Hij nam een dik en lang touw uit zijn rugzak en stond op. Hij keek om zich heen. Het was de bedoeling om twee stevige bomen te vinden. Die zo om en nabij een meter of vijftien van elkaar vandaan stonden. Uiteindelijk vond hij wat hij nodig had. De twee bomen die in zijn ogen voldeden aan zijn eisen stonden aan de rand van een rivier. Hij liep er naar toe en bond de ene kant van het touw vast aan de boom. Zo ongeveer vijftig centimeter van de grond af. Dit zelfde deed hij ook met de andere kant van het touw. Maar wel aan de andere kant van de boom. Hij duwde nog een paar keer tegen beide bomen om te kijken of ze wel stevig genoeg waren. Maar het waren twee oude dikke bomen, dus dat zat wel snor. Ook trok hij nog een paar keer aan het strak gespannen touw, maar dat had hij ook prima gedaan. Dat was niet alleen nodig voor wat hij wilde doen, het moest er ook voor zorgen dat het touw niet naar beneden zou zakken. Het was belangrijk dat het op die hoogte bleef. En nu hij dat allemaal zeker wist kon hij verder gaan.
Hij liep weer terug naar zijn rugzak en deed deze om. Vervolgens liep hij terug naar de bomen waar hij het touw tussen had gespannen en deed het voorvak van zijn rugzak open. Hier zaten zes pokeballs in. Hij pakte de gene van Wiggins er uit. Hij had de Squirtle al een tijdje. En hij had ook al erg goed met hem getrained, maar er was iets waar hij niet volledig tevreden over was. Hij had besloten dat het vandaag de dag zou zijn dat hij er wat met hem aan zou gaan doen. Het was immers zijn bedoeling om hem bij de tweede Gym in te gaan zetten. Dat was een Rock type Gym en daar is water zeer sterk tegen. Vinton zou ook een goede optie zijn, maar hij wilde zich eerst even focussen op Wiggins. Het probleem dat hij bij hem voorzag had in zijn ogen de prioriteit nu. En of hij Hermes zou inzetten wist hij al helemaal niet zeker. Steel was wel goed tegen Rock, maar de Flying type van Hermes deed Kenneth besluiten dat Hermes het plan C moest worden in zijn strategie tegen de tweede Gym. Hij liet Wiggins uit zijn pokeball.
Wiggins knipperde met zijn ogen. Vervolgens wreef hij in zijn ogen. Schijnbaar was hij net nog een dutje aan het doen. Hij keek om zich heen en kreeg een lach op zijn gezicht toen hij de rivier zag. Gingen ze zwemmen? Hij draaide zich snel naar zijn trainer met een vragende blik. Kenneth had al wel zo’n vermoede gehad dat dit zou gaan gebeuren en hij schudde zijn hoofd. “We gaan trainen.” Zei hij rustig. Wiggins zijn lach verdween, maar hij werd niet droevig. Hij was alweer ene hele tijd Kenneth’s pokemon en hij vond het wel prima. Hij werd goed verzorgt en echt veel had hij nog niet hoeven vechten. Daar hield hij namelijk niet zo van. En daarnaast had Kenneth in zijn ogen een erg fijne manier van trainen. Soms had hij wel eens kunnen zien hoe andere trainers dat aanpakte, maar Kenneth deed het toch net even anders. Hij ging rechtop staan, saluteerde en wachtte vervolgens op zijn instructies. Kenneth zette zijn handen in zijn zij en keek met een voorzichtige glimlach naar zijn pokemon. Sinds dat hij Nala toen had ontmoet vond hij het veel makkelijker om voorzichtig emoties te tonen. Het was nog steeds niet helemaal wat het zou moeten zijn, maar hij had er vrede mee. Dit voelde een stuk beter als voorheen. “Je weet dat we er een tijd terug achter zijn gekomen dat je soms nog wel eens moeite hebt met je evenwicht te bewaren, toch?” De Squirtle knikte serieus. “Misschien heb je dan ook nog onthouden dat ik zei dat we hier ooit nog eens iets aan moesten gaan doen.” De Squirtle knikte nogmaals. “Nou, vandaag is die dag. Als je zo aardig zou willen zijn om je naar die kant te draaien..” Wiggins draaide zich naar de bomen waar Kenneth nu naar aan het wijzen was. Wiggins kon het touw tussen de bomen wel zien, maar hij begreep niet echt waarom Kenneth wilde dat hij daar naar keek. “Je gaat koortdansen vandaag.” Zei Kenneth. “Ter ondersteuning zal ik je een instructievideo laten zien voordat je begint. Op deze manier kunnen we je balans oefenen. Ik weet dat het moeilijk is soms om met je schild rond te lopen, maar als we dit doen, zal het makkelijker worden.” Wiggins knikte weer. Hij vond het wel grappig. Kenneth bedacht altijd van die interessante dingen. Hij was blij met zijn trainer.
Kenneth had de video opgeslagen op zijn Holo Caster. Na dat hij deze aan Wiggins had laten zien werd het tijd om te beginnen. “Even voor de zekerheid, je hebt alles begrepen?” Wiggins legde zijn hand op Kenneth’s been en hij knikte geruststellend. Niet lang daarna was Wiggins al bezig met oefenen. Kenneth had hem die vijftig centimeter omhoog getild en Wiggins stond nu met zijn voeten op het touw en zijn armen om de boom heen geklemd. Kenneth had expres het touw niet al te hoog gehangen, dan kon Wiggins in ieder geval zich niet bezeren als hij zou vallen. Of ten minste maar minimaal. Hij haalde diep adem en zette zijn eerste stappen naar de andere kant. Het ging eigenlijk nog best wel goed. Het was een paar keer zo dat hij bijna viel, maar hij kon zich goed herpakken. Hij had zich op een gegeven moment zelfs een techniek ontdekt waarbij hij gebruik maakte van een hupsje en zijn handen. Dat was tot genoegen van Kenneth. Heel speciaal vond hij het hoe Wiggins zich zelf leerde om balans te houden. Hij was nu ergens op het midden van het touw en het zakte in een boog naar beneden. Kenneth had het goed berekend, het touw raakte de grond niet. Dat zou namelijk jammer zijn geweest. En niet lang daarna had Wiggins, notabene bij de eerste poging, het hele touw weten af te leggen. Hij tikte de andere boom aan met zijn handen en sprong van het touw af. Toen zijn voeten de grond raakte begon hij wit op te gloeien. Zijn silhouette veranderde. De witte gloed viel weg en er stond nu een Wartortle voor Kenneth’s neus. Sweet!
[Open]
