De laatste opdracht die Kai had aangenomen was niet echt een succes geweest. Meerendeels omdat op het moment hij de tuin wilde schoon laten spuiten gooide Tobi roet in het eten door zijn gevangen Poliwag te elektrocuteren. Dit was dan ook uitgelopen tot een gevecht tussen de twee Pokémon waarbij de halve tuin was verwoest. Gezien Tobi helemaal niet naar hem luisterde was hij weggestuurd door de oude vrouw en werd er een klacht ingediend bij de Rangerbasis. De jongen had ook wel door dat hij met de Pichu moest gaan praten want zijn eigen plan trekken ging hem niet worden en dat wist hij, maar Tobi moest ook nog veel leren om in een team te werken. En helaas ging dit niet zo snel als dat hij dacht. Kai had nu echter wel een andere opdracht aangenomen met het idee in zijn achter hoofd houdend dat hij Tobi mee ging nemen en de rest van zijn team een vrije dag gunde. Dat hield in dat Kurama en Simba voor nu op zijn kamer bleven en niet mee hoefde naar Geosenge Town. Hij had ook al de perfecte Pokémon bij zich die hem ging helpen bij het opvrolijken van de dame en deze liep vrolijk rond dartelend aan een lijn. Minato. De jonge Growlithe zou vandaag zijn eerste echte missie hebben en dat was voor het jonge ding erg spannend. Het was wel weer een lange tijd geleden dat hij hier was geweest en hij was enigszins nerveus want dit zijn was zijn eerste opdracht sinds dat incidentje met Tobi. Uit frustratie had hij dan ook zijn holocaster kapot gesmeten en zijn overige spullen in een gracht gedumpt in Aquacorde Town. Letterlijk.
Minato kefte enthousiast waardoor de jongen opschrok en besefte dat ze bij het adres waren aangekomen. Het was eerder een soort van centrum voor oudere mensen die hier woonde maar dat was ook niet vreemd. Overal liepen er bejaarden mensen rond achter een rollator of met een wandelstok. Het was er wel saai. Al snel toen er een medewerker merkte dat Kai naar binnen keek liep deze snel naar de toe en opende het voor de jongen. Met een vriendelijke glimlach werd Kai begroet door de man die zijn hand naar hem uitstak. “Jij bent vast de Ranger die mevrouw komt opvrolijken?” vroeg deze meteen waardoor Kai diens aannam en knikte. “Ja dat klopt, ik ben Kai en dit is mijn maatje Minato,” reageerde Kai en knikte naar de Growlithe die met een scheefkopje naar de jongen keek. “Mevrouw Hashimoto wacht al op je,” zei de man waarna de jongen knikte en hem op de voet volgde. Hij klikte de lijn van zijn Growlithe los die vervolgens de jongen op de voet volgde. “..krijgt ze veel bezoek van haar kleinkinderen?” vroeg Kai onverwachts maar de knikte ietwat droevig met zijn hoofd. “Nee, er komt eigenlijk nooit iemand voor haar ze is altijd alleen,” werd er in het kort uitgelegd. Kai keek even met een strakke blik naar Minato die hem dezelfde blik toewierp.. blijkbaar dachten ze hetzelfde. “Dan word het denk ik tijd dat er met haar iemand op pad gaat.” De jongen glimlachte waarna de man op de deur klopte en toen openmaakte stapte Kai resoluut naar binnen.
Zodra hij binnen stapte werd de deur achter hem dicht gedaan en liep de man die hem had begeleid naar mevrouw Hashimoto. Er werd in het kort uitgelegd wat er ging gebeuren waarna de man het appartementje verliet. De oude vrouw al snel een korte blik op de dertienjarige knul en wenke gelijk met haar hand dat hij dichterbij mocht komen. Kai deed zwijgend wat er van hem werd verwacht en ging op een stoel naast de vrouw zitten. Ze zat in een rolstoel. “Dus jij bent Kai?” vroeg mevrouw Hashimoto met haar krakende stem. Er was ook een vleugje van verdriet in haar stem te horen ondanks dat ze een grote glimlach rond haar lippen had. De vrouw veegde iets uit haar ooghoeken dat veel verdacht leek op tranen waardoor de jongen zijn hand naar haar uitstak. Het was best zielig om zo’n oude vrouw verdrietig te zien en ondanks dat de jongen nog niets had gezegd, kwam Minato al naar voren om met zijn voorpoten tegen de knieën van de oude vrouw te leunen en zijn zwarte neus tegen haar wang te duwen. Kai glimlachte toen hij zag dat het vrouwtje verbaasd opkeek door de kleine Growlithe. “..well dit is mijn maatje Minato,” legde hij uit. “En we zijn hier om u vandaag op te vrolijken,” voegde hij er aan toe. Mevrouw Hashimoto knikte enigszins verbaasd met haar hoofd maar leek het een fijn idee te vinden om met de jongen een middag door te brengen. “..dat is heel erg lief van je,” bracht ze ietwat moeizaam uit maar Kai legde een troostende hand op de arm van de vrouw. “..we gaan er een dag van maken die u nooit zal vergeten,” verzekerde Kai de vrouw. Minato knikte ook zelfverzekerd waarna de jongen de remmen van de rolstoel haalde en richting de deur liep.
Aan de kapstok pakte hij het jasje van de oude vrouw waar hij haar hielp het kledingstuk aan te trekken. De jongen opende de deur en duwde vervolgens de rolstoel uit het vertrek. Zijn Growlithe volgde hen op de voet naar buiten waarna ze richting het strand gingen. Tijdens de tocht was Kai gestopt om een ijsje voor het vrouwtje te halen en ging met haar kletsen. Zo kwam hij er al snel achter dat de vrouw ernstig ziek was en dat de spierziekte langzaam begon te werken waardoor ze in een rolstoel zat. Haar kleinkinderen waren op de erfenis uit en kwamen daarom ook niet vaak langs omdat het hen blijkbaar niet boeide. Kai keek na het verhaal met een nijdige blik naar zijn schoenen en probeerde niet in vloeken uit te barsten. Hoe konden mensen zo harteloos zijn om een oude vrouw dit aan te doen? Het was niet alsof zij hier om gevraagd had want dit overkwam je. Kai zuchtte eventjes waarna hij de vrouw vanuit zijn ooghoeken aankeek. “..Ik kan me niet voorstellen dat kinderen dit doen bij hun ouders.. notabene hun moeder..” sprak hij na een tijdje maar zijn stem stierf weg bij dat woordje. “Tsja.. ze hebben het druk,” probeerde mevrouw Hashimoto. “..maar ze vergeten ook dat ze maar een moeder hebben.. tenminste sommige hebben geen moeder meer.” Het vrouwtje keek bij deze woorden op naar de jonge ranger en probeerde diens blik te vangen maar Kai probeerde het te verbergen. Hij had het er zomaar uitgefloept. Desondanks vroeg het vrouwtje er niet naar waarna ze richting het strand gingen.
Kai duwde haar rolstoel langs de branding om het voertuig gemakkelijker overheen kon rijden. Minato ging eenmaal aangekomen helemaal los en spurtte dartelend over het zand rondom de jongen en het vrouwtje heen. Kai grijnsde even waarna hij een speelbal uit zijn zak haalde. “Minato!” riep hij en de puppy kwam aan aangestormd waarbij hij een poging deed het ronde voorwerp uit zijn handen te pakken maar Kai maakte een schijnbeweging en gooide het toen met een ferme zwiep wel. De Growlithe achtervolgde het voorwerp en wist het te vangen met zijn tanden. Trots stak het wezentje zijn borst vooruit met de bal in bek naar voren gestoken. Kai grinnikte eventjes om zijn Pokémon waarna hij de Growlithe beval het los te laten. De jongen reikte het ronde voorwerp aan de vrouw die het ook weggooide waarna Minato er weer achter aan rende.Tijdens de wandeling gebeurde dit wel een aantal keer en Kai zag al snel dat Mevrouw Hashimoto vrolijker werd met de minuut, ze vergat haar zorgde door de aanwezigheid van hem en Minato. Alleen kwam het moment dat ze terug moesten naar het verzorgingstehuis want hij moest ook nog terug naar Shalour City. Hij merkte ook wel dat het vrouwtje wat vrolijker was als voor heen dus begon hij langzaam terug lopen naar de stad. Minato was inmiddels uitgeput van het spelen en rennen maar liep toch achter hen aan.
Eenmaal aangekomen bij het verzorgingstehuis reed Kai Mevrouw Hashimoto netjes naar binnen en zette haar in de kantine neer aan een tafel. Daar bestelde hij een thee voor haar waarna Minato op zijn schoot en zich tegen hem aan nestelde. “Heeft u een beetje genoten van de wandeling?” vroeg hij aan haar waarna de vrouw knikte maar enigszins bedroefd naar de jongen keek. “Jazeker,” reageerde ze maar toch merkte hij dat ze het niet leuk vond hier. “..sorry ik moet nog naar huis en dat duurt nog wel even,” zei hij toen en op de klok maar ging stond nog niet op. De vrouw glimlachte echter al en pakte iets uit haar tasje maar Kai wilde dit niet aannemen. Het was zijn werk dat hij graag deed al zaten er soms stomme klusjes bij maar hij hield ervan. De jongen legde daarom ook zijn hand op het tasje van het vrouwtje en keek haar glimlachend aan. “Ik hoef er niks voor te hebben maar ik wil nog wel een keertje op bezoek komen, natuurlijk,” grijnsde hij lichtjes. Mevrouw Hashimoto knikte ietwat verbluft want bezoek krijgen dat kreeg ze niet vaak dus dat was eigenlijk wel een goed genoeg voor haar. Ondertussen stuurde Kai een bericht naar de ranger basis met de vraag of hij de opdracht had voltooid.
