Nieuwsgierigheid was een karaktereigenschap die Oskar niet vaak zijn daden liet beïnvloeden. Natuurlijk liet hij er wel eens een vraag uit rollen die hij misschien niet beter had kunnen stellen, maar over het algemeen bleef hij qua avontuur binnen zijn comfort zone. Dat betekende ook dat hij weinig aan Pokémon gevechten deed, omdat dat nou eenmaal niet binnen zijn comfort zone viel. De grootste uitzonderingen hierop waren het tournament een jaar geleden en de gym die hij een hele tijd terug had uitgedaagd.

Ondanks de lage hoeveelheid gevechten die hij voerde, besefte hij zich wel dat dit ook een belangrijk onderdeel van het coördinatorschap was. Je kon er inspiratie uit opdoen en nieuwe technieken leren. Dat er iets als een Battle Maison was aangekondigd trok dan ook alsnog zijn nieuwsgierigheid, en na wat enthousiaste verhalen er over te hebben gehoord besloot hij om er ook een poging te wagen en te zien wat er uit zou rollen. Het minste wat het zou opbrengen was een nieuwe ervaring, en zoals zojuist al geconstateerd was was dat absoluut niks slechts. Angst voor verlies had Oskar niet, dus eigenlijk was er geen reden om het niet te doen. Hij had er zelfs zin in toen hij het gebouw betrad en begroet werd door de vriendelijke medewerkers. Toen hem om zijn naam gevraagd werd, gaf hij enthousiast antwoord. “Oskar Helvig! Eigenlijk ben ik een coördinator – maar dat maakt niet uit, toch?” De jongeman die hem hielp schudde zijn hoofd. “Natuurlijk niet. Iedereen is meer dan welkom,” verzekerde hij Oskar er van. Een brede grijns verscheen op het gezicht van de zwartharige. Dat was alles wat hij hoefde te weten.

Dezelfde grijns sierde nog steeds zijn gezicht toen hij een deur door geleid was en een blik op het strijdveld mocht richten. Zijn tegenstander was zo te zien ook al bijna klaar voor het gevecht. Oskar was benieuwd wat voor Pokémon hij tegen zou moeten vechten en welk van zijn Pokémon hij daar het beste tegen kon gebruiken – al was zijn keuze voor zijn eigen deelnemer eigenlijk allang vastgesteld. Ondanks dat Obsidian de training waarschijnlijk beter kon gebruiken, wilde Oskar maar al te graag Peridot weer eens in een gevecht gebruiken. De Furret zou dat vast heel erg waarderen.

De vrouwelijke trainer die naar voren stapte en plaats nam op het strijdveld tegenover Oskar had een apart aura om zich heen hangen. Ze zag er in elk geval niet uit als een erg meisjesachtige meid en ze was zo te zien ook jonger dan Oskar, wat hem verbaasde. Ze wierp hem een uitdagende grijns toe, welke Oskar beantwoordde met een enthousiaste. “Yo! De naam is Oskar. Moge de beste winnen!” riep hij haar toe. Het meisje grinnikte. “Aangenaam Oskar, ik ben Kira. Succes met het gevecht – dat zal je nodig hebben,” beantwoordde ze zijn woorden. Vervolgens haalde ze een Pokéball tevoorschijn welke ze met een flinke boog het strijdveld op gooide. Een klein, bruingekleurd wezen verscheen, waarvan Oskar gokte dat het een Skrelp was. Die dingen leefden niet ver van de stad waar hij in Kalos woonde, dus hij had ze wel vaker gezien. Hij meende zich te herinneren dat ze water type waren en was daarom blij met zijn keuze om niet één van zijn steen of grond Pokémon te gebruiken. Voor Peridot zouden de water aanvallen geen probleem zijn.

Zijn gooi was mogelijk nog enthousiaster dan die van zijn tegenstander. Het lange bruine wezen liep een rondje om haar eigen as voor ze zich tot haar tegenstander richtte. De regels werden uitgelegd en Oskar luisterde aandachtig, al zou hij waarschijnlijk niet alles kunnen onthouden. Wat hij wel onthield was dat de uitdager als eerste mocht aanvallen, wat ook precies was wat hij deed toen het startsein gegeven werd: hij riep de eerste aanval die in hem op kwam waarvan hij zeker wist dat Peridot het kende. “Begin met Quick Attack!” Kira en Skrelp konden zo meteen zien met wat voor een snelle uitdager ze te maken hadden. Dat kon ook negatief uitpakken, maar daar dacht de zwartharige niet over na. Peridot ook niet. Die was gewoon blij dat ze mocht aanvallen en raasde dan ook op volle snelheid op de ander af. Oskar was trots op zijn partner Pokémon toen ze hun tegenstander raakte, maar had er niet bij stilgestaan dat dat misschien de techniek van de ander was en ze nu in de problemen zaten. “Poison Tail,” droeg Kira met een grijns op.

De bruinige Pokémon maakte een salto en sloeg hard met zijn staart tegen de Furret aan. Ze liet een kleine pijnkreet horen die Oskar pijn deed in zijn ziel. Gelukkig liet ze zich niet vloeren, anders had hij zich echt erge zorgen gemaakt. Nu maakte hij zich alleen maar zorgen om welke aanval ze nu het beste konden gebruiken. “Sucker Punch!” koos hij, omdat het het eerste was wat in hem op kwam. Een slechte move was het in elk geval niet, en de snelheid van Peridot zorgde er voor dat hun tegenstander haar moeilijk kon ontwijken. Kira zag dit in en besloot daarom voor een tegenaanval te gaan in plaats van te ontwijken. “Water Pulse!” Oskar wist al precies wat hij hier mee ging doen. “Sla de bal kapot en doe dan een Aqua Tail!” De water aanval zou minder effectief zijn, maar zo konden Peridots bewegingen makkelijk in elkaar over gaan. Zoals gevraagd sloeg ze de bal kapot, welke haar vuist raakte slechts een meter van Skrelp af. Vervolgens gooide ze zich voorover en sloeg ze haar in water gehulde staat bovenop het hoofd van de gif Pokémon.

Ondanks dat dit de tweede rake klap was, leek Kira niet erg onder de indruk. Haar volgende bevel werd koeltjes gegeven. “Acid.” Het was gruwelijk dat ze zo kalm zo’n brute aanval uit kon spreken zonder ook maar een beetje schuldgevoel te hebben. Oskar zou nooit een gif Pokémon kunnen hebben, puur omdat hij zich schuldig voor het doelwit zou voelen. Peridot was een makkelijk doelwit voor de lading zuur die op haar af werd gegooid. Toch deed Oskar zijn best om er iets tegen te verzinnen. “Gebruik Surf om het te neutraliseren!” Hij had geen idee of het gif zo werkte, maar het was het proberen waard.

Peridot wist zichzelf net in water te hullen toen het spul over haar heen kletterde. Tot Oskars genoegen was de tegenaanval een succes en deed het zuur lang niet zoveel schade als het gedaan had als het een voltreffer was geweest. Bovendien was de Furret slim genoeg om de aanval door te zetten en raakte ze hun tegenstander met een flinke lading water. Natuurlijk had dit weinig nut gezien zijn tweede type, maar elke HP die er van af ging was mooi meegenomen. Toch wilde Oskar zich nu focussen op aanvallen die wat meer schade zouden doen om het gevecht wat op gang te brengen. Ze hadden tijd gehad om op te warmen, dus nu begon het echte feest.

Kira had al wat sterkere aanvallen gebruikt, maar ook zij leek in te zien dat het kinderspel nu voorbij was. Het was niet zijn bedoeling, maar Oskar gaf haar de kans om als eerste een zet te doen. “Aqua Tail.” Dit was een zet die Peridot ook kende en zelfs als succesvol had gebruikt, maar bij haar zou het veel meer schade aanrichten dan bij Skrelp. Ze moesten hier dus iets tegen doen, en hoewel Oskar het zo snel niet wist, leek Peridot wel een idee te hebben. Ze keek om naar haar trainer met een vragende blik en toen die knikte als toestemming dat ze haar plan moest uitvoeren, ondanks dat hij bang was dat het iets roekeloos zou zijn, kwam ze in beweging. Ze rende recht op hun tegenstander af. Eerst dacht Oskar dat ze een aanval tegen Skrelp in wilde brengen, maar dat bleek niet het geval toen ze haar eigen Aqua Tail enkele meters voor de ander uitvoerde en zichzelf hiermee de lucht in wierp. Ze draaide als een tol over hem heen, haar bek opentrekkend om een Blizzard aanval op de Skrelp uit te voeren, welke zo te zien succesvol was. Blizzard was een krachtige aanval, maar nog steeds niet erg effectief tegen een deels water type. Hij leek er wel last van te hebben en dat werkte in Oskars voordeel – tenminste, als Kira geen tegenaanvallen riep.

“Sludge Bomb!” Eindelijk leek ze haar geduld te verliezen, maar of dat een goed teken was wist Oskar niet. Sludge Bomb was ook meteen een veel gevaarlijkere aanval dan Acid en deze kon moeilijker vermeden worden. De korte afstand tussenbeide maakte het niet beter, waardoor Peridot al snel de troep in haar gezicht kreeg en een stuk naar achteren schoof. Aan de blik in haar ogen te zien voelde ze zich er niet lekker bij. Toch liet ze zich nog niet kennen en veegde ze met één van haar voorpoten zo veel mogelijk slijm uit haar gezicht. Dat gaf Skrelp de tijd om opnieuw aan te vallen – deze keer een Feint Attack. Peridot trapte er echter niet in. Ze zag Skrelp al op haar af komen, zijn houding zonder negatieve intentie, en wierp meteen een blik op Oskar. Die scheen de hint niet te begrijpen, waardoor ze het lot maar in eigen poten nam. Ongehoorzaam zijn was een slechte eigenschap, maar hielp haar in dit geval wel om van hun tegenstander af te komen. Net op het moment dat hij haar wilde aanvallen met de Feint Attack, ging ze er tegen in met een Slam. Ze sprong op en gooide haar volle gewicht in het spel, waar Oskar toch wel even van schrok. “Peri!” Hij was niet blij dat ze niet geluisterd had, en toch een beetje trots dat ze het gevecht zo goed zelf kon leiden. Het was een heel dubbel gevoel.

Het gebrek aan afstand werd deze keer opgelost door een krachtige Water Pulse die Peridot de lucht in wierp. Ze wist zichzelf gelukkig op haar pootjes op te vangen, al had de aanval haar wel duidelijk pijn gedaan. Wetend dat Peridot anders opnieuw uit zichzelf dingen ging doen besloot Oskar dat het beter was als hij nu een bevel gaf. “Gebruik Fury Swipes!” Opnieuw zou de afstand tussen de twee Pokémon verkleind worden, wat een erg riskante keuze was nu Peridot zo weinig energie over had. Skrelp had echter ook weinig energie, dus als de aanval goed raakte konden ze het misschien nu al af maken. Peridot sprong met haar klauwen uitgestoken op de kelp Pokémon af en haalde gevaarlijk uit, om er achter te komen dat de Skrelp voor haar geen echte Skrelp was. Oskar had het totaal over het hoofd gezien, maar hun tegenstander had schijnbaar Double Team gebruikt en nu stonden er een stuk of 5 van de soort om Peridot heen. Het zag er best wel onheilspellend uit. Ze moesten zo snel mogelijk alle kopieën weghalen.

Er waren meerdere manieren waarop dat goed gedaan kon worden, maar Oskar ging voor een simpele. Helaas zou dat betekenen dat er weer niet veel schade werd aangericht, maar dat moest hij er maar voor over hebben. “Surf, Peri!” Peridot begreep meteen zijn plan en had er geen moeite mee om het veld te laten overstromen met water. De krachtige golf was genoeg om de kopieën te slopen en de echte Skrelp ook te raken. Helaas had Kira gewacht op het moment dat de echte Skrelp werd onthuld en was ze meteen klaar om in de tegenaanval te gaan. “Sludge Bomb.” Voor een tweede keer werd er een flinke ‘bom’ van vuil Peridot’s kant op geslingerd en ook deze keer raakte het. Het leek er op dat ze niet veel aanvallen meer aan zou kunnen, maar ze was nog sterk genoeg om er een einde aan te willen breien. Skrelp leek immers ook steeds zwakker te worden.

“Quick Attack om dichterbij te komen! Stop nergens voor!” Oskar wilde het echt afmaken. Peridot zo te zien ook, want ze kwam gelijk in beweging zonder de drap eerst van haar gezicht af te vegen. Dit leek als een verrassing te komen voor Skrelp en dat was precies waar Oskar op had gehoopt. Enkele meters voor hun tegenstander gaf Oskar een nieuw bevel voor een sterkere aanval. “Ga over in Slam!” Peridot lanceerde zichzelf en liet zich vervolgens met volle kracht op Skrelp vallen. Zo te zien was het een flinke klap geweest, maar was het genoeg om hun eerste Battle Maison gevecht te winnen?

Hits;
Quick Attack
Sucker Punch
Aqua Tail
Surf x2
Blizzard
Slam x2

Verslagen bleef Skrelp op de grond liggen. Het kostte Oskar een moment om door te hebben wat dit betekende. Kira leek verbazingwekkend genoeg niet boos om het verlies – daarom was hij even in de war. De meid keerde haar Pokémon terug en vertelde hem zo te horen dat hij goed werk had verricht. Daarna viel haar blik op haar tegenstander en hoewel ze glimlachte, voelde de jongen zich toch lichtelijk geïntimideerd. “Goed werk! Dit heb je wel verdiend.” Ze stapte het veld op, wat voor Peridot een teken was om terug naar haar trainer te rennen, en hield vervolgens haar hand naar Oskar uit. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, dus stapte hij maar een paar stappen haar kant op en hield hij zijn hand op om het mysterieuze item te accepteren. Het bleek een kleine edelsteen te zijn. “Oh, hier heb ik er eerder nog een van gehad!” Hij herkende het voorwerp vrijwel direct. “Alleen was die bruin, voor ground types. Dan is deze zeker voor normal types?” Kira knikte. “Ik denk dat je Furret het wel een leuk hebbedingetje vind. Je kan het aan dat strikje van d’r hangen.” Oskar liet zijn blik op zijn partner vallen. “Lijkt dat je wat?” De Furret knikte opgewekt. Ze was gelukkig niet vies van accessoires.

Hoe graag Oskar de werking van de gem meteen probeerde, was het niet zeker of hij Peridot wel zou gebruiken in het eerstvolgende gevecht. Zoals hij eerder ook al geconstateerd had was Obsidian toe aan de training, dus wilde hij hem voor het tweede gevecht inzetten. Toen een man in een pak de plek van Kira innam begon hij te twijfelen of dit een goede keuze was. “Oskar, toch?” vroeg de man. Oskar knikte. “Mijn naam is Gaius. Laten we beginnen.” Gaius gaf Oskar geen tijd om echt een reactie te vormen voor hij de Pokéball van zijn Pokémon tevoorschijn haalde. In plaats van de sierlijke gooi van Kira liet hij de bal gewoon op zijn hand rusten nadat hij op het knopje had gedrukt. De bal sprong open en er kwam een blauwe, vleermuisachtige Pokémon uit met een dikke, pluizige kraag van vacht om haar nek. Oskar kende de soort niet, wat betekende dat ze uit een andere regio kwam dan hij tot nu toe was geweest. Hij vond haar er wel leuk uit zien. Niet leuk genoeg om er zelf een te hebben, maar zeker interessant.

“Obsidian, jouw beurt!” Oskar hield zijn vorige stijl aan en gooide de Pokéball van zijn gekozen deelnemer op het veld. De steen Pokémon verscheen en liet meteen wat vonken zien. Hij had duidelijk zin in een pittig gevecht. Voordat Oskar daar aan wilde beginnen was hij echter toch nieuwsgierig naar wat zijn tegenstander nou eigenlijk was. “Wat is dat eigenlijk voor Pokémon?” vroeg hij daarom, hopend dat hij niet onbeleefd over kwam. De man leek het gelukkig leuk te vinden dat er interesse in zijn partner werd getoond. “Dat is een Swoobat, een Pokémon uit de Unova regio. Gezien haar flying type is Nosepass een hele slimme tegenstander, maar verwacht maar niet dat we ons snel gewonnen geven.”

Dat had Oskar zeker niet verwacht, maar de waarschuwing maakte hem toch een beetje zenuwachtig. Hij ging in zijn hoofd na wat voor aanvallen hij allemaal kon gebruiken voor de scheidsrechter hem een seintje gaf dat hij al mocht beginnen. Dit bracht hem helaas nog iets meer van stuk, waardoor zijn eerste bevel heel onzeker over zijn lippen rolde. “Eh, ja – Spark?” Obsidian had gelukkig geen last van de toon. Voor hem was de naam van de aanval voldoende om het uit te voeren. Zijn stenen lichaam hulde zich in elektrische energie, waarna hij zich met magnetische kracht op de tegenstander af duwde.

Oskar vermoedde dat de aanval makkelijk zou slagen, maar daar bleek hij het mis te hebben. Hun tegenstander was namelijk een snelle – en een vlieger. “Ontwijk het en gebruik Heart Stamp.” Met gemak sloeg de Swoobat zichzelf verder de lucht in met haar vleugels, waarna ze de Heart Stamp aanval recht naar beneden afvuurde. Obsidian kwam tot stilstand op precies de verkeerde plek, waardoor de hartvormige aanval hem recht op zijn hoofd raakte. Hij leek gedesoriënteerd te raken van de aanval – wat best bijzonder was aangezien hij een lopend kompas was. Enfin, hij was nog lang niet uitgeschakeld en dat was het belangrijkste. “Power Gem recht omhoog!” Van deze zet had hij wel het idee dat hij te makkelijk dacht bij het opdragen van de aanval, dus was hij verbaasd toen het een rake klap was. Dit kwam omdat Obsidian de straal niet in één richting bleef doen maar hem een beetje liet wiebelen, waardoor Swoobat het niet goed kon ontwijken. Oskar was trots dat zijn Pokémon zo’n slimme zet had gedaan en besloot die techniek te onthouden voor als hij weer aan een contest meedeed.

“Assurance, Swoobat,” klonk het bevel van de andere kant. Swoobat schudde het effect van de Power Gem van zich af en stortte zich op Obsidian met een dubbel zo sterke Assurance. Een golf van paniek raasde door Oskar heen, bang dat de move te veel schade aan zou richten, en voor hij het wist was een volgend bevel over zijn lippen gerold. “Thunder Wave!” De elektrische golven raakten Swoobat en zo te zien was de verlamming in werking, maar het was niet genoeg om de Assurance tegen te houden. Obsidian werd door de vleermuis in elkaar geslagen. Gelukkig was het geen super effectieve aanval, anders had Oskar nu al een probleem gehad.

De verkleinde afstand zorgde voor het tegenovergestelde van een probleem. Obsidian had genoeg moves die van een afstand konden raken, maar nu kreeg hij ook de kans om iets van dichtbij te doen. “Spark hem!” Zoals die gefaalde Spark aanval van eerst. De elektrische energie verzamelde zich om zijn stenen lijf en vrijwel direct stootte Obsidian zich los van de grond en tegen de Swoobat aan. De elektriciteit bleef over haar lichaam stromen alsof ze zelf een aanval aan het laden was. Even dacht Oskar dat dat het geval was, maar dat leek hem best wel vreemd. Hij had niet het idee dat hun tegenstander een elektrische Pokémon was. Aan de andere kant was Obsidian dat ook niet, en ook hij kende veel elektrische aanvallen.

Zijn theorie werd pas echt ontkracht toen er wel een aanval kwam, deze keer geroepen door Gaius. Confusion. Waarschijnlijk koos hij voor deze zet omdat het weinig lichamelijke beweging vergde en dus de verlamming er hopelijk minder effect op zou kunnen hebben. Zijn plan slaagde. Swoobat werd gehuld in een gloeiende rode aura en ook Obsidian kreeg een bijpassende kleur om zich heen. De vleermuis tilde vervolgens de steen zo hoog mogelijk op voor er een elektrische golf door haar lijf trok welke de aanval neutraliseerde. Helaas voor Obsidian betekende dit dat hij naar beneden viel. Een harde dreun liet heel het gebouw trillen. Gelukkig wist Oskar dat de klap harder klonk dan het voor Obsidian aanvoelde, want hij was niet voor niets een steen. Die waren keihard.

Wetend dat Obsidian nog lang niet uitgeschakeld was, besloot Oskar zijn beurt goed te gebruiken. “Doe je Rock Slide!” Rock Slide zou zeker een geweldige aanval zijn als het raakte. Waar Obsidian de stenen vandaan haalde wist Oskar niet, maar er werd een grote hoeveelheid op Swoobat af gegooid. Die werd opgedragen om de aanval tegen te gaan met Confusion, wat een slimme zet was. Het was wel een zware opgave om alle stenen te vangen in het net van psychische kracht, dus verbaasde het Oskar niet dat de stenen slechts vertraagd werden in plaats van gestopt. Hij kon het hier bij laten, maar hij besloot dat hij eigenlijk wel wilde dat de Rock Slide raakte. “Nog eens!” riep hij daarom naar zijn Pokémon. De hoeveelheid rotsen verdubbelde en Swoobat kon het nu zeker niet meer tegenhouden. Ze werd door meerdere van de voorwerpen geraakt.

Als Gaius niet meteen een tegenaanval in had gezet, had Oskar zich schuldig gevoeld. Nu moest hij er echter voor zorgen dat Obsidian niet geraakt werd door de Heart Stamp die op hem af kwam. “Verbreek het met een Rock Blast!” Opnieuw werd er een rots gegooid, deze keer een enkele. Normaalgesproken was dit een aanval die in maximaal vijf zetten gebeurde, maar dat was deze keer niet nodig. Het werd nu alleen gebruikt om de Heart Stamp te verbreken. Eigenlijk had Oskar de aanval wel vaker gebruikt willen zien worden, maar er was plotseling iets mis met Obsidian. Zodra hij een blik op hun tegenstander wierp begreep hij al wat het was. Ze gebruikte Attract. Oh nee, dat zou het gevecht een stuk moeilijker maken…

Trots op de vooruitgang die zijn Pokémon gemaakt had kwam er nóg een bevel van Gaius. “Air Cutter, Swoobat.” Dit was een flying type aanval, dus zou het niet heel effectief zijn, maar gezien Obsidians huidige staat kon het toch gevaarlijk uitpakken. “Ontwijk het!” probeerde Oskar, maar zijn Pokémon wilde op dit moment niets liever dan dat de Swoobat in zijn buurt kwam. Dit zorgde er voor dat hij niet alleen geraakt werd, maar ook nog eens door een kritieke treffer. Dit begon problematisch te worden. Hopelijk werkte de verliefdheid bij Obsidian niet al te lang, en anders was het hopen dat de verlamming van Swoobat nog een paar keer toesloeg op nuttige momenten.

Misschien dat hij zijn Pokémon ook kon inspireren door de verliefdheid. Op hoop van zegen besloot hij een wel heel apart bevel op te dragen. “Ik denk dat Swoobat een cadeautje van je wel kan waarderen, Obsidian!” Vanaf de andere kant zag hij Gaius naar hem fronsen. “Een Rock Throw klinkt als een goed cadeautje!” Tot zijn verbazing werkte zijn plan. Obsidian raapte één van de stenen op en gooide het in de richting van hun tegenstander. Swoobat maakte aanstalten om het te ontwijken, maar precies toen ze zich wilde afzetten ging er een golf van elektrische energie over haar heen en bleef ze als aan de grond genageld staan. De steen raakte haar en duwde haar achterover. Nu was zij het makkelijke doelwit.

“En nu een Power Gem!” riep Oskar. Hij vergat echter om het toneelstukje aan te houden, waardoor Obsidian niet zeker wist of dit wel zo’n goed plan was. De Nosepass besloot in plaats daar van hun tegenstander voorzichtig te benaderen en te kijken of ze oké was. Dit gaf Gaius een opening om aan te vallen. “Air Cutter, Swoobat,” droeg hij op. Swoobat kwam overeind en spreidde haar vleugels uitdagend. Op dit punt realiseerde Obsidian zich dat Swoobat in orde was en op het punt stond om hem flink wat schade aan te doen. Terwijl zij met haar vleugels sloeg, vuurde hij dan toch de Power Gem aanval af, welke de Air Cutter doorbrak en vervolgens Swoobat ook raakte. De Pokémon werd een flink stuk achteruit geduwd, waar ze op de grond viel. Een golf van elektrische energie trok over haar heen voor ze zichzelf weer overeind duwde. Ze leek erg verzwakt, maar nog niet klaar met het gevecht.

“Assurance.” Gaius was bijzonder kalm in het roepen van zijn aanvallen. Het maakte Oskar een beetje ongemakkelijk. Het was heel anders dan Kira, ondanks dat die ook kalm was gebleven. Het wist hem zodanig af te leiden dat hij niks tegen de Assurance aanval deed en Obsidian er volop door werd geraakt. De verliefdheid was hiermee officieel verbroken, waardoor hij weer helder kon denken en geen problemen meer had met aanvallen. Toen Swoobat werd opgedragen om Gust te doen en hoog opvloog om een zo sterk mogelijke windvlaag te maken, wist Oskar al wat hij er tegen in zou willen doen. “Rock Blast, Obsidian!” Een eerste steen werd hard op Swoobat af gestuurd en werd een voltreffer. Bij de tweede was de Gust al op gang gekomen en werd de steen een beetje uit koers gebracht, maar raakte het Swoobat alsnog. De derde werd door de mini-tornado volledig uit koers gebracht, en de vierde werd terug naar Obsidian gegooid. De steen raakte hem, maar hij wilde de aanval af maken. Een vijfde steen werd naar Swoobat gegooid, maakte een rondje in de tornado en vloog vervolgens alsnog recht vooruit tegen hun tegenstander, zo te zien zelfs met verhoogde kracht. Swoobat stuurde de Gust op Obsidian af, maar viel zelf uit de lucht door de klap. Het leek Oskar dat de flying type aanval niet genoeg was om Obsidian uit te schakelen, maar was de laatste Rock Blast wel genoeg om Swoobat te verslaan? Hij kon niet anders doen dan hopen.

Hits;
Power Gem x2
Thunder Wave
Spark
Rock Slide (verzwakt)
Rock Slide
Rock Throw
Rock Blast (3 hits)

Het was voorbij. Obsidian had succesvol de Swoobat uit weten te schakelen en had hierbij het tweede Battle Maison gevecht van Oskar tot een succes gemaakt. De zwartharige jongen was enorm trots op zijn Pokémon. Deze gevechten waren zo erg nog niet, en het gaf hem heel veel inzicht in andere mensen hun gevechtstechnieken. Misschien dat hij er zelfs nog wat van leerde voor zijn optredens.

Gaius bedankte zijn Swoobat voor het gevecht en Oskar besloot hetzelfde te doen toen hij Obsidian terugkeerde. Daarna overhandigde hij zijn Pokéball aan de persoon die zou zorgen dat hij geheeld zou worden. Dat had Obsidian wel verdiend. Terwijl Oskar wachtte begon hij zich al af te vragen tegen wat voor persoon ze hierna zouden moeten vechten. Echt ver kwam hij niet, want hij werd afgeleid door de prijs die hij kreeg voor dit gevecht. Ondanks dat het maar een simpele Pokéball was, was hij er heel blij mee.

Nadat de trainer van Swoobat ergens backstage was verdwenen, werd al snel bekend wie zijn volgende tegenstander zou zijn. Een verwonderde blik verscheen in Oskars ogen. De jongedame droeg een middellange groene cape en gouden sierraden. Haar outfit liet haar bijna op een superheld lijken – maar ook een beetje op een bloem, door haar heldere rode haren. Oskar was nog lang niet klaar met staren toen ze haar Pokémon ook liet verschijnen en hem opeens nog duidelijker werd waarom ze hem aan een bloem deed denken: haar Pokémon was een bloem. Een Roserade, om precies te zijn. Oskar had nog nooit het genoegen gehad om met zo’n Pokémon te vechten en was nu al benieuwd wat voor een ervaring het zou worden. Gezien de bouw van het wezen, kon het nog best lastig worden. Roserade zagen er machtig uit, bijna als een soort superheld. Zouden zijn Pokémon wel opgewassen zijn tegen zo’n wezen?

Oskar werd bruut uit zijn gedachten gehaald door de scheidsrechter. “Uitdager, welke Pokémon wil je inzetten?” vroeg hij, zijn toon ongeduldig. Ohja, shit. Hij zat midden in een ding. Een battle. Hij had niet eens de naam van zijn tegenstander meegekregen doordat hij zo zat te dromen en nu moest hij al gaan kiezen welke Pokémon hij zelf in het gevecht wilde gebruiken. Zijn Pokémon waren allemaal niet heel erg opgewassen tegen een grastype, dus het was een moeilijke keuze. Sterker nog, de meeste van zijn teamleden hadden een nadeel tegen zo’n type. De enige die dat niet had was Peridot op het moment. Hij kon Peridot wel weer inzetten, maar eigenlijk had hij het ook heel leuk gevonden om weer eens andere Pokémon te gebruiken… Obsidian zou nooit opgewassen zijn tegen de Roserade, helaas, dus zou het één van zijn andere teamleden moeten worden…

“Uitdager?” Het was duidelijk dat men wilde dat het gevecht zou beginnen. Oskar stond natuurlijk hun waardevolle tijd te verspillen. Zijn hand ging naar zijn nek, waarna hij een verontschuldiging er uit gooide in de hoop zichzelf nog een paar seconden te winnen. Hij werd niet echt helderder door het moment, en koos daarom maar gewoon een Pokémon die hij nog niet gebruikt had. De Pokéball vloog met een boog door de lucht en sprong open, om naast een wit licht ook een hoop witte lijnen te laten verschijnen. Feldspar gaf nooit de indruk een hoge vechtlust te hebben, maar leek het ook niet erg te vinden om zich eindelijk eens op een strijdveld te bevinden.

Pas toen werd het Oskar duidelijk gemaakt hoe graag zijn nieuwe tegenstander aan het gevecht begon. Ze nam namelijk het heft in eigen handen en liet meteen haar Roserade een Magical Leaf gebruiken. Omschakelen naar het nieuwe gevecht was moeilijk, maar het lukte Oskar. “Shadow Punch!” riep hij haastig, de nooit missende aanval tegengaand met een andere aanval die niet kon missen. Een enorme schaduwvuist sloeg hard tegen de bladeren die in verschillende kleuren gloeiden. Ze kwamen er niet doorheen, gelukkig.

Zodra de vuist verdween, kwam Roserade binnen het zicht van Oskar en zijn Pokémon. De gras Pokémon hield beide rozen naar voren en paarse stekels schoten op de Golett af. Dit was een Poison Sting aanval, en een goede ook. Deze trainster focuste duidelijk op snelheid en dat zorgde er voor dat Feldspar de move niet kon ontwijken. Veel schade deed het gelukkig niet door zijn types, maar het kon hem wel vergiftigen. Dat moesten ze voorkomen.

Het zou een enorme uitdaging worden om zo’n goed getrainde Pokémon te verslaan met eentje die duidelijk een stuk minder snel en strijdlustig was, maar dat schrok Oskar niet af. Het gaf hem een reden om het harder te proberen. “Feldspar, gebruik Magnitude!” riep de jongen vastberaden. Zijn Golett reageerde door hard met zijn vuisten op de grond te slaan, waardoor deze begon te trillen. Welk getal de Magnitude was wist Oskar niet precies, maar het was wel eens sterker geweest. Ach, als ze maar een beetje schade konden aanbrengen was hij al tevreden.

“Spring, Rose!” Het trillen kon Roserade niet bereiken voor deze omhoog was gesprongen. Niet eens een beetje schade aangebracht, dus. Ondanks dat dat een negatief resultaat was, wilde hij de handdoek nog niet in de ring gooien. Dat was twee gemiste zetten tegenover één rake van hun tegenstander. Dat viel nog mee als je naging dat zij ook maar twee moves hadden gebruikt.

Wat het vooral lastig maakte, was hoe snel Roserade op haar trainer reageerde. Zodra er een Mega Drain werd aangekondigd, voerde ze hem uit, alsof ze al wist wat er ging komen. Oskar had die verbinding niet met Feldspar, waardoor zelfs het ontwijken van een zet lastig werd. De groene stralen kwamen razendsnel op de Golett af. In een radeloos moment, koos Oskar voor een move die als het goed was niet kon missen. “Doe je Shadow Punch, Feldspar!” De vuist van eerder keerde terug en schoot op Roserade af. De groene stralen ontweken het ding en raakten de Golett met gemak, maar de vuist wist ook impact te maken op Roserade. De rake klap zorgde voor nieuwe moed bij de zwartharige. Ondanks dat ze ietsje achter lagen, zeker door de super effectieve Mega Drain, begon hij ook langzaam in te zien hoe ze de moves konden omzeilen. Dit kon nog interessant worden.

De volgende Mega Drain werd uitgevoerd vanaf het moment dat Roserade’s voeten de grond raakten. Oskar had het bevel niet eens gehoord. Zelfs als dat niet was gedaan kon het niet als valsspelen gezien worden, want hij had wel eens van het fenomeen gehoord dat er mensen waren die hun Pokémon konden aansturen zonder hardop te spreken. Hijzelf was nog niet zo bekwaam en zou dat hoogstwaarschijnlijk nooit worden. Hij had wel een plan om de Mega Drain te ontwijken, en dat was voor zijn doen al heel wat. “Ontwijk het door Rollout, Feldspar!” Zo gezegd, zo gedaan. Zijn Pokémon kwam in beweging en rolde bij de groene stralen weg, welke willekeurige stukken grond raakten. Zijn rol was nog niet verbazingwekkend snel, maar schijnbaar wel onverwacht genoeg om minstens één keer impact te maken. Oskar was Aipom-trots. “Goed zo, Feld!” prees hij zijn Pokémon. Of het gehoord was of niet was hem een raadsel, want de Pokémon rolde op zijn eigen tempo verder.

Hun tegenstander leek niet onder de indruk van de move. De jongedame droeg Roserade op om een Seed Bomb te doen op de rollende Pokémon. “Rol sneller, Feld!” waarschuwde Oskar de Golett, welke zijn vaart iets scheen te versnellen. Hij kon onmogelijk weten waar de zaden precies zouden inslaan en begon daarom maar gewoon een willekeurig patroon te rollen. Het verbaasde Oskar hoe goed het werkte om te voorkomen geraakt te worden door de zaden. De laatste leek bijna te gaan raken doordat Feldspar opeens besloot de afstand te verminderen, maar ook die wist hij met een scherpe bocht te ontwijken, waarna hij op Roserade in rolde. Als ze zo door konden gaan, konden ze flink wat schade op Roserade aanbrengen alleen al met Rollout. Dat zou voor een positieve uitkomst voor de uitdager zorgen.

Op dit punt zag de trainster van Roserade het schijnbaar ook even somber in voor zichzelf. Ze koos voor een techniek die erg in Oskars nadeel zou werken: een slaap aanval. “Laat hem stoppen, Rose! Grass Whistle hem.” De manier waarop ze het zei klonk heel onheilspellend. Oskar was er ook niet heel blij mee, want geluid was niet te ontkomen, zelfs niet door snel te rollen. Feldspar stopte met rollen door languit op de grond te gaan liggen. Hij was duidelijk diep in slaap.

“En nu vergiftigen we hem!” De onheilspellende aankondiging werd gevolgd door Roserade die haar bloemen recht op Feldspar richtte en een eindeloos lijkende stroom aan paarse stekels op de arme ziel afvuurde. “Feldspar! Word wakker maatje, please!” Radeloos probeerde Oskar tegen de Pokémon te praten. Veel effect leek het niet te hebben, wat eigenlijk ook geen wonder was. De Poison Sting deed immers ook niet meer dan hem langzaam maar zeker erger toetakelen… Oskar begon nu te twijfelen of ze het gevecht wel zouden kunnen winnen…

En toen werd Feldspar toch wakker. Aan de blik in zijn ogen te zien voelde hij zich niet goed, en niet alleen vanwege de aangebrachte schade. Het plan van hun tegenstander had gewerkt: hij was vergiftigd. “Gaat ‘ie nog, Feld?” vroeg Oskar bezorgd. Feldspar stond slechts op en richtte zijn blik op hun tegenstander. Zo te zien wilde hij niet opgeven. Wat een held.

“Venom Drench!”

Dat klonk niet als een aanval waarvan Oskar zou willen dat het raakte. Hij had geen flauw idee wat het deed, eigenlijk, maar het klonk akelig. Alles met vergif wilde hij vanaf nu voorkomen – of was dat zinloos omdat Feldspar al vergiftigd was? Als dat zo was, was het misschien beter om gewoon zijn verdediging op te bouwen. Met een aanval als Iron Defense, want iedereen wist dat gif aanvallen geen effect hadden op staaltypes. Daarom droeg hij zijn Golett op om Iron Defense te gebruiken. De stalen laag vormde zich op tijd om Feldspar heen. De move deed geen schade, maar was Oskar niet wist was dat dat was omdat het helemaal geen schade hoorde te doen. Deze aanval zorgde er slechts voor dat Feldspars aanvalskracht en snelheid beide omlaag gingen. Het enige wat nog in orde was, was zijn verdediging, welke door Iron Defense zelfs omhoog was gehaald, maar of hij daar wat aan zou hebben was nog maar de vraag.

Wat het gevecht vooral lastig maakte, was dat Roserade makkelijker van een afstand kon aanvallen dan Feldspar. Toen er een Seed Bomb werd bevolen wist Oskar ook niet meteen hoe hij er tegen in moest gaan. Omdat het eerder had gewerkt koos hij er voor om er weer tegen in te gaan met een aanval van Feldspar. “Mega Punch!” Met een harde zwaai van zijn vuist wist Feldspar de zaden tegen te werken. Waar Oskar echter geen rekening mee had gehouden, was dat de zaden zouden ontploffen bij impact. Voor een moment werd de Golett gehuld in rook. Oskar voelde zich schuldig voor zijn Pokémon. Hij had best kunnen beseffen dat Seed Bomb zou ontploffen, en toch had hij er niks tegen gedaan. Als Feldspar niet meer verder kon vechten, was dat absoluut zijn schuld. Dan zou hij zich flink aan de Pokémon moeten verontschuldigen.

Hij had het gesprek al helemaal uitgedacht in zijn hoofd toen de rook optrok en er een wonder gebeurd bleek te zijn. Feldspar stond nog overeind op beide benen. Hij leek niet eens tekenen te tonen van vermoeidheid, op de vele schrammen en de vergiftiging na. Dat laatste leek erg op hem in te werken zo langzamerhand, en toch stond hij nog op het veld, klaar om een volgende klap uit te delen. Oskar was flink onder de indruk. Hij had nooit geweten dat Feldspar dit in zich had, maar was blij het eindelijk naar buiten te kunnen brengen.

Ondanks dat hij verbaasd en euforisch was, wilde hij de kans niet verliezen om hun tegenstander eindelijk eens voor te zijn met aanvallen. “Feld, gebruik Night Shade!” riep hij daarom zo snel als hij kon. De aanval verraste hun tegenstander, mede omdat Feldspar hem – ondanks zijn statusproblemen – behoorlijk snel uitvoerde. Roserade werd geraakt, maar was nog lang niet zo toegetakeld als Feldspar. Dat was oké, zo ging het nou eenmaal met gevechten. Oskar zou nu zijn comeback moeten gaan maken, voordat het vergif echt te veel werd voor zijn geliefde grond type Pokémon – of voordat hij opnieuw geraakt werd door een krachtige gras type aanval.

Magical Leaf was een goed voorbeeld van zo’n move en eentje die Oskar absoluut niet wilde laten raken. Daarom probeerde hij dezelfde techniek als in het begin van het gevecht: Feldspar een Shadow Punch opdragen om de blaadjes te verslaan. De Golett leek zelf ook geen probleem te hebben met deze techniek en herhaalde het zonder problemen. Behalve dat het niet sterk genoeg was om alle bladeren tegen te gaan en de Magical Leaf zo alsnog zijn doel raakte, al was het maar deels. Oskar nam het zijn Pokémon niet kwalijk. Hij kon er niks aan doen dat het gevecht zijn tol begon te eisen. Het raken van de aanval zou hem zelfs alleen maar meer toetakelen.

Toen er een Giga Drain werd opgedragen, voelde Oskar zich heel even radeloos. Dit was het einde. Feldspar werd verslagen en ze zouden uit het Battle Maison weg moeten. De verschillende groene stralen schoten op zijn Pokémon af, klaar om zijn energie te zuigen. De hoeveelheid gaf hem echter een idee. “Feld! Gebruik Double Team!” Hoe meer er van hem waren, hoe moeilijker het te raken zou zijn, toch? Het was een theorie, die ook nog eens last minute werd uitgevoerd, maar het was altijd beter dan blijven staan toekijken hoe ze verloren. Tot zijn verbazing was het ook nog eens echt gelukt om hiermee de Giga Drain te ontwijken, want de aanval raakte één van de kopieën in plaats van Feldspar zelf. Ondanks dat Oskar liever even de tijd nam om verbaasd te zijn, realiseerde hij zich dat snel zijn beter was en bedacht hij een volgend plan. “En nu Astonish!” Het viel hem bij deze aanval pas op hoe traag Feldspar was geworden van het gevecht. Het gif was echt goed zijn werk aan het doen. Het was een wonder dat de Golett de Roserade had bereikt en kon raken met zijn zet zonder dat ze hem ontweek. Dat had hij alleen maar te danken aan de kopieën die nog op het veld stonden en haar afleidden.

Er leidde haar nog iets af. De Astonish deed zijn werk beter dan verwacht, want ze raakte er flinched van wat Oskar direct nog een opening gaf om aan te vallen. De bevelen van haar trainster deden haar voor heel even niets. De jongen besloot een riskante zet te doen en één van de sterkste aanvallen in Feldspars arsenaal te gebruiken. “Dynamic Punch!” Aangezien hij toch al dichtbij stond, was de kans op missen een stuk kleiner geworden. Een onwerkelijk krachtige vuistslag werd tegen Roserade’s borst geplaatst, waardoor de gras Pokémon een eind naar achteren schoof. De aanval was zo sterk, dat het honderd procent kans had op het verwarren van de arme geraakte ziel. Dat Roserade er nogal van slag uit zag terwijl ze langzaam omhoog kwam, was dan ook geen wonder.

Ondanks haar conditie wilden zij en haar trainster nog wel verder vechten. Oskar had daar best wel respect voor. Hij had ook respect voor Feldspar en hij deed in principe hetzelfde. Hij durfde zelfs te zeggen dat Feldspar er erger aan toe was dat Roserade. Hoe erg het ook klonk, betekende dat eigenlijk dat ze Roserade nog erger moesten verzwakken. Maar eerst was het aan haar de beurt om aan te vallen, en de jongedame koos voor een slimme zet. Een Giga Drain. De afstand tussen beide Pokémon was nog steeds vrij klein en Oskar stond op het punt om Feldspar op te dragen een Rollout te gebruiken, toen Roserade zich omdraaide en haar aanval in compleet de verkeerde richting uitvoerde. Huh. Die verwarring deed goed zijn werk.

Dit gaf hem een opening om opnieuw aan te vallen. “Doe nog eens Mega Punch!” Feldspar overbrugde het laatste beetje afstand. Ondertussen hoorde Oskar dat hun tegenstander ook een zet opdroeg: Facade. Dit was een nare aanval gezien Feldspars status, maar erwas geen tijd om iets tegen in te brengen. De roos van Roserade sloeg hard tegen de vuist van Feldspar, waardoor beide Pokémon door de impact geraakt werden. Gezien de stand van Feldspar was Oskar even bang dat dit het einde was van het gevecht, maar wonderbaarlijk genoeg stond hij nog op zijn beide voeten. Hij was écht een taaie. Dat, of hij had zo’n soort obsessie met winnen waardoor hij zelfs aan zijn einde nog door wilde vechten.

“Magical Leaf, Roserade!” Oskar nam te lange pauzes tussen zijn aanvallen. Daardoor kreeg hun tegenstander steeds openingen om een nieuwe aanval te gebruiken, wat ontzettend gevaarlijk was in hun situatie. Oskar wilde Feldspar opdragen om Shadow Punch als tegenaanval te gebruiken toen hij opmerkte dat de bladeren die werden afgevuurd niet hun gebruikelijke regenboogkleuren hadden. Om het erger te maken vlogen ze ook nog eens in allerlei willekeurige richtingen. Dit afweren zou heel lastig worden – tenminste, als ze op Feldspar af waren gekomen. Dat deden ze allemaal niet. Alle bladeren hadden Roserade zelf als doelwit gekozen, waardoor de gras Pokémon een flinke klap door haar eigen doen opving. Zo langzamerhand begon ook zij flink toegetakeld te raken. De klap had er voor gezorgd dat ze haar verwarring kwijt was, wat voor Oskar een teken was dat hij moest gaan proberen om het af te maken. De eerste zet die in hem op kwam, werd de zet die het af moest maken.

“Magnitude!” Feldspar sloeg op de grond en alles begon te trillen. Het was duidelijk een veel sterkere Magnitude dan de vorige, misschien wel één van de sterksten. De zet raakte overduidelijk, te merken aan de pijnkreet die hun tegenstander slaakte, maar of het genoeg was was niet te zien door de stofwolk die het trillen deed ontstaan. Oskar vreesde voor de mogelijkheden van de uitkomst, want Feldspar was nog steeds vergiftigd en het kon maar zo zijn dat als de uitslag duidelijk werd, hij niet als winnaar uit dit gevecht kwam. Toch verloor hij niet de moed. Er was nog een kans. Met zijn handen tot vuisten gebald, wachtte hij in spanning af welke Pokémon er verslagen zou zijn.

Roserade used Magical Leaf!
Feldspar countered with Shadow Punch! It kills the leaves succesfully!
Roserade used Poison Sting! It hit!
Feldspar used Magnitude! Magnitude 5! It missed!
Roserade used Mega Drain! It hit!
Feldspar used Shadow Punch! It hit!
Roserade used Mega Drain! Feldspar dodged using Rollout!
Rollout hit!
Roserade used Seed Bomb! It missed!
Rollout hit again!
Roserade used Grass Whistle! Feldspar is fast asleep!
Roserade used Poison Sting continuously! Feldspar wakes up poisoned!
Roserade used Venom Drench! It hit!
Feldspar used Iron Defense! It hit!
Roserade used Seed Bomb! Feldspar used Mega Punch! The seeds hit, but are less effective!
Feldspar used Night Shade! It hit!
Roserade used Magical Leaf! Feldspar countered with Shadow Punch, but wasn’t able to kill all the leaves!
Roserade used Giga Drain! Feldspar used Double Team! Giga Drain missed!
Feldspar used Astonish! It hit!
Roserade flinched!
Feldspar used Dynamic Punch! It hit! Roserade is confused!
Roserade used Giga Drain! It missed!
Feldspar used Mega Punch! Roserade used Facade! Both moves hit!
Roserade tries to use Magical Leaf, but damages itself instead!
Feldspar used Magnitude! Magnitude 8! It hit!