One drink, two drinks, three drinks

Het verblijf in Kalos beviel haar tot nu toe wel. Ze had al wat vrienden weten te maken, haar neef terug gevonden en een leuke nacht gehad met een zeker iemand. Haar neef ontmoeten en die leuke avond waren dingen die ze sowieso nooit meer ging vergeten. Het verblijf in Kalos beviel haar al velen malen beter dan die van Sinnoh. In Sinnoh had ze enkel haar moeder gehad, maar daar was niet echt veel meer van over. Het was ook alles behalve leuk geweest thuis. De preek van haar moeder zat zo goed in haar hoofd gestampt dat ze deze zin voor zin kon opsommen, zo erg was het. Niet dat Caraphernelia niet van haar eigen moeder hield, alles behalve dat. Haar moeder was de enige die ze samen met Matthew lief had, waar ze echt om gaf. De rest was, tot nu toe dan, niet meer dan een eenmalige ontmoeting geweest. Matthew zou ze nog velen vaker zien, al betwijfelde ze dat dat het geval zou zijn met haar moeder. Durfde ze wel terug? Carapherelia was immers weggegaan zonder wat van zich te laten weten, dus de reactie van haar moeder zou en grote verassing blijven. Ze kon zowel positief als negatief reageren, al gokte Caraphernelia met 99,9% zeker dat de reactie zeer, maar dan ook echt zeer negatief zou zijn. Misschien kreeg ze wel een klap voor haar kop, wie weet. Ze had haar naam niet voor niks, een hartziekte was ze zeker. Haar moeder had een gebroken hart door het vertrek van haar man en Caraphernelia zelf maakte het nou niet echt bepaald... beter. De arme vrouw, was voor zover zij wist, nu moederziel alleen in huis.
Niet dat Caraphernelia haar moeder zonder reden had verlaten, al betwijfelde ze dat haar moeder dit ook echt wist. Waarschijnlijk had ze gedacht dat Caraphernelia op zo'n leeftijd als deze van haar urenlange preken af wilde, wat ook deels waar was, maar niet enkel dat was het probleem geweest hoor. Er zat veel, maar ook veel meer achter. Erover praten deed ze niet graag, bang dat mensen haar voor gek zouden verklaren. Eigenlijk was ze ook gek... Al had ze hier zelf niks aan kunnen doen. Het was gewoon zomaar gebeurd, iets waar ze nog steeds verschrikkelijk van baalde. Haar zware medicijn voor de stoornissen die ze had, hadden uiteindelijk tot een drugsverslaving geleidt. Alsof dat al niet erg genoeg was, drank kon er ook zonder enig probleem bij. Of ze geprobeerd had om te stoppen? Meerdere malen, maar zonder succes. Haar medicijn bleef iets wat ze moest innemen, al wilde ze het niet. Het was voor haar eigen veiligheid, want anders raakte ze helemaal van het paadje was. Het was al één enkele keer voorgekomen dat het echt helemaal mis was gegaan... Het was gewoon vreselijk om er überhaupt aan terug te denken. Iedereen was in paniek, en ook Caraphernelia zelf wist toen niet of ze het ging halen ja of nee. Gelukkig voor haar wandelde ze nog rond, wat automatisch betekende dat het goed was gegaan. Ze had geluk gehad, dat zeker. Medicijn was iets waar je niet mee moest spelen, en zij sprak uit ervaring.
In gedachte verzonken wandelde de witharige verder over straat om af en toe nieuwsgierig om zich heen te kijken. Hier was ze nog nooit geweest... Ze mocht dan nog niet alle plekken hebben bezocht, de plekken waar ze al geweest was hadden haar ontzettend goed bevallen. Ook deze plek beviel haar goed, al wist ze niet of dit gevoel zou blijven vasthouden of niet. Ze was er nog maar net, dus.
Eenmaal aangekomen bij een of ander parkje plofte ze neer op de dichtstbijzijnde bank. Uit verveling haalde ze het sigarettenpakje uit haar broekzak om hieruit een sigaret te vissen. Er was één nadeel aan alleen reizen, je had niemand die je kon bezighouden... Uit verveling rookte Caraphernelia dan ook meer sigaretten dan ze voorheen deed, iets wat ze eigenlijk niet moest doen. Ze kon er niks aan doen... Sigaretten oproken was zo tijd dodend, vandaar. Met een kleine grijns nam ze een flinke trek van haar sigaret om niet veel later de rook via haar neus uit te blazen. Genietend sloot ze haar ogen om om de zoveel secondes de volgende trek te nemen. Even wat rust die ze dik verdiend had.
Helaas duurde haar welverdiende rust niet al te lang, want een luidde stem verbrak de rustige sfeer in het parkje. Verward opende Caraphernelia haar ogen om een enkele keer om zich heen te kijken. Wie had het lef gehad? Haar blik bleef hangen op, wat zo te zien, onderzoekers waren. Wat moesten die nou weer? Met een frons bleef ze van een afstandje toekijken, iets wat nou niet bepaald slim was geweest. Het duurde dan ook niet lang voordat ze oogcontact kreeg met één van de onderzoekers die zijn kans schoon zag. Muk. Zo subtiel mogelijk wendde Caraphernelia haar blik af om nonchalant nog een trek van haar peuk te nemen. En nu maar hopen dat- "Mevrouw?" - shit. Echt waar, op momenten als deze kon ze wel janken. "Ja?" antwoordde ze uiteindelijk, puur uit beleefdheid. Negeren was iets wat ze dan weer niet kon... "Zou u ons kunnen helpen om wat uit te testen, het is voor een product" De man zette zijn meest liefste glimlach op om haar met een sprankje hoop aan te kijken. Ugh... "Vooruit..." mompelde Caraphernelia met wat tegenzin om zichzelf overeind te hijsen. "Waarvoor is het ook alweer?" Ja, ze wilde wel weten in wat voor situatie ze zichzelf had gebracht. "Een drankje," beantwoordde de man haar vraag. Lekker duidelijk hoor, niet. "Maar daarvoor hebben we nog een testpersoon nodig," begon de man weer. "Ben ik alleen niet genoeg dan?" probeerde ze nog, maar tevergeefs. De man schudde zijn hoofd om al vooruit te lopen. Great... Nu moesten ze nog iemand anders zoeken. Wie o wie ging samen met haar het slachtoffer van een paar gestoorde wetenschappers zijn? "Zijn er nog vrijwilligers naast deze jongedame die ons wil helpen met wat uittesten?!" Weeral schreeuwde de man dit door het parkje, maar dit was enkel om de aandacht van aanwezigen te trekken.

-Ganzenspel +Cecille.

De wetenschappers vonden Caraphernelia alleen niet genoeg, vandaar dat ze nu een tweede kandidaat aan het zoeken waren. Met een wanhopige poging had ze geprobeerd de mannen op andere gedachten te brengen, maar tevergeefs. Ze bleven bij het besluit dat er nog iemand nodig was voor... Waar deed ze ook alweer aan mee? Fronsend volgde Carpahernelia de mannen of en toe halt te houden, niet goed wetend wat ze op dit moment eigenlijk moest doen. Daar stond ze dan, fronsend naar de mannen die als malloten door het park aan het schreeuwen waren. Waar was ze aan begonnen, jezus.
Een stem gevolgd door voetstappen deed haar opkijken. Een blondine had zich enthousiast opgegeven om mee te doen aan hetgeen wat er zo meteen ging gebeuren. Wat er ging gebeuren, niemand wist het, zelfs de blondine, die net zo dom was als zijzelf, niet. "Heel erg bedankt!" antwoordde ze de wetenschappers enthousiast om de hand van de blondine te schudden. "Loop maar mee, deze kant op." Na de hand van de blondine losgelaten te hebben snelden ze zowat naar het kraampje wat iets verderop stond. Vragend keek Caraphernelia de kant van de blondine op, niet wetend of ze nou wel of niet mee moest gaan.