“Storm spring op en doe je Thunderbolt!” Een Raichu zette met zijn sterke achterpoten af tegen de grond aan waarna hij zijn armen balde tot vuisten. Vervolgens ontlaadde hij zijn elektriciteit die regelrecht op een Espeon afging. “Faith ontwijk en doe je Psybeam!” De Espeon sprong vliegensvlug aan de kant waarna haar ogen van het paarse wezen licht begonnen te geven en ze een witte straal op Storm af liet gaan. Storm’s staart begon wit op te lichten waarna hij zonder enkel probleem de aanval van Faith afbrak om vervolgens soepel op de grond te landen. Het reactie vermogen van de Raichu was nog altijd uitstekend zelfs als hij geen bevel kreeg. Beide Pokémon keken elkaar even doordringend aan maar het was Jesse die een eind maakte aan het gevecht en tussen beide kwam door zich tussen de Pokémon te voegen. “Goed gedaan allebei!” complimenteerde hij zijn twee Pokémon en aaide ze over hun kopjes. Jesse merkte alleen wel dat Storm moeite had om Iron Tail onder controle te houden met zijn lange staart, als Pikachu had hij daar geen last van gehad maar dit was toch wel andere koek. Storm liet echter voor een moment zijn oortjes zakken uit angst dat hij het niet goed had gedaan maar Jesse legde bemoedigend een hand op zijn gele wangetje. “Dat je niet snel genoeg ben hoeft niet te betekenen dat we daar niet aan kunnen werken,” sprak Jesse met een kleine glimlach om zijn lippen tegen de Raichu. Storm keek even op bij het gebaar van de jongen en kreeg toen een glimlachje rond zijn snoetje. Vervolgens knikte de Raichu zelfverzekerd met zijn hoofd waarbij hij zijn pootje balde tot een vuist.
Jesse richtte zich toen op zijn Espeon waar hij zijn tweede hand op haar harige kopje neerlegde. Faith had ook haar best gedaan en moest ook beloond worden hoewel ze wat minder sterkere aanvallen kon dan Storm. Ze had sowieso Shadow Ball nodig en nog wat andere aanvallen maar dat kostte tijd en heel veel geld want hoewel je niet zou denken dat dit bij Storm ook geval was, was dit het wel. De Raichu kende hij al vanaf Pichu zijnde dus met hem had hij een stevigere band dan de rest hoewel hij zijn aandacht nu ook op zijn andere Pokémon moest richten. Zoals zijn enige starter..Axel de Quilava. De vuur Pokémon lag op zijn gemak bij een boomstam te slapen en verroerde geen vin. Eigenlijk was het niets anders als altijd want dit had hij al als Cyndaquil en ondanks dat hij dit niet toe wilde geven had hij geen idee hoe hij de Pokémon in beweging kon krijgen. Je kon Axel net vergelijken met een mini Snorlax maar dan zonder het vele eten. “Axel,” begon Jesse maar de Quilava gaf wederom geen reactie enkel op zijn oor na die hij ietwat geïrriteerd bewoog maar toch zijn ogen gesloten hield. Axel had er absoluut geen zin in dat zag Jesse ook wel maar hij ging hier niet onderuit komen, no way! “Er zit zelfs nog meer leven in een Slowpoke..” Jesse porde de Quilava in zijn zij maar bleef koppig stand houden door zijn kop geïrriteerd weg te draaien. De Pokémon had er overduidelijk geen zin in. Jesse zuchtte ietwat geïrriteerd terwijl hij niet begrijpend zijn armen achter zijn hoofd vouwde. Waarom deed Axel zo moeilijk? De jongen wist wel dat zijn Quilava vroeger ook nooit zin had gehad in trainingen maar toch had Axel altijd naar hem geluisterd tot nu dan. Onzeker keek hij even naar Storm die ook niet helemaal begreep wat de vuur Pokémon bezielde.. zelfs een Tauros luisterde nog beter.
