Perspectief

Hij wilde niks, hij had geen geld. Lizzy knikte en volgde de serveerster met haar ogen. Zij en Fidger waren dan totaal tegengesteld, zij had haar hele leven meer dan genoeg geld gehad. Zelfs nu had ze genoeg voor minstens één mensenleven. Meer waarschijnlijk, maar ze hield haar bankrekening niet zo goed in de gaten. "De zee?" herhaalde ze wat verbaasd toen haar gezelschap haar een vraag stelde. Het bootje leek Fidger te hebben geïnspireerd. "Geen idee," antwoordde Lizzy nadenkend. "Maar mijn appartement ligt direct naast de zee, dus ik kan het gewoon bekijken." Ze was zo blij met haar nieuwe huis, veel beter dan haar saaie villa in Verdanturf. Hopelijk kon ze er de komende jaren blijven.

Fidger ging verder door te vertellen dat hij wel over de zee droomde. Lizzy knikte en keek hem vanuit haar ooghoek aan. Veel verder kwam hij niet, de serveerster kwam aan en zette haar thee neer. Samen met de snacks en.. een extra dienblad? Verbaasd keek het meisje naar de zilveren schotel en probeerde snel nog de man te zien die het blijkbaar had gegeven. Hij was weg.. in de regen verdwenen. Wat was dit? Wie was dit? Was dit liefdadigheid? Had hij gehoord dat Fidger geen geld had en besloten hem wat te geven? Of zat er meer achter? Eh, zolang er niks gevaarlijks onder zat ging ze zich er niet te veel zorgen over maken. Dante keek wel gespannen naar de schaal terwijl ze probeerde te ontdekken wat er onder zat. Lizzy blies in haar thee en pakte rustig een pakje suiker. Nadat ze het in haar thee had gedaan richtte ze haar aandacht weer op de schotel en keek er een moment nieuwsgierig naar. Wat zat eronder?

Fidger was de eerste die onder de deksel gluurde en het resultaat leek niet erg bevredigend te zijn. Er zat volgens hem niks onder. "Niks?" Lizzy keek naar het onthulde dienblad, er lag toch duidelijk een gele brief? Fidger leek het een seconde later ook door te krijgen en leunde achterover in zijn stoel. Lizzy stak haar hand uit en pakte de brief voorzichtig op. Eh? Hoe kon haar naam erop staan? Snel draaide het meisje haar hoofd naar de deur, maar de man was allang verdwenen. "Sven?" Las ze licht verbaasd de andere naam op. "Ben jij Sven?" vroeg ze vervolgens aan Fidger. Want anders wist ze het ook niet meer, ze kende geen Svenen. "Dante, wil jij ons de eer doen?" vroeg Lizzy aan haar Lucario terwijl ze de brief uitstak. Dante nam het ding aan en transformeerde de stekel op haar rechterpoot in een krachtige, ijzeren klauw. Met gemak sneed de pokémon de brief open en gaf het terug aan haar trainer. De Lucario leek wat te willen zeggen, maar het kwam niet door. Ze was nog steeds te zwak om de krachten compleet onder de controle te houden. "Eens zien," mompelde Lizzy terwijl ze de brief pakte, wat voor stalker had ze nu weer gekregen.

Fidger hete Sven. Ze ging er maar nier dieper op in, hij kon zijn eigen naam kiezen. "Ooit gehoord van een of andere orde van de Moltres?" vroeg ze terwijl haar ogen over de brief gleden. Het leek te vragen of ze een of andere speurtocht wilden doen, op zoek naar bepaalde items. Was was dit? Een soort toelatingsritueel? Want ze hoefde echt geen deel te worden van een of andere enge sekte. "Hier," Lizzy schoof de brief over de tafel richting Fidger.. of Sven.. of whatever, dit was al verwarrend genoeg.

Fidger was blijkbaar niet van plan de brief te lezen, want hij hield het ding omhoog tegen een lamp. Lizzy nam een slok van haar thee, die was alweer wat afgekoeld, en keek naar de verwonderde trainer. "Hebben ze hulp nodig van een rozijn?" vroeg ze nadat ze snel naar de brief had gekeken. "Of worden ze aangevallen door een rozijn?" Natuurlijk was er niks aan de hand met een rozijn, maar het zou grappig zijn. Toch, ze stond niet te springen om de inhoud van de brief te volgen. 'Help', zij had geen hulp gekregen toen zij het nodig had en ze was niet bepaald de redder in nood. Ze was geen Ranger, ze was geen held, ze was gewoon een rijk kind wat was weggelopen van huis omdat ze de wereld wilde zien. En ze had genoeg meegemaakt. "Wil jij ze helpen?" vroeg Lizzy onder een slok van haar drinken. Fidger was apart, misschien wilde hij deze 'orde van de Moltres' wel helpen.

"De wat?" vroeg Lizzy aan Fidger. Deze manier van praten begon toch wel een beetje irritant te worden, het had een rare zin opbouw en woorden die ze nauwelijks begreep. Thuis had ze altijd duidelijke taal gehad, en ze begreep zelfs de computertaal die voor velen een mysterie was. Maar dit. Dit was zelfs voor haar onverstaanbaar. Dante gromde zachtjes en keek haar trainer kalm aan. Ze vergat dat ze hier waren voor een Keystone, op deze vreselijk regenachtige dag waar niemand echt op de straten wilde zijn. Ze konden niet worden afgeleid door rare bendes en speurtochten. Zij hadden hun eigen problemen ook moeten oplossen, waarom andere helpen? Maar aan de andere kant, de man had wel hun naam geweten. Dat was iets wat haar niet lekker zat. Rustig keek Lizzy richting Fidger, of Sven, al probeerde ze in haar hoofd te bedenken wat te doen. Het was moeilijk.

Fidger vond dat ze moesten helpen. Lizzy zakte terug in haar stoel en tuurde even nadenkend naar de brief. Ze wilde niet helpen, maar het zat haar allemaal niet lekker. "Dat weet ik niet hoor," mompelde ze als antwoord op Fidger's woorden. "Maar we gaan mee." Als helpen de basis was van de mens vroeg ze zich af met wat voor wezens ze was opgegroeid. Helpen zat misschien in de basis van de mens, maar dan vooral het zelfhelpen. Dante keek op, al leek ze niet verrast door de woorden. De Lucario begreep de keuze, de Keystone kon wachten. Nu was het belangrijker uit te vinden wie haar naam wist, en waarom.

Lizzy haalde haar portemonnee tevoorschijn en legde genoeg geld neer om haar thee en snacks te betalen. Het wisselgeld mochten ze houden, ze had geen zin te wachten tot iemand kwam om alles netjes af te rekenen. Dante kwam ook overeind en keek kalm richting haar trainer. De Lucario stelde zich naast het meisje op en richtte haar blik vervolgens op Fidger. "Ik ben ook klaar," mompelde Lizzy als reactie terwijl ze haar spullen weer opborg. "Laten we gaan."