Perspectief

De enige reden dat ze in deze stad waren was vanwege een Keystone. Niks meer, niks minder. Samen met haar waakzame Lucario liep Lizzy over de straten van Lumiose. Capuchon zo ver mogelijk over haar gezicht getrokken tegen de regen en in de hoop niet te veel op te vallen. Ze hield niet van Lumiose, vreselijke stad. Dante liep voorop en scande de omgeving met haar rode ogen. Sinds haar evolutie was de pokémon veel veranderd. De vrolijke, hyperactieve Riolu leek te zijn vervangen door een serieuze, kalme Lucario. Soms vond ze het jammer, maar je kon er niks tegen doen. Evolutie was onmogelijk terug te draaien, in de meeste gevallen dan, dus ze moest er maar aan wennen. Dante bleef opeens stilstaan en keek naar haar poot. Nieuwsgierig kwam Lizzy naast haar pokémon staan en keek naar onder. De Lucario was op de punt van een blad gaan staan, het moest waarschijnlijk een bootje voorstellen. Meegevoerd door de stroming, het leek erop dat een kind ergens had zitten spelen. Lizzy keek op om te zien of er ergens een eigenaar was, maar de enige die ze zag was een oudere jongen die haar kant op kwam.

Dante bukte zich en pakte het bladerbootje op, grappig ding. De Lucario keek op en richtte haar blik op de jongen die kwam aanrennen. Aangezien hij met zijn hand gebaarde leek het alsof hij het bootje terug wilde hebben. De Lucario keek op naar haar trainer, maar die leek er ook niet zeker van te zijn en haalde haar schouders op. Lizzy richtte haar blik weer op de trainer, ze ging er maar vanuit dat het een trainer was, en keek hem strak aan. Aangezien ze in Lumiose was was ze niet van plan alles zomaar te vertrouwen. Zelfs als het ging om een.. bootje gemaakt van een blad.

De trainer leek een moment verward en keek om zich heen. Lizzy wisselde een blik met haar Lucario en liep toen richting de jongen. "Van jou?" vroeg ze met een gebaar naar het bootje. Ze ging er maar van uit dat hij het bootje nodig had, aangezien hij ze had benaderd en er echt geen andere reden kon zijn.. waarschijnlijk. Of het nu van hem zelf was of een kind wat hij kende, ze gaf het liever terug dan lang op de straten van Lumiose te blijven. Dante ging voor de trainer staan en bood het bootje op haar vlakke poten aan hem aan. Met haar koele ogen keek ze hem aan, maar aangezien ze geen bedreiging in zijn aura kon ontdekken was er geen vijandigheid in te vinden. Daarbij had ze ondertussen wel vertrouwen in haar krachten om haar trainer te beschermen, veel meer dan vroeger.

De trainer nam het bootje over en nam zijn hoed af, samen met een buiging. Hoewel hij zich bedankte en zich beleefd voorstelde kon Lizzy niet anders dan in de war zijn van de manier waarop hij sprak. Terwijl Fidger zijn bootje inspecteerde wisselde Lizzy een blik met haar Lucario, maar die haalde alleen haar schouders op. Rare mensen bestonden. "Ik ben Elizabeth," stelde het meisje zichzelf rustig voor. Ze was te moe om te proberen een of andere naam te verzinnen, bovendien leek Fidger niet iemand die deel uitmaakte van team Rocket. Dante schudde zich opeens uit, maakte haar trainer zo nat, en keek die vervolgens aan. Ze wilde uit de regen!

Lizzy aaide over Dante's doorweekte kop, ze moesten echt uit de regen. De stem van Fidger deed haar weer opkijken. "Eh, er zijn genoeg café's," antwoordde ze met haar blik op de rest van de straat. Er waren er hier minstens drie café's alleen al. Lumiose was een rare stad, het was een wonder dat de helft van deze café's niet failliet waren. Dante keek om naar haar trainer en wees naar een van de gebouwen. 'Veilig?' vroeg Lizzy woordeloos aan de Lucario, haar blik was genoeg. "Veilig" bevestigde de vos met een heldere stem. Communicatie door telepathie was erg moeilijk voor de Lucario, maar Dante wist van tijd tot tijd een woord door te seinen. Pokémon waren werkelijk wonderbaarlijke wezens. En misschien zou ze op een dag in staat zijn complete gesprekken te voeren, al was die tijd nog erg ver weg.

Dante nam al een stap richting het café toen Fidger vroeg of hij mee mocht. "Feel free," mompelde Lizzy na een blik te hebben gewisseld met haar pokémon. Als hij ook uit de regen wilde ging ze hem niet tegen houden. Dante begon rustig naar het café te lopen gevolgd door haar trainer, de Lucario hield de deur open zodra ze bij de plek was aangekomen. Lizzy liep naar binnen, blij eindelijk uit de regen te zijn, en draaide keek om zich heen. Het was niet erg druk, met dit weer ging niemand naar buiten, maar er waren wel wat plekken bezet. Het meisje liep naar het eerste de beste tafeltje en ging zitten, ze deed haar doorweekte capuchon af en zuchtte. Wat een weer. Dante nam ook plaats op een stoel, al konden haar poten de grond niet raken, en kneep in haar rode sjaal. Dit was te veel water. Misschien zou ze straks nog wat bestellen, iets warm zou nu wel goed zijn.

Fidger ging erbij zitten, niet dat ze daar bezwaar tegen had, en begon met het bewonderen van zijn bootje. Lizzy wist niet wat er zo bijzonder was aan het kleine dingetje, maar hij leek het erg interessant te vinden. Een van de serveerders kwam aanlopen en vroeg of ze wat wilden bestellen. Het meisje bestelde een thee, ze had niet zo'n zin iets zwaars, en iets lekkers voor haar en Dante. Vervolgens keek ze vragend richting haar gezelschap, wilde hij ook wat? "Wil jij wat bestellen?" vroeg ze aan de oudere jongen, ze was niet zeker of hij van alles bewust was aangezien hij zo met zijn bootje bezig leek te zijn.