[Open] Bad Behaviour

Hij was weg uit het huis van Matthew. Hij moest er even weg zijn. Iedere keer dat geclaim van de ander, soms was hij er schijtziek van. Echt gewoon schijtziek. Hij kon nooit iets doen zonder dat de ander weer iets verpestte. Hij schopte kwaad tegen een steen, waarna hij gromde en zijn handen in zijn zakken deed. Hij was echt in een slechte bui. Niet zo'n klein beetje ook. Hij had zin om dingen te slopen. Bij Matthew was het niet zo duidelijk, maar eigenlijk was hij echt niet zo'n nette en lieve jongen als dat het leek. Shit. Hij wilde echt even zijn frustratie kwijt. Hij haalde een hand door zijn gitzwarte haar, waarna hij zijn capuchon op deed en zijn handen in de zakken van zijn vest deed. Ugh. Schijtziek werd hij er van. Hij had zijn hoofd iets laten hangen, waardoor zijn haren voor zijn ogen vielen en mensen zijn blik niet konden zien. Dat was misschien maar beter ook, want hij keek niet al te happy. Toen hij tegen iemand aan liep stopte hij even. Hij wilde eerst nog vragen of het ging met die persoon, maar die persoon leek het daar niet mee eens te zijn. "Verdomme! Kijk uit je doppen zwerver!" Klonk er pissig van een man af, waardoor Mel even knipperde. Zwerver, die was nieuw. Hij ging wat rechter staan en keek de man met zijn strakke tweekleurige ogen aan. Niemand noemde hem een zwerver. Voor al niet nu hij in deze mood was. Als hij in deze mood was kon je beter rennen, want hij had geen tolerantie meer voor iets en hield zich voor al niet in. "Kijk zelf uit." Sprak hij met kille ogen tegen de man, terwijl hij weer in de richting van de man liep. Het was weer eens zo'n persoon die met gemak uitgedaagd kon worden. De man tegenover hem balde zijn vuisten al, hier kwam het dan eh. Lees de atmosfeer gozer, hij was in een killer mood. De man probeerde uit te halen naar hem, waar op Mel gewoon zijn hand omhoog deed om deze rond de vuist te wikkelen. "Saai." sprak hij zonder enige emotie, waarna hij zich op eens om draaide en de ander vol in zijn buik trapte. De man viel op de grond, happend naar adem. Saai. Het was saai. Dit was geen uitdaging, dat zag hij al aan het type gozer. De man kwam meteen weer overeind, waardoor Mel even zijn capuchon af deed en zijn haren aan de kant. Zo. Saai. De man gromde even en leek woest te zijn, terwijl Mel rustig naar de man keek. Het was zo'n uitbarstende man. Kon je een beetje vergelijken met een vulkaan. Voor even is hij gevaarlijk en dan blijft hij voor een lange tijd stil. Oftewel, zoals vele mannen waarmee Melvin gevochten had, saaie mannen. "Jij... Denk maar niet dat je hier mee weg komt!" klonk er boos van de ander af, die meteen weer op hem af aan het rennen was. Saai. Makkelijk. Was geen uitdaging voor hem, ook al wist de ander dat niet. Tja, hij leek misschien niet zo sterk, maar slim was hij wel. Inmiddels waren er ook vele mensen om hen heen komen staan. Tja, gevechten waren populair in steden hm? Mel ontweek met gemak de snelle bewegingen van de ander zonder ook maar enig moeite te doen. Het was echt gewoon niet om aan te zien hoe de ander zoveel moeite deed om hem geen enkele keer te raken. Mel snoof even en zette zijn been tussen die van de ander. Toen de ander probeerde te draaien viel deze op de grond en keek Mel neer op hem. "Stop met proberen." sprak hij kil tegen de man, waarna hij rustig weg begon te lopen. Hij hoorde de voetstappen van de man al weer zijn richting op gaan, waardoor Mel even grijnsde. "Je geeft niet op huh?" sprak hij even, waarna hij precies op het goede moment bukte waardoor de ander over hem heen viel en Mel overeind kwam om op hem neer te kijken. "Je bent veel te zwak." sprak hij tegen de ander, waarna hij even langzaam glimlachte. "En je hebt me hartstikke pissig gemaakt." sprak hij waarna hij de ander bij zijn kraag pakte en omhoog trok en even naar hem keek met zijn twee kleurige ogen, een brede glimlach op zijn gezicht en versmalde ogen. Het zag er best eng uit. Echt als of hij... Door gedraaid was. Wat hij ook wel een beetje was. Mel zette de ander neer en balde zijn vuisten. "Oke dan, als je het zo zeker weet." sprak hij even met een grijns op zijn gezicht, waarna hij zijn voeten goed zette. "Laten we dit spelletje dan maar spelen." sprak hij met een brede glimlach, waarop de ander even snoof. "Ik dacht dat we al bezig waren." klonk er van de man, waar op Mel even lachte. "Dacht je? Dat was alleen jij." sprak hij even met een grijns, waarna hij zijn ogen vernauwde en op de ander af schoot, recht langs hem. De man begon even te lachen, "Is dat alles wat je hebt?" Mel grijnsde alleen maar breder. Te vroeg gejuicht. Hij zette zijn voet beter neer om zich snel af te zetten terwijl hij nog rende en vol op de ander af schoot om hem vol in zijn face te meppen. De ander deed meteen een paar stappen naar achteren, waarna hij terug begon te slaan en Mel de meesten ontweek, maar het niet kon laten om nog een paar keer geraakt te worden. Aah... Dit was heerlijk. Mel grijnsde even en sloeg de ander ook weer, waarna hij hem bij zijn jasje vast greep en hem zo een winkel etalage ruit in smeet. Het glas brak, het maakte een prachtig rinkelend geluid. Mel keek tevreden naar de ander met een grote grijns. Hij liep naar de ander toe en drukte zijn voet op de borstkas van de ander, waarna hij er extra druk op zette. "Heb je al genoeg?" sprak hij met een brede grijns. De man had moeite met adem halen, waardoor Mel even lachte en plots stopte. "Ah... dit is saai." sprak hij even, waarna hij de ander nog even trapte en vervolgens de winkel uit liep en zijn capuchon op zette om dieper de stad in te gaan. Het was wel duidelijk dat hij gevochten had als je naar zijn gezicht keek, maar ach. Wat maakte het ook uit hm? Als het kon had hij wel meer gesloopt. Ah, was er maar iemand die aan zijn behoeften kon voldoen met vechten. Dat zou Matthew waarschijnlijk zijn maar he... Matthew was zijn zwakte. Daar kon hij gewoon niet hetzelfde bij zijn als dat hij nu was.

Met een simpele beweging wees Shark naar de Eevee. Inferno rende naar voren, draaide zich een kwartslag om en haalde uit met zijn vlammende staart. Het was niet bepaald een aanval, maar ergens ook weer wel. Je kon het vergelijken met een Iron Tail, maar dan zonder dat de staart begon te gloeien en het zo maakte dat het een steel type aanval was. Het was een aanval die Inferno zelfverzonnen had en waar Shark mee instemde als de Pokémon het wilde proberen. Hij kon echter niet wachten totdat Inferno zou evolueren in zijn laatste stadium. Als hij dan deze aanval zou uitvoeren dan zou het nog pijnlijker zijn voor de tegenstander. En als ze Iron Tail zouden leren zou dat alleen maar beter zijn, maar momenteel was hij te druk met Dragona een paar aanvallen te leren. Haar Dragon Rage was namelijk nog steeds niet helemaal wat het moest zijn, maar daar begon langzaamaan verandering in te komen. De trainer keek op toen Eevee zwak op de grond viel en hem zielig aankeek. Shark had echter geen genade. ‘Dan had je ons maar niet moeten uitdagen,’ sprak hij. ‘Inferno, maak het af met Dragon Rage.’ In tegenstelling tot Dragona’s Dragon Rage was die van Inferno wel volgroeid en Shark keek zonder blikken of blozen toe hoe Eevee opgeslokt werd in de Dragon Rage. Toen het blauwe vuur wegging lag Eevee roerloos op de grond. Ze kwam zwak op haar poten overeind en rende vervolgens het gras in, maar Shark ging niet wachten tot een andere Pokémon haar plaats in zou nemen. Hij had voor nu wel genoeg gezien en bovendien had hij het gevoel dat Inferno toch wel moe was. Dit was namelijk al zijn vijfde gevecht op rij. Hij had gevochten tegen een paar andere Pokémon die zich ook hier bevonden en kon wel wat rust gebruiken.

Nadat Shark zijn Pokémon teruggekeerd had in hun Poké Ball was hij op pad gegaan om naar het Pokémon Center te gaan. Hij zou Cyllage City betreden, naar het Pokémon Center gaan en misschien een kijkje nemen in de dichtstbijzijnde kledingzaak. Zo dag in en dag uit bezig zijn om zijn Pokémon te trainen en Kalos te ontdekken hielp hem er wel mee om zo goed mogelijk te vergeten wat er allemaal was gebeurd met zijn vader en met zijn broer, ook al herinnerde het grote litteken op zijn borst hem er telkens weer aan. De jongen liep het Pokémon Center binnen en keek hoe de schuifdeuren opzij gingen voor hem waarna hij direct naar de balie liep. Hij gaf de Poké Ball van Inferno en liet Dragona daarbij ook maar gelijk checken. Het duurde maar een paar minuten voordat ze weer terugkwam met zijn Poké Ball’s en hij gaf een klein knikje ten teken dat hij haar dankbaar was. Het was maar goed dat die Pokémon Centers gratis waren als het op Pokémon helen aankwam, anders had hij echt veel geld moeten uitgeven en dat had hij momenteel niet echt. Hij kon nog maar amper kleding kopen en eten voor zichzelf en zijn Pokémon voorzien. Hij moest maar dringend weer eens wat gevechten voor geld gaan doen. De rekening voor zijn één-jarig lidmaatschap bij de fitness was gelukkig al betaald, maar niet door hem. Zijn moeder hielp hem zo nu en dan ook eens mee als hij het financieel moeilijk had omdat ze hem volledig steunde en omdat ze wilde bewijzen dat ze erg veel om hem gaf zelfs na wat er met haar oudste zoon was gebeurd. Misschien kon zij het op dit moment wel een beter plaats geven dan hem zelfs. Shark zuchtte en liep naar buiten.

Glasgerinkel deed hem opkijken en Shark draaide zijn hoofd. Hij zag hoe een man genadeloos hard tegen de ruit werd gegooid en dat het glas gewoon letterlijk brak. Hij fronste met zijn wenkbrauwen, maar greep niet in. De jongen met de capuchon moest vast wel een reden hebben waarom hij zo kwaad werd en bovendien zag de man die in het glas lag er ook niet al te goed uit. Shark wilde zich net weer richten op zijn taak om naar een route te lopen en Dragona te gaan trainen toen hij iets uit de zak van de jongen met de capuchon zag vallen. Hij liep kalm naar het midden van de straat en zag het publiek teleurgesteld naar zowel de man die gevallen was in het glas als naar de jongen kijken. Tegenwoordig wensten mensen je echt het allerbeste toe, dacht Shark bitter terwijl hij het voorwerp opraapte dat op de grond gevallen was. Hij fronste toen hij zag dat het een Poké Ball was. Had de jongen voor hem even geluk dat Shark oplettend was geweest! Shark zou niet willen weten hoe gedesoriënteerd hij zich zou voelen als hij er achter zou komen dat hij zijn Pokémon verloren was geraakt. Nog voordat hij echter achter de jongen aanging draaide hij zijn hoofd naar de man toe en even twijfelde of hij geen hulp moest gaan halen. Toen besefte hij zich dat als hij het was geweest die daar had gelegen dat ze voor hem ook geen hulp waren gaan zoeken en dus richtte de jongen zich weer naar voren. Zijn rode haren bewogen heen en weer terwijl hij achter de jongen aanrende. Het duurde niet lang voordat hij de jongen had ingehaald en hij stak de Poké Ball naar de jongen uit. ‘Hé,’ zei hij op een rustige manier. ‘Deze was je verloren onderweg. Het moet uit je zak gevallen zijn omdat je zo sportief bezig was.’ Zijn stem vulde zich weer met het eeuwige sarcasme dat nooit lang wegbleef uit zijn stem en hij wachtte tot de jongen het voorwerp uit zijn handen zou hebben gegrist. ‘Ik weet niet waarom je die man hebt neergeslagen en eigenlijk boeit me dat ook niet zo, maar ik zou als ik jou was de volgende keer mijn spullen maar goed nakijken. Een missende teamgenoot is niet bepaald voornaam als je een trainer bent.’ Shark richtte zijn ogen rustig op de jongen terwijl hij op antwoord wachtte.

De jongen deed zijn capuchon naar beneden zodat Shark in elk geval zijn gezicht kon zien. Hij had zwart haar dat bijna in dezelfde stijl lag als zijn eigen haar. Qua lengte hadden ze het even lang van voor zitten, ook al leek Shark’s haar net iets dikker dan dat van de jongen. En dan natuurlijk het feit dat Shark’s haren rood waren en die van de jongen zwart. De jongen liet de Pokémon er uit en even dacht Shark dat de jongen hem niet geloofde. Dacht hij nu werkelijk dat hij de Pokémon van een ander ging geven of zijn eigen Pokémon? Hoe stom kon je zijn. ‘Zoals je ziet is het je eigen Pokémon,’ kon Shark niet laten om op een droge manier te zeggen. Zijn wenkbrauwen fronsten zich even toen hij de vraag hoorde, maar daarna ging zijn gezicht algauw weer naar neutraal. ‘Je eeuwige roem en dank,’ ging hij op een sarcastische toon verder, maar deze keer lag er wel een klein glimlachje op zijn lippen. Waarom zou hij überhaupt iets in de trant van een prijs vragen omdat hij een Poké Ball had teruggebracht? Dat zou hij nogal laag vinden. Of misschien kon hij de kerel uitdagen voor een Pokémon-gevecht. Shark wierp een korte blik op de Skiddo. Nee, dacht hij bij zichzelf, dat was geen goed idee. De Skiddo leek al sterk en als de rest van zijn team er ook zo uitzag of sterker was maakte hij niet bepaald veel kans. Het zou wel een uitdaging zijn voor Inferno, maar zelfs een fire type zou het hier niet tegen halen. ‘Ik weet dat je tegenwoordig veel gierige mensen hebt rondlopen op deze wereld,’ ging hij verder op een rustige toon. ‘Maar daar ben ik niet één van. Ik verwacht niets van je omdat ik je je Pokémon heb teruggegeven. Als jij hetzelfde voor mij had gedaan dan kon ik enkel dankbaar zijn dat je hem niet voor jezelf had gehouden.’ Niet dat Dragona en Inferno hem dat toelieten of zo, maar het was maar het idee. Zelfs zijn Pokémon konden zich niet altijd even goed verweren tegen de wil van een andere trainer. Als Shark’s Pokémon ooit werden gestolen door iemand die sterkere Pokémon had dan hij dan had hij gewoon heel veel pech.

Shark had het idee dat de jongen niet bepaald lette op wat hij zei en wist niet of hij daar geïrriteerd om moest zijn of blij omdat hij dan niet veel terug hoefde te zeggen. Ook al kwam hij wel zo over, Shark was niet bepaald het meest sociale persoontje die je kon tegenkomen en kreeg vaak ruzie met andere mensen vanwege zijn sarcastische en soms lichtelijk spottende opmerkingen. Hij besefte zich dat hij daarnet misschien iets te sarcastisch was geweest toen de jongen ging kijken welke Pokémon hij verloren had en dat dat een actie was die hij zichzelf ook nog wel zou uitvoeren. Dadelijk gaven ze hem een verkeerde Pokémon mee en dan zat hij daar de hele tijd mee zonder dat hij het wist. Hij ging echter zijn woorden niet terugnemen omdat dat vrij dom overkwam en keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij zijn voorstel deed. Hij wilde niet bang overkomen, maar was ook niet van plan om Inferno een inspanning te geven die hij waarschijnlijk niet aankon. ‘Van wat ik kan zien zijn mijn Pokémon minstens tien of vijftien niveaus beneden die van jouw Skiddo. Ik weet niet of het dus zo’n goed idee is om een gevecht te houden,’ ging hij rustig door terwijl hij de ander aankeek. Als de ander hem een watje vond dan was dat maar zo, maar de veiligheid van zijn Pokémon ging voor Shark boven alles. ‘Maar bedankt voor het aanbod,’ ging hij rustig door. Zijn hoofd draaide naar wat rumoer verderop. Hij hoorde het geschreeuw van de man dat hetzelfde klonk als de man die gevochten had met de jongen voor hem en ook al was het niet zijn probleem, toch spanden zijn spieren zich al aan. Het was niet de eerste keer dat hij ergens bij betrokken raakte wat eigenlijk helemaal niet aan hem besteed was.