Lost Stars

Amal vervloekte zichzelf. Had hij het eindelijk voor elkaar om als Ranger te beginnen, was er geen missie voor hem beschikbaar. Het liefst deed hij natuurlijk iets in zijn eentje om zichzelf en anderen te bewijzen dat hij het wel degelijk kon, maar zijn wens ging dit keer niet in vervulling. Met een slecht humeur wandelde hij, samen met Keith, naar de baai waar hij misschien wel wat kon afkoelen. Echt wegwijs in Kalos was hij nog niet, maar omdat de haven de eerste plek was waar hij aan was gekomen, had hij eerder al een kijkje genomen en geconstateerd dat hij daar wel kon relaxen. Hij was schijnbaar niet de enige die dat dacht. “Oh hallo,” sprak Amal met een glimlach tegen zichzelf. Het meisje dat er zat leek niet veel ouder dan hemzelf, wat hem natuurlijk aanspoorde om erheen te lopen. Keith volgde hem gehoorzaam. Met een zelfingenomen grijnsje sprak hij de vreemdelinge aan. “En wat brengt een mooie jongedame als jezelf naar een plek als deze?”

Ze keek naar de sterren. Amal knipperde een keer met zijn ogen en liet toen zijn bruine ogen naar de hemel glijden. Hè, was het al zo laat? Het meisje klopte op het kleed in een gebaar dat hij erbij mocht komen zitten en dat aanbod sloeg hij natuurlijk niet af. De loei van de Bouffalant trok zijn aandacht, maar hij was niet zeker of het een begroeting of waarschuwing was, dus stak hij onschuldig zijn hand op en glimlachte geforceerd naar de pokémon. Keith nam plaats naast zijn trainer. “Zoveel zijn er nog niet te zien,” merkte Amal teleurgesteld op toen hij de sterren aan de hemel op zijn vingers kon tellen. Hij wist dat er meer zouden volgen, maar hij bleef een ongeduldig persoon. Zijn blik gleed naar het meisje dat naast hem zat. Ze had geen reactie gehad op zijn geflirt. Jammer.

Ze legde uit dat het nog vroeg was. Amal knikte begrijpend, maar ondanks dat hij dat allemaal wist begon dit hem nogal snel te vervelen. Hij wilde net zijn hand tegen zijn wang rusten toen hij de kleine Whismur aan zijn voeten opmerkte. Net als de pokémon keek de jongen verbaasd terug. Blijkbaar was die ook van het meisje. Amal richtte zijn blik op haar. “Hoeveel pokémon heb je?” vroeg hij nieuwsgierig, waarna hij naar Keith gebaarde. “Ik heb alleen deze jongen hier. Niet dat ik er nu meer op zak mag hebben…” Dat laatste mompelde hij er een beetje achter aan. Een verplichting voor de student rangers die heb niet eerder was verteld. Nu had Amal er geen problemen mee omdat hij toch maar één pokémon had, maar dat betekende dat hij nog even niks kon vangen helaas.

Zelfs Amal moest toegeven dat het schattig was, al die pokémon bij elkaar. Hij zou er nog bijna bij gaan liggen als er geen ander menselijk gezelschap was. Normaal gesproken kon hem dat niet echt interesseren, maar hij wilde geen verkeerde indruk achterlaten bij de trainer van die pokémon en bovendien konden ze er minder van gediend zijn met het meisje erbij. Amal was slim genoeg om zich dat te bedenken. De brunette liet hem weten dat ze er drie had en stelden hen allemaal aan hem voor. Of hij die namen ging onthouden was een tweede, maar hij knikte in ieder geval begrijpend om te laten merken dat hij haar gehoord had. Vervolgens toverde hij een arrogant grijnsje op zijn gelaat. “Dat klopt! Een rasechte,” reageerde Amal met een knipoog op haar vraag. Keith, die naast hem zat en het hele tafereel mee kreeg, rolde met zijn ogen. Kon die jongen niet één keer over straat zonder te flirten? “Bedankt,” ging Amal rustig verder. “Net als jij.” Blijkbaar niet dus. De Pawniard zuchtte. Vervolgens schrok hij op toen zijn trainer naar hem gebaarde. “Dit is Keith, mijn partner. En ik heet Amal,” stelde hij hen voor, zijn blik afwachtend op de brunette gericht.

De brunette reageerde enthousiast op het nieuwtje dat hij inderdaad een Ranger was. Amal voelde zijn ego wel een beetje gestreeld worden tijdens dit gesprek en dat betekende eigenlijk niet veel goeds. Volgens Keith, in ieder geval. Een lach verliet zijn mond zodra Mark wat van zich liet horen en met een grijnsje wees hij naar de buffel. “Was dat een uitnodiging om hem te kiezen of meer eentje om dat niet te doen?” vroeg hij geamuseerd. Vervolgens kon hij het niet laten om met het meisje te flirten, en hoewel hij ervoor bedankt werd, ging ze er verder niet op in. Amal vroeg zich daarom af of ze wel echt door had dat hij interesse had, maar aan haar voorgaande reacties te merken was dat volgens hem niet het geval. Betekende dit dat zij geen interesse had? Hij had geen flauw idee. Misschien moest hij nog directer zijn.

“Thanks,” grijnsde hij dankbaar naar de brunette, wie zichzelf nu als Tessa voorstelde. “Tessa…” herhaalde hij, om te voelen hoe het over zijn tong rolde. Het klonk wel lekker. Kortere namen hadden dat effect nou eenmaal, als je het hem vroeg. “Je hebt zelf ook een leuke naam,” complimenteerde hij haar opnieuw.

Mark was lui en had er problemen mee als hij dat niet kon zijn. Om heel eerlijk te zijn leek Amal dat heel vervelend om als pokémon bij je te hebben, maar hij was dan ook veel actiever en bovendien geknipt voor het Rangerwerk. De Bouffalant was dat overduidelijk niet. Zijn mondhoeken krulden op bij het horen van haar laatste opmerking over de buffel. Dat het hem niet eerder was opgevallen… “Heet hij daarom Mark?” vroeg hij aan haar. Zou ze dat echt hebben gedaan, haar pokémon vernoemen naar een acteur? Of zocht hij zelf nu te ver?

Hij werd weer bedankt. Amal kon zijn oren niet geloven. Ze was zich er echt niet van bewust of kon het goed spelen om hem te laten stoppen. De jongen besloot het maar op te geven. Dit was gewoon niet meer te redden, anyway. Hij liet zijn blik weer naar de sterrenhemel glijden en zag dat het al wat donkerder was geworden, waardoor meer sterren nu zichtbaar waren. “Huh?” bracht hij verbaasd uit toen hij een lichtgevende streep voorbij zag flitsen. Was dat nou een vallende ster geweest?