte de aandrang voor een sigaret niet en stak er dus ook maar eentje aan terwijl hij nog wachten moet. Tenslotte ging hij toch al flink wat jaren eerder dood door zijn expoteniele toename in zijn rookgedrag. Plus, hij moest toch wat als hij niet meer drinken en feesten kon. Iedereen kon het er over eens zijn dat hij een betere vent was als hij nuchter was dan dronken. Met hen hoefde hij geen ruzie te maken, hij gaf ze allemaal gelijk. Zuchtend duwde hij de peuk in zijn mond en bekeek hij het schouwspel. Tegen een sterke pokémon met meer dan één pokémon aanvallen had zeker zijn voordelen. Het zou het gevecht ook wat versnellen wat goed was want hij wilde hun gevangene eigenlijk over laten aan Yuuki. Hij wilde wel eens zien hoe ze er mee omging met het martelen van een gevangene.}

De Nidoking sloeg achterover door de combinatie aanval die hem raakte en eventjes hoopte Yuuki dat dat het laatste zou zijn, maar de paarse pokémon kwam weer overeind en zijn trainer, die blijkbaar ook nog overeind stond, commandeerde voor een Earthquake aanval. "Kim, snel!" riep Yuuki naar haar Delphox. Deze knikte en een licht blauwe gloed verscheen om haar heen. Al snel vloeide de blauwe gloed over naar Mayumi en Yuuki zelf, terwijl ze de lucht in vlogen om de Earthquake aanval te ontwijken. "Goed zo Kim, goed onthouden," complimenteerde ze haar pokémon. "Nu Mayumi, Water Gun. Kim, Psyshock," zei ze snel. De Armaldo, die niet zo blij was met het feit dat ze niet met beide voeten op de grond stond, stuurde een Water Gun in het gezicht van de Nidoking, die ondertussen weer geraakt werd door de gekleurde aanval van de Delphox.

_{Terwijl Marcus naast de gevangene stond, die geen andere keus had dan stilzwijgend toekijken hoe de pokémon van zijn laatst overgebleven maat werd verslagen, volgde zijn ogen het gevecht met toch wel enige interesse. Hij was niet vaak aanwezig geweest bij gevechten anders dan zijn eigen. Daarbij kon hij nog steeds niet helemaal het beeld afschudden van een klein, wit harig meisje met rode ogen. Hij vroeg zich af of hij vroeger ook in één keer zo plots opgegroeid was. Ongetwijfeld wel. Hij had niet lang kind kunnen blijven in zijn vroegere situatie. Hij nam nog een trek van zijn peuk. Vix gromde toen de man het waagde een spier te bewegen. De Nidoking werd ondertussen geraakt door een mix van aanvallen afgevuurd door twee verschillende pokémon. Dat moest vast en zeker wat schade toebrengen. Nidoking waren robuuste en sterke pokémon, wie weet voegde hij zo'n monster wel eens aan zijn eigen team toe.}

Yuuki gromde zachtjes toen haar pokémon de Nidoking aanvielen. Ze moesten dit snel gaan doen, ze wilde dit gevecht graag zonder al te veel moeite afronden, maar dat leek bijna onmogelijk. De Nidoking leek meer weerstand te bieden dan dat ze eigenlijk wilde. "Kimura, nog een laatste Psyshock," zei ze tegen haar Delphox, die met behulp van haar staf de kleurige straal tegen de Nidoking aanschoot. Deze gromde, maar sloeg de aanval af, om zich daarna te richten op de Armaldo. Een Megahorn aanval schoot tegen de Armaldo aan en Mayumi schoof over de grond weg. Ze kwam tegen een huis aan en bleef daar staan. Yuuki had door dat haar Armaldo dit gevecht niet lang zou kunnen uithouden, maar dat was precies wat ze van plan was. "Nu, Mayumi, Brine!" riep ze naar haar pokémon. De pokémon haalde diep adem en schoot een krachtige straal water in de richting van de Nidoking. Deze keek verbaast op, niet zeker wetend wat hij moest doen. Hij kon niet zo snel weg komen en moest de aanval head-on opvangen. Hij zetten zich schrap, kreeg een klap door het sterke water en werd tegen de grond geslagen. Hij schoof over de grond, rubble en restanten van het gevecht met zich meenemend. Eenmaal tot stilstand gekomen tegen een gebouw aan, bleef de Nidoking uitgeteld liggen. Yuuki glimlachte, maar voelde zich zichtbaar uitgeput. Dit soort gevechten waren misschien toch net iets te veel voor een veertien jarige, maar dat was iets wat ze niet snel zou zeggen. Ze haalde diep adem en liep naar Marcus toe, terwijl ze haar pokémon terug liet keren.

<sub>Het stak Marcus wel in zijn achterhoofd dat ze misschien niet de hele groep uitgeroeid hadden. Als je wilde winnen moest je grondig te werk gaan. Een Armaldo schoof langs hen heen en Marcus was eventjes uit zijn concentratie. In ieder geval hadden ze een groot deel uitgeroeid vandaag en de leider van het hele zooitje ook omgelegd, met dank aan zijn eigen Tyrantrum. De Nidoking die Yuuki langzaam maar zeker aan het terug dringen was scheen te behoren aan een hogere in rang. Dat kon niet anders, het beest was best sterk. Maar toch uiteindelijk na veel inspanning van Yuuki's kant werd het grote wezen neergeslagen en kwam hij tegen een gebouw tot stilstand. De man die naast Marcus zat liet zijn hoofd verslagen hangen. Marcus keek om zich heen toen Yuuki zich tot hem wendde en op hem afliep. Het was een zooitje geworden. Meteoren hadden de straat tot een soort slagveld verpulverd, overal brandde restjes puin en andere smeulde na, en de straten.. vol scheuren en kraters. Ach, maar ze hadden de klus geklaard. En Marcus wist nu weer waar hij aan toe was. Ja, voor Regem en Vix was dit een heerlijke in komer weer.

Marcus zijn ogen ontmoette die van Yuuki en zijn mondhoeken krulde goedkeurend om. "Kudos aan jou voor je overwinning" Hij stak nog een sigaret op en legde zijn nu vrije hand op de riem met pokéballs. Hij keek neer op de man die naast hem aan zijn voeten zat en ongemakkelijk richting Yuuki keek. Ongetwijfeld had hij niet veel er van gedacht toen hij het kleine meisje gezien had.. maar dat zou nu wel anders zijn. "Ik heb nog één klusje voor je echter en dat is deze man de genade van Team Rocket laten kennen en hem laten leven.. nadat je hem natuurlijk hebt laten weten wat we doen met lui zoals hem" Zei hij, hevig implicerend op iets duisters dan hoe hij het liet klinken.</sub>

Yuuki keek op toen ze een compliment kreeg van Marcus en ze glimlachte snel. Ze was er niet echt op uit om geprezen te worden op haar werk, maar het hielp wel altijd. Zo vaak kreeg ze geen complimentjes immers, veel mensen zagen haar als een last omdat ze zo jong was en volgens sommige te weinig ervaring had voor haar vakgebied.
Ze luisterde naar wat Marcus te zeggen had, ze mocht doen whatever she wanted with that man. Haar rode ogen glommen eventjes en ze keek de oudere man aan. Serieus? Een gemene kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze draaide zich naar de man, die angstig in elkaar gedoken zat. Rustig liep ze, op een misselijkmakende zoete stap, op hem af en hurkte voor hem neer.

Bij elkaar zou 't ongeveer een half uurtje tot een uur hebben geduurd, voordat ze terug kwam bij Marcus en de man bewusteloos, dood?, liet liggen. Ze had geen idee of er nog iets van levenskracht in zat nadat ze klaar met hem was geweest. Rustig veegde ze wat vlekken van haar jurk af en keek met een tevreden blik in de richting van haar veel oudere partner. "En nu?" vroeg ze op een typische meisjes toon, gewoon om 'm eens goed te plagen, aan hem.

<sub>Marcus zijn mondhoeken krulde lichtelijk omhoog. Het was komisch om te paniek in de ogen van de man te zien toen Yuuki op hem af kwam lopen. Dreigend, alsof ze tien meter hoog was in plaats van 1 meter en een beetje. Hij duwde zich af van de railing en liet Yuuki haar gang gaan terwijl hij vluchtig even een blokje om liep om de schade op te meten aan de omgeving.

Precies op tijd kwam hij weer terug, Vix in zijn kielzog. Yuuki kwam op hem af. Nieuwsgierig gluurde hij over haar heen naar een bebloed figuur. Hij hoopte maar dat hij nog leefde. Want dat gaf veel meer voldoening dan hem gewoon te verlossen van zijn pijn. Dat, en zo kon hij na vertellen wat er gebeurd was. Hij keek weer neer op zijn kleinere partner die met een quasi onschuldige meisjesstem hem vroeg wat er nu ging gebeuren. Als hij niet beter wist zou je zo minder op je hoede zijn. Ze zag er tenslotte nog steeds uit als een veertienjarig kind. Als ze echt wilde en haar duistere blikken voor zich hield. "Nu ga ik het minieme flintertje macht dat ik nog binnen Team Rocket heb los laten en wat zieltjes zoeken die deze troep op kunnen ruimen" Zei hij wuivend met zijn hand naar de verwoeste straat die vol brokstukken en puin lag. "En dan meteen melden dat het klusje geklaard is, die gasten komen niet meer terug" Zei hij toch iet wat arrogant, zelfverzekerd van hun zaak dat het hen gelukt was.</sub>