Tevreden over het feit dat Kai zijn Quest netjes had afgerond, een paar minuten geleden, was de jonge Ranger nu op weg naar huis om wat eten te halen. Hij woonde nu praktisch op zichzelf dus dit betekende dat hij ook voor zichzelf en zijn Pokémon moest zorgen. Alleen was Kai er niet echt op voorbereid om in Ambrette Town terecht te komen doordat Tobi had besloten die kant op te gaan. Het zou niet erg zijn geweest als Gaara en Kurama bij hem zouden zijn geweest omdat zijn andere Pokémon hier ook van moesten genieten. De Pichu was inmiddels regelrecht naar een kraampje toegelopen waar eten werd klaargemaakt. Het gele wezentje was zelfs zo brutaal geweest om op het tafelblad te springen om wat van de stapel te pakken. “Tobi, blijf daarvan af dat is niet van jou!” zei Kai op scherpe toon tegen de Pichu maar deze trok zich hier niks aan, het was zijn hongerige maag die hem vertelde dat hij dit moest doen. Zwaar zuchtend sjokte hij naar zijn Pokémon die enkel hongerig naar een geroosterde maïskolf keek. Nu pas merkte hij dat er wat mensen rondliepen en bleef daarom ook even een paar tellen staan. Er stond op een groot reclamebord dat hier op het strand een feest was, een strandfeest wel te verstaan. Tobi had het eten natuurlijk van veraf kunnen ruiken omdat zijn reuk tientallen beter was als die van de jongen. Opdat moment begon zijn maag luidruchtig te knorren waarna hij al snel concludeerde dat hij maar beter een snelle hap naar binnen kon gaan werken.
De jongen haalde zijn portemonnee tevoorschijn waarna hij zich bij zijn Pichu voegde. “..zou ik twee grote maiskolven mogen?” vroeg hij toen aan de man die achter het kraampje stond, deze knikte en legde met een tang twee grote maiskolven op de plastic bordjes. Kai bedankte de man en gaf hem het geld waarna hij naar Tobi keek. Deze was ietwat verbijsterd door het plotselinge gebaar van de jongen die hem wenkte. Tobi volgde desondanks de knul op de voet die richting een reling liep en daar het bordje van de Pichu voor hem neerzette. Het wezentje keek aarzelend een paar tellen richting de jongen en de maiskolf die voor hem lag. Tobi kon het amper omhoog tillen maar durfde echter niet om hulp te vragen. Kai zag het gestuntel van de Pichu die probeerde te eten maar dat telkens mislukte. “..heb je hulp nodig?” vroeg Kai toen ietwat nonchalant waardoor Tobi even omhoog tuurde maar er verder niks op zei. “Pichu!” gromde Tobi naar hem maar Kai trok zich er niet van aan. Hij zou er vanzelf wel achter komen dat het ding te zwaar was. Met een brede grijns rond zijn gezicht zette Kai zijn tanden in de maiskolf en keek even naar de Pichu.
Geïrriteerd om het feit dat Tobi geen hap kon nemen van zijn snack ondanks dat Kai al had aangeboden te helpen.. soortvan. Nee hij had geen hulp nodig! De Pichu sloeg koppig zijn armen over elkaar heen in een poging de jongen te laten zien dat er niet met hem te sollen viel. Tobi zette vervolgens zijn poten op het gele ding neer maar het rolde bijna van zijn bordje. Kai begon te grinniken waarna de Pichu hem een kwade blik toewierp. Dit was niet grappig! “Pi! Pichu!” riep hij boos tegen de jongen maar deze trok zich niets aan van het geroep van de gele muis. In plaats daarvan had Kai zijn blauwe ogen op de oceaan gericht die glinsterde door de zon. Soms verbaasde het de jongen nog steeds hoe prachtig de natuur kon zijn terwijl hij luisterde naar de muziek op de achtergrond. Het geruis van de zee was nog goed te horen door de geluiden van de vele mensen.
---
open
