Out of money. &Kota.

Met het gevoel alsof ze ieder moment zou flauwvallen liep Fae door de drukke straten van de grote stad. Ze had al vier uur lang niks gegeten of gedronken mensen, vier uur. Voor haar was dat erg lang aangezien ze bijna elk uur wel een uitgebreide snack nam, maar het probleem nu was dat haar snackvoorraad zo goed als op was. Ze had honger gekregen, maar dan ook reuze honger. Alles wat ze tot nu toe was tegengekomen en eetbaar was, was te duur. Een restaurant werd hem niet, een fastfoodrestaurant werd hem ook niet en een kraampje met goedkope hotdogs of iets kon ze ook niet vinden. Ugh. Met haar handen op haar knorrende buik geplaatst liep ze verder, nog steeds hoopvol zoekend naar iets. Na nog een poosje rondgelopen te hebben rook ze ineens de heerlijke geur van versgebakken hotdogs. Nee, het zou toch niet? Gelijk trok ze een sprintje om halt te houden voor het kleine kraampje waar de overheerlijke geur vandaan kwam. En ja hoor, het was inderdaad wat ze dacht dat het was. Met een brede glimlach keek ze naar het vlees wat werd gebakken, maar die glimlach verdween al snel toen ze de prijs van het broodje zag. Hoeveel geld had ze eigenlijk bij zich? Zonder haar blik van het vlees af te halen stak ze haar hand in haar broekzak om het kleine beetje geld dat ze had te tellen. Dit kon niet waar zijn... Ze kwam 1 euro te kort, 1 verdomme euro. Misschien kon ze het wel bij iemand 'lenen'? Met haar liefste glimlach opgezet liep ze naar de eerste de beste persoon die er stond om diegene aan te tikken. "Yo. Zou ik misschien 1 euro van je kunnen lenen?" Please zeg ja. Nog een uur zonder eten kon ze namelijk echt niet volhouden.

Bij het binnendringen van de hotdog geur begon de maag van de jongen te knorren. Zodra hij op zijn holocaster keek werd al duidelijk waarom hij zo'n honger had. Het was half zes, tijd om te gaan eten dus. Om een hotdog als avond eten te nemen leek hem geen geweldig plan dus begon hij op het ding in zijn handen te zoeken naar eetplaatsjes die in de buurt waren. Tegen de tijd dat hij er een had gevonden werd hij op zijn schouder getikt. Een meisje met fel roze haar. "Yo. Zou ik misschien 1 euro van je kunnen lenen?" Kota fronste even op de vraag, waarom zou hij een compleet vreemde een euro moeten lenen. Fronzen was echter het gene dat hij juist niet moest doen gezien hij dan een vreselijk boze uitstraling kreeg. "Hoezo?" Vroeg hij enkel nadat hij zijn frons had laten verdwijnen zodra hij zich had beseft dat hij fronste.

Vol afwachting keek Fae de persoon voor haar aan. Nu stond diegene nog met zijn rug naar haar toe, maar stiekem hoopte ze dat ze een aardig iemand had weten uit te kiezen. Van een gierig iemand die geen ene cent kwijt kon zou ze sowieso niks krijgen, dus natuurlijk ging haar volledige hoop naar een gul iemand. Enkele secondes nadat ze de lange persoon had aangetikt draaide deze zich om. Een diepe frons verscheen op de jongen zijn gelaat naar haar vraag of ze wat geld van hem kon lenen. Uh oh... Had ze het weer voor elkaar gekregen om precies de verkeerde uit de mensenmassa te kiezen? Oké, misschien was 1 euro teveel gevraagd, maar met zo'n uitdrukking naar haar kijken was ook niet nodig. Het leek haast dodelijk... Zo eng was het. "Hoezo?" vroeg de jongen kortaf waardoor Fae even slikte. Damn. Ze voelde zich al geïntimideerd door enkel zijn gezichtsuitdrukking. "Ik ehm... Ik heb honger, maar ik kom 1 euro tekort." legde ze uit. Tsja als ze haar geld wilde moest ze de waarheid vertellen.

Er kwam geen direct antwoord van het roze harige meisje. Aw damn daar ging zijn eerste indruk weer. Hij kreeg het zo vaak voor elkaar om het te laten lijken of hij een vervelend of gemeen persoon was. "Ik ehm... Ik heb honger, maar ik kom 1 euro tekort." Verklaarde ze tot Kota's opluchting. Het was het vaak genoeg gebeurd dat mensen van hem weg liepen, sommige rende zelfs. Met zijn mond maakte hij oh beweging waarna hij nog even een blik op het apparaatje in zijn hand wierp. Hij draaide het ding in zijn hand zodat het voor hem op zijn kop kwam te liggen en hield het bij het meisje voor zodat ze er op zou kunnen kijken. De homepage van een van de beste restaurants uit de stad stond op het scherm. "Wil je anders mee hier heen. Ik betaal wel," opperde Kota. Gezelschap kon op zich nooit kwaad en geld was voor hem nooit een probleem. Hij had het geluk dat zijn vader hem gewoon van de gezinsrekening geld liet pinnen voor kleding, eten en onderdak terwijl hij op reis was. En hey met rijke ouders zou een extra persoon toch ook niet zo'n groot probleem zijn. Waar hij echter geen rekening mee had gehouden was dat dit misschien verkeerd over zou kunnen komen.

Het was best sneu dat ze zo aan het bedelen was om een zielige euro, maar ook zij moest immers eten. Ze was niet de rijkste en dat wist ze zelf al te goed, maar ze hoopte gewoon dat iemand die het veel beter had dan zijzelf haar ook iets gunde. In de eerste instantie had ze gedacht van niet, want de blik van de jongen tegenover haar zei niet veel goeds, maar tot haar opluchting had ze zich in hem vergist. In plaats van haar een euro te geven liet hij op zijn Holocaster een nogal duur restaurant zien. "Wil je anders mee hier heen. Ik betaal wel," Wacht... Had ze dat nou goed gehoord of was de honger naar haar hoofd gestegen? Het laatste was tot nu toe het meest logisch, want niet iedere vreemde vroeg iemand die hij/zij nauwelijks kende mee naar een duur restaurant. In de eerste instantie had ze gelijk ja willen zeggen, want dat smaakte natuurlijk veel beter dan een zielige hotdog, maar precies op het laatste moment bedacht ze zich. Ze kon toch niet op iemand zijn kosten naar zo'n duur iets gaan? Met het gene wat zij voor de kost maakte kon ze hem nooit terug betalen, dus als ze zou gaan zou ze waarschijnlijk in de diepe schulden terechtkomen. "Dat is heel lief van je, maar dat kan ik echt niet maken. Het ziet er zo duur uit en dat je zoveel aan me gaat uitgeven kan ik echt niet van je vragen, mompelde ze zachtjes. Ze had het dolgraag gewild first date ghehe, maar ook profiteren van anderen had zo zijn grenzen.

Weer een geluk voor hem was dat het meisje zodanig geïteresseerd was dat ze op zijn telefoon keek. Zodra hij zich besefte wat hij daarnet had gezegd had hij zich bedacht dat het op zich niet meer dan te begrijpen was als ze weg was gelopen. "Dat is heel lief van je, maar dat kan ik echt niet maken. Het ziet er zo duur uit en dat je zoveel aan me gaat uitgeven kan ik echt niet van je vragen," reageerde het roze harige meisje mompelend. Daar had ze dan ook wel weer een punt maar hij was niet zoals de meeste van zijn leeftijd. Voor anderen was het restaurant misschien erg duur maar voor hem was het zo gek nog niet, helemaal niet voor dinner. Hun kok thuis kreeg nog meer per uur betaald dan een dinner voor twee kostte in het restaurantje. "Voor mij valt het wel mee, ik heb meer dan genoeg dus je hoeft je echt geen zorgen te maken." Reageerde Kota in de hoop dat ze toch mee zou gaan. Dan had hij gezelschap en tenminste geen reden om spijt te hebben. Wilde ze als nog niet mee kon hij eventueel kijken of hij een euro bij had en die alsnog aan haar geven.

{Mobiel post}

Nu al had ze spijt dat ze het vriendelijke aanbod van hem had afgewezen, want die wilde er nou geen gratis maaltijd? Als ze nou gewoon ja had gezegd had ze voor het eerst in deze week weer goed gegeten, maar nee hoor, haar geweten vertelde haar dat het niet netjes was om op iemand anders zijn kosten te te eten. Dat en het feit dat ze geen geld had om hem terug te betalen was de enige reden waarom ze het had afgewezen, want anders was ze gewoon gegaan hoor. Met een zwakke glimlach keek ze naar de jongen, in de hoop dat hij haar reden zou begrijpen. Een hele dure maaltijd was voor haar echt niet nodig. Ze was al blij met de euro waar ze eigenlijk om had gevraagd.  "Voor mij valt het wel mee, ik heb meer dan genoeg dus je hoeft je echt geen zorgen te maken." probeerde de jongen haar nog te overtuigen. Genoeg geld? Zou het dan überhaupt een probleem zijn als ze hem nooit zou kunnen terugbetalen? "Ehh... Als het voor jou geen probleem is dan kan ik geen nee zeggen, toch?" glimlachte ze zwakjes.

Als ze niet mee zou gaan had hij zich weer heerlijk voor schud gezet. Als ze wel mee zou gaan had hij gezelschap. Het was er op of er onder, niets er tussen in. "Ehh... Als het voor jou geen probleem is dan kan ik geen nee zeggen, toch?" Kwam er van het rozeharige meisje. Door de wat zwakke glimlach van de ander begon hij toch weer te twijfelen. Hij had haar toch niet een soort van gedwongen om mee te gaan of wel? Het was hem wel eens eerder overkomen dat mensen ondanks dat ze het eigenlijk niet wilde toch met hem hadden ingestemd. Of het hier weer het geval was of niet kon hij moeilijk aan haar vragen. Kota wierp een blik op zijn mobiel om naar het adres te kijken. Na enkele seconde stil naar het scherm gestaard te hebben keek hij weer op. "Heb jij enig idee waar dit is want mijn richtingsgevoel valt niet te vertrouwen." Vroeg Kota met een wat ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht. Als hij het zelf moest gaan zoeken zouden ze over een paar uur nog geen eten hebben, of ze zouden in een hele andere stad uitkomen. Die optie was er natuurlijk ook nog.

Uiteindelijk had ze de beslissing genomen om toch met hem mee te gaan, en haar maag leek daar behoorlijk blij mee te zijn. Ze was namelijk nog maar net uitgesproken of een instemmende knor volgde. Wel... Oeps? Met een onschuldige grijns keek ze naar de jongen om te zien hoe deze weer op zijn mobiel keek. Waarschijnlijk was hij het adres van het restaurant aan het opzoeken of zo. Net toen ze nieuwsgierig aan hem wilde vragen wat hij aan het doen was, kreeg ze zijn mobiel in der gezicht gedrukt. Wow. Wat? "Heb jij enig idee waar dit is want mijn richtingsgevoel valt niet te vertrouwen." vreog de jongen met een nogal ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht. Hoe schattig. "Ehh... Ik ben zelf ook niet de beste met adressen en kaarten, maar we kunnen het altijd proberen, right?" Met een glimlach keek ze naar de jongen om een willekeurige richting op te lopen. Nu maar hopen dat ze uiteindelijk goed terecht kwamen, want echt, ze had honger man...

Hopelijk zou het meisje wel weten waar het restaurant zich bevond. Zo niet zouden ze nog wel eens een hele tijd rond kunnen lopen in de stad. Of ze zouden natuurlijk aan iemand kunnen vragen waar het was. Het enige nadeel was natuurlijk dat het een stad was en de meeste mensen de weg er ook niet echt kende. "Ehh... Ik ben zelf ook niet de beste met adressen en kaarten, maar we kunnen het altijd proberen, right?" Kwam er met een glimlach van het meisje met het roze haar. Geweldig, ze hadden dus geen van beide ook maar enig idee waar ze heen moesten dus. Voor Kota ook nog maar iets kon zeggen was ze al een of andere, waarschijnlijk willekeurige, richting op aan het lopen. Met een paar snelle passen kwam de zwartharige jongen naast haar te lopen. "Het is wel zo handig om elkaars naam te weten. Ik ben Kota, aangenaam." Zei hij met een rustige toon en een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.